เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 204
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 205
นอกจากนี้ ผู้อื่นก็ต่างตระหนักรู้แล้ว ถ้าหากเจ้ายังไม่ตระหนักรู้อีก ก็คงจะเป็นโง่เขลาเบาปัญญาซินะ! เป็นผลให้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของจู่เหรินในที่แห่งนั้นต่าง “ตระหนักรู้” กันถ้วนหน้า มีเพียงหลี่ซานซือคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่หน้าประตูซึ่งโดดเด่นเป็นพิเศษ! หวังหยวนหันกลับมาและมองไปที่พี่เขยคนที่สองของเขา “ท่านไม่ตระหนักรู้หรือ?” ให้ตายเถอะ ทุกคนต่างตระหนักรู้แล้ว แต่เขาซึ่งเป็นผู้เทศนากลับไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป โชคดีที่พี่เขยคนที่สองของเขาอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เขาสบายใจขึ้นบ้าง “ข้า ข้าก็ตระหนักรู้ได้บ้างแล้ว!” ใบหน้าของหลี่ซานซือเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็ยกเสื้อผ้าขึ้นทันที แล้วคุกเข่าลงไปหาวังไห่เทียน “ขอบคุณท่านลุงไห่เทียนที่ช่วยไขข้อสงสัย!” เนื่องจากความสัมพันธ์ของพ่อของเขา หลี่ซานซือจึงได้ศึกษาความรู้ของวังไห่เทียนมานานแล้ว บัดนี้ด้วยคำพูดสิบห้าคำของหวังหยวน วังไห่เทียนก็แก้ไขข้อสงสัยของเขา และเข้าใจบางสิ่งบางอย่างจริง ๆ ในขณะนี้ หัวใจที่ดื้อรั้นของเขาสั่นคลอน และเขารู้สึกว่า 'น้องเขย' คนนี้ที่โง่เขลา ดูเหมือนว่าเขาจะมีความรู้จริง ๆ! อย่างไรก็ตาม เขายังคงคำน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 206
เหยียนฟู่กู่หันหลังกลับและเข้าไปในจวนวัง! ในส่วนที่คุณชายน้อยเสนอปรัชญาจิตใจนั้น เขาชื่นชมยิ่งนัก! นอกจากนี้เขายังชื่นชมหวังหยวนเป็นอย่างมากที่เสนอกลยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่ในการรื้อกำแพง กระจายครัวเรือนขนาดเล็กอย่างเท่าเทียมกัน และบูรณาการเจ้าหน้าที่และชนชั้นสูงเข้าด้วยกัน! ตอนนี้คุณชายน้อยก็คือหวังหยวน และทั้งสองก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ซึ่งทำให้เขาชื่นชมมากยิ่งขึ้น เขาไม่ทนกับคนพวกนี้ที่ดูถูกคุณชายน้อยอีกต่อไป ซ้ำยังพูดมากเช่นนี้! “ยังมีสิ่งที่พวกเราไม่รู้ คุณชายหมิงถันยังซ่อนอะไรไว้อีกมากมาย!” “ไม่เช่นนั้น พวกเจ้าคิดว่าที่นายท่านไห่เทียนถ่อมตัวลงเพื่อยกย่องคุณชายหมิงถันไปทำไมกันเล่า!” “น่าเสียดายจริง ๆ เมื่อครู่นี้ข้าสงสัยในตัวคุณชาย ช่างเป็นบาปจริง ๆ!” “ข้าด้วย!” “ก่อนที่คุณชายหมิงถันและท่านไห่เทียนจะจากไป คำว่า 'เฉ่า' คำสุดท้ายนั้น มีหมายความว่าอย่างไรกัน!” “การปฏิบัติการ การจัดการ การดำเนินการ ล้วนมีความหมายว่าการกระทำ นี่คือคำที่คุณชายสองท่านสอนนี้ให้เรารู้จักความรู้และการกระทำเป็นหนึ่งเดียวกัน!” “อืม ต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน!” “เฉ่า! ด้านนอกจวนวัง จู่เหรินทุกคนต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 207
หวังหยวนไม่เคยลืมรสชาติขมของไวน์ผลไม้ที่เขาดื่มกับลุงที่บ้านเลย! จวิ้นวั่งไม่ดื่มไวน์ผลไม้คุณภาพต่ำ แต่ดื่มไวน์ดอกเบญจมาศที่ทำจากสาแหรก ข้าวสาร ดอกเบญจมาศและดอกไม้ รสชาติดีมากจนหวังหยวนดื่มอีกสองสามแก้วโดยไม่รู้ตัว และศีรษะของเขาก็รู้สึกวิงเวียน หวังหยวนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมสมองและปิดปากแน่น ด้วยกลัวว่าจะพูดเรื่องไร้สาระ ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยพูดมาก! แต่วังไห่เทียนไม่ไหวจริง ๆ เมื่อเขาเมาแล้วเขาจับมือหวังหยวนแล้วพูดเสียงดัง “น้องชาย หากเจ้าเกิดเมื่อยี่สิบปีก่อนหน้านี้ เจ้าคงสามารถกอบกู้ต้าเย่ได้ แต่ตอนนี้มันสายเกินไป สายเกินไป!” สีหน้าของเหยียนฟู่กู่เปลี่ยนไป และเขารีบช่วยพยุงวังไห่เทียนขึ้นมาและพูดว่า “ท่านอาจารย์ ท่านเมาแล้ว ต้าเย่เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า จะสายเกินไปได้อย่างไร!” “เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 208
วังไห่เทียนนั่งบนโต๊ะแท่นบูชาพร้อมพึมพำ “สหายอู๋มู่ พวกโจรกำลังกลับมาอีกครั้ง น่าเสียดายที่เจ้าไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป มีใครอีกในโลกที่สามารถหยุดด้ามเหล็กของพวกเขาได้ ข้าได้รู้จักสหายน้องอีกคนหนึ่งหากเจ้ามีนิสัยเหมือนเขาคงจะดีไม่น้อย ตอนนี้คงเกรงว่าพวกโจรคงจะถูกทำลายทั้งหมดแล้ว เฮ้อ!” ... ทันทีที่ออกจากจวนวัง ลมหนาวก็พัดมา ทำให้หวังหยวนตัวสั่น ส่งผลให้เขามีสติมากขึ้น เมื่อขึ้นรถม้า หวังหยวนยังคงนิ่งเงียบ หูเมิ่งอิ๋งพูดเบา ๆ “คุณชาย ท่านกำลังนึกถึงคำเตือนของท่านไห่เทียนอยู่หรือเปล่า!” หวังหยวนพยักหน้า “พี่ไห่เทียนดูเหมือนไม่เมาเลย ข้ารู้สึกว่าคำพูดของเขาดูจงใจนิดหน่อย ราวกับว่าเขากำลังฉีดวัคซีนป้องกันให้ข้า!” หูเมิ่งอิ๋งงงงวย “การฉีดวัคซีนป้องกันคืออะไร?” หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “คือการเตือนไว้ล่วงหน้า!” “โอ้!” หูเมิ่งอิ๋งประหลาดใจ “คุณชาย หากมีโอกาสได้เข้าไปเป็นขุนนางในท้องพระโรงจริง ท่านก็ไม่มีแผนจะไปหรือเจ้าคะ?” ในต้าเย่ หากไม่ผ่านการสอบคัดเลือกขุนนางก็ไม่สามารถเป็นเจ้าหน้าที่ได้ เดิมทีนางไม่เชื่อว่าหวังหยวนที่ไม่ได้เข้ารับการสอบขุนนางจะสามารถเป็นเจ้าหน้าที่ได้ แต่คำพู
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 209
เสียงของต้าหู่ดังขึ้น “พี่หยวน คุณหนูหู เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว!” หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงและพูดใส่หูของหวังหยวน “คุณชาย ถึงแล้วเจ้าค่ะ!” หวังหยวนหลับลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ “พี่หยวน คุณหนูหู!” ต้าหู่รู้สึกถึงแปลกใจ เขาเปิดประตู และเห็นหูเมิ่งอิ๋งกอดหวังหยวนอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาปิดตา “ไอหย๊า ลมแรงมากเลย เหมือนมีทรายพัดเข้าตาข้า ข้าทำไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!” หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงด้วยความเขินอาย และอดไม่ได้ที่จะผลักหวังหยวน “คุณชาย เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว รีบตื่นเร็ว ๆ เจ้าค่ะ!” “เมียจ๋า ไม่ต้องรีบ ให้ข้านอนพักอีกสักหน่อย แล้วข้าจะให้เจ้าเมื่อข้าอิ่ม!” ในความฝัน หลี่ซื่อหานกำลังเว้าวอนอย่างไม่ยอมแพ้ หวังหยวนที่ง่วงนอนมากก็พึมพำ “...เจ้า เจ้า!” เมื่อฟังเข้าใจคำว่าให้เจ้า หูเมิ่งอิ๋งรู้สึกเขินอายมากจนนางอยากจะเข้าไปในรอยเย็บของรถ! ในขณะนี้ เสียงของเอ้อหู่ก็ดังขึ้น “พี่ใหญ่ พี่หยวนกลับมาแล้ว ทำไมยังไม่ลงจากรถอีก!” ต้าหู่ลดเสียงลง “หุบปาก ทางนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าแค่อยู่ที่นั่นซะ และหากไม่มีเรื่องก็อย่าไปยืนหน้ารถม้า!” “คุณชาย!” เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว หูเมิ่งอิ๋งก็เริ่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 210
ป๊าบ! หลังจากตบหน้าคนเฝ้าประตูจนล้มลง วังฉงโหลวก็ยกเท้าขึ้นและเตะเขาพลางด่ากราด “เจ้าตาบอดหรือไง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เจ้ากล้าดียังไงมาป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นนายท่านต่อหน้าพวกเรา!” คนเฝ้าประตูตกใจมาก เขาไม่เคยถูกทุบตีที่นี่มาก่อน จึงรีบรุดเข้าไปในกรมขนส่งเกลือพร้อมเอามือกุมหัวไว้ สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็เกิดขึ้น ไม่มีทหารยามคนไหนมาตามจับกลุ่มคน! ในทางกลับกัน คนเฝ้าประตูออกมาอย่างรวดเร็ว และเชิญกลุ่มคนเข้ามาด้วยความเคารพ! หวังหยวนได้พบกับโจวเฉิง ทูตขนส่งเกลือแห่งเมืองจิ่วซานด้วย! ชายวัยกลางคนอ้วนที่มีพุงใหญ่ เขามีใบหน้าที่ใจดีมากและตาทั้งคู่เล็กตี่ เขายิ้มให้กับทุกคนที่เขามองซ้ำยังดูไม่เป็นอันตรายต่อทั้งมนุษย์และสัตว์! “ที่แท้ก็เป็นคุณชายวังที่มาเยี่ยมชมกรมขนส่งเกลือ ทว่าท่านไห่เทียนต้องการสั่งอะไรหรือ!” โจวเฉิงเดินไปหาวังฉงโหลวด้วยหมัดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขาไม่ได้มองหวังหยวนด้วยซ้ำ! “ท่านใต้เท้าโจวล้อเล่นแล้ว ท่านลุงของข้าลาออกนานแล้ว ตอนนี้เขาเป็นสามัญชนแล้ว เขาจะกล้ามาสั่งท่านใต้เท้าได้อย่างไรเล่า!” เมื่อเปลี่ยนท่าทางเสเพลแล้ว วังฉงโหลวดูสุภาพมากข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 211
หวังหยวนกระแอมเบา ๆ “พูดเสร็จหรือยัง?” “หืม?” หลังจากพูดคำเหล่านี้ เจ้าเด็กคนนี้ก็ไม่กลัวเลย โจวเฉิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ! “ต้าหู่!” หวังหยวนตะโกน! ต้าหู่เข้ามาพร้อมดาบรางวงศ์ถังและดาบม่อเตา! “เจ้าคิดจะทำอะไร การฆ่าขุนนางก็เท่ากับการกบฏ เจ้าอย่าคิดที่จะทำผิดร้ายตัวเอง...อ๊ะ!” สีหน้าของโจวเฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบก้าวถอยหลัง และตกใจทันที! ชิ้ง...เคร้ง! ต้าหู่ดึงดาบราชวงศ์ถังและดาบม่อเตาออกมาแล้วตัดซึ่งกันและกัน โดยดาบม่อเตาแตกออกเป็นสองชิ้น โจวเฉิงตกตะลึง “อาวุธวิเศษนั้นคมและสามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียว!” ปัง! หวังหยวนโยนดาบราชวงศ์ถังลงต่อหน้าโจวเฉิง แล้วถามว่า “ใต้เท้าโจว ท่านคิดว่าดาบเล่มนี้สามารถขายได้ในราคาเท่าไหร่!” เขาถือดาบราชวงศ์ถัง จากนั้นรู้สึกถึงขอบดาบและมองดูเส้นแปลก ๆ บนดาบ เขาดึงผมออกมาแล้ววางมันลง เส้นผมขาดเป็นสองส่วนทันที แม้เป็นเพียงขุนนาง โจวเฉิงก็ชอบมาก “ตัดผมขาดดั่งเป่าลม ซ้ำยังตัดเหล็กได้อย่างง่ายดาย ทองคำนับพัน ไม่ซิ หมื่นเหรียญทองก็หาได้ยาก! อันที่จริง ไม่ใช่ว่าไม่สามารถขายใบอนุญาตค้าเกลือให้เจ้าได้ แต่มีเงื่อนไขเล็กน้อย!” ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 212
’เจ้า เจ้า...” โจวเฉิงทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว! หากหมดหนทางแล้วจริง ๆ ไม่ว่าผู้ใดก็จะหาคนที่รับโทษร่วมด้วย แต่เจ้าเด็กคนนี้เป็นข้อยกเว้น หวังหยวนเลิกคิ้ว “หากดำเนินการรวดเร็ว ตราบใดที่ท่านสั่งการ และแต่งตั้งทูตขนส่งเกลือคนใหม่ ข้าก็จะยังมีเวลาซื้อใบอนุญาตค้าเกลือ!” โจวเฉิงกัดฟันและกระแอมเบา ๆ “หากเจ้าต้องการทำเช่นนี้จริง ๆ เจ้าคงลงมือไปนานแล้ว เหตุใดจึงมาพูดเรื่องไร้สาระกับข้า ท้ายที่สุดเจ้าก็กำลังขู่ข้าอยู่ดี ขอให้ข้าขายใบอนุญาตค้าเกลือให้เจ้า และปล่อยให้เจ้าผ่านด่านเคราะห์!” “ใช่ ข้ากำลังขู่ท่าน หากว่าท่านกล้า เรามาเดิมพันกันเถอะ!” หวังหยวนเลิกคิ้วและหันกลับไป “หลังจากที่ออกจากประตูบานนี้ ดาบวิเศษเล่มนี้จะถูกส่งไปยังเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด และท่านจะถูกย้ายไปเป็นข้าหลวงในเมืองเฮยซุ่ย!” “...ช้าก่อน!” เมื่อเห็นหวังหยวนกำลังจะเดินออกจากประตู ท่าทางของโจวเฉิงก็เปลี่ยนไป และเขาก็กัดฟัน “ข้าจะขายใบอนุญาตค้าเกลือให้กับเจ้า!” เขารู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้กำลังคุกคามเขา แต่เขาก็ไม่กล้าเสี่ยงต่ออนาคตของตัวเอง วังไห่เทียนผู้หนุนหลังเจ้าเด็กคนนี้ เขามีแผนการอันเลวร้ายเช่นนี้แล้วยังจะช่วยเ
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
