หวังซื่อไห่พาคนไปซื้อของ ไม่นานนักพวกเขาก็ซื้อข้าว บะหมี่ เนื้อสัตว์ และผักมาครึ่งรถม้ากลุ่มคนและรถม้ามุ่งหน้าตรงไปยังหมู่บ้านเหล่าเฟย ซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบลี้!ถนนบนภูเขานั้นเดินทางลำบาก จึงใช้เวลาเดินทางครึ่งชั่วยามก่อนจะถึงหมู่บ้านเหล่าเฟยเมื่อเห็นรถม้า ชาวบ้านก็วิ่งหนีแต่ไกล ราวกับว่าพวกเขาเห็นเสือหรือหมาป่า!“คุณชายขอรับ พวกเขาไม่ได้กลัวท่านหรอก แค่คิดว่าพวกท่านเป็นคนของทางการเท่านั้น!”เฟยหนิวมีรอยยิ้มขมขื่น "บ่อเกลือเฟยจวงเก่าเหล่านี้แห้งเหือด ทุกครั้งที่ทางการมาเก็บเกลือและภาษี เราจ่ายไม่ได้ พวกเราทุกคนกลัวที่จะถูกจับไป!"หวังหยวนพยักหน้าเงียบ ๆ!เช่นเดียวกับหมู่บ้านต้าหวัง หากไม่สามารถชำระภาษีได้ เจ้าหน้าที่ก็จะจับตัวไปแทนอย่างไรก็ตาม บางบ้านในหมู่บ้านก็ออกมาแสร้งทำเป็นใจกล้าและถามว่า "หัวหน้า ยืมเงินไปรักษาเสี่ยวหนิวได้หรือเปล่า?"“ข้าไม่ได้ยืม!”เฟยหนิวชี้ไปที่หวังหยวน "คุณชายท่านนี้มีเมตตาให้เงินช่วยเสี่ยวหนิวไปหาหมอ"“ขอบคุณคุณชาย หัวหน้าของเราเป็นคนดี เดิมทีบ่อน้ำเกลือในหมู่บ้านแห้งแล้ว ถ้าหากเขาไปจากที่นี่เมื่อหลายปีก่อน เขาก็จะยังคงเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย เขา
หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย "แต่ข้ารู้วิธีขุดเจาะ!"วังฉงโหลวแทบจะร้องไห้ออกมา "ลุงหยวน อย่าล้อเล่นกันสิ การขุดบ่อนะ ไม่ใช่การเล่นของเล่น!"“คุณชาย เจ็ดพี่น้องใช้เวลาสามปีขุดได้ลึกสามฟุต!”หูเมิ่งอิ๋งยังเกลี้ยกล่อมต่อไปว่า "เราสามารถอยู่ที่นี่ได้นานที่สุดแค่สี่วัน ขุดไม่ได้ลึกมากหรอก!"แม้ว่าต้าหู่, เอ้อหู่ และคนอื่น ๆ จะประหลาดใจ แต่ก็ไม่มีใครมีข้อสงสัยใด ๆหวังหยวนเลิกคิ้ว "หากใช้เวลาสามวัน แล้วสามารถขุดลึกได้มากกว่าที่พวกเขาเคยทำในสามปีล่ะ!"หูเมิ่งอิ๋งพูดอย่างจริงจัง "ถ้าท่านทำได้ หลังจากนี้ท่านว่ายังไงก็ว่าตามนั้นเลย!""ดี!"หวังหยวนกระพริบตา "หากถึงตอนนั้น ข้าอยากให้เจ้ารับปากข้าเรื่องหนึ่ง อาจเป็นเรื่องที่ลำบากเจ้าสักหน่อย!"เมื่อนึกถึงความหมายกำกวมของคำ ใบหน้างดงามของหูเมิ่งอิ๋งก็เปลี่ยนเป็นสีแดง "ถ้าคุณชายทำได้จริง ๆ เมิ่งอิ๋งจะเชื่อฟังคำสั่งของท่านอย่างแน่นอน แต่ถ้าคุณชายทำไม่ได้ คุณชายเองก็ต้องรับปากข้าเรื่องหนึ่ง ซึ่งอาจทำให้คุณชายลำบากใจมากเช่นกัน!”"ดี!"ดวงตาของหวังหยวนเป็นประกาย!หูเมิ่งอิ๋งก็ตาเป็นประกายเช่นกัน!หากในสามวันคุณชายแพ้ นางจะยื่นข้อเสนอให้เขาเตรียมตั
“เจ้าคนชั้นต่ำนั้นจะมาเล่นกลอุบายไม้ไหนได้ เขาจะขุดหลุมพรางใหญ่ให้ตระกูลหยางได้!”หยางซั่วไม่สนใจ "หรือว่ามีใครกล้าขายเกลือให้เขา?""ไม่มีทาง!"หลิวจื้อผิงพูดอย่างระมัดระวัง "แต่ในวันแรกที่เขาไปที่เฟยชาง เขาซื้อเกลือในราคาสองหรือสามเท่าของราคาตลาด แม้ว่าในวันรุ่งขึ้น เขาจะไปที่หมู่บ้านเหล่าเฟย แต่เขาก็ยังให้คนไปที่เมือง ซื้อเกลือแล้วเสนอราคาไปสี่ห้าเท่า วันที่สามให้คนไปตามหมู่บ้านต่าง ๆ เสนอราคาไปหกเจ็ดเท่า วันนี้เป็นวันที่สี่ ไปตามโรงต้มเกลือเสนอราคาขึ้นไปอีกสิบเท่า”"ไอ้เวร!"หยางซั่วตบมือบนโต๊ะ ร่างกายที่เต็มไปด้วยไขมันสั่นกระเพื่อม “ไอคนชั่นต่ำนั่นจะทำอะไร เขาจะมาวุ่นวายกับรากฐานตระกูลหยางของข้างั้นหรือเปล่า บังอาจมาก หัวหน้าบ่อเกลือและจ้าวหู้ทำไมไม่ปฏิเสธ!”อย่าพูดสิบเท่าเลย แค่สองเท่า หากตระกูลหยางไม่ขัดขวางล่ะก็ หัวหน้าบ่อเกลือและจ้าวหู้จะเปลี่ยนข้างทันที“หัวหน้าบ่อเกลืออยากขายเกลือ แต่ไม่คิดถึงบุญคุณของตระกูลหยาง ช่างเนรคุณเหลือจะทน!”หลิวจื้อผิงกระซิบ "แต่ชีวิตของคนในบ่อเกลือนั้นยากลำบากมาก เมื่อพวกเขาได้ยินว่าได้ราคาเกลือสูงกว่าสิบเท่า พวกเขาจะเริ่มโวยวายประท้วงว่าจะ
หม่าเฉาและหลู่เฉาออกแรงหมุนกว้านด้วยรอกแบบประหยัด ทำให้หมุนยกหัวขุดเจาะขนาดสองร้อยกิโลกรัมขึ้นจากด้านล่างของบ่อลึกร้อยเมตรได้อย่างง่ายดาย!ตึงตึง...ทำซ้ำแบบนี้สามวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า!สามคนจากน้องทั้งสี่ และชายหนุ่มอีกสองคนลงไปในบ่อน้ำตักหินกรวดใส่ถังไม้ส่งขึ้นไปให้ชายหนุ่มสองคนนั้นขนกรวดออกไป“ขุดได้ลึกลงไปอีกสิบฟุตแล้ว!”เสียงตื่นเต้นดีใจที่ดังมาจากก้นบ่อ!หกพี่น้องเหงื่อออกเต็มไปหมด ไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยล้าได้ แต่ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุขเฟยหนิวลูบเอวด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อารมณ์หดหู่ของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อสามวันก่อน เขาคิดว่าหวังหยวนอยากจะทำ เลยตกลงเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณหลังจากที่หวังหยวนวาดพิมพ์เขียวเสร็จ และให้ช่างไม้และช่างตีเหล็กทำงานข้ามวันข้ามคืนสร้างชุดเครื่องมือนี้ขึ้นมัน มันเพิ่มประสิทธิภาพการขุดบ่อตามปกติได้มากกว่าร้อยเท่า!เมื่อวันก่อนมันขุดลึกลงไปได้ห้าฟุตในสองวันที่ผ่านมายิ่งทำก็ยิ่งชำนาญมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อวานได้ขุดลึกแปดฟุต วันนี้ขุดลึกห้าฟุตในเวลาเพียงครึ่งวัน!น้ำเกลือไหลออกมาจากบ่อเกลือมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่ายังไม่มีน้ำเกลือระลอกใหญ่
“ในที่สุดก็ล้างเสร็จแล้ว!”หลังจากล้างมือของเด็ก ๆ แล้ว หวังหยวนก็ลูบเอวและยักไหล่แก้เมื่อย!บรรดาจ้าวหู้รีบเข้ามาอุ้มเด็ก ๆ ที่ไม่ยอมกลับ พากลับบ้านไป!หวังหยวนโบกมือลาเด็ก ๆ!ทันใดนั้น มือเล็ก ๆ สองมือวางบนไหล่ และเริ่มนวดเบา ๆ “คุณชาย เหนื่อยไหม?”กลิ่นหอมจาง ๆ ที่ลอยเข้ามา มือเล็กนุ่ม ๆ ทำให้ร่างกายที่ปวดตึงของเขารู้สึกอบอุ่น หวังหยวนเกร็งไปทั้งตัว "ตอนนี้ข้าเหนื่อยนิดหน่อย แต่หลังจากที่เจ้านวดข้าแบบนี้ ข้าก็รู้สึกมีแรงขึ้นมาทันที!"“ถ้าอย่างนั้นข้าจะนวดมากกว่านี้!”หูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนเรื่องและพูดว่า "ชุดเครื่องมือขุดเจาะนั้นหายาก ดังนั้นควรให้พี่น้องตระกูลเฟยเก็บเป็นความลับ! ทางที่ดีควรลงนามในสัญญากับพวกเขา ถ้าน้ำเกลือถูกต้มออกมาแล้วให้ขายกับเราทั้งหมด ยกเว้นส่วนที่ส่งมอบให้ทางการเท่านั้น คำมั่นคนไม่น่าเชื่อถือเท่าหนังสือสัญญาหรอก เราต้องเตรียมตัว!"หวังหยวนหลับตา "เจ้าพูดถูก แต่ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องสัญญาเลย ข้าไม่รู้ว่าต้องขุดบ่อนี้ลึกแค่ไหนถึงจะมีน้ำเกลือจะออกมา ถ้าขุดอีกวันแล้วยังไม่มีน้ำเกลือออกมา เราคงต้องกลับไปที่เมือง!”หูเมิ่งอิ๋งพยักหน้าเบา ๆ และนวดขมับของหวัง
หากไม่ขาดแคลนเงินทองจริง ๆ ข้าสามารถมอบให้คุณชายได้ฟรี ๆ!จ้าวหู้ที่ขายเกลือยังต้องขายในราคาสี่หรือห้าอีแปะต่อจิน และพวกเขายังจำเป็นต้องซื้อไม้และถ่านหินจำนวนมากเพื่อมาติดเตาด้วยแบ่งเกลือให้ทางการสามส่วน และจ่ายภาษีส่วนหนึ่งส่วนที่เหลือก็เป็นใช้เป็นเพียงค่าใช้จ่ายสำหรับอาหารและเสื้อผ้าสำหรับครอบครัวเท่านั้น และการลดราคาก็ถึงขีดจำกัดแล้ว!หากลดเงินลงสองอีแปะ ครอบครัวจะต้องรัดเข็มขัดและคงจะขาดแคลนอาหารแต่ถ้าไม่มีคุณชาย ลูกชายก็คงไม่รอดและบ่อเกลือก็คงไม่มีน้ำเกลือ บุญคุณต้องตอบแทน!หวังหยวนส่ายหัว "เฟยหนิว เจ้าคิดผิดแล้ว ข้าไม่คิดว่ามันแพง แต่ข้าคิดว่ามันถูกไป! ตามราคาตลาด เกลือหนึ่งจินมีราคาสี่อีแปะ เจ้าจะซื้อได้แค่อาหารและเสื้อผ้าเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจให้เจ้าแปดอีแปะต่อหนึ่งจิน จะซื้อเกลือหกแสนจินจากที่นี่ทุกปี!”ทุกคนในหมู่บ้านเหล่าเฟยต่างกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้น และโขกศีรษะไม่หยุด!พ่อค้าเกลือที่มาซื้อเกลือพยายามอย่างเต็มที่ที่จะกดราคาพวกเขาให้ต่ำที่สุด ให้พวกเขาแค่พอซื้ออาหารและเสื้อผ้าได้!ไม่เคยมีพ่อค้าเกลือคนใดริเริ่มขึ้นราคาให้พว
หากทำให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบขุ่นเคือง เตาจะปิดเมื่อไหร่ก็ได้ และไม่สามารถแอบต้มเกลือได้อีกด้วยด้วยการควบคุมเจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยในกรมขนส่งเกลือ และควบคุมการผลิตและจำหน่ายเกลือทางอ้อมเช่นนี้ ตระกูลหยางจึงได้ผูกขาดธุรกิจเกลือในเฟยชางมองไปที่หวังหยวน แววตาของหยางโม่ก็เย็นชาและทิ่มแทง เขาเดินไปข้างหน้าและปรบมือคนรับใช้สองคนวิ่งเข้ามา ถือกล่องเล็ก ๆ วางไว้บนพื้นและเปิดออก พบแท่งเงินวางอยู่ข้างในเจ็ดพี่น้องตระกูลเฟยและกลุ่มจ้าวหู้มองดูเงินอย่างงุนงงราวกับพวกเขาถูกกระชากวิญญาณไป!“เฟยหนิว นี่คือเงินหนึ่งพันตำลึง”หยางโม่เชิดหน้าขึ้น และพูดอย่างเย่อหยิ่ง "บ่อเกลือของเจ้าผลิตน้ำเกลือได้แล้ว ตระกูลหยางจึงตัดสินใจที่จะต้มเกลือต่อ หากเจ้าลงนามในสัญญากับตระกูลหยาง เกลือทั้งหมดที่ต้มแล้วในหมู่บ้านของเจ้าจะถูกขายให้กับตระกูลหยาง แล้วเงินนั้นก็จะเป็นของเจ้า!” เงินพันตำลึงนี้ แค่ซื้อบ่อเกลือขุดใหม่ของตระกูลเฟย แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่พูดออกมาตรง ๆ!เฮือก!จ้าวหู้หลายรายหายใจไม่ออก และใจเต้นทันที!เงินหนึ่งพันตำลึง หากตกลงและรับมันไว้ ต่อจากนี้ไปก็จะชีวิตที่สุขสบาย!จ้าวหู้หลายคนมองเฟยหนิวแล
น้ำเสียงและท่าทางนี้ทำให้หัวของเจ้าหน้าที่ตรวจสอบหลิวชาไปหมด "เจ้า เจ้ากล้าตบข้า!"เพี๊ยะ!ตบลงไปอีกที วังฉงโหลวก็จิ้ปากอย่างเย็นชา "ตบเจ้า กลับไปที่กรมข้าจะหาคนมาถลกเจ้า ข้าจะให้ปากคำว่าเจ้าไปขู่เข็ญพวกจ้าวหู่มาเท่าไหร่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และข้าจะเอาเจ้าเข้าคุก!” เจ้าหน้าที่ตรวจสอบหลิวได้ฟังเช่นนั้น เหงื่อเย็นไหลลงมาตามแนวกระดูกสันหลัง "จะ-เจ้าเป็นใคร?"“วังฉงโหลว ลูกชายคนโตของตระกูลวัง!”หยางโม่ถึงกับหน้าถอดสีจ้าวหู้ในหมู่บ้านเหล่าเฟยต่างพากันตกตะลึง นั่นผู้ว่าการมณฑล แถมยังเป็นตระกูลจอหงวนอีกด้วย!กึกตุ้บ!เจ้าหน้าที่ตรวจสอบหลิวคุกเข่าลงร้องขอความเมตตา "คุณชายน้อยวัง ข้ามีตาหามีแววไม่ ข้าไม่เคยเจอท่านมาก่อน อย่าถือสาข้าน้อยเลย!"“มาขอร้องข้ามีประโยชน์อะไร? เจ้าล่วงเกินลุงหยวนของข้า!”วังฉงโหลวกล่าวว่า "เขาเป็นสหายสนิทของท่านลุงของข้า เรื่องของเขาก็เหมือนเรื่องของตระกูลวัง ผู้ว่าราชการเรียกเขาว่าท่าน และทูตขนส่งเกลือโจวเฉิงไม่ฟังข้อเสนอของตระกูลหยางที่จะขายเกลือให้เขา"“เจ้าผู้ตรวจการสายตรวจชั้นผู้น้อยเช่นนี้ กล้าดียังไงมาทำตัวเหมือนสุนัขของตระกูลหยาง ทำให้ลุงหยวนของข้
หลายปีมานี้นางเชื่อคำพูดของตานสยงเฟยมาโดยตลอด คิดว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า แม้กระทั่งเกลียดชังบิดามารดาของตนเองด้วยซ้ำ!เหตุใดพวกเขาจึงทอดทิ้งนาง?ทำให้นางต้องระหกระเหินมานานหลายปี!แต่ทั้งหมดนี้กลับเป็นคำโกหกของตานสยงเฟย บิดามารดาของนางไม่ได้ทอดทิ้งนาง แต่ถูกตานสยงเฟยฆ่าตายต่างหาก!บัดนี้เมื่อความจริงปรากฏ นางจึงอยากไปเคารพหลุมศพของพวกเขา!เป็นการแสดงความกตัญญูและทำให้หมดห่วง“เป็นเช่นนี้เอง”หวังหยวนพยักหน้า“ได้!”“ในเมื่อเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าจะพาเจ้าไปที่คุกเอง”“เพื่อป้องกันไม่ให้ตานสยงเฟยใช้อุบายอันใด”หลิ่วหรูเยียนมีท่าทีแปลกไป อาจจะถูกตานสยงเฟยชักจูงได้หลิ่วหรูเยียนไม่ได้ปฏิเสธ นางพยักหน้า หวังหยวนจึงพานางไปที่คุกที่จวน ทุกคนยังคงดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน!ภายในคุกเนื่องจากตานสยงเฟยและพรรคพวกล้วนเป็นคนชั่ว หวังหยวนจึงสั่งให้ขังพวกเขาไว้ที่ชั้นใต้ดินของคุกที่นี่มักจะใช้ขังนักโทษอุกฉกรรจ์ยิ่งไปกว่านั้น การจะหนีออกไปจากที่นี่ก็ช่างยากเย็นพอ ๆ กับการปีนสู่สวรรค์!“หวังหยวน!”“ข้าสำนึกผิดแล้ว ขอท่านปล่อยข้าไปเถิด!”“ต่อไปนี้ข้ายินดีอยู่เคียงข้างรับใช้ท่าน!”“
“เจ้าไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับข้า แสดงว่าเจ้าคงอารมณ์ไม่ดีจริง ๆ”“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่เล่าให้ข้าฟังสักหน่อยล่ะ อย่างน้อยก็ให้ข้าสนุกขึ้นมาบ้าง”หวังหยวนนั่งลงข้างหลิ่วหรูเยียน เขานั่งไขว่ห้างมือวางบนราวบันไดขณะมองหลิ่วหรูเยียนด้วยรอยยิ้ม“เหตุใดท่านถึงน่ารำคาญนัก?”“ดูไม่ออกหรือว่าข้าไม่อยากคุยกับท่าน?”“รีบกลับไปดื่มกับพวกเขาซะเถอะ จะมานั่งขวางหูขวางตาข้าทำไม?”หลิ่วหรูเยียนกลอกตามองหวังหยวนแท้จริงแล้ว นางเพียงแค่รู้สึกว่างเปล่าหลังจากได้ล้างแค้นสำเร็จ ราวกับชีวิตไม่มีจุดหมายอีกต่อไป นางไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป จึงทำให้ดูเหม่อลอยและเศร้าสร้อยแต่ไม่รู้ว่าทำไม ตั้งแต่วังหยวนมาที่นี่ นางกลับรู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง“ว่ามาสิ เป็นอะไรไป?”หวังหยวนเปลี่ยนเรื่อง“ข้าอยากไปพบตานสยงเฟย”“ครั้งก่อนท่านสัญญากับข้าว่า เมื่อจับตานสยงเฟยได้จะให้ข้าจัดการเขา ยังจำได้หรือไม่?”หลิ่วหรูเยียนถาม“อืม...”หวังหยวนครุ่นคิด ใช้นิ้วเคาะขมับพิจารณาถึงข้อดีข้อเสียเรื่องของพรรคทมิฬเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจตัดสินใจเพียงเพราะคำพูดของคนคนเดียวได้ ยิ่งกว่านั้น เพื่อจับตานสยงเฟย ยังต้องสูญ
“หวังหยวน! เจ้าช่างน่ารังเกียจ! กล้าเล่นงานแบบไม่ทันตั้งตัวหรือ?”ตานสยงเฟยกล่าวอย่างเดือดดาลส่วนโอวหยางอวี่และลั่วเฉินเห็นท่าไม่ดี จึงไม่รีรอ รีบพาผู้ใต้บัญชาหนีลงจากเขา!แต่น่าเสียดาย ที่เชิงเขามีการวางกองกำลังดักไว้แล้ว!ตานสยงเฟยและคนอื่น ๆ ต่างถูกจับเป็น!การต่อสู้ครั้งนี้ หวังหยวนได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบ!แต่เนื่องจากหน้าผาแห่งนี้ตั้งอยู่ในที่ห่างไกล โดยรอบไม่มีบ้านเรือนหรือเมืองจึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้ซึ่งเป็นสิ่งที่หวังหยวนต้องการเพราะที่นี่คืออาณาจักรต้าเป่ย หากหานเทารู้ว่าเขายกทัพมาในดินแดนของอาณาจักรต้าเป่ย ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร พวกเขาก็อาจจะหาเรื่องจู่โจมได้!เมื่อถึงเวลานั้น เรื่องราวคงจะวุ่นวายและเกิดความขัดแย้ง!หลังจากที่จับตานสยงเฟยและพรรคพวกได้แล้ว หวังหยวนจึงรีบกลับเมืองอู่เจียงทันที!ใช้เวลาเพียงวันครึ่งก็กลับมาถึง!ระหว่างทาง แม้ว่าจะมีคนเห็น แต่มีเกาเล่อคอยนำทาง จึงไม่ทำให้คนของอาณาจักรต้าเป่ยรู้ตัว!...ณ ที่ว่าการเมืองอู่เจียงตอนนี้ทุกคนกำลังดื่มฉลองกันอย่างสนุกสนาน!คนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์คือหวังหยวน!ส่วนเอ้อหู่และคนอื่น ๆ ต่างก็อยู่ที่
หลิ่วหรูเยียนไม่เอ่ยคำใด นางจ้องมองตานสยงเฟยด้วยความโกรธแค้นนางต้องการล้างแค้น!“ชีวิตของเขาเป็นของเจ้า ข้าจะช่วยจับเป็นให้!”“ส่วนต่อไป เจ้าจะจัดการเขาอย่างไรก็สุดแล้วแต่เจ้า!”หวังหยวนกล่าวจบก็หยิบปืนคาบศิลาออกมาจากอก แล้วเล็งไปที่ตานสยงเฟย“ในเมื่อเจ้ารู้จักข้าดี”“เจ้าควรรู้ว่าอาวุธลับของข้าไม่มีผู้ใดเทียบได้ ใช่หรือไม่?”“ข้าแนะนำให้เจ้ายอมจำนนเสีย จะได้ไม่เจ็บตัว!”หวังหยวนเตือนมุมปากของตานสยงเฟยกระตุก เขาสืบเรื่องของหวังหยวนมานาน จึงรู้จักหวังหยวนดี และจำได้ว่าอาวุธในมือของหวังหยวนคืออะไร!ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่ขุนพลที่เก่งกาจก็ยังไม่อาจหลบอาวุธนี้ได้!ทันใดนั้น ตานสยงเฟยก็คว้าตัวสาวกพรรคทมิฬคนหนึ่งมาใช้เป็นโล่มนุษย์!“ปัง!”เสียงปืนดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬคนนั้นล้มลงกับพื้นต้องยอมรับว่าตานสยงเฟยช่างโหดเหี้ยม!เพื่อเอาชีวิตรอด กลับยอมเสียสละชีวิตคนอื่น ช่างน่ารังเกียจ!หวังหยวนยกปืนขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเล็งไปที่ตานสยงเฟย ไม่ให้เขามีโอกาสหนี!“หวังหยวน!”“วันนี้ไว้ชีวิตข้าเถิด ต่อไปข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน!”“เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”“การบีบให้ข้าจนตรอกไม่ได้เป็นผลดีต่อ
ลั่วเฉินพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีก เพียงแค่รีบพาผู้ใต้บัญชาออกไป!เสียงโห่ร้องแห่งการฆ่าฟันดังขึ้น สาวกพรรคทมิฬล้มตายเป็นใบไม้ร่วง!ตานสยงเฟยเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ!สมาชิกพรรคทมิฬล้วนเป็นคนที่เขาฝึกฝนเอง เขาทุ่มเทมากมายเพื่อสร้างกองกำลังที่แข็งแกร่ง!เดิมทีเขาต้องการครองแผ่นดิน แต่ไม่นึกเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้!สูญเสียกำลังพลไปเยอะมาก!ปัญหาเกิดขึ้นมากมาย!“ตานสยงเฟย! อย่าหนีนะ!”“เจ้าคนสารเลว! หลอกลวงข้ามาหลายปี!”“ไม่เพียงแต่ฆ่าพ่อแม่ข้าเท่านั้น ยังฝึกฝนข้าให้เป็นเครื่องมือทำเรื่องเลวร้ายมากมาย!”“วันนี้พวกเราต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”ขณะที่ตานสยงเฟยกำลังจะลงจากเขา หลิ่วหรูเยียนก็วิ่งเข้ามา ในมือถือกริชเปื้อนเลือด สายตาเย็นชาราวกับคมดาบจ้องมองตานสยงเฟย!“มาคนเดียวหรือ?”เมื่อเห็นว่าหลิ่วหรูเยียนมาคนเดียว ตานสยงเฟยก็หัวเราะในลำคอ เขาหันมาคว้าทวนยาวจากมือผู้ใต้บัญชาที่อยู่ด้านข้าง!เหตุผลที่ตานสยงเฟยสร้างฐานะขึ้นมาได้ ไม่ใช่เพียงเพราะเขามีความคิดที่แตกต่าง แต่ยังเป็นเพราะฝีมือของเขาด้วย!ในยุคสงคราม ผู้แข็งแกร่งย่อมเป็นผู้ชนะ!ยิ่งกว่านั้น ฝีมือ
“ทุกคนขึ้นเขาเดี๋ยวนี้!”“ห้ามปล่อยให้ใครหนีรอดไปได้!”หวังหยวนออกคำสั่ง ขุนพลนายกองเริ่มเคลื่อนไหวคนที่อาศัยอยู่บนหน้าผาแห่งนี้ล้วนเป็นระดับสูงของพรรคทมิฬและมีตำแหน่งสำคัญ การกำจัดพวกเขาให้หมดสิ้น จึงจะทำให้พรรคทมิฬหายไปอย่างสมบูรณ์!ตัดวัชพืชไม่ถอนราก เมื่อลมฤดูใบไม้ผลิพัดมาก็งอกขึ้นมาใหม่!เมื่อทุกคนเข้าไปบนหน้าผาแล้ว หวังหยวนก็ออกคำสั่ง ต่งอวี่และเอ้อหู่ต่างเป็นผู้นำพาผู้ใต้บัญชาบุกขึ้นไปบนยอดเขา!ส่วนหวังหยวนและคนอื่น ๆ ก็ตามไปติด ๆ!“เจ้าจะทำอะไร?”หวังหยวนหันไปคว้าแขนหลิ่วหรูเยียน แล้วถามขึ้นหลิ่วหรูเยียนมีสีหน้าเย็นชา กำหมัดแน่น สีหน้าโกรธเกรี้ยวนางขมวดคิ้วกล่าวว่า “ข้าจะขึ้นไปล้างแค้นด้วยตัวเอง!”“ไม่เพียงแต่ข้าเกือบตายเท่านั้น แม้แต่บิดามารดาข้าก็ถูกคนของพรรคทมิฬฆ่าตาย จะปล่อยพวกมันไปได้อย่างไร?”“วันนี้ไม่มีใครหยุดข้าได้ ข้าจะฆ่าตานสยงเฟย ล้างแค้นให้พ่อแม่!”พูดจบ หลิ่วหรูเยียนก็สะบัดแขนหวังหยวนออก ก่อนจะชักกริชออกมาแล้ววิ่งขึ้นไปบนยอดเขา!แม้ว่านางจะเป็นคนบอกที่ตั้งฐานทัพนี้ให้หวังหยวน แต่ไม่มีใครรู้จักที่นี่ดีไปกว่านาง!ไม่นานพวกหวังหยวนก็ขึ้นไปถึงยอดเขา
หวังหยวนกลอกตามองเอ้อหู่ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “ชีวิตของทหารที่อยู่ข้างหลังเจ้าล้วนอยู่ในมือเจ้า!”“การที่เจ้าพาพวกเขามาเสี่ยงอันตราย หากไม่มีอะไรผิดพลาดก็ดีไป แต่หากเกิดความผิดพลาด เจ้าจะเผชิญหน้ากับครอบครัวของพวกเขาได้อย่างไร?”“อย่าลืมว่าการเป็นขุนพลไม่ใช่แค่เพื่อรบชนะ!”“แต่ต้องชนะอย่างสวยงาม ลดการสูญเสียให้มากที่สุด!”ทุกคนต่างตกตะลึงเดิมทีพวกเขาคิดว่าการติดตามหวังหยวนก็เพื่อหาเลี้ยงชีพ ในยุคสงคราม การมีข้าวกินก็ดีมากแล้วชีวิตพวกเขาจะสำคัญอะไร?ในสายตาของชนชั้นสูง ชีวิตพวกเขาไม่ต่างจากเศษหญ้า!เป็นเพียงเครื่องมือในการแย่งชิงอำนาจ!แต่หวังหยวนกลับมีเมตตา เห็นใจพวกเขา ทำให้พวกเขาซาบซึ้งจริง ๆ!ในตอนนี้ทุกคนต่างก็ตัดสินใจแล้ว แม้ว่าจะต้องสูญเสียมากมาย พวกเขาก็ยินดีสละชีพเพื่อช่วยหวังหยวนพิชิตหน้าผาแห่งนี้ และฆ่าคนของพรรคทมิฬให้หมดสิ้น!“รีบก่อไฟทำอาหาร!”“เมื่อทุกคนอิ่มท้องแล้วก็คงถึงเวลาพอดี!”“จำไว้! ห้ามส่งเสียงดัง ประเดี๋ยวพวกมันจะรู้ตัว!”“หากพวกมันรู้ตัวจะเป็นอันตรายต่อพวกเรา!”หวังหยวนกำชับทุกคนพยักหน้ารับ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองเ
ในช่วงเวลาไม่กี่วันต่อมา ด้วยการนำทางของหลิ่วหรูเยียน หวังหยวนและคนอื่น ๆ จึงไม่หลงทาง เดินทางมาถึงเชิงผาได้อย่างรวดเร็ว!บัดนี้สมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อก็ได้แทรกซึมเข้าไปในพื้นที่โดยรอบแล้วหวังหยวนและคนอื่น ๆ ตั้งค่ายอยู่ในป่าแห่งหนึ่งเมื่อมองไปรอบ ๆ จะเห็นเงาคนมากมาย พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อ“สืบทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหรือ?”หวังหยวนสวมชุดเกราะเตรียมพร้อมรับมือกรณีฉุกเฉินและป้องกันการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว!เกาเล่อรีบเข้ามารายงานด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “สืบเรียบร้อยแล้วขอรับ คนร้ายอยู่บนเขาลูกนี้!”“แต่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังขนย้ายสิ่งของ ตั้งแต่ที่พวกเรามาถึงก็เห็นรถม้าลงมาจากเขาไม่ต่ำกว่าร้อยคันแล้ว!”“แต่พวกเราไม่ได้ลงมือเพื่อไม่ให้พวกมันตื่นตัว!”“ข้าได้ส่งคนไปตามเส้นทางที่พวกมันใช้ หลังจากที่พวกเราจัดการเรื่องบนหน้าผาแล้ว จากนั้นจึงไปกวาดล้างพวกมัน!”“แล้วทรัพย์สมบัติของพวกมันก็จะตกเป็นของพวกเรา!”หวังหยวนพยักหน้าอย่างพึงพอใจเรื่องนี้จัดการได้ดีมาก!เหตุผลที่พรรคทมิฬเติบโตอย่างรวดเร็วก็เพราะความร่ำรวย!หากตัดเส้นทางการเงินของพวกมัน แม้ว่าตานเฟยจ
ตานเฟยยิ้มอย่างพึงพอใจช่วงนี้หลังจากถูกหวังหยวนจับตามอง เขารู้สึกเหมือนมีคนคอยจ้องมองทุกการกระทำของเขาอยู่ตลอดเวลา!แม้แต่การหาสาวกใหม่ก็ยังยากลำบาก!หวังหยวนคอยขัดขวางเขา เขาจึงต้องสั่งสอนหวังหยวนบ้าง!แต่น่าเสียดาย...ยังหาโอกาสไม่ได้!ยิ่งไปกว่านั้น ตานเฟยไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าตนเองต่างกับหวังหยวน แล้วจะสู้หวังหยวนได้อย่างไร?อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่ได้!ดังนั้นแม้ว่าในใจจะเคียดแค้นอาฆาต แต่ย่อมต้องหลีกเลี่ยง“ที่เจ้าทำงานสำเร็จก็แค่ช่วยถ่วงเวลาเท่านั้น”“ตราบใดที่หลิ่วหรูเยียนยังมีชีวิตอยู่ นางก็เหมือนระเบิดเวลาที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ!”“ดังนั้นก่อนที่พวกเราจะฆ่านางได้ พวกเราต้องระวังตัวและดำเนินแผนการต่อไป!”“พยายามขนย้ายสิ่งของออกไป หากถึงเวลาจำเป็น พวกเราก็ต้องทิ้งฐานที่มั่นแห่งนี้”ทุกคนต่างรู้สึกเสียดายหน้าผาแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ดี ไม่เพียงแต่มีชัยภูมิที่ได้เปรียบเท่านั้น แต่ยังปลอดภัยมากอีกด้วย!จึงทำให้พวกเขาเติบโตได้อย่างรวดเร็ว!แม้ว่าสมาชิกองค์กรเครือข่ายผีเสื้อจะกระจายอยู่ทั่วดินแดนทั้งเก้า แต่ก็ไม่ได้ตรวจสอบพื้นที่ใกล้เคียงหน้าผาแห่งนี้!แต่น่าเสียดา