All Chapters of Mr. CEO, Marry My Mommy: Chapter 21 - Chapter 30

John Jacob POVMy jaw clenched as Jacques arrived with Melinda. What are they doing here? I closed my eyes as she approached Guia. She stopped right in front of the latter.Jacques eyed Guia. And I wanna snatch his eyeballs from his eye sockets. Guia is mine and I can’t let him have her. Not even a single glance. Jacques has the propensity to charm everyone. . . and I can’t allow that! I cleared my throat and that’s how I got Melinda’s attention.“Oh, hi there loverboy.” She bowed and held my shoulder before attempting to kiss my cheek but I dodged. “Hey, what’s wrong?” She chuckled and looked at Guia and the twins. “Why is this bitch and her bastards here?”“My mommy is not a bitch, you witch!” Vivienne shrieked from the top of her lungs. She instantly got down from her chair and dashed towards Melinda. Her face is red and her tiny hand is in her waist. What she did the next second was unexpected. She kicked Melinda’s shin and stuck out her tongue afterwards.“Why you?” Bakas sa mu

Guia POVHindi ako makapaniwala sa persistence ng kaharap ko. Paanong nakapag desisyon kaagad ito na ipahanap at pakasalan siya ora orada?“Sir JJ, you are just exaggerating!” Hindi ko maiwasan na maibulalas ang disbelief ko sa kanyang mga sinasabi. Para kasi siyang teenager kung mag-declare ng pagmamahal sa sinisinta nito!“I am never exaggerating. And please call me by my name. It’s either Jacob or John. But, please don’t call me Sir, especially when we’re not in the office. I am the father of our kids. So, you better get used to the idea that we will live under the same roof, married or not. I will not allow my kids that their parents are not okay with each other.”I am speechless. Bakit paladesisyon ang taong ito?Why do he have to decide for us while in fact, kailan lang kami muling nagkita?“How can you say those things? Napaka impulsive n’yo naman para magdesisyon kayo kaagad just because na-confirm mo na anak mo nga sila,” tutol mo pa. Yes, totoong nakakakilig ang mga sinabi n

Guia POVNapaawang ang labi ko nang masdan ang kahuli-hulihang tao na nais kong makita sa araw na ito--- si Papa. Napansin ko kaagad ang pagkahulog ng kanyang katawan. The mighty Armando Cordero is now in a wheelchair and looks not so fine.“Papa,” Halos pabulong ko na lang na naisambit. Biglang nag-iba ang emosyon ko. Kung kanina ay naghihinagpis ako, ngayon ay para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ko pa rin matingnan sa mata ang aking ama. Sabihin pa ay natatakot pa rin ako sa kanya. Magsasalita na sana ako nang dumating sina Jacob kasama ang mga anak ko.“Mommy, why were you running?” usisa kaagad ni Vivienne pagkatapos na hawakan ang laylayan ng aking damit. Lumingon siya kay Papa Armando. “Are you Nanay Jo’s brother, Lolo Armando? Oh, hi there my name is Vivienne Rae Cordero. That young man is my Kuya Giovanni Race Cordero. And also our daddy, John Jacob Larsen. It’s nice to meet you po.” Ngumiti ng pagkatamis ni Vivienne pagkatapos ay lumapit kay Papa para magmano. Wal

Guia POVBiglang nanuyo ang lalamunan ko sa hindi maipaliwanag na dahilan. Feeling ko ay tumataas din ang temperatura ko kahit malakas naman ang buga ng centralized aircon.“Daddy, I want the Elsa dress you bought earlier,” request pa ni Vivienne kay Jacob. Halos dumikit na ang pisngi niya at wagas makayakap sa ama nito na tila takot itong bitawan ni Jacob.“What color do you like, baby? The purple or the blue one?” tanong nito habang pinapasadahan ang mga nakahanger ng mga damit pantulog na pambata. Kinindatan pa ako ni Jacob nang gumawi ang tingin niya sa akin. Sumikdo ang tibok ng puso ko at feeling ko ay umakyat ang lahat ng dugo ko sa ulo. Uminit ang aking buong mukha at matay mang isipin ay kinikilig ako pero ayaw kong magpahalata.“Look daddy, mommy is blushing,” komento pa ni Vivienne. Humagikgik ang anak kong nakatingin sa akin matapos takpan ang labi nito at tinuro pa ako. Kung pwede lang sanang bumuka ang lupa at lamunin ako nito ay ginawa ko na. Namumuro na talaga ang ana

Guia POVIsang mahinang pagtapik sa aking pisngi ang nagpabalik sa aking huwisyo. Nang imulat ko ang aking mata ay sandali pa akong napapikit muli dahil sa nakakasilaw na liwanag sa buong silid.“Thank God, you are awake.”Si Jacob ‘yon na nakatunghay sa akin. Malamlam ang kanyang mata at para siyang natalo sa sugal. Doon ko lang naalala na narito pala kami sa ospital dahil sa tawag na natanggap mula kay Mang Pedring. Bumangon ako at binaba na ang paa sa lapag.“Okay ka na siguro, Guia. Sabi ng nurse ay dahil sa sobrang emosyonal mo kaya ka nawalan ng malay. Halika na at puntahan mo na ang mama mo.” Hindi ko gusto ang nahihimigang lungkot sa kanyang tinig. Bumundol ang kaba sa aking dibdib at nag-umpisa na naman na manubig ang aking mga mata. Hindi ko alam kung bakit parang humilab ang tiyan ko. Inangat ko ang aking kamay dahil pakiramdam ko ay anumang sandali ay mabubuway ako papunta sa kung saan ako dadalhin ni Jacob.“Dahan-dahan, Guia,” paalala ni Jacob sa akin. Kahit na halos ka