บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 551 - บทที่ 560

“เจ้า สารเลว!” เยี่ยเอ้อผีเดือดดาลและชี้ไปที่เจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสี่ “คุณชายหยวนเป็นคนบงการข้าจริง ๆ เจ้าหน้าที่ตรวจการผู้นั้นยิงสังหารเทียนซิ่วฉาย เจ้าหน้าที่ตรวจการผู้นั้นสังหารลูกสุนัขนั่น พวกเขาทั้งสี่คนเป็นคนทำลายเทียนซิ่วฉาย จากนั้นก็ใช้ดาบสังหารอีกครั้ง!” หวังหยวนกำหมัดทั้งสองข้างพร้อมเส้นเลือดที่ปูดออกมา สายตาที่มองดูคนทั้งสี่คนเหมือนกับที่ทั้งสี่คนมองดูเขา และพูดทีละคำว่า “จับตัวพวกเขาไว้ ข้าขอคนเป็น!” ทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬทั้งสี่คนเดินเข้าไป เจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสี่ชักดาบออกมาแต่ทันทีที่เพิ่งยกดาบหางวัวขึ้น ดาบราชวงศ์ถังก็ถูกวางไว้บนคอของพวกเขาแล้ว! เฉียวคุนและเจ้าหน้าที่ตรวจการที่เหลือจับดาบของพวกเขา แต่เมื่อพวกเขามองไปที่ทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬมากกว่ายี่สิบคน ซ้ำยังมีต้าหู่และอวี๋เถี่ยซานพวกเขาทั้งหมดล้วนขมวดคิ้วและไม่ขยับ! ช่วงเวลาต่อมา พวกเขาทั้งสี่ถูกทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬจับตัวแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าหวังหยวน หวังหยวนมองดูคนทั้งสี่อย่างไร้ความรู้สึก “ข้าแค่อยากถามพวกเจ้าคำเดียวว่าใครเป็นผู้บงการให้พวกเจ้าทำเช่นนี้!” เจ้าหน้าที่ตรวจการทั้งสี่จิตใจ

เล่นตลกอะไรกัน ผู้บงการเบื้องหลังคือเจ้าเมืองหล่งหนานเผยเซียนเจิ้ง ซึ่งพยายามทุกวิถีทางเพื่อใส่ร้ายที่ท่านเสนาธิการทหาร! ตอนนี้ท่านเสนาธิการทหารได้สังหารเจ้าหน้าที่ ซึ่งเป็นจุดอ่อนอันใหญ่หลวง หากไปที่นั่นก็จะเหมือนแกะเข้าปากเสือ ต้าหู่ก็คัดค้านทันที “พี่หยวนไปไม่ได้เด็ดขาด พวกเราปล่อยให้ท่านไปจวนศาลาว่าการไม่ได้ มันเสี่ยงเกินไป!” หวังหยวนอธิบายอย่างอดทน “สิ่งที่เผยเซียนเจิ้งต้องการคือเงิน ตราบใดที่เงินยังไม่ตกอยู่ในมือของเขา ข้าก็จะไม่ตกอยู่ในอันตราย!” พอทุกคนคิดดูดี ๆ ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ทว่าพวกเขาก็ยังกังวลอยู่ดี อวี๋เถี่ยซานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เผยเซียนเจิ้งผู้นั้นละโมบโลภมาก คุณชายเผยให้เห็นจุดอ่อนเช่นนี้ ข้าเกรงว่าเขาจะไม่ปล่อยท่านไป ไม่ว่าท่านจะให้เงินเขามากแค่ไหนก็ตาม!” “ข้าไม่เคยคิดที่จะขอให้เขาปล่อยข้าไป ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่คิดจะให้เงินเขาเลย” ดวงตาของหวังหยวนมืดลง “ข้าไปเพื่อส่งเขาไปยังที่ที่เขาควรจะไป ให้เขาชดใช้ตามราคาที่เขาสมควรได้รับ!” เมื่อเห็นว่าดูเหมือนจะมีแผน อวี๋เถี่ยซานและทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬต่างก็กำหมัด “คุณชาย ท่านโปรดออกคำสั่ง!” ท่านเสนาธิก

ดวงตาของหวังหยวนมืดลง “เว่ยเฉิง เจ้าคิดให้รอบคอบ ตราบใดที่พวกเขาเข้ามาใกล้ข้าไม่เกินสิบจั้ง เจ้าจะตายทันทีโดยไม่มีที่ให้ฝังศพ!” “เจ้าคิดจะขู่ขวัญข้า!” เว่ยเฉิงมองไปรอบ ๆ และยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ข้าสวมชุดเกราะ และไม่มีหน้าไม้ในระยะร้อยก้าว เจ้าจะทำร้ายข้าได้อย่างไร!” หวังหยวนยิ้มอย่างเย็นชา “ครานั้นอ๋องถูหนานก็คิดเช่นเดียวกันกับเจ้า!” เชิ้ง เชิ้ง เชิ้ง... สีหน้าของเว่ยเฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบลงจากหลังม้าและวิ่งไปข้างหลังทหารกลุ่มหนึ่ง “หวังหยวน ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก การฆ่าข้าก็เท่ากับการกบฏ!” หลังจากชนะศึกอ๋องถูหนานก็เกิดความขัดแย้งในราชสำนัก และไม่ยอมรับผู้บัญชาการผู้นี้! ทว่าเรื่องที่เขาสร้างหน้าไม้ซานกงฉวงขึ้นมา แล้วยิงสังหารอ๋องถูหนานที่อยู่ห่างออกไปหกร้อยก้าว นี่เป็นข้อเท็จจริงที่ไม่อาจถกเถียงไม่ได้! หากคนผู้นี้ซ่อนหน้าไม้ซานกงฉวงซึ่งห่างออกไปหกร้อยก้าว เขาคงจะมีจุดจบเช่นเดียวกับอ๋องถูหนาน! นอกจากนี้เสียงปังปังปังที่ดังก้องเมื่อครู่นี้ ก็สงสัยว่าเกี่ยวข้องกับคนผู้นี้ด้วย “เฮ้อ...” หวังหยวนสับสนเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่เอ่ยถึงการสังหารอ๋อง

ด้านนอกหมู่บ้านเยี่ยเจีย เขาแค่กลัวว่าจะถูกฆ่าด้วยหน้าไม้ซานกงฉวง แต่ตอนนี้กลับถึงเมืองจวิ้นแล้วเขาก็ไม่มีอะไรต้องกังวล กลืนน้ำลายตัวเองได้! “ถูกต้อง!” เผยเซียนเจิ้งเงยหน้าขึ้น “ข้าไม่ต้องการเงินสองแสนตำลึงนี้ และจะบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นธรรม แล้วฆ่าทุกคนในตระกูลของเจ้า กำหนดโทษประหารชีวิต!” “เหอะ ๆ หากเจ้าเป็นเจ้าหน้าที่ที่ซื่อสัตย์จริง ๆ เจ้าคงไม่ปล่อยให้ฟางฝูต้งส่งข้อความถึงข้าแล้ว!” หวังหยวนเยาะเย้ยและพูดว่า “ต่างก็เป็นจิ้งจอกพันปี อย่าเล่นไร้สาระได้แล้ว พวกเจ้าบอกมาเถอะว่าต้องการเท่าไหร่ ข้ามีเงินมากมาย ถือซะว่าข้าบริจาคให้พวกขอทาน!” “ขอทาน!” ดวงตาของเผยเซียนเจิ้งเปลี่ยนเป็นสีแดง เขากัดฟันแล้วพูดว่า “ราคาเดียว เงินห้าแสนตำลึง!” “...ได้!” หวังหยวนขมวดคิ้วและตอบครึ่งหนึ่ง จากนั้นพูดอย่างเคร่งขรึม “แต่หลังจากที่เจ้าได้รับเงินแล้ว เจ้าต้องสัญญาว่าจะปล่อยข้าไป!” เขาไม่เชื่อทั้งสองคนเลย ทว่าตอนนี้ล้วนเป็นเพียงการแสดง! “ได้!” เสียงของเผยเซียนเจิ้งทุ้มลง “ทหาร ส่งคุณชายหวังหยวนไปที่ห้องขัง ให้ผู้คุมดูแลเขาอย่างดี และพยายามเติมเต็มทุกความต้องการของเขาให้ดี!” เจ้า

รูปปั้นทองสัมฤทธิ์ทั้งสามมีหลุมและเป็นสนิม ด้านบนมีข้อความสลักอยู่ นอกจากนี้ยังมีจดหมายอยู่ข้าง ๆ! หงเยี่ย เซี่ยซานหู่ เถียนชี เสี่ยวไท่ซุ่ย และเฮยเหมี่ยนจิงกังต่างก็มองหน้ากันด้วยความตกใจ เพี๊ยะ! จ้าวป๋อเซี่ยวอ่านจดหมายและเห็นข้อความบนรูปปั้นทองสัมฤทธิ์อย่างชัดเจน เขาอดไม่ได้ที่จะตบต้นขา “ช่างมหัศจรรย์ สมกับเป็นท่านเสนาธิการทหาร แผนนี้เหนือจินตนาการและยอดเยี่ยม ตราบใดที่ดำเนินการ เผยเซียนเจิ้งจะต้องตายไม่มีแผ่นดินฝังศพอย่างแน่นอน!” เซี่ยซานหู่ผู้ไม่รู้หนังสือถามว่า “ท่านเสนาธิการทหารเขียนอะไรบนจดหมาย และบนรูปปั้นทองสัมฤทธิ์เหรอ?” คนที่ไม่รู้หนังสือทั้งสี่คนอย่างหงเยี่ย เถียนชี เสี่ยวไท่ซุ่ย และเฮยเหมี่ยนจิงกังต่างก็จ้องมองด้วยตาเบิกกว้างเช่นกัน จ้าวป๋อเซียวอธิบายแผนการอย่างรวบรัด และคนกลุ่มหนึ่งก็สั่นเทาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ท่านเสนาธิการทหารปราดเปรื่องยิ่งกว่า แค่ลงมือเคลื่อนไหวก็ประหารทั้งเก้าชั่วโคตร!” หงเยี่ยเม้มริมฝีปากของนางแล้วพูดว่า “เจ้าโจรตัวน้อยนี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ มีสิ่งชั่วร้ายอยู่เต็มท้อง!” ... สี่วันต่อมา ผู้รับใช้ทหารผ่านศึกในชุดเกราะทมิฬก็นำข่าวการจ