“You’ve been here in Manila for what… two months? Three months? How come we didn’t even know that a certain Thalia Esquivel who exactly knows like Kaia exists? The media… hindi ka nila nakita? How about Kuya Dylan’s friends? Paanong hindi namin alam ang tungkol sa ‘yo.”Umayos ako ng tayo nang tanungin ako ng tahimik na babae kanina. Base sa obserbasyon ko at sa naririnig kong pagtawag sa kaniya ng mga kasama niya, siya si Maurice Fontanilla. Hindi ko alam kung sinong mas matanda sa kanila ni Danielle Fontanilla—ang babaeng malakas ang boses at aakalaing eskandalosa—pero sa tingin ko ay halos magkasing-edad lamang silang dalawa. Hindi tulad ni Danielle Fontanilla na malakas ang boses at intimidating, si Maurice Fontanilla ay mahinhin ang boses at kalmado ngunit sa kabila niyon, ramdam ko pa rin ang awtoridad sa kaniyang boses na para bang isang mali lang na salita ang sasabihin ko, pakiramdam ko’y mamatay ako sa paraan ng pagtingin niya.

 “Are you sure you’re not really mad at me? Or you know… irritated?” “Why would I?” Ilang beses siyang kumurap at tinaasan ako ng kilay. “Sabi sa akin ni Aziel, nag-eenglish ka raw kapag galit ka ibig sabihin… galit ka nga?” tanong niya kaya’t muli akong napabuntong hininga. Nag-angat akong  muli ng tingin sa kaniya at kaswal siyang tiningnan. “Bakit nga ako magagalit? Saan? Kanino?”  Natahimik siya dahil sa tanong ko kaya naman wala akong nagawa kung hindi ang mapailing. Ibinalik ko ang aking mga mata kay Rory na ngayon ay pinaglalaruan na ang buhok ko. “Baby, hindi ‘yan laruan. That’s not a toy, okay?” suway ko at inalis ang kamay niya sa aking buhok. Tulad ng inaasahan ko ay umiyak siya dahil sa ginawa ko. “Let me.” Tumingin ako kay Brielle nang marinig ang  boses niya. Hindi na naman ako nagreklamo at ibinigay na sa kaniya ang anak niya. Wala sa saril

 Ang simpleng pag-atras ko ay nasundan pa nang nasundan hanggang sa napansin ko na lamang ang sarili ko na tumatakbo papunta sa aking silid.  Hindi ako sinundan ni Dylan pero hindi pa rin maalis ang kaba sa dibdib ko. Wala sa sarili kong nasapo ang aking dibdib at naghahabol ang hiningang umupo sa kama ko. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari. It feels… weird.  Si Dylan… hinalikan niya ako. Hinalikan ako ni Dylan! Sinampal ko ang sarili ko sa pag-aakalang nananaginip lamang ako ngunit nakailang sampal na ako pero hindi pa rin ako nagigising—dahil gising na naman talaga ako. Humugot ako ng malalim na buntong hininga at nanginginig ang kamay na kinuha ang telepono ko sa may bed side table.  Ititipa ko pa sana ang pangalan ni Brielle sa contacts pero hindi ko na nagawa nang bigla akong natigilan. Kapag ba sinabi ko sa kaniya na hinalikan ako ni Dylan… ano ang mangyayari? Hind

 “Dylan called and he told me that you won’t be working for him in the mean time…” Tumingin sa akin si Brielle at pinanliitan ako ng mga mata habang tahimik akong sumisimsim ng kape. “May hindi ka ba sinasabi sa akin, hmm, Thalia?”Marahan akong umiling. “Wala naman,” kaswal na sagot ko sa kaniya. Wala akong balak sabihin sa kaniya na hinalikan ako ni Dylan at nag-away kami dahil baka kung sinabi ko sa kaniya, baka sumugod siya sa bahay ni Dylan at magkagulo pa ang lahat. Alam ko rin naman na hindi bastos si Dylan at ginawa niya lamang iyon dahil akala niya ay ako ang asawa niya. Kung hindi niya naman inakala na ako si Kaia, sigurado akong hindi niya gagawin iyon. “No, no. May nararamdaman akong kakaiba, e. Umuwi ka nang maaga noong isang araw tapos noong tinanong kita, sabi  mo, wala lang. Tapos ngayon naman, tumawag sa akin si Dylan at sinabi na huwag ka raw munang pumunta sa bahay niya. There’s no way na walang nangyaring

 “I told you to hurry, right? Ang tagal.”Tumigil ako sa paglalagay ng damit sa dadalhin kong bag at nag-angat ng tingin kay Dylan na ngayon ay nakaupo na sa kama ko… na para bang binigyan ko siya ng permisyong pumasok sa kuwarto ko.  Tinaasan niya ako ng kilay. “What? Why are you looking at me like that, huh?” Maangas na tanong niya kaya’t umismid na lamang ako at nagpatuloy na sa pag-iimpake.  Eh kung sinabi niya kasi kaagad kahapon na tuloy pala kami, e ‘di sana kahapon pa ako nag-ayos. Masiyado siyang pa-special. Akala niya yata nasa  Sugod-Bahay kami.  Hindi na ako nagsalita pa at mas binilisan na lamang ang pag-iimpake ng damit tulad ng sinabi niya. Hindi na ako namili at basta-basta na lamang naglagay ng damit sa bag. Basta ang nasisiguro ko, ‘yong mga bago kong damit ang nilagay ko roon—‘yong mga damit na binigay sa akin ni Brielle—para naman hindi ako magmukhang kaawa-awa habang kasama ang pamily