บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 201 - บทที่ 210

แกร็บ! ประตูสีแดงชาดปิดแล้ว! กลุ่มผู้ชมต่างตกตะลึง! เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น? พวกเรากำลังฝันอยู่หรือเปล่า? ท่านไห่เทียนผู้มีชื่อเสียงไปทั่วหล้ากลับวิ่งเท้าเปล่า แล้วลากเด็กชายเข้าไปในจวน นอกจากนี้ยังสั่งให้ปิดประตูด้วย เกรงว่าเขาจะหลบหนี! ยังเรียกเขาว่าคุณชายน้อยอีก นี่ถือเป็นการลดสถานะโดยตรง! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เขาเขียนอะไรลงไปกันแน่ ถึงสามารถทำให้วังถงจือและท่านไห่เทียนคลั่งไคล้เช่นนี้! ทันใดนั้น! ตัวอักษรสิบสองคำนั้นก็กลายเป็นเรื่องลึกลับอย่างยิ่ง! หลี่ซานซือที่เพิ่งสรุปว่าหวังหยวนไม่สามารถทำให้ท่านไห่เทียนชายตามองได้เมื่อครู่นี้ บัดนี้ดูเหมือนว่าเขาจะถูกตบหน้า และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงแดงช้ำ! หูเมิ่งอิ๋งมองดูด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก ต้าหู่ยืดหน้าอกของเขาขึ้น ดูราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ! “เฮ้ย เป็นเจ้า!” เมื่อมองไปที่ชายวัยกลางคนที่เท้าเปล่าพร้อมจับมือของเขา หวังหยวนก็รู้สึกว่าโลกนี้เล็กเกินไป เห็นได้ชัดว่าเป็นคนขี้เมาที่เขาพบระหว่างทางตอนที่ไปเช่าบ้านตระกูลเว่ยเมื่อวานนี้ ในเวลานั้น คนขี้เมาผู้นี้ยังคงพูดจาเลอะเทอะไร้สาระ โดยบอกว่าเขากับหูเ

คนกลุ่มหนึ่งขมวดคิ้ว หลี่ซานซือตั้งหน้าตั้งตารอ หูเมิ่งอิ๋งก็ละสายตาไม่ได้เช่นกัน พวกเขาไม่รู้สึกเลยว่าตัวอักษรสี่คำนี้ มันน่าทึ่งตรงไหนกัน! หูของหวังหยวนตั้งตรง แอบฟังคำสอนสักหน่อยก่อน พอเริ่มถกเถียงหารือกันทีหลัง เขาก็สามารถพูดได้สองสามคำด้วย! วังไห่เทียนเอ่ยพูดอย่างฉะฉาน “ความรู้คือการตระหนักรู้ในใจ ความเข้าใจในสิ่งต่าง ๆ และการกระทำคือพฤติกรรมที่แท้จริง การทำความเข้าใจหลักการของสิ่งต่าง ๆ และการฝึกปฏิบัตินั้นแยกกันไม่ออก พูดง่าย ๆ คือเจ้าต้องกระทำหลังจากที่เจ้าเรียนรู้ สิ่งนี้คือความรู้และความสามารถเป็นหนึ่งเดียวกัน!” หลี่ซานซือพูดอย่างเหยียดหยาม “นี่เป็นหลักการง่าย ๆ ไม่ใช่หรอกเหรอ?” บัณฑิตจู่เหรินหลายคนพยักหน้า เมื่อเรียนรู้แล้วก็ควรปฏิบัติได้ พวกเขาย่อมรู้! ทว่าคำพูดของหวังหยวนนั้นแปลกใหม่และชักนำผู้คน! เสียงของวังไห่เทียนเคร่งขรึม “หลักการอันยิ่งใหญ่จะเรียบง่ายอย่างที่สุด และหลักการที่แท้จริงนั้นล้วนเรียบง่าย สิ่งที่ยากคือการบรรลุเป้าหมาย! ต้าเย่มีบัณฑิตมากมายและอ่านหนังสือมามาก หนำซ้ำต้าเย่มีทุกวันนี้เพราะเหตุใดเล่า! เป็นเพราะรู้หลักการในหนังสือดี แต่ไม่ปฏิบัติ

นอกจากนี้ ผู้อื่นก็ต่างตระหนักรู้แล้ว ถ้าหากเจ้ายังไม่ตระหนักรู้อีก ก็คงจะเป็นโง่เขลาเบาปัญญาซินะ! เป็นผลให้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของจู่เหรินในที่แห่งนั้นต่าง “ตระหนักรู้” กันถ้วนหน้า มีเพียงหลี่ซานซือคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าประตูซึ่งโดดเด่นเป็นพิเศษ! หวังหยวนหันกลับมาและมองไปที่พี่เขยคนที่สองของเขา “ท่านไม่ตระหนักรู้หรือ?” ให้ตายเถอะ ทุกคนต่างตระหนักรู้แล้ว แต่เขาซึ่งเป็นผู้เทศนากลับไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป โชคดีที่พี่เขยคนที่สองของเขาอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เขาสบายใจขึ้นบ้าง “ข้า ข้าก็ตระหนักรู้ได้บ้างแล้ว!” ใบหน้าของหลี่ซานซือเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็ยกเสื้อผ้าขึ้นทันที แล้วคุกเข่าลงไปหาวังไห่เทียน “ขอบคุณท่านลุงไห่เทียนที่ช่วยไขข้อสงสัย!” เนื่องจากความสัมพันธ์ของพ่อของเขา หลี่ซานซือจึงได้ศึกษาความรู้ของวังไห่เทียนมานานแล้ว บัดนี้ด้วยคำพูดสิบห้าคำของหวังหยวน วังไห่เทียนก็แก้ไขข้อสงสัยของเขา และเข้าใจบางสิ่งบางอย่างจริง ๆ ในขณะนี้ หัวใจที่ดื้อรั้นของเขาสั่นคลอน และเขารู้สึกว่า 'น้องเขย' คนนี้ที่โง่เขลา ดูเหมือนว่าเขาจะมีความรู้จริง ๆ! อย่างไรก็ตาม เขายังคงคำน

หวังหยวนไม่เคยลืมรสชาติขมของไวน์ผลไม้ที่เขาดื่มกับลุงที่บ้านเลย! จวิ้นวั่งไม่ดื่มไวน์ผลไม้คุณภาพต่ำ แต่ดื่มไวน์ดอกเบญจมาศที่ทำจากสาแหรก ข้าวสาร ดอกเบญจมาศและดอกไม้ รสชาติดีมากจนหวังหยวนดื่มอีกสองสามแก้วโดยไม่รู้ตัว และศีรษะของเขาก็รู้สึกวิงเวียน หวังหยวนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมสมองและปิดปากแน่น ด้วยกลัวว่าจะพูดเรื่องไร้สาระ ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยพูดมาก! แต่วังไห่เทียนไม่ไหวจริง ๆ เมื่อเขาเมาแล้วเขาจับมือหวังหยวนแล้วพูดเสียงดัง “น้องชาย หากเจ้าเกิดเมื่อยี่สิบปีก่อนหน้านี้ เจ้าคงสามารถกอบกู้ต้าเย่ได้ แต่ตอนนี้มันสายเกินไป สายเกินไป!” สีหน้าของเหยียนฟู่กู่เปลี่ยนไป และเขารีบช่วยพยุงวังไห่เทียนขึ้นมาและพูดว่า “ท่านอาจารย์ ท่านเมาแล้ว ต้าเย่เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า จะสายเกินไปได้อย่างไร!” “เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ

เสียงของต้าหู่ดังขึ้น “พี่หยวน คุณหนูหู เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว!” หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงและพูดใส่หูของหวังหยวน “คุณชาย ถึงแล้วเจ้าค่ะ!” หวังหยวนหลับลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ “พี่หยวน คุณหนูหู!” ต้าหู่รู้สึกถึงแปลกใจ เขาเปิดประตู และเห็นหูเมิ่งอิ๋งกอดหวังหยวนอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาปิดตา “ไอหย๊า ลมแรงมากเลย เหมือนมีทรายพัดเข้าตาข้า ข้าทำไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!” หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงด้วยความเขินอาย และอดไม่ได้ที่จะผลักหวังหยวน “คุณชาย เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว รีบตื่นเร็ว ๆ เจ้าค่ะ!” “เมียจ๋า ไม่ต้องรีบ ให้ข้านอนพักอีกสักหน่อย แล้วข้าจะให้เจ้าเมื่อข้าอิ่ม!” ในความฝัน หลี่ซื่อหานกำลังเว้าวอนอย่างไม่ยอมแพ้ หวังหยวนที่ง่วงนอนมากก็พึมพำ “...เจ้า เจ้า!” เมื่อฟังเข้าใจคำว่าให้เจ้า หูเมิ่งอิ๋งรู้สึกเขินอายมากจนนางอยากจะเข้าไปในรอยเย็บของรถ! ในขณะนี้ เสียงของเอ้อหู่ก็ดังขึ้น “พี่ใหญ่ พี่หยวนกลับมาแล้ว ทำไมยังไม่ลงจากรถอีก!” ต้าหู่ลดเสียงลง “หุบปาก ทางนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าแค่อยู่ที่นั่นซะ และหากไม่มีเรื่องก็อย่าไปยืนหน้ารถม้า!” “คุณชาย!” เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว หูเมิ่งอิ๋งก็เริ่