All Chapters of Unforgettable One Hot Night : Chapter 71 - Chapter 80

Celeste’s Point of ViewThe next day, I found myself staring at an email from the dean. It's like a lifeline thrown into a sea of uncertainty. They want to talk to me. This has to do with my return to the program, including OJT at the hospital.Bahagyang nanginginig ang mga kamay ko habang ini-scroll ko ang mensahe.“Finally, makakabalik na ako sa hospital…” bulong ko sa sarili ko.The words floated in the silence of my room.Dapat sana'y magandang balita ito— o masasabing napakagandang balita. But there's a hole in my stomach that makes me feel like everything is different now. Wala na si Idris sa ospital. Simula nang magdesisyon siyang pamahalaan ang kanilang kumpanya, parang nawalan ako ng direksyon, hindi sigurado kung nasaan na kami, o kung ano ang kahihinatnan ng lahat.Walang kahit anong pag-uusap tungkol sa amin. Walang paliwanag. Puro katahimikan lang. Masakit, pero hindi ko ito pipilitin. If Idris wants space, I'll give it to him. But that didn't mean that the feeling of emp

Rachel's Point of View I sat across from Idris, watching him as he answered the call. The moment I saw the photo on his phone— Celeste, their daughter Stella— I felt something tighten in my chest. Alam kong nakapag-move on na siya, na may fiancée at anak na siya, pero ang makita ang larawan nang malapitan, na parang walang pakialam na ipinakita, ay nakakagulat pa rin. I kept my expression neutral, but inside, a storm was brewing. Our son was the same age as Stella. I clenched my hands in my lap, fighting the wave of disbelief that hit me once again. Paano niya nagawang itago ito sa akin? Kung hindi lang naging viral ang iskandalo ni Celeste, hinding-hindi ko malalaman ang nakaraan nila, kung gaano sila ka-close kahit noong kami pa. I returned here for a reason, not to rekindle old feelings, but because our son needs his father. Idris has no idea. He thinks this interview is about the job, about old history. Ngunit ito ay tungkol sa higit pa. Bumalik ako para ayusin ang mga bagay-bag

Celeste’s Point of ViewAng mga ilaw na fluorescent sa koridor ng ospital ay mahinang humuhuni habang papunta ako sa silid ng bago kong pasyente. Mabigat ang aking puso, puno ng paghihintay at kalungkutan. Isang batang lalaki, kasing edad ng anak kong si Stella, ang na-diagnose ng leukemia. Napakabagsik na kapalaran para sa kahit sino, pero para sa isang bata? Lalo itong tila hindi makatarungan.Huminto ako sa labas ng kanyang silid, huminga nang malalim bago itinulak ang pinto. Tahimik ang silid, ang tanging tunog ay ang mahinang beep ng mga monitor. Nakahiga si Aiden sa kama, ang kanyang maliit na katawan tila mas marupok sa ilalim ng manipis na kumot ng ospital. Nakatingin siya sa akin, malalaking mga mata na puno ng kuryusidad, habang pumasok ako.“Hello, Aiden. Ako si Nurse Celeste. Ako ang magiging personal nurse mo, tutulungan kita sa kahit anong kailangan mo.”Tinitigan niya ako ng sandali, tila sinusubukang alamin kung mapagkakatiwalaan ba niya ako. Pagkatapos ay tumango siya

Idris Point of ViewAng silid ng ospital ay puno ng malamig na amoy ng antiseptiko at ang mahina ngunit patuloy na ugong ng mga makina. Pumipintig ang puso ko habang nakatayo ako sa pintuan, pinagmamasdan ang anak ko— “ang anak ko”— na nakahiga sa kama ng ospital, ang maliit niyang katawan ay payat at maputla.Marami na akong pasyenteng nakita sa aking propesyon, ngunit walang naghanda sa akin para sa tanawing ito— si Aiden, ang kanyang mukha ay bakas ng sakit kahit sa kanyang pagtulog.Nang marahan akong lumapit, unti-unting dumilat ang kanyang mga mata, at sandali niya akong tinitigan, tila sinusubukang alalahanin kung sino ako. Pagkatapos, sa isang iglap, nagliwanag ang kanyang mukha at agad siyang sumugod sa mga bisig ko, ang maliit niyang katawan ay nanginginig sa pag-iyak.“Daddy!”Mahina at basag ang kanyang boses, at naramdaman ko ang pagtulo ng aking luha habang niyayakap ko siya, hinahawakan siya nang mahigpit hangga't kaya ko. Ramdam ko ang pintig ng kanyang maliit na puso

Idris Point of ViewHalos hindi pa sumisikat ang araw nang mag-vibrate ang telepono ko sa tabi ng kama. Pinunasan ko ang mga mata, pilit na binabanat ang antok, at tumingin sa screen. Ang pangalan ni Rachel ang kumikislap nang paalala, at biglang bumagsak ang puso ko.Alam ko na kung ano ang ibig sabihin nito. Tumingin ako kay Celeste, na mahimbing pang natutulog, ang paghinga niya'y mahinahon at regular. Mukha siyang payapa, at sandali akong nag-alangan, ayaw ko siyang iwan nang mag-isa. Pero wala akong magawa.Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama at nagtungo sa kusina. Naghanda ako ng almusal para sa kanya, alam kong kailangan niyang kumain pag-gising niya. Isang simpleng hakbang, pero ito lang ang magagawa ko sa maikling oras na meron ako. Kinakain ako ng konsensya—konsensya dahil sa pag-iwan sa kanya, konsensya dahil sa lihim na itinatago ko, konsensya dahil sa hindi pagiging sapat para sa kanya.Nilagay ko ang plato sa countertop, kasama ang isang sulat, at kinuha ang aking ja