All Chapters of An Oath To Love You: Chapter 1 - Chapter 10

Simula Love, maybe, is really not for me. Siguro ako na ang pinakamalas na tao sa mundo. Natanggal na nga ako sa trabaho, hiniwalayan pa ako ng long-time boyfriend ko. Hindi ko na alam ang dapat kong maramdaman. Masasaktan o magagalit? Maybe both. I hate him that I want him to suffer too. I want him to feel the same pain I'm enduring right now. I wish he couldn't find happiness with her. How could he easily throw ‘us’ away like that? He gave up while I'm still trying to save ‘us.’ This is so unfair! Paano niya ako nagawang iwan nang hindi ipinapaliwanag sa'kin ang lahat? Am I not enough?"Anong gagawin mo ngayon?" tanong ni Zelly na hindi inaalis ang tingin sa magazine na hawak-hawak niya. Sumilip ako sa tinitignan niya. Sa totoo lang, hindi ko pa rin alam ang gagawin ko. Hindi pa rin mawala sa isipan ko ang lahat kahit gaano ko ipilit sa sarili ko na kalimutan siya. Bawat galaw ko, salitang bibigkasin ko — sumasagi siya sa isipan ko. This is really so unfair. How could I think o

TwoIlang araw na akong balisa at hindi alam ang gagawin simula nang mag-cross muli ang landas naming dalawa. Even though how much I tried to act cool… pretending I don’t care at all… I just really can’t put myself together. This is seriously so damn not right. He is literally giving me some headaches."CHEERS FOR THE BIG SUCCESS OF OUR TEAM!" Masayang sigaw ni Chief na itinaas ang glass of beer niya.We are celebrating for the success of our stall, but I don’t feel like celebrating at all. All I want now is to go home and rest. Hindi natapos ang celebration namin sa tawanan at kwentuhan sa table, dahil ang iba ay nagtungo na sa dance floor at nagsaya."Ayaw mo talaga?" Nakailang-aya na sa’kin si Lex, ngunit nakailang-iling na rin ako para tumanggi.The last time I partied, nagulo lang ang buhay ko. Ayoko ng maulit ‘yon. Tinuon ko na lang ang atensyon ko sa phone ko at chineck ang article na ako mismo ang nag publish, hanggang sa makuha ng atensyon ko ang message ni Zelly. I immediate

FourThis day is so tiring for me. I need to deal with so many articles. Kung bakit ba naman kasi sobrang issue ng mga tao at ginawa na nilang hobby ang gumawa ng mga kung ano-ano mapansin lang. “Just answer it, Bessy. It’s loud,” Zelly hissed referring to my phone that keeps on ringing. Hindi ko tuloy maiwasang mapairap. Sinundo niya ako sa aking trabaho. Buti na lang talaga may kaibigan akong kagaya niya. "Si Mama," I said. I just stared at my phone and watch it ringing.What is it this time? Why is she calling me again? Minsan lang sila tumawag sa akin, kakamustahin ako o kaya naman pagsasabihan. "Then answer it. Baka mamaya importante ‘yan,” she said as if she is so sure about it. I heaved a deep sigh as I stared at my phone for a couple of seconds before I decided to answer it. I cleared my throat at bago pa man ako makapagsalita ay narinig ko na agad ang boses ni Mama. [Umuwi ka ngayon din. Wala ka bang balak umuwi? Alam kong gusto mong maging independent but it doesn't me

SixDays had passed already and I don't know if this is a good sign at all because Zeikko never pester me again since that certain day happened. It's a good thing for me however I feel like something is really wrong and I can't just grasp about it. It somehow making me anxious. I took a deep breath."So are you now ready for your first ever out of town?" Sumandal pa ng bahagya si Chief sa table ko para lang makita ang expression ko.Tila ata gumanda ang mood ko dahil sa sinabi ni Chief. Buti na lang pinaalala niya. Finally I'm free now from toxicity of the city."Of course Chief, sino ba namang hindi?" nakangiting balik tanong ko na ikinailing niya saka ito muling bumalik sa mesa niya.Inayos ko na ang mga gamit ko sa mesa. Ako kasi ang napili this time na magtungo sa isang probinsya at mag cover ng magagandang tanawin... at para na rin ipromote ang mga lugar. Madalas mangyari ang ganitong event sa team namin kaya naman sobrang saya ko dahil ako ang napili ngayon. Makakapagbakasyon na

Eight"P'wede bang tantanan mo ang kakatitig sa'kin?" iritableng saad ko saka marahas na idinampi ang hawak kong bulak sa pisngi niya na agad niya naman kinadaing. "Hindi ako santa para titigan mo ng ganyan, at utang na loob... baka maubusan ako ng pasensya sa'yo!" nangigigil na dagdag na kulanhg na lang sapakin ko rin siya para magising-gising ang budhi niya. Nakakairita kasi. Simula nang mag-umpisa akong linisan ang sugat niya ay panay ang salita, titig at ngiti niya. Para siyang malandi na hindi mapakali, at malandi na akala mo makukuha niya ako. Hindi ko alam kung bakit ko ba kasi naisip na linisin ang sugat niya kahit na alam ko namang kayang-kaya naman niya itong gawin. Kaya lang ayoko kasing magkaroon ng utang na loob sa kanya, mamaya singilan niya pa ako ng iba "Damn woman! That stings," pagrereklamo niya habang hawak-hawak pa nito ang pisngi na parang nalugi. Napailing na lang ako dahil sa kaartehan niya. Muli kong pinagpatuloy ang paggamot sa mga sugat na natamo siya. Mad