บททั้งหมดของ Mr. CEO, Marry My Mommy: บทที่ 41 - บทที่ 50

Guia POV “Paano mo naman malalaman kung hindi ka nga lolokohin ng isang tao, Tita Jo?” tanong ko. Ayoko na muling magkamali sa totoo lang. Hindi ko pa gaanong kilala si Jacob kahit sabihin pa na may anak na kami, guarantee na ‘yon na magiging faithful siya sa akin. Napakalalim ng sugat na iniwan ni Renz sa akin dahil naging mitsa iyon para mawalan ako ng tiwala sa mga lalaki. Idagdag pa ang nalaman kong sikreto ni Mama Guada. “Hija, wala siya sa harapan mo ngayon at ipagpipilitan ang sarili sayo kung hindi ka niya mahal, right hijo?” “Yes, Tita Josephine. You are one hundred percent correct. As I’ve said mamahalin ko ang mag-ina ko habambuhay. Hindi ko hahayaan na may mananakit o umapi sa kanila. Ipagtatanggol ko ang karapatan nila at bibigyan ko sila ng masaganang buhay.” Napayuko ako lalo at habang sinasabi iyon ni Jacob, nakatingin siya sa aking mga mata. Iyong tipo ng tingin na nakakahipnotismo. Halos hindi siya kumurap at sa huli ay napat

Guia POV Isang mapait na ngiti ang naging response ko kay Tita Josephine. Sana na. Sana kayanin ko ang harapin ang ama ko. Bumaba na ako ng sasakyan. Nakasunod lang si Jacob sa akin at si Michael na nilapitan ng kakilala nito doon. “Michael, mabuti narito na kayo. Bilisan nyo na at kagabi pa naka-book ang cremation,” anito. Isang pagyuko lang ang ginawa nito para sa amin at minuwestra na kami papasok sa pasilidad. Habang lumalapit kami sa cremation room, mas bumibilis ang tibok ng aking puso. Pipihitin ko na sana ang seradura nang bumukas ang pinto. Si Kuya Daryl ang bumungad sa akin na nagmamadaling isara ang pinto. Isang mahigpit na yakap ang iginawad niya sa akin na malugod ko namang tinanggap. “Kumusta ka na, bunso? Nasaan ang mga pamangkin ko? Bakit hindi mo dala?” tanong kaagad ni Kuya Daryl. “Iniwan ko sa bahay ni Jacob.” Minuwestra ko na lumapit si Jacob sa akin at ‘yon nga ang ginawa niya. “Si Jacob nga pala, kuya. Siya ang tata

Guia POV Tinawagan ni Jacob ang mga tauhan para dalhin ang kambal sa crematorium. Imbes na sana ay unang araw ng kambal sa bago nilang school, napagkasunduan namin na ipa-cremate si Mama Guada. Ayon kasi kay Tita Josephine, baka magbago pa ang isip ni Papa Armando. “Mommy!” sigaw kaagad ni Vivienne pagkababa ng sasakyan kasunod ang kanyang kambal na bodyguard. Pababa pa lang ng sasakyan si Gio at katulad ng kapatid nakasunod ang dalawang bodyguard nito. Lumabas din si Dylan kasunod nila Gio. “Mommy, we will see Lola Guada?” Nagniningning pa ang mata ni Vivienne habang papasok kami sa crematorium. Kung alam lang sana ng anak ko ang pinagdaanan ko, makita lang nila kahit papaano ang abuela na kay tagal silang na-miss. “Yes, anak. We will see her for the last time and we will bring her remains with us afterwards,” paliwanag ko sa kanya. Nilingon ko si Jacob na hawak naman ang kamay ni Gio. Seryoso ang anak ko na nakatingin lang sa akin. Pumasok kami sa cremation room. Kanina pa nar

Guia POV “Anong ginawa ng babaeng ‘yon dito, hija?” tanong kaagad ni Tita Josephine. Kasunod niya si Dylan at ang kambal. “Mommy, I saw a woman walking like this.” Ginaya pa ni Vivienne ang lakad ni Melinda na kumekendeng. “Her dress is so bright. Is she coming to a party?” Minuwestra ko na lang ang kamay ko para magmano ang mga anak ko. “No, Vivienne. I don’t know where she is heading to,” kaswal kong sagot. “Did you like your new school?” pag-iiba ko ng topic. “Yes, mommy and Tito Dylan fetch us. Our classmates are nice, too,” pormal namang sagot ni Gio habang umuupo sa swivel chair ni Jacob. “Dad, I like your chair. Someday, I will have my own building and sit in this wonderful chair like yours.” Napatawa na lang kaming apat habang seryoso ang kambal. “I am not joking and I can’t find any reason for you people to laugh at me,” nakasimangot na saad ni Gio. “We are not making fun of you, Kuya Gio. Just enjoy your childhood firs

Guia POV “Jacob, what are you doing?” mahina kong usal. Pinagmamasdan siyang nakaluhod sa harapan ko habang may hawak na isang pulang kahon na may lamang singsing. “Guia, will you marry me?” malakas niyang saad. Nang tingnan ko ang kanyang mga mata nababakas doon ang pagiging seryoso. Bigla akong nakaramdam ng panlalamig ng katawan at tila nasusuka ako dahil sa sobrang tensyon. Hindi ako sanay sa atensyon pero ngayon nasa sitwasyon ako na nakamasid sa amin ang lahat ng naroon. Pawang galak ang nakikita ko sa kanilang mukha sa ginawang proposal ni Jacob. Hinahagilap ko pa ang sasabihin ko nang muling nagsalita si Jacob. “I promise to love you, and you alone. Five years is long enough for me to just wait around and do nothing. I can’t wait for five more years, Guia,” madamdamin niyang pahayag. Wala pa rin akong masabi. Gusto kong humingi ng saklolo sa mga anak ko. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman. Akala ko noon, biro lang ang sinasabi nilang butt