All Chapters of Age Is Just A Number (FILIPINO): Chapter 1 - Chapter 10

SabrinaNakapikit ang aking dalawang mga mata habang ninanamnam ang malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa aking mukha, mula dito sa seaside para panoorin ang papalubog na araw.I really love the sunset.Because sunset is proof that the ending can often be beautiful too.Atsaka inihahalintulad ko rin ito sa aking buhay, sa aking sarili. Kahit na madalas sinasabi ng iba na ang araw ay parang isang buhay ng tao, na lumulubog at natatapos.Pero sa akin? Hindi. Dahil muli itong sisikat pagdating ng bagong umaga. Nagpapatunay na kahit na ano pa man ang mangyari sa ating mga buhay, mapagod man tayo o paulit-ulit na madapa, muli tayong tatayo para magpatuloy. Because in this life, we always need to keep moving forward.Nakaugalian ko na ang dumaan dito sa tuwing ganitong oras. Sa ganitong paraan ko lamang kasi nahahanap ang kapayapaan na kailangan ng puso ko at ng aking isipan.Minsan hindi naman talaga masama na takasan ang realidad. Lalo na ang mga problema. Kailangan natin ang mag rec

SabrinaHanggang ngayon hindi parin ako makapaniwala, na ang babaeng nakilala ko noong araw na iyon ay magiging estudyante ko pala.I mean, paano siya nagkaroon ng ganoon ka perpektong itsura? Napakaganda niya at hindi ko iyon maitatanggi. Ang buong akala ko talaga eh nasa twenties na ang edad nito, but it turns out na nasa seventeen or eighteen years old pa lamang pala siya.Napaka-matured niyang tignan. The way she talks and her posture, God! Napaka pino ng mga galaw nito kaya hindi mo talaga mahahalatang teenager pa lamang siya.Mas lalo tuloy akong nangamba, noong makita ko na isa siya sa aking mga magiging estudyante. Araw-araw kailangan ko itong makita, araw-araw kailangan kong iwasan ang mga mata niya, ang mga titig niya, ang mga nakakaloko nitong ngiti at tingin na kahit yata nakatalikod ako eh nararamdaman ko parin.Minsan, hindi ko mapigilan ang hindi magtaray sa loob ng klase. Hindi ako istriktang teacher, ngunit dahil masyado akong nadadala sa maganda niyang mukha, kaya ka

CaraNagising ako dahil sa liwanag na nagmumula sa labas bintana. Hindi ko mapigilan ang mapa ungol bago mas ibinaon pa ang aking mukha sa unan dahil mukhang kailangan ko pa ng kahit ilang minuto na tulog.Ngunit agad akong nagtaka nang mapansin na hindi ang paborito kong fabric conditioner ang aking naaamoy mula na nasa unan na gamit ko ngayon, kaya agad na muling napamulat ako ng aking mga mata.It was only then I noticed I was not lying in my bed but on a couch.Nagtataka na inilibot ko ang aking paningin sa buong kuwarto, sinusubukan din na maalala kung ano ba ang mga nangyari kagabi. Sa pagkakatanda ko kasi, ito ang unang beses na nakapasok ako sa silid na ito.Tuluyan na akong bumangon mula sa pagkakahiga dahil kusa na lamang ding nawala ang antok na aking nararamdaman kani-kanina lamang.Kunot noo at napapanguso na napatitig ako sa isang queen size bed na nasa aking harapan.Sino naman kaya ang may lakas ng loob na patulugin ako sa isang couch at hindi sa isang kama? Nagtataka

Sabrina I was wearing a fitted silver evening dress that was knee length, it was tight all over my body causing me to grab the attention of others. And three inches silver stiletto as well. My long hair is ponytailed to make me look elegant and clean. And light makeup as well because I don't like thick makeup on my face. Halos magkasabay lamang kaming dumating ni Mr. Javarez. Agad na iginaya ako nito papasok sa building ng resort kung saan gaganapin ang nasabing event. Ito ang kauna-unahang nakapasok ako rito, dahil bukod sa mamahalin na eh, wala akong pera para gumastos ng ganoon kalaking halaga. Biruin mo, ang pag stay dito ng isang gabi ay nagkakahalaga ng hundred thousand? Nakakalula, hindi ba? Saan naman ako kukuha ng ganoon kalaking halaga? Aksaya lamang ito at higit sa lahat, maraming akong bills na kailangang unahing bayaran. At talagang, hindi ko ito afford. Pagpasok sa loob, kapansin-pansin na agad ang mga nagkalat na ibang celebrity, mga representative ng ibang sikat a

Now playing: I would for you by Lauren Duski Sabrina It's been a month simula ng huling kulitin ako ni Cara.Hindi ko na nga rin namalayan ang paglipas ng mga araw. Hindi ko na rin ito madalas na mahuling nakatingin sa akin tulad ng nakasanayan niyang gawin. Parang itinuring na niya akong isang hangin, na kahit ilang beses pang dumaan sa harap niya, ay hindi na niya nakikita pa. Hindi na rin ito madalas nag papapansin, active man siya sa klase ngunit hanggang doon nalang iyon. Nawala na rin ang nakasanayan ko at pamilyar na mga nakakalokong ngisi at ngiti niya.. Masayahin parin naman siya, madalas nga, ako yata itong nahuhuli ko ang aking sarili na napapatitig at napapatulala sa kanya, lalo kapag abala ito sa kanyang gawain. Mataman na pinagmamasdan ko ang mga galaw at kilos nito sa klase. Ang pag kunot ng noo niya, pagtulis at pag kibot ng nguso niya sa tuwing may ginagawa itong activity at papapa isip siya. I think, mas okay na ang ganon. She deserve someone better and that some