บนถนนสายหลักของเมืองหยางมีกองคาราวานกลุ่มหนึ่งขับเกวียนบรรทุกผ้าไปข้างหน้าช้า ๆสีหน้าของคนที่เดินนำเต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะพูดกับผู้คนรอบกายอย่างร่าเริง “ฮ่าฮ่า ถนนสายหลักในเมืองหยางสายนี้เรียบร้อยดีจริง ๆ!”“ใช่ ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนถนนสายนี้วุ่นวายมาก มีโจรอยู่ทุกหนทุกแห่งที่อยากจะกระโดดออกมาขโมยของและปล้นทรัพย์ ตอนนี้เราทุกคนมาถึงจุดที่ทุกอย่างราบรื่นได้แล้ว!”“ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกโจรจะกลับใจแล้ว ไม่เพียงแต่พวกเขาจะหยุดปล้นเท่านั้น แต่ยังช่วยพาเราไปส่งถึงที่หมายด้วย!”แต่ชายที่สวมผ้าไหมแพรมีสีหน้าไม่พอใจขณะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ข้าไม่คิดว่ามันจะดีตรงไหนเลย แม้ว่าพวกเขาจะพาเราไปส่งก็จริง แต่เรายังต้องจ่ายเงินจำนวนหนึ่งให้พวกเขา!”ชายที่สวมจี้หยกหัวเราะเบา ๆ ก่อนโบกมือแล้วพูดว่า “ฮ่าฮ่า เป็นเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว เงินที่พวกเขาต้องการก็ไม่ได้มากมายนัก เราสูญเสียเงินเพียงเล็กน้อย แต่หลีกเลี่ยงหายนะได้ก็ถือเป็นบุญของเราแล้ว!”“หากเราไม่ให้เงินจำนวนนี้แก่พวกเขา แล้วหากพวกเขาโกรธและปล้นทรัพย์ของเราทั้งหมด ความสูญเสียของเราจะไม่หนักหนาไปกว่านี้หรอกหรือ?”เมื่อชายในชุดผ้าไหมแพรได้ยินดังนั้นก็อ

ในไม่ช้าชายสวมจี้หยกและชายสวมชุดผ้าไหมแพรก็มาถึงหน้าศาลาว่าการ ด้วยเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยฝุ่นทั้งสองคนตีกลองร้องทุกข์ จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็พาพวกเขาเข้าไปในศาลาว่าการเพื่อรายงานต่อเจ้าหน้าที่“ท่านผู้พิพากษา โปรดให้ความเป็นธรรมด้วยขอรับ ข้าน้อยกำลังคุ้มกันสินค้าไปตามถนนสายหลัก ตอนแรกก็เดินทางราบรื่นดี แต่จู่ ๆ กลุ่มโจรที่สวมชุดดำก็กระโดดออกมา!”“หลังจากที่พวกเขาทุบตีพวกข้าน้อยแล้วก็ขโมยสินค้าไปจนหมด แล้วจากไปด้วยท่าทีหยิ่งผยองยิ่งนักขอรับ!”ชายสวมจี้หยกและชายสวมชุดผ้าไหมแพรทรุดตัวลงกับพื้นพลางร้องไห้ ขณะรายงานพฤติกรรมเลวร้ายของพวกโจรเมื่อผู้พิพากษาได้ฟังดังนั้นก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันทีสินค้าถูกโจรขโมยไปหรือ?นี่ไม่น่าจะเป็นไปได้ พวกโจรตามท้องถนนหยุดทำเรื่องเช่นนี้มานานแล้ว พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนี้ เพราะมันไม่มีประโยชน์กับพวกเขาเลย!ผู้พิพากษาครุ่นคิดเรื่องนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ค่อย ๆ ถาม “พวกเจ้าสองคนมีรายละเอียดใดที่ยังไม่ได้อธิบายให้พวกข้าฟังหรือไม่?”“มีขอรับ!”ชายสวมจี้หยกรีบคำนับแล้วพูดอย่างกระตือรือร้น “หลังจากที่เรา

“เพราะบางทีพวกเขาอาจจะแค่จำนนเมื่ออยู่ต่อหน้าเรา แต่แอบจัดกำลังคนอยู่เบื้องหลัง เพื่อแอบซ่องสุมทำการอะไรสักอย่างก็เป็นได้ขอรับ”“หรือบางทีลูกน้องบางคนอาจไม่ซื่อสัตย์จึงแอบทำเรื่องชั่วร้ายบางอย่างอยู่ ซึ่งในฐานะลูกพี่โจรนั้นก็ไม่ง่ายเลยที่จะล่วงรู้”“ท่านผู้พิพากษา ข้าคิดว่าเรายังไม่สามารถฟังเรื่องราวของพวกเขาแล้วเชื่อได้ในตอนนี้ เรายังคงต้องตรวจสอบอย่างรอบคอบเพื่อค้นหาความจริงขอรับ”“อืม สิ่งที่เจ้าพูดนั้นสมเหตุสมผล”สีหน้าของผู้พิพากษาเคร่งขรึมมาก เขาขมวดคิ้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าสามารถส่งคนไปเพิ่มอีกสองสามคนเพื่อแอบจับตาดูพวกเขาไว้”“เมื่อพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ไม่ดี จะต้องรีบหยุดพวกเขาทันทีแล้วแจ้งข้า เราต้องแก้ไขเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด เข้าใจหรือไม่?”“ขอรับ ท่านผู้พิพากษา ข้าจะจัดกำลังคนไปจัดการเรื่องนี้บัดเดี๋ยวนี้เลยขอรับ!”ที่ปรึกษาพยักหน้า สีหน้าของเขากลายเป็นจริงจังทันที เขาทำความเคารพผู้พิพากษา จากนั้นจึงออกไปทำงานทันทีในไม่ช้าคนที่ที่ปรึกษาส่งมาก็เริ่มดำเนินการครั้งนี้มีผู้รับผิดชอบไม่มากนัก มีทั้งหมดสิบกลุ่ม แต่ละกลุ่มมีเจ้าหน้าท

“พี่ใหญ่ เหตุใดท่านจึงหยุดข้าล่ะ ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่จะจับพวกมันให้หมด!”ไป๋เฟยเฟยขมวดคิ้วมองไป๋ชิงชาง ไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไรสีหน้าของไป๋ชิงชางยังคงเคร่งขรึมอย่างยิ่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกชัดเจน “เจ้าอย่าเพิ่งพูด ดูให้ดีก่อน”ไป๋เฟยเฟยนั่งยอง ๆ ด้วยความสงสัย และมองเหตุการณ์ลงมาจากภูเขาอย่างสงสัยแล้วได้เห็นว่าหลังจากกลุ่มโจรปล้นขบวนบรรทุกไม้แล้วก็ไม่ได้มองขบวนของหวังหยวนเลย แต่กลับขนของที่พวกเขาเพิ่งได้มาจากไปจากที่นี่ด้วยความหยิ่งผยอง!ไป๋เฟยเฟยสะดุ้งทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้!นางถามด้วยความไม่เชื่อ “นี่... นี่มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดพวกเขาไม่ปล้นขบวนของหวังหยวนล่ะ?”“นั่นแหละที่ข้าสับสน”ไป๋ชิงชางขมวดคิ้วพูด “ต้องจับคนเหล่านั้นก่อน!”ไป๋เฟยเฟยและไป๋ชิงชางผุดลุกขึ้นทันที แล้วไล่ล่าพวกโจรไปทางที่เพิ่งหนีไป!เดิมทีพวกเขาต้องการติดตามโจรกลุ่มนี้เพื่อดูว่ากำลังจะไปที่ไหน แต่คนกลุ่มนี้กลับระมัดระวังมาก เมื่อรู้ตัวว่าถูกสะกดรอยตาม พวกเขาก็ทิ้งของในมือแล้ววิ่งหนีแตกกลุ่มกันไปอย่างบ้าคลั่งทันที!“หยุดนะ!”ไป๋เฟยเฟยและไป๋ชิงชางวิ่งไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็เตะโจรคน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เมื่อมีเสียงเคาะประตู หูเมิ่งอิ๋งรีบวางสิ่งที่นางถืออยู่ทันที แล้วเดินไปเปิดประตูหลังจากเปิดประตูแล้วเห็นไป๋ชิงชางและไป๋เฟยเฟยยืนอยู่ที่หน้าประตู จึงรีบโค้งคำนับด้วยความเคารพทันที และพูดอย่างสุภาพ “ฝ่าบาททั้งสองเสด็จมาแล้ว โปรดรีบเข้ามาเถิดเพคะ!”“ต้องขอรบกวนด้วย”ไป๋ชิงชางและไป๋เฟยเฟยเดินเข้าประตูไป พร้อมกับการต้อนรับของหูเมิ่งอิ๋งเมื่อหวังหยวนเห็นทั้งสองคนมาเยี่ยมก็ลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มทันที แล้วพูดอย่างสุภาพ “ข้าเดาว่าพวกท่านทั้งสองคงรู้เรื่องกองคาราวานถูกปล้นแล้วใช่หรือไม่?”ไป๋เฟยเฟยและไป๋ชิงชางมองหน้ากัน จากนั้นก้าวเข้ามาพูดกับหวังหยวนอย่างสุภาพ “คุณชายหวัง ท่านพูดถูกแล้ว พวกเรารู้เรื่องนี้จึงมาที่นี่เพื่อพบท่าน และถามว่าท่านมีความคิดเห็นเช่นไร”หวังหยวนบอกให้ไป๋เฟยเฟยและไป๋ชิงชางนั่งลงก่อน จากนั้นรินชาสองถ้วยยื่นให้พวกเขา“ขอบคุณคุณชายหวัง”ไป๋ชิงชางดื่มชา เมื่อหวังหยวนเห็นสีหน้าจริงจังของเขาจึงกล่าวว่า “ไท่จื่อ พูดตามตรงคือข้าได้ตั้งสมมติฐานบางอย่างไว้ในใจแล้ว”“เรื่องนี้อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับตระกูลเซิ่ง”“ท่านพูดถูกแล้ว”ไป๋ชิงชางพยักหน้าและต