All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 381 - Chapter 390

“ท่านอัครมหาเสนาบดี ดึกเพียงนี้แล ท่านจักทูลเรื่องใดหรือ?“ ฟู่จิ่งหานก้าวเท้าเข้าตำหนัก ลั่วไห่ผิงตามเข้าไป พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท เรื่องของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการมีความคืบหน้าหรือไม่ขอรับ?” “การร่วงหล่นของลูกแก้วหงส์เพลิงอาจเป็นเพียงความบังเอิญ ผิดที่กระหม่อมมิทันเห็นว่ามันหละหลวมเมื่อตอนตรวจสอบเอง กระหม่อมมารับโทษพ่ะย่ะค่ะ!” ได้ยินดังนี้ ฟู่จิ่งหานถอนหายใจทีหนึ่ง “เรื่องนี้ข้าได้สั่งคนไปตรวจสอบแล้ว ท่านอัครมหาเสนาบดีกลับเถิด” หัวใจลั่วไห่ผิงสั่นคลอน สั่งคนไปตรวจสอบแล้วหรือ? จะตรวจพบว่าลูกแก้วหงส์เพลิงถูกขโมยหรือไม่? แม้ผู้ขโมยลูกแก้วหงส์เพลิงจะมิใช่เขา แต่เขามิได้รายงานแก่เบื้องบนในคราแรก กลับหาจี้กิเลนมาปลอมแปลงแทน ก็ถือเป็นโทษหนักเช่นกัน “พ่ะย่ะค่ะ” หลังจากไป ในใจลั่วไห่ผิงกระตุกขึ้นลง ไม่ได้! เขาต้องหาลูกแก้วหงส์เพลิงให้เจอก่อนที่เรื่องจะแดง! หลังออกจากวัง ลั่วไห่ผิงจึงรีบสั่งคนไปเยี่ยมเยียนเจ้ากรมธรรมการทันที การสูญหายของลูกแก้วหงส์เพลิง เขาเองก็มีส่วนผิด! จะให้ตนแบกรับคนเดียวมิได้เด็ดขาด! …… การคำนวณทั้งคืน ทำลั่วชิงยวนสูญเสียพลังไปมาก สิ่ง

ผู้ช่วยในร้านเดินออกมาต้อนรับ “แม่นาง ท่านมาซื้อหรือมาขายของกันหรือขอรับ?” ลั่วชิงยวนสำรวจทั้งหอมหาสมบัติอย่างกังวลใจ “ข้ามาหาคน” พูดจบนางก็วิ่งขึ้นชั้นบนในทันที คนใช้ตะลึง วิ่งไปห้ามในทันที “แม่นาง ชั้นบนไปมิได้ขอรับ!” เสินหลีกดร่างผู้ช่วยไว้ และเผยป้ายบนเอว คนใช้ผู้นั้นตกใจร่างสั่นคลอน และมิกล้าห้ามอีก พลังวิญญาณของลูกแก้วหงส์เพลิงนั้นค่อนข้างรุนแรง ทั้งหอมหาสมบัติสามารถรับรู้ได้ทั่ว ที่น่าดีใจคือ นางมิได้หาผิดที่ แต่ที่น่าร้อนใจคือ หอนี้อบอวลไปด้วยพลังวิญญาณของลูกแก้วหงส์เพลิง มิสามารถรู้แน่ชัดได้ว่าอยู่ห้องไหน ลั่วชิงยวนทำได้เพียงบุกรุกทีละห้อง เพื่อตามหาลูกแก้วหงส์เพลิง ทำผู้คนมิน้อยขึ้งโกรธ แต่เมื่อเสินหลีแสดงป้าย ผู้ที่ลุกพรวดอย่างโกรธเคือง ต่างนั่งลงอย่างหมดน้ำโห หอมหาสมบัตินั้นใหญ่มาก เรียกได้ว่าแทบจะตรงตามชื่อหอ ของสะสมทั้งหอ มีมากมายเป็นหมื่น ๆ ชิ้น ทุกครั้งที่ผลักประตู มือของลั่วชิงยวนจะมีความเจ็บปวดรุนแรงส่งมา แต่ในใจของนางร้อนรน คิดถึงเพียงแค่ลูกแก้วหงส์เพลิง มิรู้ว่าประตูบานที่เท่าไร วินาทีที่ประตูถูกเปิดออก ของที่ประกายแสงจ้าบนโต๊ะ ดึงดูดสายต

ลูกแก้วหงส์เพลิงนี้มิใช่ลั่วชิงยวนหากลับได้พร้อมกับเสินหลีหรือ? เกี่ยวอะไรกับลั่วไห่ผิงกัน? เพียงแต่คำพูดของเขากลับตรงข้าม “ท่านอัครมหาเสนาบดีสามารถตามหาลูกแก้วหงส์เพลิงของจริงกลับมาได้ ถือเป็นการพิสูจน์แล้วว่า ท่านอ๋องผู้สำเร็จราขการมิใช่ผู้ชั่วร้าย ที่บรรพบุรุษราชวงศ์นั้นมิยอมรับ!” “แต่มีผู้บังอาจมาแตะต้องเสาหงส์เพลิงในหอบรรพบุรุษเพื่อใส่ร้ายอ๋องผู้สำเร็จราชการ บังอาจนัก!” น้ำเสียงของจักรพรรดิกริ้วโกรธ “ผู้ใดลักลูกแก้วหงส์เพลิงไป?” บัดนี้ ลั่วไห่ผิงกลับเอ่ยตอบ “เมื่อกระหม่อมหาลูกแก้วหงส์เพลิงเจอ กระหม่อมพบกับคนสามคนพอดีพ่ะย่ะค่ะ” “แต่ผู้ใดเป็นคนลักลูกแก้วไปนั้น กระหม่อมมิทราบ” สามคนนั้น ก็คือลั่วชิงยวนและสองคนนั้นที่เจรจากันในหอมหาสมบัติ ขุนนางระดับสูงโดยรอบซุบซิบเสียงเบา เรื่องการลักลูกแก้วหงส์เพลิงนั้นจะเกี่ยวกับลั่วชิงยวนอีกหรือไม่? ท่านอัครมหาเสนาบดีช่างเที่ยงตรงเสียจริง กระทั่งลั่วชิงยวนยังจับตัวมาในตำหนัก หรือลูกแก้วหงส์เพลิงนี้ ลั่วชิงยวนจะเป็นผู้ขโมยจริง ๆ? ฟู่จิ่งหานย่อมรู้ดีว่าลั่วชิงยวนบริสุทธิ์ แต่เขากลับมิรู้รายละเอียด จึงเอ่ยถาม“พระชายาอ๋อง เจ้าอ

รถม้าสั่นสะเทือน ฟู่เฉินหวนมองคนที่สลบในอ้อมอก ยื่นมือไปถอดหน้ากากของนางอย่างอดมิได้ใบหน้าของนาง บาดเจ็บหนักเพียงไหนกันแต่สัมผัสบนใบหน้า ทำลั่วชิงยวนป้องกันตัวโดยสัญชาตญาณ และจับมือเขาไว้แน่นทันทีฟู่เฉินหวนตะลึงเล็กน้อย มองดูนางที่ดวงตายังหลับพริ้ม ส่วนมือที่จับเขาไว้ ผ้าพันแผลถูกย้อมไปด้วยเลือดสด แต่นางราวกับรับรู้มิถึงความเจ็บปวด จับมือของเขาไว้แน่นต้องเป็นบาดแผลที่หนักเช่นไหน จึงทำให้นางที่สลบอยู่ยังระแวงเช่นนี้ เพราะกลัวคนจะเห็นใบหน้าของนางหน้าอกของฟู่เฉินหวนราวกับถูกหินก้อนยักษ์ทับไว้ จนเขาหายใจไม่ออกหรือที่ผ่านมาเขาเข้าใจนางผิดมาโดยตลอด เข้าใจผิดว่านางเป็นคนที่ตระกูลเหยียนส่งมาสอดแนมหรือจะเป็นอย่างที่ซูโหยวกล่าว ตระกูลเหยียนเพียงกำลังหลอกใช้นางหากเป็นเช่นนั้น คงทำร้ายนางมากเกินไปจริง ๆ เขากำมือไว้แน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความซับซ้อนฟู่เฉินหวนกลับตำหนัก ทันทีที่รถม้ามาถึง ซูโหยวและจือเฉาก็ออกไปต้อนรับทันที“เร็วเข้า! เรียกหมอกู้มา!”ฟู่เฉินหวนอุ้มลั่วชิงยวนลงจากรถม้า มุ่งไปห้องนางก้าวไวไม่นานนัก หมอกู้ก็มาถึงเขาแกะผ้าพันแผลบนมือของลั่วชิงยวนออก มือของนางเลือด

จือเฉาเองก็มิเข้าใจ นางมิรู้ว่าเหตุใดท่านอ๋องจึงมาก่อน“แม่นางซ่ง! เซียนฉู่อยู่หรือไม่?” ฟู่เฉินหวนยังไม่ยอมเลิกพยายาม“เขามิอยู่ เขาไปทำพิธีให้ผู้อื่นที่ชนบท” ซ่งเชียนฉู่อ้างไปมั่ว“พวกเจ้าทุกคนต่างมาขอเครื่องยาสมุนไพร ต้องเป็นอาการสาหัสเช่นไหนกัน!”ตั้งแต่วินาทีที่เห็นจือเฉาปรากฏ ซ่งเชียนฉู่ก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลจือเฉารีบขึ้นหน้าคุกเข่า “ท่านหมอ โปรดช่วยพระชายาด้วย นางกำลังสิ้นชีพจริง ๆ แล้ว!”ได้ยินเช่นนี้ ลมหายใจของซ่งเชียนฉู่กระตุกลั่วชิงยวนหรือ?เมื่อครู่ให้ตายอย่างไรนางก็มิยอมให้เครื่องยาสมุนไพรแก่ฟู่เฉินหวน บัดนี้หากนางเปลี่ยนกะทันหันจะแปลกไปหรือเปล่า?“เครื่องยาสมุนไพรของข้ามีไม่มากจริง ๆ! บางอย่างข้าต้องใช้ด้วย! พวกเจ้าต้องการโอสถใด ข้าขอดูก่อนว่ามีมากน้อยเท่าใด”ได้ยินดังนี้ ซูโหยวรีบนำเทียบยาออกมา “นี่ขอรับ”มองดูเทียบยา ซ่งเชียนฉู่ตะลึง “พวกท่านจักเอาหมดนี่เลยรึ! พวกนี้ต่างเป็นเครื่องยาสมุนไพรหายาก!””เพียงแต่มิขัดกับโอสถที่ข้าต้องการใช้ ก็ได้ ข้าจักไปกับพวกท่าน!”ได้ยินดังนี้ ฟู่เฉินหวนถอนหายใจโล่งอกซูโหยวจัดการสั่งรถม้าซ่งเชียนฉู่รีบห