All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 371 - Chapter 380

“วันนี้มีเหตุประหลาดเกิดขึ้นในพิธีการ มิควรละเลย! เช่นนั้นแล้วเราสืบหาความจริงเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน! แม้แต่ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการและพระชายาอ๋องก็ควรได้รับการสืบสวน! เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของทั้งสอง!”ทันทีที่เขาเห็นมหาราชาจารย์เหยียนออกมา หัวใจของลั่วชิงยวนก็เริ่มจมลงนางคาดการณ์เหตุล่วงหน้าของตนได้แล้วการแย่งชิงอำนาจในแคว้นเทียนเชวียนั้นซับซ้อนยิ่ง แม้ว่าบิดาของนางจะเป็นอัครเสนาบดีแต่ก็ไร้ซึ่งอำนาจเมื่ออยู่ต่อหน้ามหาราชาจารย์เหยียนในสายตาของมหาราชาจารย์เหยียน นางผู้เป็นบุตรีของอัครเสนาบดีเป็นเพียงมดตัวหนึ่งที่จะขยี้เมื่อใดก็ได้บุรุษเพียงผู้เดียวที่สามารถโต้แย้งกับมหาราชาจารย์เหยียนได้ มิจำเป็นต้องปกป้องนางแม้แต่ยามนี้เอง วาจาของจักรพรรดิยังติดอยู่ในลำคอ มิสามารถเอ่ยตรัสอันใดออกไปได้ เขามิกล้าเมื่อเห็นจักรพรรดินิ่งเงียบ ไทเฮาจึงรับสั่งว่า “ผู้ใดก็ได้! จงนำตัวอ๋องผู้สำเร็จราชการและพระชายาอ๋องมา…”ก่อนที่ไทเฮาจะทันได้เอ่ยจบ ทันใดนั้นเสียงที่เข้มงวดเปี่ยมอำนาจก็พลันดังขึ้น“ดูเสียเถิดว่าผู้มันกล้าขยับ!”ธารกำนัลทั้งหลายพลันหันไปตามเสียงเหล่าข้าหลวงแบกเกี้ยวมา บุรุษวัย

“มันไม่ใช่ของข้า” ลั่วชิงยวนกล่าวหนักแน่นใต้เท้าฟางยิ้มอย่างเย็นชา "ลั่วชิงยวน อย่าหวังว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการจักมาหาเจ้าเลย คราวนี้เป็นรับสั่งจากไท่ซ่างหวง เรื่องนี้ต้องสืบส่วนอย่างถี่ถ้วน เจ้าก่ออาชญากรรม เจ้าก็ต้องให้ความร่วมมือและสารภาพ!"“หากเจ้าสารภาพตรงไปตรงมา เช่นนั้นอาจมีการผ่อนปรนโทษให้เจ้า!”วาจาแฝงนัยข่มขู่เช่นนี้ ทำให้ผู้ที่ได้ยินต้องสั่นสะท้านฟู่เฉินหวนจะมิมาหานาง แม้นางตายก็ไม่มีผู้ใดมาช่วยลั่วชิงยวนตะคอกอย่างเย็นชา “ข้ามิผิด สิ่งที่ข้าพูดออกไปวันนี้ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น! อาชญากรรมรึ? ผ่อนปรนโทษรึ?"“เจ้าอยากให้ข้าสารภาพเช่นไรก็บอกมาให้ชัดเจนเลยมิดีกว่ารึ?”นางรู้ว่าครั้งนี้นางออกไปมิได้ง่าย ๆ แน่น้ำเสียงของใต้เท้าฟางเย็นชาและพูดช้า ๆ “ทุกคนต่างเห็นเหตุการณ์วันนี้ชัดเจนแล้ว ลางร้ายนั้นมุ่งไปที่อ๋องผู้สำเร็จราชการ”“เจ้าแค่ต้องสารภาพมาตามตรงว่า หุ่นเชิดนี้เป็นของเจ้าหรือไม่ หากเจ้าสารภาพ เช่นนั้นเจ้าก็ออกจากวังได้”ประโยคนี้ทำลั่วชิงยวนสนใจนักคนพวกนี้ยังมิยอมล้มเลิกใส่ร้ายฟู่เฉินหวนตราบใดที่นางบอกว่าหุ่นเชิดนี้เป็นของนาง และนางโกหกเพื่อช่วยฟู่เฉินหวน

ขันทีและนางกำนัลทั้งหลายต่างถอยกลับไปทีละคนจักรพรรดิฟู่จิ่งหานซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ สะดุ้งเล็กน้อยและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “พี่สาม”“ลั่วชิงยวนอยู่ที่ใด?” ฟู่เฉินหวนถามพร้อมขมวดคิ้วฟู่จิ่งหานตกใจมาก “นางยังมิกลับไปรึ?”“ยัง!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟู่จิ่งหานก็ขมวดคิ้ว “ข้ามิรู้นางอยู่ที่ใด นางมิได้อยู่ในคุกเทียนเหลารึ?”ฟู่เฉินหวนเอ่ยเสียงจริงจัง “ข้าไปหามาแล้ว ตำหนักโช่วสี่ข้าก็ไปมา แต่มิพบนาง!”“ซ่อนตัวลั่วชิงยวนเช่นนี้ พวกเขาต้องใช้วิธีทรมานนางให้สารภาพ เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ พวกเขาต้องสร้างเรื่องใหญ่และฆ่าข้าเป็นแน่!”ร่องรอยแห่งโทสะปรากฏระหว่างคิ้วของฟู่เฉินหวนฟู่จิ่งหานขมวดคิ้วพลางเริ่มคิด ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ฉายประกายขึ้น “เช้านี้เสินหลีบังเอิญเจอฟางจื่อจี้จากสำนักหอดูดาวหลวง ถามข้าหลวงแล้ว เขาบอกว่าเขามาจากพระตำหนักเป่ยหนิง”“หรือว่าลั่วชิงยวนอยู่ที่…”ได้ยินเช่นนี้ฟู่เฉินหวนก็หันกลับรีบเดินออกจากพระที่นั่งฉินเจิ้งไป“พี่สาม รอข้าด้วย!” ฟู่จิ่งหานก็รีบตามเขาไปฟู่จิ่งหานมิให้เหล่าบริพาลตามมา และรีบไปที่พระตำหนักเป่ยหนิงพร้อมกับฟู่เฉินหวนระหว่างทางฟู่เฉินหวนถามอย

กลับถึงตำหนัก จือเฉาและแม่นมเติ้งออกมาต้อนรับอย่างร้อนใจ เมื่อเห็นบาดแผลของลั่วชิงยวน พวกนางต่างตะลึงกันทั้งสิ้น และจะพยุงลั่วชิงยวนกลับเรือนทันที เบื้องหลังกลับมีเสียงของฟู่เฉินหวนส่งมา “หนังสือหย่าข้าไม่มี แต่ข้าให้ความอิสระกับเจ้าเต็มที่” ฝีเท้าของลั่วชิงยวนชะงัก นางมิได้เอ่ยตอบ และเดินกลับไปในเรือนภายใต้การพยุงของจือเฉาและแม่นมเติ้ง จือเฉาตักน้ำมาชะล้างให้นาง เช็ดเลือดไปพร้อมน้ำตาไหลริน ราวกับตัวนางเองที่เจ็บปวดจากบาดแผล “พระชายา เหตุใดท่านจึงบาดเจ็บหนักเพียงนี้” แม่นมเติ่งมองแล้วก็รู้สึกบีบหัวใจเช่นกัน “พระชายา บ่าวไปเชิญหมอเจ้าค่ะ” แต่ขณะที่แม่นมเติ้งจะไปเชิญหมอ ในวังก็ได้ส่งหมอหลวงมาเสียแล้ว หมอหลวงรักษา จ่ายโอสถ และกำชับลั่วชิงยวนอย่างตั้งใจ ภายในห้องตำรา ฟู่เฉินหวนกำลังก้าวเดินไปมาอย่างร้อนรน เมื่อหมอหลวงมา เขาถามขึ้นอย่างรีบร้อน “อาการเป็นเช่นไร?” หมอหลวงเอ่ยตอบ “บาดแผลพระชายามิเบาเสียเลย หากอยากหายสิ้น ยังต้องการเครื่องยาสมุนไพรหายากอีกหลายชนิด แต่ภายในเมืองหลวง อาจหามิเจอพ่ะย่ะค่ะ” ฟู่เฉินหวนได้ยิน ก็กล่าวตอบทันที “เจ้าเขียนเครื่องยาสมุนไพรที่เจ้าต้อ

แม้บางครั้งนางจะเกลียดฟู่เฉินหวนยิ่งนัก แต่อย่างไรเขาก็เคยช่วยนางไว้หลายครั้ง นางมิอยากให้เขาตาย ยิ่งมิอยากให้เขาตายเพราะการโดนใส่ร้าย …… มาถึงในวัง แม่ทัพฉินนำทาง ลั่วชิงยวนจึงได้พบกับจักรพรรดิฟู่จิ่งหาน ฟู่จิ่งหานกำลังยุ่งหัวหมุนกับเรื่องของฟู่เฉินหวน เมื่อเงยหน้าเห็นลั่วชิงยวน เขารู้สึกประหลาดใจมาก “เจ้ามาได้อย่างไร เมื่อเช้าพี่สามเพิ่งอุ้มเจ้าออกจากวังไป ไฉนเจ้าลงจากเตียงได้เร็วเช่นนี้?” ลั่วชิงยวนยื่นมือออกมา “ฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงบาดเจ็บที่มือ ส่วนอื่นมิได้ถูกลงโทษเพคะ” ฟู่เฉินหวนชะงัก “จริงด้วย ข้าว้าวุ่นเสียจนสับสนไปหมด” “แม่ทัพใหญ่ฉิน ท่านนำทางพระชายาอ๋องมา มีเรื่องใดรึ” แม่ทัพใหญ่ฉินเอ่ยตอบ “ฝ่าบาท พระชายามาเพื่อเรื่องของอ๋องผู้สำเร็จราชการพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงแค่นำทางมา” “กระหม่อมขอตัวพ่ะย่ะค่ะ!”หลังแม่ทัพใหญ่ฉินจากไป ฟู่จิ่งหานมองไปทางลั่วชิงยวนทีหนึ่งด้วยสีหน้าหนักอึ้ง “สถานการณ์ของพี่สามครั้งนี้ค่อนข้างพิเศษ เจ้ามาขอข้า ข้าเองก็มิสามารถปล่อยตัวเขาไปได้” จักรพรรดิคิดว่าลั่วชิงยวนมาเพื่ออ้อนวอนให้กับฟู่เฉินหวน ที่นางไม่รู้คือ ทั้งเมืองหลวงนี้ จักร