Share
บทที่ 1284
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1285
หงหยิ่งก้าวออกจากร้านขายธัญพืช แล้วมุ่งหน้าไปยังตรอกแคบ ๆ!เกาเล่อเดินตามหลังไปอย่างกระชั้นชิด นัยน์ตาฉายแววเย็นชา!ปกติแล้วหงหยิ่งมักจะไปซื้อของใช้จำเป็นอื่น ๆ แต่ในวันนี้นางตรงไปยังสถานที่ห่างไกล ซึ่งทำให้เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่เขาคิด!เขาเดินตามนางไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองจึงเดินตามกันไปโดยเว้นระยะห่างหงหยิ่งรีบร้อนจนไม่รู้ว่าเกาเล่อแอบตามมาข้างหลัง นางเอาแต่คิดวนเวียนอยู่ในใจว่านางถูกจับได้แล้วหรือเปล่า?หากถูกจับได้แล้วจริง ๆ จะทำอย่างไรดี!หรือว่านางทำผิดพลาดไป?แท้จริงแล้วนางไม่รู้ว่าทุกสิ่งที่นางกระทำอย่างระมัดระวังนั้นยังคงเป็นความลับอยู่ แต่ในยามคับขัน นางกลับไม่สามารถตัดสินใจได้!เกาเล่อเป็นสุนัขจิ้งจอกเฒ่า ส่วนหวังหยวนก็สามารถควบคุมจิตใจคนได้ ผู้หญิงคนเดียวอย่างนางย่อมสู้ทั้งสองคนนี้ไม่ได้ดังนั้นทุกครั้งที่นางมีความคิดบางอย่างในใจ ก็จะเกิดความลนลาน!เรื่องนี้จึงนำไปสู่ความล้มเหลวของนางครั้งแล้วครั้งเล่า!และครั้งนี้ก็เช่นกัน ที่กำลังจะจบลงด้วยความล้มเหลว!ไม่เพียงเท่านั้น มันยังจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนางอีกด้วย!หงหยิ่งมาถึงบ้านร้างแห่งหนึ่ง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1286
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของหงหยิ่งก็ยิ่งดูแย่ลง“หากเป็นเช่นนั้นจริง ไม่ใช่ว่า...”หงหยิ่งขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ!หากเป็นเช่นนั้น นางก็ไม่สามารถลงมือจัดการหวังหยวนได้แล้ว!“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอย่างไร แผนการที่จะจัดการกับหวังหยวนต้องถูกระงับ... บัดซบ! ชายผู้นี้ช่างรับมือยากเสียจริง!”หงซาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด!“ท่านพี่ ไม่เช่นนั้น... เรามาลงมือกันเลยดีกว่า! ด้วยการร่วมมือกัน เราน่าจะสามารถจัดการกับหวังหยวนได้!”หงหยิ่งพูดออกมาทันที เมื่อได้ยินดังนั้น หงซาก็ครุ่นคิด“เรื่องนี้... ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบก่อน หากทำเช่นนั้นก็มีความเสี่ยงสูง!”“หากสำเร็จก็คงดี แต่หากล้มเหลว เจ้าก็จะต้องซ่อนตัวอีกเป็นเวลานาน!”หงซาเองก็ลังเล!เพราะหงหยิ่งอยู่เคียงข้างเฉินอวิ๋นจื้อมาเป็นเวลานาน จึงถือว่าเป็นคนที่เข้าใกล้หวังหยวนได้มากที่สุด!หากครั้งนี้ล้มเหลว แผนการของหงหยิ่งในอนาคตก็คงจะไม่สำเร็จ และการที่จะส่งใครไปอยู่ใกล้หวังหยวนก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก!หลังจากถอนหายใจ หงซาก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า“เรื่องนี้ข้าจะต้องไปปรึกษาคุณชาย เจ้าพยายามยืดเวลาออกไปก่อน รอจนกว่าคุณชายจะตอบกลับมา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1287
การที่หวังหยวนจะสังหารหงหยิ่งนั้นมันช่างง่ายดายเสียเหลือเกิน!หากพวกนางคิดจะมาจัดการเขาก็เชิญมาได้เลย!เพราะหวังหยวนก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกนางจะมีหนทางใดที่จะจัดการกับเขาได้!“แต่ว่า... พี่หวัง เรื่องนี้อาจจะส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อเฉินอวิ๋นจื้อ!”ในเวลานี้เกาเล่อกล่าวขึ้น สีหน้าแฝงไปด้วยความกังวล!หวังหยวนได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา เขาเองก็เข้าใจดี!“เจ้าพูดถูก แม้ว่าเราจะไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อสตรีผู้นี้ แต่สำหรับเฉินอวิ๋นจื้อแล้ว นางก็ยังคงเป็นคนที่เขารัก!”หวังหยวนก็กำลังคิดอยู่ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี!ฆ่าทิ้งหรือ?วิธีนี้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้ว!แต่หากฆ่าทิ้งไปแล้ว สำหรับเฉินอวิ๋นจื้อ มันก็คงจะเป็นบาดแผลที่รุนแรงอย่างมาก!ทั้งหวังหยวนและเกาเล่อเองก็ไม่เคยเชื่อใจสตรีของเฉินอวิ๋นจื้อมาตั้งแต่แรก!แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังปิดบังเขาไว้ตั้งแต่ต้นจนจบ!ความรู้สึกเช่นนี้ก็เหมือนกับว่ามีเพื่อนที่ดีที่สุดอยู่ แต่แล้ววันหนึ่งกลับพบว่าพวกเขากลับมีความสงสัยในตัวคนที่ใกล้ชิดที่สุดมาตลอด เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะยอมรับได้!แม้ว่าหงหยิ่งจะมีปัญหาจริง แต่หากเฉิน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1288
ในเวลานี้หากลงมืออีกครั้ง ก็มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะสูญเปล่าไปทั้งหมด ไม่เพียงเท่านั้น ยังอาจจะทำให้ชีวิตของตนเองตกอยู่ในอันตรายด้วย!“น้องสาว คุณชายใหญ่คิดที่จะสังหารหวังหยวน แต่ว่า...หากหวังหยวนเตรียมตัวมาแล้ว เห็นทีพวกเราต้องตายแน่ ครั้งนี้เจ้าคิดจะเลือกอย่างไร?”หงซาถามขึ้น เขามีชีวิตอยู่เคียงข้างเซิ่งตงฉยงมาตลอดหลายปี ย่อมรู้จักนิสัยใจคอของผู้เป็นนายดี!แต่เพราะรู้จักดีจึงยิ่งกังวลใจมากขึ้น!เพราะว่า...ความโหดเหี้ยมของคนผู้นี้อยู่เหนือจินตนาการของพวกเขา!ไม่เพียงเท่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนผู้นี้ไม่ได้ให้ความสำคัญกับชีวิตของพวกเขาเลย!หงซารู้ความจริงข้อนี้มานานแล้ว เพียงแต่ไม่เคยพูดออกมาเท่านั้น!แต่คราวนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นการตัดสินใจที่ไม่ฉลาด!ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ก็ต้องฆ่าหวังหยวนให้ได้!นั่นก็หมายความว่าต้องใช้ชีวิตของพวกเขาสองคนเข้าแลกเพื่อฆ่าหวังหยวน!ต้องบอกว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของเซิ่งตงฉยงทำให้เขาเสียใจอยู่ไม่น้อยหงหยิ่งมองไปที่หงซาด้วยนัยน์ตาหมองเศร้า นางจะไม่รู้ว่าพี่ชายต้องการจะสื่ออะไรได้อย่างไร?เพียงแต่...นี่คือคำสั่งของคุณชายใหญ่ แล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1289
เมื่อหงหยิ่งจากไปจากที่นี่แล้ว ก็ได้ไปซื้อของอร่อย ๆ มากมายที่ตลาด เพื่อกลับไปทำอาหารมื้อสุดท้ายให้กับเฉินอวิ๋นจื้อไม่ว่านางจะประสบความสำเร็จหรือไม่ก็ตาม นี่จะเป็นมื้อสุดท้ายแล้ว!นางได้ใช้ประโยชน์จากเฉินอวิ๋นจื้อมานานแสนนาน แต่ในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อย!สิ่งที่นางทำได้ในตอนนี้ ก็คือการกินอาหารมื้อสุดท้ายกับเขาให้ดีที่สุดแท้จริงแล้วในใจของหงหยิ่งก็เคยหวั่นไหวมาหลายครั้ง เพราะคิดว่าการใช้ชีวิตเช่นนี้ก็ดีไม่น้อยแต่ว่า...นางยังคงตัดใจจากตระกูลเซิ่งไม่ได้!บางทีความคิดที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กนั้นอาจจะฝังรากลึก ยากที่จะถอนออกได้อย่างสิ้นเชิง!ดังนั้นทุกครั้งที่นางคิดจะยอมแพ้ นางก็จะหยุดความคิดนั้นไว้ทันทีแต่ว่า...จนถึงตอนนี้นางได้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วทันทีที่ได้ยินหงซาพูดประโยคที่ว่า “ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม” นางก็ได้สติขึ้นมาตัวนางเอง...เป็นเพียงแค่เครื่องมือชิ้นหนึ่งเท่านั้น!ไม่มีความสำคัญเลย!ไม่เพียงแต่ไม่สำคัญเท่านั้น แต่ยังเป็นเพียงเครื่องมือที่แทบไม่มีค่าด้วยซ้ำ!ดังนั้น...หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ความสำเร็จหรือความล้มเหลวของเรื่องนี้ก็ไม่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1290
เฉินอวิ๋นจื้อนึกขึ้นได้จึงรีบพูดออกมา!หมู่บ้านต้าหวังช่างเหมือนกับหมู่บ้านในฝัน!มีทั้งภูเขาและแม่น้ำ ผู้คนก็ซื่อสัตย์ ใจดี นั่นคือสวรรค์บนดินอย่างแท้จริง!เพียงแต่เขาไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของหงหยิ่ง!นางไม่ได้พูดถึงฉากในฝันว่ามีอยู่จริงหรือไม่!แต่ว่า...นางจะบอกว่านางไม่อาจมีชีวิตในฝันอันแสนสุขนี้ได้ต่างหาก!ในขณะเดียวกัน สำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ หวังหยวนไม่ได้สนใจมากนัก แต่ทั้งจวนอ๋องเป่ยหลิงได้เตรียมพร้อมรับมือแล้วทุกมุมล้วนมีคนของหวังหยวน!ไม่เพียงแต่พวกเขาจะมีวิทยายุทธ์ที่สูงส่งเท่านั้น แม้แต่ปืนคาบศิลาพวกเขาก็ยังมี!วิธีการเช่นนี้ทำให้คนธรรมดาไม่อาจเข้ามาได้!ขณะนี้หวังหยวนกำลังนั่งขัดสมาธิทำสมาธิบนเตียง สูดลมหายใจยาวนานครบรอบที่กำหนด!เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพร้อมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นกำหมัดแน่น!“สิบสองรอบใหญ่ เจ็ดสิบสองรอบเล็ก ตำราเคล็ดวิชาลมปราณที่ว่านี้ช่างน่าทึ่งจริง ๆ!”“ทุกครั้งที่ผ่อนลมปราณ ข้ารู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ!”“ตอนนี้ความแข็งแกร่งของข้า ถึงแม้จะยังเทียบไม่ได้กับพวกต้าหู่ แต่ก็นับว่าเป็นยอดฝีมือแล้วใช่หรือไม่?”หวังหยวนคิดเช่นน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1291
รุ่งอรุณของวันต่อมา ดวงตะวันยังคงขึ้นเหมือนเดิม แต่ทว่าวันนี้คงจะแตกต่างออกไป!เมื่อคืนหวังหยวนและหวงเจียวเจียวหลับสบาย เมื่อหวังหยวนตื่นแต่เช้าก็ฝึกฝนวิชาเล็กน้อยในลานบ้าน!การฝึกฝนยามเช้าได้ผลดีเป็นทวีคูณ!หลังจากฝึกฝนเรียบร้อยแล้ว หวังหยวนก็รีบไปที่ราชสำนักแต่เช้าเมื่อเซียวฉู่ฉู่จากไป นางก็ยังคงกำหนดเวลาสำหรับประชุมราชสำนักไว้ หวังหยวนยิ้มให้กับงานในตอนเช้าเช่นนี้ เพราะรู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมากเพราะความรู้สึกเช่นนี้ดีกว่าการทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็นในสังคมสมัยใหม่เสียอีก!ในราชสำนัก เหล่าขุนนางผู้ช่วยไท่จื่อทั้งสี่ ซึ่งก็คือเหล่าอ๋องทั้งสี่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด เรื่องราวสำคัญต่าง ๆ ในราชสำนักนั้น ย่อมต้องเป็นเหล่าอ๋องทั้งสี่นี้ที่เป็นผู้ตัดสินส่วนไท่จื่อนั้นจะได้เรียนรู้มากน้อยเพียงใดก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง“กราบทูลฝ่าบาท ฤดูเก็บเกี่ยวปีนี้ของเมืองหวงไม่ค่อยดีนัก เขตหลิงหนานเกิดภัยแล้ง ดังนั้น... จำเป็นต้องให้ราชสำนักจัดสรรเสบียงบรรเทาทุกข์ เพื่อช่วยเหลือราษฎรให้ผ่านพ้นช่วงเวลาอันยากลำบากนี้พ่ะย่ะค่ะ!”ขณะนั้นเจ้ากรมกรมโยธาธิการก็เอ่ยขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลการบรรเทา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1292
อ๋องหลงซีรู้สึกอับอายทันทีเมื่อรู้ตัวว่าถูกมองความคิดออก แต่ก็ยังกัดฟันพูดว่า“เอ่อ... หวังหยวน ความจริงแล้วเรื่องนี้ควรให้ท่านอ๋องเจิ้นตงไปจัดการเสียมากกว่า จะได้ย้ายเขาออกจากเมืองหลวง เพื่อให้เขาได้ละทิ้งความทะเยอทะยานในใจเสีย!”“แต่... อ๋องเจิ้นตงผู้นี้ สำหรับเรื่องการบรรเทาทุกข์นั้น กลัวว่าจะทำได้ไม่ดี เขาโหดเหี้ยมไร้ความปรานี เกรงว่าจะจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดีนัก เขาอาจจะสังหารประชาชนกลุ่มหนึ่งให้จบเรื่องไปก็เป็นได้!”ความกังวลของอ๋องหลงซีนั้นสมเหตุสมผลแล้ว เพราะว่าอ๋องเจิ้นตงผู้นี้โหดเหี้ยมเกินไปจริง ๆ!และอีกอย่างหนึ่ง คือจิตใจเขาพะวงกับเรื่องราวของราชสำนักเมืองหวง หากไปที่หลิงหนานแล้ว เขาก็คงจะไม่สามารถตั้งใจจัดการเรื่องการบรรเทาทุกข์นี้ได้อย่างดีเกรงว่าเขาจะรีบทำให้จบเรื่อง แล้วทำให้เกิดความอดอยากไปทั่วหลิงหนานเช่นเดิม ซึ่งไม่มีผลดีอะไรเลยหรือแม้กระทั่งอาจจะยักยอกเงินของอาณาจักรก็ได้ หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็คงจะรับไม่ได้!ส่วนอ๋องหลงซี แม้ว่าเขาจะอยากไป แต่ว่าองครักษ์เงาคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของเมืองหวง หน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาก็คือการปกป้องเมืองหวงไม่ให้เกิดความวุ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1638
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1637
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1636
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1635
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1634
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1633
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1632
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1631
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1630
