All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 631 - Chapter 640

หลิวไท่เฟยคุกเข่าลงทันทีลั่วชิงยวนตกใจมากจึงรีบเข้าไปพยุงนางพร้อมกับเอ่ยว่า “หลิวไท่เฟย หม่อมฉันรับไม่ไหวหรอกเพคะ!”“ลุกขึ้นเถิดเพคะ!”ทว่า หลิวไท่เฟยกลับผลักนางออกไปและยืนกรานที่จะไม่ลุกขึ้นพลางวิงวอนว่า “พระชายา ข้าขอร้องเจ้า!”“เจ้าเจ็ดเป็นเช่นนี้ ข้ากังวลมากจริง ๆ! เมื่อเขามั่นคงแล้วเท่านั้น ข้าคงจากไปได้หมดห่วง!”คำพูดนี้ทำให้ลั่วชิงยวนงงงวย นางจึงเอ่ยถามว่า “จากไปหรือเพคะ หลิวไท่เฟยจะไปที่ใดกัน?”หลิวไท่เฟยก้มศีรษะลง รู้สึกเขินอายเล็กน้อย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็พูดขึ้นว่า “แม้ว่าข้าจะเป็นไท่เฟย แต่ข้าหาได้มีสถานะใดเลยในวังหลังแห่งนี้ไม่”“แม้ว่าข้าจะเคยเป็นนางสนมคนโปรดของจักรพรรดิ แต่ข้าก็ไม่อาจให้กำเนิดบุตรชายและบุตรสาวใน ช่วงหลายปีที่ผ่านมา นี่จึงเป็นเรื่องยากสำหรับข้าที่จะอยู่รอดในวังหลวงนี้ได้”“ข้าเชื่อในพระโพธิสัตว์ เพราะหลายปีมานี้ข้าตกอยู่ในภวังค์ฝันร้าย มีเพียงการสวดพระสูตรทุกวันเท่านั้นที่ทำให้ข้าสงบจิตสงบใจลงได้”“แต่ช่วงนี้ข้ารู้สึกหมดพลังใจ”“ข้ากลัวว่าสักวันข้าจะไม่อาจตื่นขึ้นมาได้อีก ข้าจะนิ่งเฉยและไม่ใส่ใจเจ้าเจ็ดได้เช่นไร หากวันหนึ่งเขาต้องตาย

“พี่สามขอให้ข้ามา เขาบอกว่าไทเฮาต้องการจะฆ่าท่าน หลิวไท่เฟยเรียกท่านเข้าไปในพระราชวัง เขาไม่รู้ว่าจะมีอันตรายใดเกิดขึ้นบ้าง เขาอยากไปหาหลิวไท่เฟย แต่เขาก็กลัวว่าจะทำให้หลิวไท่เฟยกลัวจึงขอให้ข้ามาแทน”ฟู่จิ่งหลีไม่ได้ปิดบังแม้แต่น้อยลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย ปรากฏว่าเป็นเขานั่นเอง“ถึงกระนั้นแล้ว หม่อมฉันก็ไม่เคยได้ยินท่านพูดถึงหลิวไท่เฟยมาก่อน ท่านมีความสัมพันธ์เช่นไรกับพระนางหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนเปลี่ยนเรื่อง“นางอายุน้อยกว่าแม่ของข้ามาก ว่ากันว่าช่วงที่แม่ของข้ายังมีชีวิตอยู่นางก็ดูแลแม่ของข้า ทั้งสองคนเป็นเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา”“แม่ของข้าตายลงในช่วงกลียุคในวัง คนส่วนใหญ่ที่ตายมักจะเป็นคู่แม่ลูก แต่แม่ของข้าตายในขณะที่ข้ารอดมาได้ คนในวังมากมายล้วนไม่รู้จักข้า ในวังหลังแห่งนี้ไม่มีนางสนมคนไหนอยากจะเลี้ยงดูข้า"“ไม่มีใครต้องการข้าเลย”น้ำเสียงของฟู่จิ่งหลีผ่อนคลายราวกับว่าเขากำลังเล่าเรื่องของคนอื่น มาพูดมาถึงตรงจุดนี้เขาก็หัวเราะออกมาเบา ๆเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลั่วชิงยวนก็ผงะเล็กน้อยและรีบทำท่าทางห้ามเสียงดัง ก่อนจะหันมองไปรอบ ๆเพื่อดูว่ามีใครได้ยินสิ่งที่เขาพูดบ้างหร

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างประหม่า หัวใจของนางแทบจะกระโดดออกจากอกนางกับฝูเสวี่ยเป็นคนคนเดียวกัน เช่นนั้นจึงมีความคล้ายคลึงกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้สิ่งเหล่านี้ย่อมสะดุดตาฟู่จิ่งหลี“เหมือนกันอย่างไร?” ลั่วชิงยวนถามทว่า คำตอบต่อมาของฟู่จิ่งหลีก็ทำให้นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที“ชอบสวมหน้ากากเหมือนกัน”ลั่วชิงยวนผงะเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดด้วยเสี่ยงทุ้มต่ำว่า “ข้ามีรอยแผลเป็นบนใบหน้า นั่นคือสาเหตุที่ข้าสวมหน้ากาก”“เข้าใจแล้ว” ฟู่จิงหลี่ดึงนางเข้าไปในหอฝูเสวี่ย ภายใต้การต้อนรับของแม่เล้าเฉิน เขาจึงได้ที่นั่งที่ดีที่สุด “ท่านคงยังไม่รู้ แม่นางฝูเสวี่ยจากหอฝูเสวี่ยผู้นั้นคือพระชายาของอ๋องผู้สำเร็จราชการจริง ๆ!”“ท่านไม่โชคดีพอที่จะได้ดูนางร่ายรำ พี่สามของข้าปกป้องนางราวกับว่าข้าเป็นหัวขโมยตอนนี้ ท่านเซียนแทบไม่มีโอกาสแล้ว”ฟู่จิ่งหลีพูดพร้อมกับดื่มสุราในจอก ลั่วชิงยวนพยักหน้าเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบอะไร ฟู่จิ่งหลีมีเรื่องสำคัญกับนางไม่ใช่หรือ? เหตุใดเขาถึงได้มาเหลวไหลอยู่ที่นี่ได้?“ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าฝูเสวี่ยจะกลายเป็นลั่วชิงยวน นางเป็นคนของพี่สามอยู่ก่อนแล้ว เคราะห์ดีที่ตอนนั้นเป

ฟู่เฉินหวนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเคร่งขรึมสีหน้าและแววตาเยือกเย็นราวกับใบมีดคมกริบทันทีที่ลั่วชิงยวนก้าวเท้าเข้ามา นางก็รู้สึกราวกับถูกลูกศรนับหมื่นแทงทะลุหัวใจ ลมหนาวนับไม่ถ้วนพัดผ่านเข้ามาในร่างกายของนาง นั่นจึงทำให้นางรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่าง“ท่าน… ท่านนั่งทำอะไรอยู่ที่นี่? ท่านอยากให้หม่อมฉันกลัวจนตกใจตายงั้นหรือ?” ลั่วชิงยวนตกใจเป็นอย่างมากใบหน้าของฟู่เฉินหวนดูบูดบึ้ง เขาเอ่ยถามอย่างเย็นชาทันทีว่า “เจ้ามัวไปเที่ยวเล่นที่ใดมา?”“ฟู่จิ่งหลีส่งเจ้ากลับมาตำหนักแล้ว แต่เจ้ากับแอบออกไปอีกรอบ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าใช้คนในการตามหาเจ้ามากน้อยเพียงใด?”วันนี้หลังจากลั่วชิงยวนกลับมาจากวังหลวง เขายังคงอยู่ในห้องตำรา หลังจากทำงานเสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงอยากไปถามนางว่าหลิวไท่เฟยมีเรื่องอันใดกับนาง ทว่าเมื่อเขาไปหานาง นางกลับไม่ได้อยู่ในตำหนักอ๋องแล้วเมื่อรู้ว่านางออกไปข้างนอก ฟู่เฉินหวนก็โกรธมากจนกินข้าวเย็นไม่ลงด้วยซ้ำ อีกทั้งยังนั่งรอนางอยู่ที่นี่!ลั่วชิงยวนตกใจมาก “ตามหาหม่อมฉันงั้นหรือ?”นางไม่เคยเห็นเขาใส่ใจนางมากถึงเพียงนี้มาก่อน เมื่อนางไม่กลับตำหนักอ๋องสองสามวันจะไม่ม

ลั่วชิงยวนต่อสู้อย่างหนักเพื่อหลุดพ้นจากนางกำนัลทั้งสอง จากนั้นนางยกมือขึ้นแล้วผลักจิ่นซูอย่างแรงตอนนี้ลั่วชิงยวนหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว จิ่นซูและคนอื่น ๆจึงไม่สามารถรั้งนางไว้ได้เลย เมื่อชามยาตกแตกเป็นเสี่ยง ๆ ลั่วชิงยวนจึงคายยาในปากออกมาทันทียานั้นไม่ได้เป็นพิษ แต่ก็ทำให้ระคายเคืองเป็นอย่างมาก เมื่อยาถูกเทเข้าจมูกไป นางก็รู้สึกแสบร้อนที่จมูก ความรู้สึกแสบร้อนก็ค่อย ๆ เคลื่อนลงมา จิ่นซูลุกขึ้นและต้องการจับนางอีกครั้งทันใดนั้น ก็ปรากฏร่างคนผู้หนึ่งพุ่งเข้ามาคว้าข้อมือของจิ่นซูทันที ก่อนที่เขาจะปล่อยมือนางอย่างแรงบีบบังคับให้จิ่นซูต้องล่าถอยจิ่นซูเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สีหน้าของนางก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย นางจึงก้าวถอยหลังกลับไป ฟู่เฉินหวนเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ไทเฮาอย่างเลือดเย็น ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกว่า “ไทเฮากันกระหม่อมออกไป ท่านต้องการทำอะไรกับลั่วชิงยวนกันแน่?”ท่าทีของไทเฮายังคงนิ่งสงบปราศจากความตื่นตระหนกใด ๆ นางเอ่ยอย่างใจเย็นว่า “ข้าเพียงกังวลเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของพระชายาเท่านั้นและต้องการให้นางตั้งครรภ์โดยเร็วที่สุด”“พระชายามักจะปฏ