เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1289
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1290
เฉินอวิ๋นจื้อนึกขึ้นได้จึงรีบพูดออกมา!หมู่บ้านต้าหวังช่างเหมือนกับหมู่บ้านในฝัน!มีทั้งภูเขาและแม่น้ำ ผู้คนก็ซื่อสัตย์ ใจดี นั่นคือสวรรค์บนดินอย่างแท้จริง!เพียงแต่เขาไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของหงหยิ่ง!นางไม่ได้พูดถึงฉากในฝันว่ามีอยู่จริงหรือไม่!แต่ว่า...นางจะบอกว่านางไม่อาจมีชีวิตในฝันอันแสนสุขนี้ได้ต่างหาก!ในขณะเดียวกัน สำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ หวังหยวนไม่ได้สนใจมากนัก แต่ทั้งจวนอ๋องเป่ยหลิงได้เตรียมพร้อมรับมือแล้วทุกมุมล้วนมีคนของหวังหยวน!ไม่เพียงแต่พวกเขาจะมีวิทยายุทธ์ที่สูงส่งเท่านั้น แม้แต่ปืนคาบศิลาพวกเขาก็ยังมี!วิธีการเช่นนี้ทำให้คนธรรมดาไม่อาจเข้ามาได้!ขณะนี้หวังหยวนกำลังนั่งขัดสมาธิทำสมาธิบนเตียง สูดลมหายใจยาวนานครบรอบที่กำหนด!เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพร้อมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นกำหมัดแน่น!“สิบสองรอบใหญ่ เจ็ดสิบสองรอบเล็ก ตำราเคล็ดวิชาลมปราณที่ว่านี้ช่างน่าทึ่งจริง ๆ!”“ทุกครั้งที่ผ่อนลมปราณ ข้ารู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ!”“ตอนนี้ความแข็งแกร่งของข้า ถึงแม้จะยังเทียบไม่ได้กับพวกต้าหู่ แต่ก็นับว่าเป็นยอดฝีมือแล้วใช่หรือไม่?”หวังหยวนคิดเช่นน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1291
รุ่งอรุณของวันต่อมา ดวงตะวันยังคงขึ้นเหมือนเดิม แต่ทว่าวันนี้คงจะแตกต่างออกไป!เมื่อคืนหวังหยวนและหวงเจียวเจียวหลับสบาย เมื่อหวังหยวนตื่นแต่เช้าก็ฝึกฝนวิชาเล็กน้อยในลานบ้าน!การฝึกฝนยามเช้าได้ผลดีเป็นทวีคูณ!หลังจากฝึกฝนเรียบร้อยแล้ว หวังหยวนก็รีบไปที่ราชสำนักแต่เช้าเมื่อเซียวฉู่ฉู่จากไป นางก็ยังคงกำหนดเวลาสำหรับประชุมราชสำนักไว้ หวังหยวนยิ้มให้กับงานในตอนเช้าเช่นนี้ เพราะรู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมากเพราะความรู้สึกเช่นนี้ดีกว่าการทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็นในสังคมสมัยใหม่เสียอีก!ในราชสำนัก เหล่าขุนนางผู้ช่วยไท่จื่อทั้งสี่ ซึ่งก็คือเหล่าอ๋องทั้งสี่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด เรื่องราวสำคัญต่าง ๆ ในราชสำนักนั้น ย่อมต้องเป็นเหล่าอ๋องทั้งสี่นี้ที่เป็นผู้ตัดสินส่วนไท่จื่อนั้นจะได้เรียนรู้มากน้อยเพียงใดก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง“กราบทูลฝ่าบาท ฤดูเก็บเกี่ยวปีนี้ของเมืองหวงไม่ค่อยดีนัก เขตหลิงหนานเกิดภัยแล้ง ดังนั้น... จำเป็นต้องให้ราชสำนักจัดสรรเสบียงบรรเทาทุกข์ เพื่อช่วยเหลือราษฎรให้ผ่านพ้นช่วงเวลาอันยากลำบากนี้พ่ะย่ะค่ะ!”ขณะนั้นเจ้ากรมกรมโยธาธิการก็เอ่ยขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลการบรรเทา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1292
อ๋องหลงซีรู้สึกอับอายทันทีเมื่อรู้ตัวว่าถูกมองความคิดออก แต่ก็ยังกัดฟันพูดว่า“เอ่อ... หวังหยวน ความจริงแล้วเรื่องนี้ควรให้ท่านอ๋องเจิ้นตงไปจัดการเสียมากกว่า จะได้ย้ายเขาออกจากเมืองหลวง เพื่อให้เขาได้ละทิ้งความทะเยอทะยานในใจเสีย!”“แต่... อ๋องเจิ้นตงผู้นี้ สำหรับเรื่องการบรรเทาทุกข์นั้น กลัวว่าจะทำได้ไม่ดี เขาโหดเหี้ยมไร้ความปรานี เกรงว่าจะจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดีนัก เขาอาจจะสังหารประชาชนกลุ่มหนึ่งให้จบเรื่องไปก็เป็นได้!”ความกังวลของอ๋องหลงซีนั้นสมเหตุสมผลแล้ว เพราะว่าอ๋องเจิ้นตงผู้นี้โหดเหี้ยมเกินไปจริง ๆ!และอีกอย่างหนึ่ง คือจิตใจเขาพะวงกับเรื่องราวของราชสำนักเมืองหวง หากไปที่หลิงหนานแล้ว เขาก็คงจะไม่สามารถตั้งใจจัดการเรื่องการบรรเทาทุกข์นี้ได้อย่างดีเกรงว่าเขาจะรีบทำให้จบเรื่อง แล้วทำให้เกิดความอดอยากไปทั่วหลิงหนานเช่นเดิม ซึ่งไม่มีผลดีอะไรเลยหรือแม้กระทั่งอาจจะยักยอกเงินของอาณาจักรก็ได้ หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็คงจะรับไม่ได้!ส่วนอ๋องหลงซี แม้ว่าเขาจะอยากไป แต่ว่าองครักษ์เงาคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของเมืองหวง หน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาก็คือการปกป้องเมืองหวงไม่ให้เกิดความวุ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1293
หลังจากกล่าวจบอ๋องหลงซีก็เดินจากไป!ทันใดนั้นเกาเล่อก็รีบรุดเข้ามาพลางอดรนทนไม่ไหวที่จะกล่าวว่า “พี่หยวน เราจะต้องไปบรรเทาทุกข์จริงหรือ?”หวังหยวนถอนหายใจอย่างหมดหนทาง“ในเมืองหวงแห่งนี้ล้วนมีแต่ผู้ที่ไม่อาจรับผิดชอบต่อเรื่องใหญ่ได้ ทั้งยังเป็นเรื่องบรรเทาทุกข์ภัยนี้อีก ซึ่งยากยิ่งกว่ายาก!”“ดังนั้น... อาจเป็นไปได้ว่าข้าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดจริง ๆ”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ เกาเล่อก็อดรนทนไม่ไหวที่จะกล่าวว่า “เรื่องบรรเทาทุกข์ภัยของเมืองหวงในแต่ละปี ข้าทราบดีว่าไม่เคยเป็นไปด้วยดีเลยสักครั้ง!”“อ๋องเจิ้นตงและอ๋องเซ่อเป่ยผู้ล่วงลับต่างก็แย่งกันรับผิดชอบเรื่องนี้มาโดยตลอด”“เพราะว่าเมื่อใดก็ตามที่เกิดภัยพิบัติ ราชสำนักจะจัดสรรเงินจำนวนมาก พวกเขาทั้งสองจะแบ่งใส่กระเป๋าตัวเองไปถึงห้าส่วน ที่เหลือสองส่วนใช้จ่ายไปกับการเตรียมการบรรเทาทุกข์ และสามส่วนที่เหลือใช้ในการช่วยเหลือผู้ประสบภัย!”เมื่อหวังหยวนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย“สามส่วนหรือ? น้อยเกินไปหรือไม่?”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ เกาเล่อก็ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง“นี่ถือว่าไม่น้อยแล้ว เพราะพวกเขาไม่เคยคิดจะจัดการเรื่องนี้อย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1294
วันนี้เขาจะแค่มาดูเท่านั้น!หากสำเร็จ ทุกอย่างก็จะราบรื่น!แต่หากไม่สำเร็จ เขาจะไม่ยอมเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่!หงหยิ่งพาคนเข้าไปในลานแล้วตรงไปยังห้องหลัก!พวกเขาถือดาบยาวในมือ แสงเย็นเยียบแฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยม!แต่เมื่อพวกเขาแอบเข้าไปในห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ แล้วกลับพบว่าไม่มีใครอยู่ภายในเลยสักคน!“ไม่มีคนหรือ?”หงหยิ่งตกตะลึงแล้วถามด้วยความประหลาดใจ“ท่านหงหยิ่ง เดิมทีนี่คือจวนของอ๋องเซ่อเป่ย ห้องนี้... น่าจะเป็นห้องนอนหลัก! จะไม่มีคนเฝ้าเลยได้อย่างไร?”พวกเขาต่างก็สงสัย แต่ทันใดนั้นสีหน้าของหงหยิ่งก็เปลี่ยนไป!“ท่าไม่ดี! เราโดนหลอกแล้ว!”ใบหน้าของนางซีดเผือด และกำลังจะรีบถอยออกไปโดยไม่รีรอ!แต่ในเวลานี้ ขณะที่พวกเขากำลังจะรีบออกจากห้อง จู่ ๆ ก็มีคนมากกว่าสามสิบคนยืนอยู่ด้านนอก พลางหันปากกระบอกปืนดำมืดจ่อมาที่พวกเขา!“ฆ่าพวกมัน!”หงหยิ่งตะโกนทันที ขณะที่ดาบในมือเพิ่งจะขยับ คนสามสิบคนก็ยิงในทันที!ไม่ได้ยิงพวกเขาให้ตาย!แต่ว่า...ยิงที่ขาของพวกเขา จนทำให้พวกเขาสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ทันที!แม้แต่หงหยิ่งก็ยังถูกยิงที่ขาข้างหนึ่ง เมื่อเสียงปืนดังขึ้น จนล้มลงคุกเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1295
สายตาของหงซาเต็มไปด้วยความดูถูก หวังหยวนผู้นี้ช่างน่าสนใจนัก บังอาจมายั่วโมโหเขาแล้วกล้าเริ่มท้าทายเขาก่อน!นี่ไม่ใช่การไม่รู้จักประมาณตนหรอกหรือ?“หวังหยวน หากเจ้าอยู่ข้างในอย่างสงบก็คงจะปลอดภัยกว่านี้มาก แต่เจ้าดันอยากมาต่อสู้กับข้า เจ้าคิดว่าเจ้ามีความสามารถพอที่จะเอาชนะข้าได้หรือ?”“ช่างน่าขันสิ้นดี!”“วันนี้เจ้าต้องชดใช้สำหรับความหุนหันพลันแล่นของเจ้า!”หงซาระเบิดเสียงหัวเราะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น!เพราะเขากำลังจะทำภารกิจสำเร็จแล้ว!แต่ทันใดนั้นเอง หวังหยวนก็ถอนหายใจแล้วอดพูดไม่ได้ “คิดอะไรอยู่? แม้ว่าข้าจะสู้เจ้าไม่ได้แล้วอย่างไร?”“ข้ามีปืน!”พูดจบ หวังหยวนก็หยิบปืนคาบศิลาออกมา เล็งปากกระบอกปืนสีดำสนิทตรงไปที่หงซา!ใบหน้าของหงซาซีดเผือดลงในทันที!สมองของเขาว่างเปล่า!“เจ้า... เจ้าช่างน่ารังเกียจ!”เมื่อเขาพูดจบ หวังหยวนก็เหนี่ยวไกปืน!ปัง——!กระสุนพุ่งตรงเข้าที่ใบหน้า!ตายสนิท!หวังหยวนไม่ได้ไว้ชีวิตเขา เพราะว่าแม้จะไว้ชีวิตไปก็ไม่มีประโยชน์ เขารู้ว่าชายผู้นี้เป็นคนของเซิ่งตงฉยง ไม่ว่าจะไว้ชีวิตหรือไม่ ก็ไม่มีประโยชน์เลย!ยิ่งไปกว่านั้นคือยังมีหงหยิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1296
เกาเล่อส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง เขาเตรียมใจแล้วหรือ?เกรงว่าคงไม่ได้เตรียมใจหรอก!“ดี เช่นนั้นข้าจะบอกแล้วนะ เจ้ารู้หรือไม่ว่า... หงหยิ่งเป็น... คนของเซิ่งตงฉยง!”เกาเล่อพูดตามตรง เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้เฉินอวิ๋นจื้อตกตะลึง!เขาตกใจจนนิ่งอึ้งไปหลายวินาที จากนั้นก็หันกลับไปมองบนเตียง แต่ก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่น!ทันใดนั้นสมองของเขาก็เข้าใจอะไรบางอย่างทันที!ดึกดื่นถึงเพียงนี้แล้ว เกาเล่อมาที่นี่แต่กลับไม่เห็นหงหยิ่ง!นั่นหมายความว่ามีเหตุผลเดียวเท่านั้น!นั่นก็คือหงหยิ่ง...“หงหยิ่ง นาง... นาง... ตายแล้วหรือ...”เมื่อเฉินอวิ๋นจื้อพูดถามขึ้นมาเขาก็ตัวสั่นสะท้าน!เขากังวลมาก กลัวมาก!เขาเป็นห่วงหงหยิ่งจริง ๆ!แต่ก็กลัว...ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณชาย“หงหยิ่งไม่ตาย นางเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บ คุณชายก็ไม่เป็นอะไร ข้ามาตามเจ้าเพราะคุณชายให้เจ้าไป ชีวิตของหงหยิ่งนั้น... คุณชายบอกว่าให้ฟังความคิดเห็นของเจ้า”“เพราะนางเป็นผู้หญิงที่เจ้ารัก...”หลังจากที่เกาเล่อพูดจบ ใบหน้าของเฉินอวิ๋นจื้อก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด!หากใครกล้าลงมือกับคุณชาย เขาไม่ลังเลที่จะฆ่าให้ตาย!แต่คนคนนี้...เป็น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1297
เมื่อหวังหยวนอธิบายจบลง เฉินอวิ๋นจื้อก็ตกใจขึ้นมาทันที!แท้จริงแล้ว...ยังมีเรื่องราวอีกมากมายอยู่เบื้องหลัง!แต่เขาไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้เลย!“เหล่าเฉิน ขอโทษจริง ๆ พวกข้าเชื่อใจเจ้าโดยเปิดเผยความลับทั้งหมดให้รู้ แต่จู่ ๆ นางก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างเจ้า แถมยังเป็นคนมีฝีมืออีก พวกข้าจึงจำเป็นต้องระมัดระวังไว้ก่อน ดังนั้น... ไม่ว่าจะเป็นไปเพื่อเจ้าหรือเพื่อตัวนาง พวกข้าจึงคอยเฝ้าระวังมาโดยตลอด”“ผลลัพธ์ที่ได้กลับตรงกันข้ามกับที่คาดหมาย ข้าเองก็รู้สึกสิ้นหวังเช่นกัน ข้าจับหงหยิ่งได้แล้ว นางเป็นผู้หญิงที่เจ้ารัก เจ้าจะตัดสินอย่างไรก็ได้!”“หากคำนึงถึงความผูกพันครั้งนี้ ข้าจะให้นางมีชีวิตอยู่ก็ได้!”“แต่หาก... เจ้ารู้สึกว่านางเป็นศัตรู หลอกลวงความรู้สึกของเจ้ามาตลอด เจ้าจะฆ่านางก็ได้!”“ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจเช่นไร พวกข้าก็จะยอมรับ!”“ที่ข้าไม่ฆ่านางทันที ก็เพราะไม่ต้องการให้เจ้าและข้ามีความขัดแย้งกันในใจ!”“เพราะเจ้าเป็นดั่งพี่น้องของข้า ข้ามองเจ้าเป็นเหมือนน้องชายแท้ ๆ ข้าหวังให้เจ้ามีความสุข!”“ดังนั้นเจ้าจะเลือกทางใดก็ได้! อย่าได้รู้สึกเป็นภาระเลย!”หวังหยวนตบไหล่เฉินอวิ๋นจื้อ ต
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2082
“ปกติพวกเจ้าล้วนองอาจกันไม่ใช่หรือ?”“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คิดจะโจมตีราชวงศ์ต้าเย่ พวกเจ้าต่างก็อยากจะแบ่งปันดินแดนกันไม่ใช่หรือ? แล้วตอนนี้ล่ะ? แค่ทหารที่พวกนั้นเชิญมาก็ทำให้พวกเจ้าหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้แล้วหรือ?”“พวกเจ้าอย่าลืมว่าภูมิประเทศของที่นี่อันตราย หากพวกเราไม่ยอมออกจากภูเขา แม้หวังหยวนจะเก่งกาจและมียอดฝีมือมากมายก็ทำอะไรเราไม่ได้! หรือว่าเขาจะสามารถคุกคามเราได้จริง ๆ?”ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครเอ่ยคำใดการหลบอยู่ในหุบเขา ไม่ใช่แผนการระยะยาว!“หากผู้ใดกล้าพูดจาบั่นทอนกำลังใจอีก อย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!”เจียงเซี่ยวตวาดอีกครั้ง ทุกคนจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงแค่พยักหน้าเห็นด้วยคนเราเมื่ออยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นย่อมต้องยอมก้มหัว!รุ่งเช้า หวังหยวนและกองทัพเริ่มมุ่งหน้าสู่ภูเขาแห่งนี้!ชนเผ่าต่าง ๆ ล้วนได้รับข่าว บัดนี้หวาดผวาไปหมด เพียงแค่เสียงลมพัดก็คิดว่าเป็นศัตรู!ทุกคนต่างเกรงกลัวอำนาจของหวังหยวน ใครจะกล้าต่อกรกับเขา?แม้จะหลบอยู่ในภูเขา แต่หากหวังหยวนตีฝ่าแนวป้องกันมาได้จะทำเช่นไร?ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมเดาได้!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เหล่าหัวหน้าเผ่าจึงมารวมตัวกัน“พวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2081
“ส่วนเรื่องของตานสยงเฟย ข้าจะจัดการภายหลัง”ตานสยงเฟยเป็นคนดื้อรั้นและแข็งแกร่งอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจไต่เต้าสร้างพรรคทมิฬขึ้นมาได้!หวังหยวนเข้าใจเรื่องนี้ดี จึงไม่โทษต่งอวี่“ขอบพระคุณท่านผู้นำขอรับ!”ต่งอวี่รับคำ แล้วเดินออกไปพรุ่งนี้มีศึกใหญ่ ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ จึงจะมั่นใจได้ว่าจะไม่พลาด!แม้ว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว หวังหยวนและคนอื่น ๆ นั้นหลับสนิท แต่ในเวลานี้ ชนเผ่าต่าง ๆ ที่เป็นศัตรูกับหวังหยวนกลับยังไม่พักผ่อน เหล่าหัวหน้าเผ่ารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!แต่ทุกคนล้วนมีสีหน้ากังวล!“พวกท่านคงได้ยินแล้วกระมัง?”“หวังหยวนนำทัพมาเอง บัดนี้ใกล้จะเปิดศึกกับพวกเราแล้ว จะทำเช่นไรดี?”“ทุกคนคงรู้จักชื่อเสียงของหวังหยวนดี เขาไม่ใช่คนอ่อนแอเลย!”“หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แม้มีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็ไม่กล้าไปยั่วยุราชวงศ์ต้าเย่!”ตอนนี้ทุกคนต่างเสียใจ อยากถอนตัวกลับกันทั้งนั้นช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!เดิมทีคิดว่าราชวงศ์ต้าเย่ใกล้สิ้นอำนาจ แผ่นดินจะวุ่นวาย!แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขายังมีแผนสำรอง ยอมทุ่มเทกำลังคนและทรัพย์สินเพื่อเชิญหวังหย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2080
หวังหยวนโบกมือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กองทัพไม่ได้อยู่ที่จำนวนมาก แต่อยู่ที่ความแข็งแกร่ง พวกนั้นเป็นแค่ชนเผ่าป่าเถื่อน จะทำอะไรข้าได้?”“เพียงทหารห้าหมื่นนายของข้าก็เพียงพอแล้ว!”“ท่านขุนพลแค่ประจำการอยู่ในเมือง รอฟังข่าวดีจากข้าก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยความมั่นใจแน่นอนว่าหวังหยวนไม่ใช่คนโง่ เขาย่อมรู้ดีว่าหากให้ซือฟางนำทหารออกรบพร้อมกัน เมื่อถึงเวลาแบ่งปันดินแดนจะทำเช่นไร?ช่างยุ่งยากยิ่งนัก!สู้ให้เขานำทัพไปปราบชนเผ่าต่าง ๆ เอง เมื่อสำเร็จ ดินแดนเหล่านั้นก็ตกเป็นของเขาย่อมดีกว่า!แม้มีผู้ใดคิดแย่งชิงก็คงไม่มีโอกาส!ยิ่งกว่านั้น คาดว่าซือฟางคงไม่กล้าเช่นนั้น!หากทั้งสองฝ่ายเปิดศึก ผลลัพธ์ย่อมเป็นหายนะ!ยิ่งไป๋เหยียนเฟยประชวรหนักย่อมกระทบขวัญกำลังใจ ราชวงศ์ต้าเย่จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้รบ?“ในเมื่อท่านหวังกล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะรอฟังข่าวดี”“ขอให้ท่านหวังได้รับชัยชนะ!”ซือฟางประสานมือกล่าวทุกคนสนทนากันอีกสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปซือฟางต้องดูแลการป้องกันเมืองจึงกลับไปก่อน ส่วนไป๋ลั่วหลีอยู่ที่ค่าย คอยช่วยเหลือหวังหยวนวางแผนรบ!ต้องมีคนรู้จักภูมิประเทศนำทาง หวังหยวนจึงจะ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2079
นอกเมืองหลวงหวังหยวนเดินทางพร้อมกับไป๋ลั่วหลีกลับมายังค่ายของตนทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากด้านนอก ซือฟางในชุดเกราะเดินเข้ามาต้อนรับเนื่องจากไป๋ลั่วหลีได้แนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันแล้ว หวังหยวนจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้ากำลังสงสัยว่าเป็นผู้ใด ที่แท้ก็เป็นท่านขุนพลนี่เอง! เชิญเข้ามาเถิด!”“ท่านหวังเกรงใจเกินไปแล้วขอรับ!”“ท่านมาไกล แถมยังช่วยข้าปราบกบฏทางเหนือ เชิญท่านเข้าไปก่อนเถิดขอรับ!”ซือฟางกล่าวตอบอย่างสุภาพไม่นาน ทุกคนต่างเข้าไปในกระโจมใหญ่ต้าหู่และต่งอวี่ยืนขนาบข้างหวังหยวน ดูองอาจน่าเกรงขาม!ซือฟางมองไปที่ทั้งสอง แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ทราบว่าสองท่านนี้คือใครหรือขอรับ?”ทั้งสองดูสง่างาม เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ คงไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่!ซือฟางเป็นขุนพลมายาวนานย่อมมีสายตาที่เฉียบคม!หวังหยวนแนะนำด้วยรอยยิ้ม “ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือข้าคือต่งอวี่ นักธนูมือหนึ่งในใต้หล้า ยิงธนูไม่เคยพลาดเป้า เป็นขุนพลเอกในกองทัพ!”“กองกำลังพลธนูที่ข้าฝึกฝนล้วนอยู่ภายใต้การบัญชาการของเขา!”ต่งอวี่พยักหน้าทักทาย“ส่วนท่านที่อยู่ทางขวาคือพี่น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2078
“หรือว่าแผ่นดินนี้จะต้องตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น?”สิ้นคำพูด ซือฟางก็ซัดกำปั้นลงบนกำแพงเมืองอย่างเดือดดาล!เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างไม่กล้าเข้าไปใกล้ หรือแม้แต่จะเอ่ยปาก!“ท่านขุนพลไม่ต้องกังวล!”ทันใดนั้น ขุนนางชราผู้หนึ่งก็เดินออกมา บนใบหน้ามีเคราสีขาวโพลน เพียงดูก็รู้ว่าไม่ใช่บุคคลธรรมดาอย่างแน่นอน!คนผู้นี้คือที่ปรึกษาคนสำคัญของไป๋เหยียนเฟยนามว่า เจี๋ยงโฉ่วอี!ในราชสำนัก ผู้ที่อยู่เหนือเขามีเพียงจักรพรรดินีเท่านั้น!บัดนี้ไป๋เหยียนเฟยป่วยหนัก ขุนนางน้อยใหญ่ล้วนพึ่งพาเจี๋ยงโฉ่วอี ราชกิจสำคัญล้วนตกเป็นภาระให้เขาตัดสินใจทั้งสิ้น!เห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจสูงส่งล้นฟ้า!“ปรากฏว่าเป็นท่านเจี๋ยงนี่เอง!”“ท่านคงได้ยินสิ่งที่ข้าพูดไปเมื่อครู่แล้วกระมัง?”ซือฟางประสานมือคารวะเจี๋ยงโฉ่วอี แล้วเอ่ยถามเจี๋ยงโฉ่วอีพยักหน้า กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้ารู้ว่าท่านขุนพลจงรักภักดี ย่อมคิดถึงฝ่าบาท แต่พระองค์ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลเช่นกัน!”“ครั้งนี้พระองค์ไม่เพียงต้องการให้หวังหยวนช่วยปราบปรามอริทางเหนือเท่านั้น แต่ยัง...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เจี๋ยงโฉ่วอีก็หยุดพูด พร้อมกับเหลือบมองขุนพลน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2077
“ท่านหวังมาแล้วหรือ?”เมื่อหวังหยวนและพรรคพวกเข้ามาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่แฝงด้วยความอ่อนแอดังมาจากด้านในไป๋ลั่วหลีรีบเข้าไปในกระโจม เปิดม่านทั้งสองข้าง หวังหยวนจึงเห็นไป๋เหยียนเฟยนอนอยู่บนเตียงอาการของไป๋เหยียนเฟยดูย่ำแย่กว่าที่เขาคิด ไม่เพียงแต่ใบหน้าซีดเผือดเท่านั้น แม้แต่ริมฝีปากไร้สีเลือดฝาด ดูอ่อนแรงมาก!หวังหยวนเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้พบกันนาน เหตุใดฝ่าบาทจึงเป็นเช่นนี้?”“ไม่ได้เชิญหมอมารักษาหรือ?”“แค่ก แค่ก”ไป๋เหยียนเฟยไอสองสามครั้ง ไป๋ลั่วหลีช่วยพยุงนางขึ้น นางเงยหน้ามองหวังหยวน แล้วส่ายหน้ายิ้มอย่างจนใจก่อนกล่าวว่า “เมื่อฟ้าลิขิตแล้ว จะทำเช่นไรได้?”“ข้าตามหาหมอมารักษา หมอชื่อดังทั่วดินแดนทั้งเก้าต่างบอกว่าหมดหนทาง บางทีนี่อาจเป็นเจตจำนงของสวรรค์ก็ได้ไม่ใช่หรือ?”“เมื่อสวรรค์ต้องการให้ข้าตาย ข้าจะฝืนได้อย่างไร?”“แต่น่าเสียดาย กลุ่มกบฏทางเหนือกลับบุกอาณาจักรข้า! ประกอบกับอาณาจักรต้าเป่ยต่างจ้องมองพวกข้าอยู่ ข้าจึงให้ไป๋ลั่วหลีไปเชิญท่านมา หวังว่าท่านจะช่วยปราบกบฏพวกนั้นได้!”หวังหยวนรู้สึกสงสารในบรรดาสี่อาณาจักรใหญ่ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาณาจักรต้าเย่ และ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2076
“ครั้งนี้คงไม่นาน ข้าจะรีบพาทุกคนกลับมา!”“ยิ่งกว่านั้น ยังมีต้าหู่และขุนพลต่งอยู่กับข้าด้วย พวกเจ้าไม่ต้องกังวล”“แค่รออยู่ที่บ้านก็พอ!”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มเขารู้ว่าตนเองรู้สึกผิดต่อพวกนาง แต่บุรุษเกิดมาแล้วย่อมต้องสร้างฐานะไม่ใช่หรือ?สวรรค์ให้โอกาสเขาเกิดใหม่ จึงต้องใช้ความสามารถสร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครเทียบได้!“น้องหรูเยียนยังไม่ค่อยสนิทกับพวกเจ้า ครั้งนี้ข้าจะพานางไปอาณาจักรต้าเย่ก่อน รอให้พวกเรากลับมาแล้วค่อยทำความรู้จักกัน”หลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ ต่างพยักหน้า ไม่เอ่ยคำใดอีกในเมื่อหวังหยวนตัดสินใจแล้ว พวกนางก็ได้แต่ทำตามภรรยาย่อมต้องเชื่อฟังสามี!“ท่านตงฟาง!”หลังจากพูดคุยกับภรรยาแล้ว หวังหยวนก็มองไปที่ตงฟางฮั่น“หลังจากที่ข้าไปแล้ว ต้องรบกวนท่านและท่านถงช่วยดูแลที่นี่ด้วย”“ข้าได้สั่งเอ้อหู่ ให้เขาเชื่อฟังคำสั่งของพวกท่าน ห้ามกระทำการโดยพลการ!”“เมืองหลิงคือรากฐานของข้า จึงมีความสำคัญยิ่ง ต้องไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นเด็ดขาด!”“คนของอาณาจักรต้าเป่ยจ้องมองพวกเราอยู่ หานเทาพร้อมจะสู้รบกับข้าทุกเมื่อ พวกท่านต้องระวังตัว!”หวังหยวนกำชับหลายครั้งตงฟางฮั่นแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2075
ทันใดนั้น เสียงไอก็ขัดจังหวะหวังหยวนเขาหันไปมองตามเสียงจึงเห็นตงฟางฮั่นทั้งสองแค่สบตากันก็เข้าใจความคิดของกันและกัน“คุณหนูไป๋”“ข้าขอคิดทบทวนก่อน จึงค่อยให้คำตอบ! วันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องหนักใจเช่นนี้เลย รอให้ดื่มกันให้หนำใจก่อน แล้วค่อยพูดคุยกันดีกว่า เจ้าว่าเช่นไร?”หวังหยวนให้เกียรติไป๋ลั่วหลีไป๋ลั่วหลีพยักหน้า “เช่นนั้นข้าจะรอฟังข่าวจากท่านหวังเจ้าค่ะ!”เมื่องานเลี้ยงเลิกราและจัดการเรื่องที่พักของไป๋ลั่วหลีแล้ว หวังหยวนก็รีบออกไปข้างนอกพร้อมกับตงฟางฮั่นริมถนน หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเล่นไปพลางคุยกัน “ท่านตงฟาง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”“ข้าคิดว่าควรส่งกองกำลังไปช่วย!”“ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสงคราม โครงการชลประทานทำให้อาณาจักรอื่น ๆ เห็นถึงประโยชน์ เท่าที่ข้ารู้ แม้แต่อาณาจักรต้าเป่ยก็กำลังเร่งสร้างโครงการชลประทานเหมือนกัน!”“ในเมื่อพวกเราสร้างเสร็จก่อน ก็ควรใช้โอกาสนี้ขยายอาณาเขต!”หืม?หวังหยวนเลิกคิ้ว รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย “ท่านตงฟาง ท่านลืมแล้วหรือ ครั้งก่อนที่พวกเราพบกันที่หอหลิวหลี ต่างให้สัญญากันว่าจะไม่ทำสงครามเพื่อให้โลกสงบสุข!”“หากข้ายกทัพตอน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2074
ดูเหมือนว่าเมืองหลิงจะเป็นเมืองที่รุ่งเรืองและมั่งคั่งที่สุดในดินแดนทั้งเก้า!ประชาชนอยู่เย็นเป็นสุข เป็นที่หมายปองของทุกคน!เมื่อทุกคนกลับถึงบ้านของหวังหยวน พวกหลี่ซื่อหานได้สั่งให้คนเตรียมอาหารไว้แล้ว เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะแล้ว หวังหยวนจึงแนะนำหลิ่วหรูเยียนให้เหล่าภรรยารู้จักพวกนางชินกับเรื่องแบบนี้แล้วบุรุษมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกติ ไม่นานพวกนางก็สนิทสนมกันดั่งพี่สาวน้องสาวเนื่องจากไป๋ลั่วหลีอยู่ที่นี่ด้วย หวังหยวนจึงไม่อาจอยู่พูดคุยกับภรรยาได้ เพราะต้องไปดูแลไป๋ลั่วหลีก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาทหวังหยวนกลับมานั่งที่โต๊ะ หลังจากดื่มกับไป๋ลั่วหลีสองสามจอกแล้วจึงกล่าวว่า “คุณหนูไป๋เดินทางมาไกล คงไม่ใช่แค่มาขอบคุณข้ากระมัง?”“ตอนนี้เราเป็นสหายกันแล้ว หากเจ้ามีเรื่องอยากปรึกษาก็บอกมาตามตรงเถิด ไม่ต้องอ้อมค้อม! ข้าไม่ใช่คนใจแคบ! หากมีสิ่งใดให้ข้าช่วย ข้าก็ยินดี”หวังหยวนเป็นคนใจกว้างไป๋ลั่วหลีได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าและถอนหายใจเป็นเช่นที่ร่ำลือกันจริง ๆ!หวังหยวนมีสายตาเฉียบแหลม แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็มองคนได้ทะลุปรุโปร่ง ไม่มีความคิดใดหลบเลี่ยงสายตาเขาไปได้!“ในเมื่อท
