บทที่ 216

ชายคนหนึ่งวิ่งอุ้มเด็กเข้ามา ตามหลังมาด้วยชายสองคน

ชายหนุ่มที่เห็น เขาก็หันหลังวิ่งหนีและปากก็บ่นด่าไม่หยุดว่า "ไอคนแซ่เฟยเอ้ย ไอเวร เรื่องดี ๆ มีไม่ทำ ก็สมควรที่บ่อเกลือเก่าตระกูลเฟยจะแห้งเหือดแบบนี้!"

เมื่อรู้ว่าเขาเป็นคนโกหก เอ้อหู่โกรธมากอยากจะไล่ตามเขาไป แต่ถูกหวังหยวนห้ามไว้ เขามองไปที่ชายคนนั้นแล้วพูดว่า "เด็กเป็นยังไงบ้าง หมอว่าอย่างไร"

กึกตุ้บ!

ชายคนนั้นคุกเข่าลงอีกครั้งแล้วพูดว่า "ขอบคุณผู้มีพระคุณมากขอรับ เด็กไม่เป็นไรแล้ว หมอให้ยามากิน บอกว่ากินยาสักสามวัน เขาจะหายดีเป็นปกติ"

“เด็กไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!”

เขาประคองชายคนนั้นขึ้นมา และแตะหน้าผากของเด็กรู้สึกว่าไข้ลดลงแล้ว หวังหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ข้ายังไม่ได้ถามชื่อของเจ้าเลย!"

“มิกล้า ๆ ข้าน้อยแซ่เฟย ชื่อเล่นหนิวเฉา คนอื่น ๆ ต่างเรียกข้าว่าเฟยหนิว!”

เฟยหนิวดูประหม่า และชี้ไปที่ชายสองคนที่อยู่ข้าง ๆ "ข้าเป็นเจ้าของบ่อเกลือเก่าตระกูลเฟย นี่น้องชายของข้าหม่าเฉาและหลู่เฉา!"

ชายทั้งสองยิ้มและก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย!

เด็กในชนบทมักจะตายตั้งแต่ยังเด็ก มักจะถูกตั้งชื่อให้หยาบคายเข้าไว้ เพราะพวกเขาคิดว่าเป็นการแก้เคล็ดจ