All Chapters of Unforgettable One Hot Night : Chapter 81 - Chapter 90

Idris Point of ViewNakahiga si Idris sa madilim na silid ng ospital, nakikinig sa banayad na paghinga ni Aiden sa tabi niya. Ang gabi ay unti-unting dumating, tinangay ang kanyang pahinga, iniwang mag-isa kasama ang kanyang mga isipin. Ang mukha ni Celeste, ang boses niya, ay paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya.Si Stella rin— ang presensya niya ay parang pabigat sa puso ni Idris. Pinatay niya ang kanyang cellphone ilang oras na ang nakalipas, hindi niya kayang makita ang pangalan ni Celeste na kumikislap sa screen, alam niyang hindi pa siya handang harapin siya.Kinukonsensya siya ng guilt. Inisip niya si Celeste buong gabi, iniisip ang sakit na makikita sa mga mata nito kung malalaman nito kung nasaan siya ngayon—nakahalo sa isang buhay na may kasamang ibang tao.Dumating ang umaga nang marahan, ang malambing na halik ni Aiden ang gumising kay Idris mula sa kawalan ng tulog. Dumilat siya at nakita ang maliwanag at inosenteng mukha ni Aiden na nakangiti sa kanya.“Magandang umag

Idris Point of ViewHuminga ako nang malalim, pinipilit pakalmahin ang sarili habang dumadaan si Celeste sa harapan ko, karga si Aiden sa kanyang mga braso. Mabilis ang tibok ng puso ko, ngunit pinilit kong manatiling kalmado. Matagal-tagal na rin mula nang makita ko siya nang malapitan. Ang laki na ng ipinagbago niya, at ngayon, hindi ko kayang tumahimik lang habang siya ay nahihirapan.Pagkapasok nila sa pintuan ng emergency room, agad akong tumakbo papunta sa quarters ng mga doktor. Bahagyang nanginig ang aking mga kamay habang isinusuot ang lab coat at scrubs, ngunit hindi rin napawi ng pamilyar na rutin ang kaba sa dibdíb ko.Sandaling huminto ang mga daliri ko sa ibabaw ng mask bago ko ito sinuot, tinatakpan ang aking pagkakakilanlan. Kung makita ako ni Celeste, kung malaman niya kung sino talaga ako... Hindi, masyadong delikado.Tinawag ko ang isang nurse, pinipilit gawing matatag ang boses ko sa kabila ng bagyong nararamdaman ko sa loob.“Kailangan kong tingnan ang batang bago

Kayden’s Point of ViewNakasandal ako sa dingding sa labas ng opisina ni Idris, nakikinig nang mabuti sa usapan sa loob. Dahan-dahang umangat ang isang ngiti sa aking mga labi habang naririnig ko ang desperadong pagsusumamo ni Rachel. Perpekto. Lahat ay naaayon sa plano, tulad ng inaasahan ko.Una, siniguro kong kumalat ang iskandalo ni Celeste na parang apoy. Napakadali lang, talaga. Laging naghahanap ng baho ang mga tao, lalo na kung sa isang taong kasing perpekto ng katulad niya. Kailangan ko lang magtanim ng tamang bulong, pumindot ng tamang mga buton. Ang makita siyang bumagsak sa bigat ng sarili niyang mga pagkakamali ay napakasarap sa pakiramdam.At pagkatapos, naroon si Sammy. Kaawa-awang Sammy. Wala siyang ideya na isa lang siyang piyesa sa laro ko, katulad ni Jovy dati. Akala niya hawak niya ako sa kanyang maliit na mga daliri, pero ang totoo, nasa kamay ko siya. Lubos na siyang nagtitiwala sa akin, at ang tiwalang iyon ay isang makapangyarihang sandata.Pero ito... ito ang

Idris Point of ViewAng pagkakasala ay tumingin sa akin na parang isang mabigat na bato sa aking sikmura habang pinapanood kong umalis si Celeste, ang ginhawa sa kanyang mga mata ay tila sumusugat sa aking konsensya.Nagsinungaling ako. Muli. Sinabi ko sa kanya na si Chel ang aking kapatid, isang imbento kong kuwento upang hindi siya malaman ang katotohanan. Walang kapatid, walang trahedyang aksidente. Ang pendant… hindi ito isang relikya ng isang nawalang kapatid. Ito ay isang bagay na mas nakakapinsala.Tumingin ako sa aking telepono, ang screen ay naging malabo habang tinitingnan ko ang mensaheng kakalabas ko lang. “Magkita tayo sa hardin. Ngayon.” Kailangan kong makakuha ng mga sagot mula kay Rachel, alamin kung bakit naroon ang pendant sa aking opisina, na nagbabanta na gumuho ang lahat ng pinipilit kong panatilihin.Habang naglalakad sa haba ng hardin, sinuklay ko ang aking kamay sa aking buhok, ang aking isip ay naglalagablab. Ang pendant ay aking regalo kay Rachel noong aming

Idris Point of ViewUmupo ako sa malamig at walang buhay na silid, nakatitig sa mga resulta ng labtest na hawak ko. Parang unti-unti akong bumabagsak. Ang mga salitang “Hindi katugmang donor” ay tila sumisigaw mula sa pahina. Paano ito nangyari? Kailangan ako ni Aiden, at wala akong magawa para matulungan siya.Tumingin ako sa itaas, at nandoon si Rachel, nakaupo sa tapat ko, ang mukha ay nakatagilid sa kanyang mga kamay. Ang kanyang mga balikat ay nanginginig sa tahimik na hikbi, at muling bumagsak ang puso ko. Napakarami na ng kanyang pinagdaanan, at ngayon ito pa.“Rachel…” bulong ko, ang boses ay puno ng emosyon. “Pasensya na.”Tumingin siya sa akin, ang mga mata ay namumula at namamaga. “Ano ang gagawin natin, Idris?” naisip niya. “Kailangan niya ang transplant na ito, at ikaw ang huli nating pag-asa.”Naramdaman ko ang isang buhol sa lalamunan ko, halos bumigay ang guilt at kawalang magawa. Gusto ko siyang pangakoan na aayusin ko ito, na magiging maayos ang lahat, ngunit wala ak