บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 1281 - บทที่ 1290

อ๋องหลงซีก็หัวเราะทันทีและอดพูดไม่ได้ว่า “คนของท่านหรือ? อ๋องเจิ้นตง ที่นี่ไม่มีใครอยู่เหนือกฎหมายบ้านเมือง คนของท่านมาจากที่ใดกัน?”“คนของท่านล้วนเป็นคนของไทเฮาและไท่จื่อ!”“ข้าขอบอกความจริงแก่ท่านว่าก่อนที่ทหารองครักษ์ผู้นี้จะติดตามท่าน เขาเคยเป็นคนของหน่วยองครักษ์เงาของพวกข้า!”“บอกตามตรงว่ามีหลายเรื่องที่ข้าไม่ประสงค์จะกล่าวออกมา เพราะต้องการรักษาสมดุลของทุกอย่างไว้ และต้องการให้โอกาสแก่ท่านด้วย!”“ไม่เช่นนั้นข้าก็สามารถจับกุมท่านเพื่อให้ไทเฮาลงโทษได้”“แต่ว่า...หลังจากที่ฮ่องเต้องค์ก่อนและอ๋องเซ่อเป่ยสิ้นพระชนม์ เหลือเพียงพวกเราพี่น้องสามคน ข้าก็ไม่ต้องการ... ให้ท่านต้องประสบชะตากรรมเดียวกัน!”“ดังนั้น...อ๋องเจิ้นตง บางสิ่งบางอย่างไม่ควรกระทำ ท่านก็อย่าดื้อรั้นต่อไปเลย!”“ไม่เช่นนั้นผู้ที่จะต้องบาดเจ็บสาหัสก็คือตัวท่านเอง เชื่อข้าเถิด!”“ยิ่งกว่านั้นคือเมื่อไทเฮาจากไป ท่านได้มอบอำนาจอันยิ่งใหญ่ไว้ในมือของหวังหยวน หากเขาจะสังหารท่านเพราะเรื่องนี้! ก็ไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางได้!”“เมื่อไทเฮาเสด็จกลับมา ท่านก็จะไม่แก้แค้นให้แก่ท่าน บุคคลอื่นท่านอาจจะไม่ใส่ใจได้ แต่หวังหยวน...

ขณะที่เฉินอวิ๋นจื้อกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น หงหยิ่งกลับรู้สึกห่อเหี่ยวใจเสียเหลือเกิน!เมื่อคืนยังสามารถหนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิด แล้วคืนนี้จะทำอย่างไรดีเล่า?แต่งงานแล้วจะไม่เข้าห้องหอกันก็คงไม่ได้กระมัง?ขณะที่หงหยิ่งยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีนั้น เกาเล่อก็มาถึง!เขาหัวเราะทันทีที่ก้าวเข้าประตูมา“วันนี้เป็นวันแรก ข้ามาแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวแต่เช้าเลย พวกเจ้าทั้งสองคงไม่คิดว่าข้ามาโดยไม่เชิญหรอกกระมัง?”เกาเล่อพูดกลั้วหัวเราะ เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อได้ยินเช่นนั้นก็รีบกล่าวว่า “ลูกพี่ ท่านพูดอะไรเช่นนั้น พวกเราจะคิดเช่นนั้นได้อย่างไรเล่า!”เกาเล่อฟังแล้วก็หัวเราะเช่นกัน แล้วกล่าวว่า “ไม่คิดก็ดีแล้ว เหล่าเฉินเอ๋ย วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อจะบอกเรื่องหนึ่งกับเจ้า”เฉินอวิ๋นจื้อรีบกล่าวว่า “ลูกพี่ ท่านว่ามาเถิด”เกาเล่อไม่ได้ปิดบัง พูดตามตรงไปว่า “บัดนี้ในเมืองหวงแห่งนี้มีข้าและคุณชายอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าจึงไม่ต้องกังวล”“แต่เจ้ามีความสามารถโดดเด่น เจ้าได้จัดการเรื่ององค์กรเครือข่ายผีเสื้อในเมืองหวงแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี ดังนั้น... ข้าจึงได้ปรึกษากับคุณชายแล้วว่าจะส่งเจ้าไปที่หมานอี๋ เจ้าคิ

หงหยิ่งก้าวออกจากร้านขายธัญพืช แล้วมุ่งหน้าไปยังตรอกแคบ ๆ!เกาเล่อเดินตามหลังไปอย่างกระชั้นชิด นัยน์ตาฉายแววเย็นชา!ปกติแล้วหงหยิ่งมักจะไปซื้อของใช้จำเป็นอื่น ๆ แต่ในวันนี้นางตรงไปยังสถานที่ห่างไกล ซึ่งทำให้เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่เขาคิด!เขาเดินตามนางไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองจึงเดินตามกันไปโดยเว้นระยะห่างหงหยิ่งรีบร้อนจนไม่รู้ว่าเกาเล่อแอบตามมาข้างหลัง นางเอาแต่คิดวนเวียนอยู่ในใจว่านางถูกจับได้แล้วหรือเปล่า?หากถูกจับได้แล้วจริง ๆ จะทำอย่างไรดี!หรือว่านางทำผิดพลาดไป?แท้จริงแล้วนางไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่นางกระทำอย่างระมัดระวังนั้นยังคงเป็นความลับอยู่ แต่ในยามคับขัน นางกลับไม่สามารถตัดสินใจได้!เกาเล่อเป็นสุนัขจิ้งจอกเฒ่า ส่วนหวังหยวนก็สามารถควบคุมจิตใจคนได้ ผู้หญิงคนเดียวอย่างนางย่อมสู้ทั้งสองคนนี้ไม่ได้ดังนั้นทุกครั้งที่นางมีความคิดบางอย่างในใจ ก็จะเกิดความลนลาน!เรื่องนี้จึงนำไปสู่ความล้มเหลวของนางครั้งแล้วครั้งเล่า!และครั้งนี้ก็เช่นกัน ที่กำลังจะจบลงด้วยความล้มเหลว!ไม่เพียงเท่านั้น มันยังจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนางอีกด้วย!หงหยิ่งมาถึงบ้านร้างแห่งหนึ่ง

การที่หวังหยวนจะสังหารหงหยิ่งนั้นมันช่างง่ายดายเสียเหลือเกิน!หากพวกนางคิดจะมาจัดการเขาก็เชิญมาได้เลย!เพราะหวังหยวนก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกนางจะมีหนทางใดที่จะจัดการกับเขาได้!“แต่ว่า... พี่หวัง เรื่องนี้อาจจะส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อเฉินอวิ๋นจื้อ!”ในเวลานี้เกาเล่อกล่าวขึ้น สีหน้าแฝงไปด้วยความกังวล!หวังหยวนได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา เขาเองก็เข้าใจดี!“เจ้าพูดถูก แม้ว่าเราจะไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อสตรีผู้นี้ แต่สำหรับเฉินอวิ๋นจื้อแล้ว นางก็ยังคงเป็นคนที่เขารัก!”หวังหยวนก็กำลังคิดอยู่ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี!ฆ่าทิ้งหรือ?วิธีนี้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้ว!แต่หากฆ่าทิ้งไปแล้ว สำหรับเฉินอวิ๋นจื้อ มันก็คงจะเป็นบาดแผลที่รุนแรงอย่างมาก!ทั้งหวังหยวนและเกาเล่อเองก็ไม่เคยเชื่อใจสตรีของเฉินอวิ๋นจื้อมาตั้งแต่แรก!แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังปิดบังเขาไว้ตั้งแต่ต้นจนจบ!ความรู้สึกเช่นนี้ก็เหมือนกับว่ามีเพื่อนที่ดีที่สุดอยู่ แต่แล้ววันหนึ่งกลับพบว่าพวกเขากลับมีความสงสัยในตัวคนที่ใกล้ชิดที่สุดมาตลอด เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะยอมรับได้!แม้ว่าหงหยิ่งจะมีปัญหาจริง แต่หากเฉิน

เมื่อหงหยิ่งจากไปจากที่นี่แล้ว ก็ได้ไปซื้อของอร่อย ๆ มากมายที่ตลาด เพื่อกลับไปทำอาหารมื้อสุดท้ายให้กับเฉินอวิ๋นจื้อไม่ว่านางจะประสบความสำเร็จหรือไม่ก็ตาม นี่จะเป็นมื้อสุดท้ายแล้ว!นางได้ใช้ประโยชน์จากเฉินอวิ๋นจื้อมานานแสนนาน แต่ในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อย!สิ่งที่นางทำได้ในตอนนี้ ก็คือการกินอาหารมื้อสุดท้ายกับเขาให้ดีที่สุดแท้จริงแล้วในใจของหงหยิ่งก็เคยหวั่นไหวมาหลายครั้ง เพราะคิดว่าการใช้ชีวิตเช่นนี้ก็ดีไม่น้อยแต่ว่า...นางยังคงตัดใจจากตระกูลเซิ่งไม่ได้!บางทีความคิดที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กนั้นอาจจะฝังรากลึก ยากที่จะถอนออกได้อย่างสิ้นเชิง!ดังนั้นทุกครั้งที่นางคิดจะยอมแพ้ นางก็จะหยุดความคิดนั้นไว้ทันทีแต่ว่า...จนถึงตอนนี้นางได้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วทันทีที่ได้ยินหงซาพูดประโยคที่ว่า “ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม” นางก็ได้สติขึ้นมาตัวนางเอง...เป็นเพียงแค่เครื่องมือชิ้นหนึ่งเท่านั้น!ไม่มีความสำคัญเลย!ไม่เพียงแต่ไม่สำคัญเท่านั้น แต่ยังเป็นเพียงเครื่องมือที่แทบไม่มีค่าด้วยซ้ำ!ดังนั้น...หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ความสำเร็จหรือความล้มเหลวของเรื่องนี้ก็ไม่