Lahat ng Kabanata ng The Possisive Mafia King ( TAG-LISH ): Kabanata 101 - Kabanata 110

"Nasaan ang kapatid ko? Nasaan ang nanay ko? Did you kill them?" Malalim ang paghinga ko, pilit pinipigilan ang panlalamig ng katawan ko. I stared at him, my chest tightening, my heart racing in terror and desperation. "Demetri, I need to know kung buhay pa ba sila." Mahina, halos pabulong kong sinabi, pero bawat salita ay mabigat, puno ng pagmamakaawa. Halos manlimahid ang lalamunan ko sa bigat ng hinanakit. Pero nanatili siyang tahimik. "Bakit hindi ka makasagot?!" "Did you kill them?!" Hindi ko na napigilan ang paghiyaw ko. The pain in my chest felt like a thousand needles piercing through me, each second bringing a sharper ache. Sobra na. Bakit hindi niya ako kayang sagutin? Bakit hindi niya man lang ako bigyan ng kahit kaunting pag-asa? Naiiyak akong napatitig sa kanya, searching for any answer in his empty eyes. Pero wala. Blangko. Wala akong mabasa. And that’s when I felt my knees weaken. Bakit? Bakit hindi niya kayang sabihin? "Nasaan sila, Demetri?"

Dali-dali kong tiningnan si Demetria. "Sandali lang, Deme," paalam ko bago ko siya tinalikuran at sinagot ang tawag, halos nanginginig ang kamay ko habang inilalapit ang phone sa tainga ko. At ang lakas ng kabog ng dibdib ko. "Ate?" Halos hindi ako makahinga nang marinig ko ang boses ng kapatid ko. "I-Ice? Ikaw ba ito?" Nanginginig ang kamay ko, takot na baka isang panaginip lang ito o mas masahol, baka kaboses lang siya ng kapatid ko. "Oo naman!" sagot niya, puno ng sigla. Napasinghap ako. But… Demetri told me that he killed them. "Hinihintay ka ni Mom, gusto niyang makausap ka." Naging mas excited ang boses niya. "Sensya na, ngayon lang kami pinayagan ni Kuya Demetri na tawagan ka. Ma—si Ate!" Parang nawala ang lahat ng ingay sa paligid. Ang naririnig ko lang ay ang boses ng kapatid ko at ang bilis ng tibok ng puso ko. "Snow, anak? Kumusta? Ayos ka lang ba?" Napasinghap ako at mas lalong humigpit ang hawak ko sa cellphone. Napatakip ako ng bibig, pilit na pinipigilan a

3 YEARS AGO...I held his wedding ring tightly in my trembling fingers, my vision blurred by unshed tears. Sumisikip ang dibdib ko habang nilulunok ko ang namuong laway sa lalamunan ko, pilit na pinipigilan na huwag umiyak. Ngunit paano ko nga ba mapipigilan ang emosyong ito? Nakatayo ako sa harap ng kanyang puntod, the cold marble mocking me with the name etched into its surface. Demetri Sylvestre. Ang lalaking kay tagal kong kinamuhian. Ang lalaking nagbigay sa akin ng lahat, ngunit ipinagkait ko sa kanya ang tanging bagay na hiniling niya... ang aking pagmamahal. Pumupunta ako rito sa memorial park dalawang beses sa isang buwan... bawat buwan nang walang palya. It had become a routine, a painful habit. I would stand here, staring at the stone that separated me from the only person who ever loved me completely. Inaalala ko ang aming mga alaala, ang mga sandaling pinagsaluhan namin, maganda man o masakit. Ngunit gaano man karaming panahon ang lumipas, I could never escape the g

My heart pounds like a war drum. Kahit ilang taon na akong nasa spotlight, sa pelikula, sa harap ng cameras ay iba pa rin ang feeling ng moment na ‘to. Sa likod ng stage, rinig na rinig ko ang ingay ng mga tao. A thousand voices, all waiting, all excited kung kailan ako lalabas ng stage. Naririnig ko ang pangalan ko sa sigawan nila, paulit-ulit, parang isang magandang musika na ako mismo ang nagsulat. I heaved a deep breath. Inamoy ko ang amoy ng freshly printed books na humahalo sa malamig na hangin sa backstage. Hawak ko ngayon ang latest novel ko nang mahigpit, kung saan humuhugot ako ng lakas loob. This book is one of those books na binuo ko sa tahimik at malungkot na gabi. Marami akong pinagdaanan for more than 3 years, at ang mga iyon ang naging inspirasyon ko sa latest book kung saan ang galing kong magmanipula ng mga nagbabasa dahil nabudol ko sila. Tingnan mo ngayon, ang dami-dami nilang dumalo, which is para akong lumulutang sa ulap dahil sa walang sawang suporta nila.

Hawak ko ang cellphone ko and I am fully absorbed in scrolling through my social media, my fingers gliding over the screen as I browse posts, photos, and updates habang nakahiga sa kama matapos kung patulugin ang anak ko.Isa sa management staff ang humahawak sa account ko, siya na rin ang nagpo-post sa social media pages ko, kaya gusto kong makita kung okay ba ang mga inilagay niya at syempre makikibasa na rin ng mga comments. Habang nagbabasa ako ng comments, may mga napansin akong pictures na naka-upload. Stolen shots mula sa event kanina. Wala naman akong gustong hanapin, basta tinitingnan ko lang isa-isa.Pero bigla akong natigilan.May isang larawan na agad nahagip ng mata ko, isang lalaking naka-hoodie. Nasa gilid lang siya, halos hindi napapansin sa unang tingin. Pero hindi ako maaaring magkamali. Noong natapos ang event kanina, pagkatapos niyang magpa-perma ng libro sa’kin, bigla siyang nawala. Hinanap ko pa siya ng tingin sa loob ng coliseum, pero hindi ko na siya nakita.