All Chapters of The Possisive Mafia King ( TAG-LISH ): Chapter 91 - Chapter 100

Napabuga ng hangin si Marcus bago bumuntong-hininga. “I’m glad that you’re awake,” pag-iiba niya ng usapan. "’Yan ba talaga ang gusto mong sabihin, Marcus?" inis kong sagot, isang hakbang ang inilapit ko sa kanya. "Nasaan tayo? Saan mo ako dinala?" seryoso kong tanong. Hindi niya ako agad sinagot. Tumingin siya saglit sa malayo bago bumalik ang tingin niya sa akin. “I can’t tell you where we are. Just know… we’re far away. Far from your husband,” sagot niya bago humakbang palapit. Mabilis akong umatras at itinapat ang palad sa pagitan namin bilang babala, pero hindi siya tumigil. Sa isang iglap, kinulong niya ako sa mga bisig niya. “Marcus, why did you do this?! You just put us both in danger! Once Demetri finds out—he’ll kill you! He’ll kill both of us!” Nanginginig ang boses ko habang nagpupumilit akong itulak siya palayo, pero mas hinigpitan lang niya ang yakap niya. Alam kong hindi nagbibiro si Demetri. Ilang beses na siyang nagbanta noon, at ang huling beses na sinabi niya

Muli kong inilibot ang paningin sa paligid. Napakatahimik na parang nilamon ng katahimikan ang buong isla. Tanging ang malalalim kong paghinga, pagaspas at huni ng mga ibon sa di kalayuan ang maririnig. Napayakap ako sa sarili, pilit hinahawi ang malamig na hangin na dumadampi sa balat ko. Wala na sa paningin ko si Marcus. Tuluyan na siyang naglaho sa kakahuyan, at ngayon, para bang may hindi tama. Napatingala ako sa langit. Madilim ang kaulapan, mabigat at nagbabadya na tila may babagsak na malakas na ulan. Mas mabuti pang bumalik na lamang ako sa rest house bago pa bumuhos ang ulan. Pagkapasok ko, halos kasabay niyon ang malakas na pagbagsak ng ulan sa bubungan. Humalo sa hangin ang amoy ng basang lupa. Sumabay pa ang nakakatakot na kidlat at dagundong ng kulog. Pilit kong pinakalma ang sarili. Sandali lang 'to, alam ko at umaasa akong babalik din si Marcus maya-maya. Lumpas ang isang oras na paghihintay ko sa kanya, hindi ko namalayang nakatulog na ako sa sofa. Napabalikwas

"I am happy that I saved you that time—even if I forgot we had met before," Demetri said, his voice laced with something unreadable. Sinimulan niyang kalasin ang sinturon niya. "Tingnan mo ngayon. Kung hindi kita niligtas, malamang isa ka na sa mga babaeng bayaran sa mga brothels—ang mga brothels na pagmamay-ari ng sarili mong ama." Napapikit ako, forcing myself to push away the new pain brought by his words. "Did you know… that your father was the one who decided for me to choose you?" His lips curled into a twisted smirk. "I still can’t believe it. He offered your body to me as a reward for a mission I accomplished for him." "Hindi ako makapaniwala... na anak ka pala ni Tiburcio." Gigil niyang tinanggal ang tanikala sa magkabila kong mga paa. "I knew it," I whispered na may kasamang poot na unti-unting lumalagablab sa kaloob-looban ko. "I knew he was behind the syndicate that kidnapped us. That’s why I hate him." Pinagpantay ni Demetri ang mga paa ko bago dahan-da

**Demetri's POV** Matalim pa rin ang tingin ni Feurene habang galit at matinding pagkamuhi ang nakapinta sa kanyang mukha. Hindi siya natinag nang magtama ang mga mata namin. Sa halip, mas lalo niya pang hinigpitan ang kanyang panga, waring sinisikap niyang pigilan ang sarili na sumigaw o magsalita. Hindi ko siya inurungan. I, too, was silently burning inside due to anger. Nasa daungan kami ng isang maliit na isla, ang napili kong lugar para sa pagkikita namin ni Vaughn. The waves gently lapped against the sides of the docked yachts, and the surroundings were quiet except for the faint murmurs of some of my men. "Pinakain ko na siya," biglang sabi ni Tiara mula sa aking likuran. Nilingon ko siya at nakita kong pinagmamasdan din niya si Feurene. Si Feurene naman ay patuloy na nagpupumiglas habang pilit siyang ipinapasok ng aking tauhan sa isa pang yate. "Thank you," I said in gratitude before pulling out a pack of cigarettes. I tapped the box lightly, letting one stick slide out,

Alam kong hindi lang basta pader ang humaharang sa akin, isang matibay na pader na imposibleng tibagin. Muling sumagi sa isip ko si Wrent. What if... tawagan ko siya? Baka matulungan niya ako. Pero agad ko ring iwinaksi ang ideyang iyon. Si Marcus nga, na sariling kapatid ni Demetri, nagawa niyang patayin. Si Wrent pa kaya na isang hamak na kaibigan lang niya? Napapikit ako, pilit na tinatanggal sa isipan ko ang anumang plano ng pagtakas. Nang makarating kami sa Sapphirean Building, halos bumaba agad ako ng van, pero agad akong pinigilan ni Demetri. Napakunot-noo tuloy ako at naibaling ang tuon ng tingin ko sa kanya. Napansin kong lumalim ang titig niya sa labas, at tila ba may hindi napansin siyang kakaiba sa paligid. Nasa exclusive parking lot na kami, pero may kakaibang tension sa ere. Bigla akong kinabahan. “Wait for a while,” utos niya. Hindi ko alam kung anong nangyayari, pero tumango na lamang ako. Nananatili kami sa loob ng van habang lumabas naman ang mga tauhan ni D