Lahat ng Kabanata ng บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Kabanata 31 - Kabanata 40

หลิวโหย่วไฉแอบกระหยิ่มใจ จ้าวอู่อยากได้เงิน จึงน่าจะกล้าทำทุกอย่าง หากให้ผลประโยชน์ที่เพียงพอแก่เขายอมมอบเงินหกสิบตำลึงให้ เพื่อเอาใจเจ้าลูกล้างผลาญพ่อแม่คนนี้ก่อน แล้วค่อยไปคิดบัญชีเขาทีหลัง!หวังหยวนเหลือบมองจ้าวอู่ “ใจเต้นแล้วหรือ?”“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้า จ้าวอู่ จะเป็นคนที่ละทิ้งคุณธรรมของตนเอง เพื่อผลประโยชน์ไปได้อย่างไร!”จ้าวอู่มีสีหน้าเรียบเฉยขณะโบกมือ “หลิวโหย่วไฉสมรู้ร่วมคิดกับโจร ต้องถูกส่งตัวไปยังที่ว่าการอำเภอ!”“เอ๊ะ จ้าวอู่ เจ้า เจ้า...”หลิวโหย่วไฉสะอึกเพราะคำพูดของเขาไปครู่หนึ่ง และสงสัยว่าเหตุใดจ้าวอู่ถึงเปลี่ยนอารมณ์กะทันหันจ้าวอู่นึกเย้ยหยัน แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดเขาอยากได้เงิน แต่เขารู้ว่าเงินแบบไหนที่รับได้ และแบบไหนที่ไม่อาจรับได้หลิวโหย่วไฉเป็นคนใจแคบ หากวันนี้เขายอมรับหกสิบตำลึงไป ไม่ช้าก็เร็วเขาจะถูกเอาคืนเป็นแน่ส่วนหวังหยวนเป็นคนใจกว้างมาก แม้แต่พวกหัวขโมย เขายังให้เงินด้วยซ้ำ ดังนั้นหากรับเงินของเขา ก็จะไม่มีปัญหายิ่งกว่านั้น หากวันนี้หาเงินได้สามสิบตำลึง ก็จะยังมีเวลาหาอีกมากในอนาคต!น้ำน้อยค่อยไหล แต่ไหลยาวนานใช่หรือไม่!หลิวโหย่วไฉมอง

จ้าวอู่ตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าจะมีการสมรู้ร่วมคิดอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หลิวโหย่วไฉหัวเราะเยาะ เขาจะกล้าวางแผนต่อต้านบัณฑิตได้อย่างไร หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากนายน้อยเย่ต้าหู่, เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่กัดฟันกำหมัดแน่น จ้องมองไปที่หลิวเจี้ยนเย่ด้วยความโกรธ“หายนะที่หนักหนากว่านี้!”หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้น แล้วหรี่ตาลง จากนั้นจึงชกหน้าหลิวเจี้ยนเย่ “หนักหนาถึงเพียงนี้เลยหรือเปล่า?”ผัวะ ผัวะ ผัวะ!หลิวเจี้ยนเย่โซเซไปข้างหลัง ใบหน้าครึ่งซ้ายของเขาบวมแดง และมุมปากก็มีเลือดออกจ้าวอู่และหลิวโหย่วไฉต่างตกใจกลัวไม่มีใครคิดว่าหวังหยวน จะกล้าทำร้ายลูกชายคนโตของตระกูลหลิวในที่สาธารณะ“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาต่อยข้า!”ดวงตาของหลิวเจี้ยนเย่แดงก่ำ!เจ้าหน้าที่ศาลสองคนรีบวิ่งเข้ามาก่อนที่จะเข้ามาใกล้ เสือทั้งสองก็ลงมาจากภูเขา แล้วจับพวกเขาโยนออกไปหวังหยวนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “เจ้าคิดถึงภรรยาของข้า ทั้งยังต้องการทำลายชีวิตข้า การต่อยเจ้านั้นยังน้อยไป”“ดี ดีมาก!”หลิวเจี้ยนเย่เช็ดเลือดจากมุมปากตัวเอง “ข้าจะให้เจ้าชดใช้การต่อยนี้ให้หนักหนาเป็นร้อยเท่า ในเมืองฝูไม่มีใครกล้าแตะต้องคนตระกูลหลิ

หลิวจื้อเกาหรี่ตา “หลี่ปู้อีกำลังจะลุกขึ้นมีอำนาจในราชสำนักอีกครั้ง”หลี่ปู้อี หัวหน้าตระกูลหลี่ และพ่อของหลี่ซื่อหานตระกูลหลิวและตระกูลหลี่เป็นสหายกันมานานหลายปี จนกระทั่งตระกูลหลี่ประสบปัญหา“ท่านพ่อมีสายตาเฉียบแหลม!”หลิวเจี้ยนเย่พยักหน้า แล้วหัวเราะเบา ๆ “ท่านหัวหน้าได้ส่งจดหมายมาให้ข้าเมื่อไม่นานมานี้ บอกว่าลุงปู้อีเป็นสหายคนสนิท ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชวงศ์ ฮ่องเต้ทรงสนับสนุนให้เสนาบดีฝ่ายซ้าย กับเสนาบดีฝ่ายขวา หากมีคนที่มีศักยภาพก็จะเข้าไปแทนที่เขาได้ หากเสนาบดีฝ่ายซ้ายเรืองอำนาจ ลุงปู้อีจะต้องเจริญรุ่งเรืองแน่นอน แล้วหากข้าได้เป็นลูกเขยของตระกูลหลี่ ตระกูลหลิวก็จะทะยานขึ้นอยู่เหนือผู้ใด และกลายเป็นตระกูลที่โด่งดังที่สุดในอำเภอ หรือแม้แต่ในบรรดาตระกูลชนชั้นสูง”“ข่าวนี้เชื่อถือได้หรือไม่!”หลิวจื้อเกาเดิน ขณะเอามือไพล่หลัง “หลี่ปู้อีอยู่ในตำแหน่งมาหลายปีแล้ว มีขึ้นมีลง เขาไม่เคยดำรงตำแหน่งได้เกินสามปีเลย คราวนี้เขาจะอยู่ได้นานเพียงใด? หากมีกวาดล้างตระกูลกันอีกครั้ง ตระกูลหลิวจะถูกกำจัดไปด้วย”หลิวเจี้ยนเย่มีสีหน้าทะเยอทะยาน “ท่านพ่อ ความมั่งคั่งย่อมเกิดขึ้นได้จากความเสี่

กลุ่มชาวประมงกลับคืนสู่หมู่บ้าน!เมื่อเห็นหวังหยวน เด็ก ๆ ต่างพากันวิ่งหนีไป บางคนก็ร้องด้วยความตกใจเมื่อเหล่าหญิงสาวเห็นหวังหยวน ก็ก้มหน้าลงหน้าแดงก่ำ และเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นหัวเราะเมื่อชาวบ้านเห็นหวังหยวน สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงผู้เฒ่าหวังปี่จงหันหลังเดินจากไป เมื่อเห็นหวังหยวน ไม่วิ่งเข้ามาหาเหมือนเมื่อก่อนหลังอาหารเย็นกลุ่มประมงมาประชุมกันไม่มีเก้าอี้ โต๊ะหรือห้องประชุม คนกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันที่ลานบ้านของหวังหยวนส่วนใหญ่กำลังนั่งยอง ๆ และบางคนก็นั่งลงกับพื้นเลยหวังหยวนนั่งอยู่ที่ประตูทั้งสองฝ่าย มีสมาชิกหลักสี่คน ได้แก่หวังหานซาน หวังซื่อไห่ ต้าหู่และเอ้อหู่ถักจากต้าไห่คือเอ้อไห่ ซานไห่ ชิงซาน เสี่ยวซานและลุงอีกห้าคนยิ่งสนิทสนมกันก็ยิ่งนั่งใกล้กัน หวังหยวนกับชาวบ้านเองก็รู้ตำแหน่งของตนอยู่ในใจชาวบ้านมากกว่าสามสิบคนนั่งล้อมวงกันเป็นวงขนาดใหญ่ และยังมีชาวบ้านนอกลานบ้านที่ไม่ได้เข้ามาด้วยบางคนเป็นครอบครัวของกลุ่มชาวประมง บางคนเป็นคนในหมู่บ้านที่ต้องการชมความสนุกสนานห้าวันที่ผ่านมาจับปลาได้กว่าสามพันจิน ขายได้สองพันสี่ร้อยจิน หาเงินได้ทั้งหมด

หวังหยวนมีสีหน้าจริงจัง “ต้องกินอาหารให้ดีจึงจะทำงานหนักได้ ไม่เช่นนั้นร่างกายจะทนไม่ไหว! ข้าเข้าใจสถานการณ์ของทุกคน แม้ว่าพวกเจ้าจะได้รับเงินค่าจ้างมากขึ้น แต่ก็ทนกินตามใจไม่ได้”ชาวบ้านหัวเราะแห้งคนในชนบทก็เป็นเช่นนี้ หารายได้พิเศษได้เดือนละไม่กี่กว้าน จึงต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดแม้ว่าจะอาศัยในบ้านนายจ้าง ก็ได้กินเพียงแค่พอประทังชีวิต ไม่มีใครได้กินเนื้อและปลาเยอะทุกวัน!ต้องประหยัดเงิน!หวังหยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นค่าจ้างและเงินพิเศษจะยังคงเท่าเดิม และยังคงแจกปลาด้วย แต่กลุ่มประมงจะจ่ายค่าโรงอาหารขนาดใหญ่ เพื่อดูแลอาหารสามมื้อต่อวัน ต้องได้กินดื่มให้อิ่มหนำทั้งเช้า กลางวัน เย็นทุกมื้อ มื้อเที่ยงจะมีค่าเนื้อให้คนละสามชิ้น”ชาวบ้านตกตะลึง!ดูแลอาหารสามมื้อต่อวัน กินข้าวให้อิ่มทุกมื้อ ได้กินข้าวสวยเกินสองมื้อ และเนื้อสัตว์สามชิ้นตอนเที่ยงแม้แต่เถ้าแก่ก็ไม่กล้ากินเช่นนี้หวังหยวนยังคงเตรียมการต่อไป “ลุงหานซาน ไปหาแม่ครัวห้าคน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป แต่ละคนจะได้รับเงินเดือนสม่ำเสมอ ต้องสร้างโรงเก็บของก่อนทำอาหาร แล้วค่อยหาคนมาสร้างโรงอาหารทีหลัง ท่านสามารถจัดการร