Lahat ng Kabanata ng The CEO's Personal Maid: Kabanata 101 - Kabanata 110

Pagod pa rin ako nang magising kinabukasan. Nag-unat ako at bumangon na para tignan ang orasan. Alas kwatro na nang madaling araw. Bumangon ako, nag-ayos ng sarili at dinala ang bag para mag-review ng lesson namin sa Cafeteria. Hindi kasi ako nakapagbasa kagabi dahil napagod ako sa trabaho. Makulit kasi si Brayden pero masaya alagaan. Hinatid pa nga nila ako ni Brandon pabalik dito sa Hospital nang matapos ang trabaho ko."Nakakaantok!" reklamo ko at luminga sa paligid.Bumuli ako ng kape sa vending machine bago sinimulang mag-aral. Pinilit ko na lamg iyong intindihin kahit sumasakit ang utak ko. Hindi kasi ako satisfied sa naging performance ko sa school nitong mga nakaraang araw simula noong maging kaklase namin si Brandon.Speaking of Brandon, pumasok tuloy siya sa isip ko. Mabilis akong umiling at ibinagsak ang mga mata sa notebook. Ang bait-bait niya sa akin, pati iyong ilang nasa mansyon kahapon. Pinaramdam nila sa akin na isa ako sa kanila. Parang pamilya ang turing nila sa aki

"That if I can't be close to you! I'll settle for the ghost of you! I miss you more than life!"Napapikit ako nang marinig ang kinakanta ni Wilson. Ghost. Bigla akong napangiti ng mapait. Parang kwento ni Brandon 'yon, ah? Dahil wala na si Erika, nagsi-settle siya sa multo niya... which is ako? Kasi kamukha ko siya? "Pres!" masayang bati sa akin ni Wilson, napatingin ako saglit sa katabi niyang si Brandon pero mabilis ko ring iniwas ang tingin ko. "Kakanta ako! Pakinggan mo kung okay na pang-concert!" utos niya at nay pinindot sa phone niya, isang tugtog iyon at sinabayan niya. "Ikaw lang ang kakanta niyan?""Dalawa kami ni Brandon!" Tanging tango lang ang nagawa ko. Siguro, siya ang nag-isip ng kantang iyon. Ang tema kasi namin ay "I can hear your true colors". Ang mga kantang ipe-perform namin ay sumasalamin sa totoong nararamdaman o naiisip ng namin.Pero siguro, may nami-miss din si Wilson na isang tao o mga taong mahalaga sa kanya na hindi niya kapiling ngayon? Hindi lang nam

Naging abala ako sa school nang mga sumunod na araw. Dahil mag-e-exam na, kailangan nang kumpletuhin ang nga requirements namin lalo na sa RLE, iyong case presentation namin. Mabuti na lang ay nakalabas na si lolo sa hospital at sa bahay na lang siya nagpapagaling ngayon."Brandon," tawag ko sa kanya dahilan para matigil siya sa pagtitipa sa laptop. Tinatapos kasi namin iyong case study paper namin pero hindi ko magawa iyon ng matiwasay dahil may inaalala ako."Pwede bang... pautang ulit?" Napayuko ako dahil sa hiya. "Kasi 'yong tuition, 'di pa ako nakakapagbayad tapos mag-e-exam na niyan."Kumunot ang noo niya. "How much do you need?""Kahit three thousand lang sana. May less naman ako kasi Dean's Lister ako last semester. Pero kulang pa rin talaga 'yong pambayad ko. Kung okay lang naman sa 'yo.""I'll give it to you later."Dahil do'n ay nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Salamat!" sinserong sagot ko. Bigla tuloy akong nagsisisi sa pag-iwas sa kanya nitong mga makaraang araw. Ang ka

Pinanliitan ko siya ng mga mata dahil hindi makapaniwala. Maliit lang kasi ang bahay namin, malamok at ngayon, magulo pa. Hindi ako sigurado kung makakatulog siya rito. Lalo na't laki siya sa yaman at natutulog sa komportableng kama."Why? I'm serious, Rika. Can I sleep here?""Sige na!" pagsuko ko at muling nagpasalamat sa Kapitan. Nagpaalam na rin sila at sinabing 'wag na kaming mag-alala dahil nakabantay naman daw ang mga tanod sa paligid para makasigurado.Tahimik nang bumalik kami ni Brandon sa bahay. Isinandal na lang muna namin ang nasirang pinto at hinarangan ng kahoy na mahabang upuan para hindi matumba. "Doon ka na lang muna sa kwarto ko," paliwanag ko sa kanya at nagtungo sa kwarto nila lolo at lola. Ramdam ko namang sumunod si Brandon sa akin."How about you?""Dito ako," sagot ko at binuksan ang pinto. Naabutan naming yakap ni lola ang asawa habang nakahiga si lolo. Base sa ayos nila sa ginagawang marahang pagtapik sa kanya ni lola ay pinatulog niya ito.Sinarado ko rin

"Apo, hali ka rito. Pahangin tayo. Iyong lolo mo, tuwang-tuwa dahil masarap daw sa pakiramdam ang sariwang hangin," anyaya sa akin ni lola nang mag-alas kwatro. "Tapusin ko lang po ito, lola," pagtanggi ko at pinagpatuloy ang pagsusulat ko sa diary ng mga natatandaang sinabi ng mga boses na narinig ko sa isip ko.Maya-maya pa ay napatingin ako sa phone ko nang tumunog iyon. Si Brandon, tumatawag.Tinitigan ko lang iyon hanggang sa tumigil ang pagtunog. Hindi ko pa kayang kausapin siya. Naguguluhan ako sa nararamdaman ko.Lumabas ako nang mas naging magulo ang isip ko. Kailangan ko muna sigurong magpahagin at magpahinga."Sis Ririka!" si Franz iyon. Malaki ang ngiti nila ng kasamang si JP at tumakbo palapit sa amin."Hello po!" magalang na bati nila kina lolo at lola."Magandang hapon. Kayo ba ay kaibigan ng apo namin?" tanong ni lolo sa kanila."True ka r'yan, lolo! Ako si Franz!" puno ng enerhiyang sagot nito at sunod ay ipinakilala niya si JP. "At ito po si John Paul.""JP na lang