Share
บทที่ 209
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 210
ป๊าบ! หลังจากตบหน้าคนเฝ้าประตูจนล้มลง วังฉงโหลวก็ยกเท้าขึ้นและเตะเขาพลางด่ากราด “เจ้าตาบอดหรือไง เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เจ้ากล้าดียังไงมาป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นนายท่านต่อหน้าพวกเรา!” คนเฝ้าประตูตกใจมาก เขาไม่เคยถูกทุบตีที่นี่มาก่อน จึงรีบรุดเข้าไปในกรมขนส่งเกลือพร้อมเอามือกุมหัวไว้ สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็เกิดขึ้น ไม่มีทหารยามคนไหนมาตามจับกลุ่มคน! ในทางกลับกัน คนเฝ้าประตูออกมาอย่างรวดเร็ว และเชิญกลุ่มคนเข้ามาด้วยความเคารพ! หวังหยวนได้พบกับโจวเฉิง ทูตขนส่งเกลือแห่งเมืองจิ่วซานด้วย! ชายวัยกลางคนอ้วนที่มีพุงใหญ่ เขามีใบหน้าที่ใจดีมากและตาทั้งคู่เล็กตี่ เขายิ้มให้กับทุกคนที่เขามองซ้ำยังดูไม่เป็นอันตรายต่อทั้งมนุษย์และสัตว์! “ที่แท้ก็เป็นคุณชายวังที่มาเยี่ยมชมกรมขนส่งเกลือ ทว่าท่านไห่เทียนต้องการสั่งอะไรหรือ!” โจวเฉิงเดินไปหาวังฉงโหลวด้วยหมัดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขาไม่ได้มองหวังหยวนด้วยซ้ำ! “ท่านใต้เท้าโจวล้อเล่นแล้ว ท่านลุงของข้าลาออกนานแล้ว ตอนนี้เขาเป็นสามัญชนแล้ว เขาจะกล้ามาสั่งท่านใต้เท้าได้อย่างไรเล่า!” เมื่อเปลี่ยนท่าทางเสเพลแล้ว วังฉงโหลวดูสุภาพมากข
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 211
หวังหยวนกระแอมเบา ๆ “พูดเสร็จหรือยัง?” “หืม?” หลังจากพูดคำเหล่านี้ เจ้าเด็กคนนี้ก็ไม่กลัวเลย โจวเฉิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ! “ต้าหู่!” หวังหยวนตะโกน! ต้าหู่เข้ามาพร้อมดาบรางวงศ์ถังและดาบม่อเตา! “เจ้าคิดจะทำอะไร การฆ่าขุนนางก็เท่ากับการกบฏ เจ้าอย่าคิดที่จะทำผิดร้ายตัวเอง...อ๊ะ!” สีหน้าของโจวเฉิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขารีบก้าวถอยหลัง และตกใจทันที! ชิ้ง...เคร้ง! ต้าหู่ดึงดาบราชวงศ์ถังและดาบม่อเตาออกมาแล้วตัดซึ่งกันและกัน โดยดาบม่อเตาแตกออกเป็นสองชิ้น โจวเฉิงตกตะลึง “อาวุธวิเศษนั้นคมและสามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียว!” ปัง! หวังหยวนโยนดาบราชวงศ์ถังลงต่อหน้าโจวเฉิง แล้วถามว่า “ใต้เท้าโจว ท่านคิดว่าดาบเล่มนี้สามารถขายได้ในราคาเท่าไหร่!” เขาถือดาบราชวงศ์ถัง จากนั้นรู้สึกถึงขอบดาบและมองดูเส้นแปลก ๆ บนดาบ เขาดึงผมออกมาแล้ววางมันลง เส้นผมขาดเป็นสองส่วนทันที แม้เป็นเพียงขุนนาง โจวเฉิงก็ชอบมาก “ตัดผมขาดดั่งเป่าลม ซ้ำยังตัดเหล็กได้อย่างง่ายดาย ทองคำนับพัน ไม่ซิ หมื่นเหรียญทองก็หาได้ยาก! อันที่จริง ไม่ใช่ว่าไม่สามารถขายใบอนุญาตค้าเกลือให้เจ้าได้ แต่มีเงื่อนไขเล็กน้อย!” ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 212
’เจ้า เจ้า...” โจวเฉิงทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว! หากหมดหนทางแล้วจริง ๆ ไม่ว่าผู้ใดก็จะหาคนที่รับโทษร่วมด้วย แต่เจ้าเด็กคนนี้เป็นข้อยกเว้น หวังหยวนเลิกคิ้ว “หากดำเนินการรวดเร็ว ตราบใดที่ท่านสั่งการ และแต่งตั้งทูตขนส่งเกลือคนใหม่ ข้าก็จะยังมีเวลาซื้อใบอนุญาตค้าเกลือ!” โจวเฉิงกัดฟันและกระแอมเบา ๆ “หากเจ้าต้องการทำเช่นนี้จริง ๆ เจ้าคงลงมือไปนานแล้ว เหตุใดจึงมาพูดเรื่องไร้สาระกับข้า ท้ายที่สุดเจ้าก็กำลังขู่ข้าอยู่ดี ขอให้ข้าขายใบอนุญาตค้าเกลือให้เจ้า และปล่อยให้เจ้าผ่านด่านเคราะห์!” “ใช่ ข้ากำลังขู่ท่าน หากว่าท่านกล้า เรามาเดิมพันกันเถอะ!” หวังหยวนเลิกคิ้วและหันกลับไป “หลังจากที่ออกจากประตูบานนี้ ดาบวิเศษเล่มนี้จะถูกส่งไปยังเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด และท่านจะถูกย้ายไปเป็นข้าหลวงในเมืองเฮยซุ่ย!” “...ช้าก่อน!” เมื่อเห็นหวังหยวนกำลังจะเดินออกจากประตู ท่าทางของโจวเฉิงก็เปลี่ยนไป และเขาก็กัดฟัน “ข้าจะขายใบอนุญาตค้าเกลือให้กับเจ้า!” เขารู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้กำลังคุกคามเขา แต่เขาก็ไม่กล้าเสี่ยงต่ออนาคตของตัวเอง วังไห่เทียนผู้หนุนหลังเจ้าเด็กคนนี้ เขามีแผนการอันเลวร้ายเช่นนี้แล้วยังจะช่วยเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 213
บ่อเกลือเฟยชางตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ห่างจากเมืองจิ่วซานสามสิบลี้ เนื่องจากมีบ่อเกลือ การแลกเปลี่ยนทางกิจการจึงเกิดขึ้นบ่อยครั้ง และเจริญรุ่งเรืองราวกับเป็นเมืองเล็ก ๆบนภูเขาครัวเรือน พ่อค้าเกลือ กลุ่มขนส่งเกลือ คาราวานขนส่งเกลือ และหน่วยงานต่างๆ ภายใต้การดูแลของกรมการขนส่งเกลือกลุ่มคนออกเดินทางก่อนรุ่งสาง พร้อมม้าสิบตัวและรถม้าสองคันก็มาถึงเฟยชางในตอนเช้า ขบวนรถประเภทนี้ดึงดูดความสนใจผู้คนอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาก็เฝ้าดูจากระยะไกล และไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า กลุ่มคนกำลังขี่ม้าและถือดาบ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่จะเข้าไปยั่วยุด้วย หวังซื่อไห่ได้ไปสอบถามข่าวคราว ขณะที่หวังหยวนเดินไปสังเกตเมืองรอบ ๆ ไม่นาน เขาก็ขมวดคิ้ว! หูเมิ่งอิ๋งตระหนักดี “คุณชาย มีอะไรผิดปกติหรือ?” หวังหยวนกล่าวว่า “เฟยชางมีบ่อเกลือไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงยากจนเท่ากับเมืองฝู” ที่ดินผืนหนึ่งเป็นแหล่งเกลือให้กับสามเมือง ด้วยสภาพคล่องของเศรษฐกิจ เฟยชางจะทำให้ประชาชนต่างมีอาหารกินและมีเสื้อผ้าสวมใส่อย่างไร้กังวล แต่บนท้องถนน ยกเว้นพ่อค้าเกลือที่แต่งตัวดีและผู้ช่วยผู้บังคับการเรือแล้ว คนส่วนใหญ่มีรูปร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 214
“ข้าก็อับจนหนทางเช่นกัน หมอบอกว่าหากวันนี้ลูกชายของข้ายังไม่กินยาอีก เขาก็จะมีมีชีวิตรอด!” ชายวัยกลางคนโค้งคำนับ “นายท่านหลิว โปรดเมตตาด้วย ข้ายืมเงินเพียงสิบตำลึงเท่านั้น ข้าจะขยันต้มเกลือและจะจ่ายคืนให้ในปีหน้า!” “ให้ตายเถอะ เจ้าคิดว่านายท่านเป็นพระโพธิสัตว์หรือไง อย่าว่าแต่ลูกชายของเจ้าจะตายเลย แม้ว่าทั้งครอบครัวของเจ้าจะตาย นายท่านก็จะไม่สนใจด้วยซ้ำ!” คนรับใช้สาปแช่งอย่างไม่แยแส! “ลูกพ่อ พ่อมันไร้ประโยชน์ พ่อช่วยชีวิตเจ้าไว้ไม่ได้!” ชายวัยกลางคนหมดหวังและลุกขึ้นยืนโดยอุ้มลูกอยู่ในอ้อมแขน เขาเดินลากขาเหมือนซอมบี้ออกไป ชายทั้งสองก็ลุกขึ้นและร้องไห้พร้อมกัน พวกเขาสับสนและอับจนหนทาง! ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งยื่นออกมาวางบนหน้าผากของเด็กที่กำลังหลับอยู่! “เจ้า เจ้าจะทำอันใด?” เมื่อเห็นว่าหวังหยวนแต่งตัวดีและมาพร้อมกับผู้ติดตาม ชายคนนั้นจึงถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ชายทั้งสองก็เดินเข้ามาข้างหน้า และมองดูหวังหยวนอย่างระมัดระวังด้วยสายตาที่ตื่นตัว “มีไข้สูง!” เขาขอผ้าเช็ดหน้าของหูเมิ่งอิ๋ง จากนั้นเทน้ำจากถุงน้ำให้เปียกแล้ววางบนหน้าผากของเด็ก หวังหยวนพูดว่า “เจ้าต้องทำให
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 215
ดวงตาของคนรับใช้เป็นประกาย รีบรับมาแล้วกระซิบว่า “คุณชาย ท่านไม่จำเป็นต้องไปไถ่ถามในเมืองด้วย ไม่มีใครในเมืองที่จะขายเกลือให้ท่าน” หวังหยวนประหลาดใจ “เหตุใดเล่า!” “เมื่อวานมีคนจากตระกูลหยางในเมืองมาแจ้งหัวหน้าครัวเรือนทั้งสิบแปดคน ถ้าพ่อค้าเกลือจากเมืองฝูมา แม้ว่าพวกเขาจะมีทั้งตั๋วค้าเกลือและใบอนุญาตค้าเกลือ พวกเขาก็ไม่สามารถขายเกลือได้แม้แต่เม็ดเดียว มิฉะนั้นพวกเขาจะเป็นการต่อกรกับตระกูลหยาง ดังนั้นเฟยชางจึงไม่มีใครกล้าขายเกลือให้ท่าน” หลังจากพูดทั้งประโยคอย่างเร่งรีบ คนรับใช้ก็รีบวิ่งกลับไป กลุ่มคนต่างเดือดดาล! หลังจากทำงานอย่างหนักและมาถึงที่นี่ บัดนี้มีตั๋วค้าเกลือและใบอนุญาติค้าเกลือแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าตระกูลหยางกำลังสร้างปัญหาอีกครั้ง “ลุงหยวน นี่คือสิ่งที่ข้าบอกท่าน ว่าเหตุใดสถานการณ์ของเฟยชางจึงซับซ้อน!” วังฉงโหลวถอนหายใจและพูดว่า “ตระกูลหยางควบคุมเฟยชางมาเกือบร้อยปีแล้ว และในเฟยชางพวกเขาพูดคำไหนคำนั้น ครัวเรือนเหล่านั้นและผู้นำก็ไม่กล้าต่อกรกับพวกเขา!” “แล้วจะทำอย่างไรดี!” หวังซื่อไห่เกาหัวอย่างกังวล ตอนนี้เขาสามารถจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้แล้ว แต่เม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 216
ชายคนหนึ่งวิ่งอุ้มเด็กเข้ามา ตามหลังมาด้วยชายสองคนชายหนุ่มที่เห็น เขาก็หันหลังวิ่งหนีและปากก็บ่นด่าไม่หยุดว่า "ไอคนแซ่เฟยเอ้ย ไอเวร เรื่องดี ๆ มีไม่ทำ ก็สมควรที่บ่อเกลือเก่าตระกูลเฟยจะแห้งเหือดแบบนี้!"เมื่อรู้ว่าเขาเป็นคนโกหก เอ้อหู่โกรธมากอยากจะไล่ตามเขาไป แต่ถูกหวังหยวนห้ามไว้ เขามองไปที่ชายคนนั้นแล้วพูดว่า "เด็กเป็นยังไงบ้าง หมอว่าอย่างไร"กึกตุ้บ!ชายคนนั้นคุกเข่าลงอีกครั้งแล้วพูดว่า "ขอบคุณผู้มีพระคุณมากขอรับ เด็กไม่เป็นไรแล้ว หมอให้ยามากิน บอกว่ากินยาสักสามวัน เขาจะหายดีเป็นปกติ"“เด็กไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!”เขาประคองชายคนนั้นขึ้นมา และแตะหน้าผากของเด็กรู้สึกว่าไข้ลดลงแล้ว หวังหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ข้ายังไม่ได้ถามชื่อของเจ้าเลย!"“มิกล้า ๆ ข้าน้อยแซ่เฟย ชื่อเล่นหนิวเฉา คนอื่น ๆ ต่างเรียกข้าว่าเฟยหนิว!”เฟยหนิวดูประหม่า และชี้ไปที่ชายสองคนที่อยู่ข้าง ๆ "ข้าเป็นเจ้าของบ่อเกลือเก่าตระกูลเฟย นี่น้องชายของข้าหม่าเฉาและหลู่เฉา!"ชายทั้งสองยิ้มและก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย!เด็กในชนบทมักจะตายตั้งแต่ยังเด็ก มักจะถูกตั้งชื่อให้หยาบคายเข้าไว้ เพราะพวกเขาคิดว่าเป็นการแก้เคล็ดจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 217
หวังซื่อไห่พาคนไปซื้อของ ไม่นานนักพวกเขาก็ซื้อข้าว บะหมี่ เนื้อสัตว์ และผักมาครึ่งรถม้ากลุ่มคนและรถม้ามุ่งหน้าตรงไปยังหมู่บ้านเหล่าเฟย ซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบลี้!ถนนบนภูเขานั้นเดินทางลำบาก จึงใช้เวลาเดินทางครึ่งชั่วยามก่อนจะถึงหมู่บ้านเหล่าเฟยเมื่อเห็นรถม้า ชาวบ้านก็วิ่งหนีแต่ไกล ราวกับว่าพวกเขาเห็นเสือหรือหมาป่า!“คุณชายขอรับ พวกเขาไม่ได้กลัวท่านหรอก แค่คิดว่าพวกท่านเป็นคนของทางการเท่านั้น!”เฟยหนิวมีรอยยิ้มขมขื่น "บ่อเกลือเฟยจวงเก่าเหล่านี้แห้งเหือด ทุกครั้งที่ทางการมาเก็บเกลือและภาษี เราจ่ายไม่ได้ พวกเราทุกคนกลัวที่จะถูกจับไป!"หวังหยวนพยักหน้าเงียบ ๆ!เช่นเดียวกับหมู่บ้านต้าหวัง หากไม่สามารถชำระภาษีได้ เจ้าหน้าที่ก็จะจับตัวไปแทนอย่างไรก็ตาม บางบ้านในหมู่บ้านก็ออกมาแสร้งทำเป็นใจกล้าและถามว่า "หัวหน้า ยืมเงินไปรักษาเสี่ยวหนิวได้หรือเปล่า?"“ข้าไม่ได้ยืม!”เฟยหนิวชี้ไปที่หวังหยวน "คุณชายท่านนี้มีเมตตาให้เงินช่วยเสี่ยวหนิวไปหาหมอ"“ขอบคุณคุณชาย หัวหน้าของเราเป็นคนดี เดิมทีบ่อน้ำเกลือในหมู่บ้านแห้งแล้ว ถ้าหากเขาไปจากที่นี่เมื่อหลายปีก่อน เขาก็จะยังคงเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย เขา
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1657
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1656
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1655
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1654
