All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1461 - Chapter 1470

“พวกเราเสียงดังกันมากไปหรือเปล่า? เหตุใดจึงรู้สึกราวกับว่าเขาหงุดหงิดมาก?”เหล่าองครักษ์ได้ติดตามคุ้มกันท่านเสวี่ยโส่วจุนมาหลายปีจึงมีฝีมือที่ยอดเยี่ยม พวกเขาไม่น่าจะทำผิดพลาดเล็กน้อยเช่นนี้ได้มีความเป็นไปได้อยู่สองประการ ประการหนึ่งคือหวังหยวนมีฝีมือที่เก่งกาจมาก แต่ระดับการบ่มเพาะของหวังหยวนนั้นไม่ได้สูงกว่าพวกเขา หรืออาจจะยังไม่ถึงระดับของพวกเขาด้วยซ้ำอีกประการหนึ่งคือหูของหวังหยวนไวมากแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งสองประการจะไม่ชัดเจนนัก แล้วหวังหยวนรู้ว่ามีพวกเขาได้อย่างไร?หวังหยวนส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ องครักษ์เหล่านี้ไม่สามารถพูดเบา ๆ กันได้หรือไร แม้ว่าจะพูดคุยกันก็ไม่จำเป็นต้องพูดเสียงดังเช่นนี้แต่หวังหยวนไม่รู้ว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ส่วนคนอื่น ๆ ที่กำลังพูดคุยกันนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขารู้ได้อย่างไรหวังหยวนเดินอยู่ในป่ามรณะราวกับว่าไม่มีใครอยู่ด้วย เขาได้เห็นสัตว์ป่าดุร้ายหลายตัวที่มีเขี้ยวเล็บ แต่พวกมันกลับไม่มีแรงที่จะวิ่งเข้ามาหาหวังหยวน“ขอโทษด้วยจริง ๆ เพื่อที่จะผ่านการทดสอบนี้ไปได้ ข้าจึงต้องทำให้พวกเจ้าลำบาก ข้าอาจจะใส่ยาแรงเกินไปสักหน่อย

ตอนนี้เหล่าองครักษ์ยืนคำนับต่อหน้าหวังหยวนอย่างนอบน้อม จนหวังหยวนค่อนข้างรู้สึกอึดอัดเขายกมือขึ้นลูบหน้าผากตนเอง“ข้าต้องขอบคุณท่านเสวี่ยโส่วจุนเป็นอย่างมาก”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ เขาก็สั่งให้เหล่าองครักษ์ถอยไป เพราะหากพวกเขายังอยู่ใกล้ก็อาจมีสายตาของผู้อื่นสอดส่องเข้ามาเห็นได้“รับทราบขอรับ!”เหล่าองครักษ์ตะโกนเสียงดัง จากนั้นหายตัวไปจากตรงหน้าหวังหยวนในพริบตาคนเหล่านี้วิ่งได้รวดเร็วเหลือเกินวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว จากที่เห็นก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาใดใหญ่หลวงนักหวังหยวนยืดเส้นยืดสาย เตรียมตัวเดินทางต่อไปแท้จริงแล้วป่ามรณะนั้นน่าสนใจอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยภารกิจที่เขาต้องทำในเวลานี้ คือการผ่านด่านเพื่อให้ได้สิทธิ์เข้าร่วมการประลองยุทธ์ชิงตัวเสวี่ยเชียนหลง ดังนั้นเขาจึงยังไม่รีบสำรวจบัดนี้ใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว ไม่มีเรื่องใดให้ต้องคิดมาก การเดินเล่นไปพลาง ๆ จึงดีเหมือนกันหวังหยวนเดินอยู่เพียงลำพังในป่ามรณะ โดยมีเหล่าองครักษ์คอยปกป้องเขาอยู่ในมุมมืดวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว เสวี่ยเชียนหลงเป็นห่วงความปลอดภัยของหวังหยวนมาก นางจึงมักจะมาปรึกษากับนักพรตชิงอีทุกวันทว่าผู้ที่

ทว่าพละกำลังของเด็กหนุ่มผู้นี้กลับมหาศาล เพียงกระบวนท่าเดียวก็สามารถทลายหินก้อนใหญ่ที่ขวางหน้าจนแหลกละเอียดได้“ฮึ่ม! อย่าได้ขลาดกลัวเหมือนหนูที่คอยหลบซ่อนอยู่เช่นนี้เลย ข้ารู้สึกน่าเบื่อหน่ายนัก เจ้าไม่ได้เอาชนะนายน้อยตระกูลเจิ้งไปแล้วหรอกหรือ? เหตุใดเมื่อมาเผชิญหน้ากับข้าจึงอ่อนแอเช่นนี้เล่า?”เด็กหนุ่มผู้นี้ร่อนสู่พื้นอย่างมั่นคงพลางถือดาบประจำกายไว้ในมือเขาจ้องมองหวังหยวนด้วยแววตาเหยียดหยาม หวังให้หวังหยวนใช้พลังทั้งหมดเมื่อต่อสู้กับเขา ไม่เช่นนั้นเขาจะรู้สึกว่าตนเองไม่ได้รับการให้ความสำคัญหวังหยวนไม่ได้ปรารถนาจะต่อสู้กับเขา จึงคิดจะอธิบายเหตุผลให้กระจ่างทว่าเด็กหนุ่มผู้นี้กลับโจมตีเข้ามาอีกครั้ง และทุกการโจมตีล้วนตรงไปยังจุดสำคัญของเขา มุ่งหมายจะเอาชีวิตเขาให้ได้ ช่างอำมหิตยิ่งนัก!“พวกเจ้าเหล่าคนจากแปดตระกูลใหญ่ไม่เคยรับฟังคำพูดของผู้อื่นบ้างเลยหรือไร? หรือว่าหูหนวก? บางทีอาจจะไร้สมองมากกว่า เหตุใดข้าจะไม่สามารถอยู่รอดในป่ามรณะเพียงลำพังได้สามวัน สำหรับพวกเจ้าแล้วอาจเป็นไปไม่ได้ แต่สำหรับข้าผู้ผ่านประสบการณ์มามากมายแล้วย่อมเป็นเรื่องง่ายดาย”หวังหยวนก็รู้สึกหงุดหงิดเพรา

สายตาของหวังหยวนเย็นชา เขามองไปยังผู้ไม่เกรงกลัวความตายเหล่านี้ จากนั้นมือของเขาก็ค่อย ๆ ออกแรงมากขึ้นนายน้อยเริ่มกลอกตาไปมา มีอาการหายใจไม่ออกเล็กน้อย“อย่าทำร้ายนายน้อยเลย เจ้าต้องการอะไร พวกข้าจะให้ทั้งหมด ขอเพียงปล่อยนายน้อยของพวกข้าไป เมื่อกลับไปแล้วพวกข้าจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น แน่นอนว่าจะไม่ตามรังควานเจ้าอีกแล้วด้วย โปรดปล่อยนายน้อยของพวกข้าไปเถิด!”นายน้อยได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้ แต่เหล่าองครักษ์กลับสนใจเพียงความโลภของตนเองหากกลับไปแล้วถูกใต้เท้าหวังตำหนิ ต่อให้พวกเขาจะต้องเอาชีวิตทั้งครอบครัวมาชดใช้ก็คงไม่เพียงพอ!ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ทำให้หวังหยวนสงบลง แล้วปกป้องชีวิตของนายน้อยไว้ให้ได้ก่อน“ให้ข้าปล่อยเขาไปก็ได้ แต่พวกเจ้าห้ามคิดจะทำร้ายหมาป่าขาวเหล่านั้นอีก ตอนนี้รีบออกไปจากป่ามรณะเดี๋ยวนี้ แล้วอย่าให้ข้าได้เห็นพวกเจ้าอีก ถ้าหากข้าเจอนายน้อยของพวกเจ้าอีก ข้าจะฆ่าเขาให้ตาย!”หวังหยวนเองก็ไม่อยากให้ตนเองและตระกูลเสวี่ยต้องเดือดร้อน จึงไม่อาจลงมือสังหารนายน้อยได้โดยง่ายก่อนหน้านี้ก็เพียงแค่ขู่ให้กลัวเพื่อให้เขาได้เรียนรู้บทเรียนเท่านั้น“ได้ ได้ ได้! พวกเราจะไม่พูดเ

หวังหยวนอุ้มลูกหมาป่าตัวน้อยไว้ในมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างลูบหัวของเสวี่ยเชียนหลงเบา ๆ“อืม ไปกันเถิด”ทั้งสามคนกลับมายังจวนเสวี่ยพร้อมกัน ผู้นำของแปดตระกูลใหญ่และเสวี่ยโส่วจุนรอคอยพวกเขามานานแล้ว ทุกคนนั่งอยู่ในห้องประชุมหวังหยวนส่งลูกหมาป่าให้เสวี่ยเชียนหลง แล้วตบหลังมือของนางเบา ๆ เป็นสัญญาณว่าไม่ต้องกังวล เขาจะรีบกลับมา จากนั้นเดินตามนักพรตชิงอีไปเมื่อมาถึงหน้าห้องประชุม“ไม่ต้องกังวล ผ่อนคลายเข้าไว้ เมื่อผ่านการทดสอบแล้ว นับจากวันนี้เจ้าก็เป็นศิษย์ของข้าแล้ว เราจะวางตัวกันตามสถานการณ์ หากอยู่ข้างนอกเจ้าก็เรียกข้าว่าอาจารย์ แต่เมื่ออยู่กันตามลำพัง เจ้าค่อยเรียกข้าว่าพี่ชายได้”พี่ชิงอียักคิ้วให้หวังหยวน หวังหยวนพยักหน้า จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไป ทั้งสองคนเดินเข้าไปด้วยกันในห้องประชุมมีโต๊ะขนาดใหญ่ มีผู้นำแปดตระกูลนั่งอยู่ข้าง ๆ ส่วนด้านหน้าสุดคือเสวี่ยโส่วจุนเมื่อเห็นหวังหยวนเข้ามา เสวี่ยโส่วจุนก็ลุกขึ้นยืนทันที“หวังหยวน ขอแสดงความยินดีที่เจ้าผ่านการทดสอบทั้งสามขั้นตอน เจ้าพิสูจน์ให้พวกเราเห็นแล้วว่าเจ้ามีความสามารถ นับจากวันนี้เจ้าคือศิษย์ของนักพรตชิงอีและเป็นสมาชิก