หลังจากที่ไป๋ชิงชางพูดเช่นนั้น ไป๋เจิ้นถังก็สามารถเข้าใจได้ว่าแม้ว่าการก่อตั้งอาณาจักรของตระกูลไป๋จะไม่ราบรื่นและสงบสุขนักในความคิดของผู้คน แต่จากการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายมากเกินไปเพราะเมื่อก่อตั้งอาณาจักรนี้แล้ว พวกเขาจะสามารถดำเนินการหลายเรื่องได้ง่ายขึ้นมาก!สำหรับจิตใจของราษฎรนั้น หากบอกว่าง่ายที่จะพิชิตก็ง่าย หากบอกว่ายากที่จะพิชิตก็ยาก!เพราะแล้วคนเหล่านี้จำเป็นต้องเลี้ยงปากท้องตนเองเปรียบเสมือนต้าเย่เป็นบิดามารดาผู้ให้กำเนิด แต่เมื่ออยู่กับบิดามารดาผู้ให้กำเนิด ชีวิตของพวกเขากลับแร้นแค้นจนน่าสังเวชตอนนี้พวกเขาอยู่ที่นี่กับพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยง หากพวกเขามีชีวิตที่ดี มีอาหารและเสื้อผ้าที่อบอุ่นเพียงพอ แม้ว่าพวกเขาจะยังผูกพันกับบิดามารดาผู้ให้กำเนิด แต่พวกเขาก็ย่อมรู้ว่าใครดีต่อพวกเขา!หากใจคนรวมกันเป็นหนึ่งได้ บางทีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พวกเขาเคยมีก็อาจจางหายไปในท้ายที่สุดดังนั้นไป๋เจิ้นถังจึงไม่กังวลเกี่ยวกับความเชื่อมั่นของประชาชนในทั้งสามแคว้น!“ตอนนี้เสาหลักทั้งสามกำลังพัฒนาอยู่ แม้ว่าสถานการณ์นี้จะไม่เป็นประโยชน์ต่อพว

รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไป๋ชิงชางเขามองไป๋เฟยเฟยด้วยสายตาจริงจังแล้วถามว่า “น้องสาว เจ้าไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าควรจะแต่งงานแล้ว”สีหน้าของไป๋เฟยเฟยเปลี่ยนเป็นลังเลทันทีที่ได้ฟังดังนั้นไป๋ชิงชางแสร้งทำเป็นไม่เห็น เขามองไป๋เฟยเฟยด้วยรอยยิ้มแล้วถามเบา ๆ“น้องสาว ช่วงนี้เจ้าได้ติดต่อกับผู้ชายไม่กี่คน คนเดียวที่มีความสามารถเทียบเท่าเจ้าก็คือ เซิ่งตงฉยง จากตระกูลเซิ่ง”“น่าเสียดายที่เขามาจากตระกูลเซิ่ง เจ้าทั้งสองจึงไม่ได้ถูกลิชิตให้คู่กัน”เมื่อได้ฟังเช่นนั้น สีหน้าของไป๋เฟยเฟยก็กลายเป็นจริงจังขึ้นมาทันทีนางส่ายหน้าโดยไม่ลังเลแล้วกล่าวว่า “พี่ใหญ่ เซิ่งตงฉยงแข็งแกร่งมากจริง ๆ และความสามารถของเขาในการนำทัพยามเกิดศึกสงครามก็ไม่เลว แต่ถ้าข้าต้องต่อสู้กับเขาจริง ๆ ข้าคงไม่แพ้เขาหรอก”ไป๋เฟยเฟยมีสีหน้าภาคภูมิใจมาก ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้ตระกูลเซิ่งเป็นคู่ต่อสู้ของพวกนางด้วย แม้ว่าเมื่อก่อนจะไม่ใช่ แต่นางก็ไม่กลัวเลย!นางรู้ดีว่าคนอย่างเซิ่งตงฉยงเจ้าเล่ห์เพทุบายและมีไหวพริบ คนเช่นนี้จะเข้ากับนางได้ดีได้อย่างไร?เมื่อเห็นความมุ่งมั่นบนใบหน้าของไป๋เฟยเฟย ราวกับว่านาง

ไป๋ชิงชางเก่งถนัดเรื่องการเกลี้ยกล่อมทีละขั้น เขาพูดโน้มน้าวด้วยรอยยิ้ม “เฟยเฟย หากเจ้าพลาดคนอย่างหวังหยวนไป ในอาคตการที่เจ้าจะได้เจอคนเช่นเขาอีกคงยากน่าดู”“หากเจ้าหลงรักเขาจริง ๆ เจ้าควรจะรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ให้เร็วที่สุด!”ไป๋ชิงชางตบหลังมือไป๋เฟยเฟยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้เจ้าถึงวัยที่จะแต่งงานแล้ว หากเจ้ามัวลังเลเรื่องนี้อยู่ เมื่อเจ้าอายุมากขึ้น เจ้าจะยอมแต่งงานกับคนที่เจ้าไม่ได้ชอบหรือเปล่า? เมื่อไป๋เฟยเฟยได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ่งมีสีหน้าลังเลทันทีสิ่งที่พี่ชายของนางพูดนั้นถูกต้องจริง ๆ ในโลกนี้คนที่มีความสามารถเทียบเทียมกับนางได้อันดับหนึ่งคือหวังหยวนเท่านั้น ไม่มีใครกล้าพูดว่าเขาเป็นอันดับสอง!พวกเซิ่งตงฉยง อู๋หลิง และแม้แต่หมานต๋าถูผู้เป็นอ๋องหมานอี๋ก็ไม่อาจเทียบหวังหยวนได้แม้แต่ปลายเล็บ!นางจึงไม่ได้สนใจจะชายตามองพวกเขาเลย!ต้องเป็นหวังหยวนเท่านั้น...เขาเปิดเส้นทางการค้า ช่วยเหลือต้าเย่และมีความรอบรู้มาก แม้ว่าเขาจะเต็มไปด้วยกลอุบายอันแยบยล แต่เขาก็ยังคงมีจิตใจอบอุ่นและมีเมตตา!นี่คือสิ่งที่ทั้งสามคนนั้นไม่มีเลย และยังถือว่าเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในตัวหวังหยวนด้วย!เมื่

หลี่ซื่อหานกำลังตั้งครรภ์ นี่เป็นเรื่องที่ทำให้หวังหยวนมีความสุขที่สุด!สตรีทั้งสามก็มีความสุขมากเพราะเรื่องเช่นนี้แต่หวงเจียวเจียวและหูเมิ่งอิ๋งต่างก็อิจฉาหญิงสาวทั้งสองหรี่ตามองหน้ากัน แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดพร้อมกัน“สามี คืนนี้ไปนอนห้องข้าเถิด!”หวังหยวนตกตะลึงเมื่อได้ฟังเช่นนั้น“เอ๊ะ? พวกเจ้าไม่ได้บอกว่าข้ารังแกพวกเจ้าหรอกหรือ?”เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หวงเจียวเจียวและหูเมิ่งอิ๋งต่างก็หน้าแดงหวงเจียวเจียวกล่าวว่า “สามีชอบรังแกจริง ๆ แต่... แต่ข้าเองก็อยากมีลูกให้สามีด้วย”“อืม... ข้าก็เหมือนกัน... แม้ว่าสามีจะรังแกเก่งเกินไป แต่... แต่... พวกเราก็ยังอยากมีลูกให้ท่าน…”หูเมิ่งอิ๋งก็เขินอายจนหน้าแดงเช่นกันหวังหยวนหัวเราะ ผู้หญิงในยุคนี้ทุกคนคิดว่าต้องให้กำเนิดลูกผู้ชายเพื่อแสดงความรักต่อสามีอันที่จริงมุมมองเช่นนี้ไม่ถูกต้องนักเพราะการคลอดบุตรไม่ใช่สิ่งเดียวที่ผู้หญิงสามารถทำได้!แม้ว่าเขาจะชอบเด็ก แต่การมีลูกไม่ใช่วิธีเดียวที่จะแสดงความรัก!และหวังหยวนไม่ต้องการให้พวกนางพิสูจน์ว่าพวกนางรักเขามากแค่ไหนด้วยการทำเช่นนี้!เพราะท้ายที่สุดแล้วการคลอดบุตรก็คือการเฉียดตายห

ไป๋เฟยเฟยคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบว่า “ข้า... ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย”ไป๋ชิงชางจึงหัวเราะและมีความคิดหนึ่งอยู่ในใจในไม่ช้าทั้งสองก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านต้าหวังแล้วหวังหยวนยังคงมีรอยยิ้ม เพราะเขาไม่จำเป็นต้องคิดมากเลยเมื่อมีคนจากตระกูลไป๋มาหา“มีคนตระกูลไป๋มาเยี่ยม สามี คิดว่าสาเหตุที่มาคืออะไรหรือ?”สตรีทั้งสามอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย“แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องความร่วมมือกัน หากตระกูลไป๋จะโจมตีพวกเรา จะพาคนมาเพียงไม่กี่คนเช่นนี้ได้อย่างไร?”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ สตรีทั้งสามคนก็ไม่ปฏิเสธว่าแต่...จะให้ร่วมมือกันทำอะไร?เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเขาจะให้ช่วยโจมตีต้าอันและต้าเย่?“ไปทักทายเขากันเถอะ”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วพาสตรีทั้งสามไปยังทางเข้าหมู่บ้านไม่นานหลังจากนั้นก็พบกลุ่มของไป๋เฟยเฟยเมื่อสองพี่น้องออกมาคราวนี้ไม่ได้พาผู้ติดตามมามากนัก มีเพียงสามหรือห้าคนเท่านั้น แต่ทุกคนล้วนเป็นปรมาจารย์ชั้นยอด!ไป๋เฟยเฟยไม่ค่อยสบายใจเมื่อเห็นหวังหยวน เพราะพี่ชายของนางเพิ่งพูดคุยเรื่องต่าง ๆ ของหวังหยวนกับนางไป นางจึงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อพบเขาแต่นางยังคงรีบเอ่ยทั