Tous les chapitres de : Chapitre 111 - Chapitre 120

“Kahit hindi kayo umamin sa aking dalawa, alam kong may nararamdaman kayo sa isat isa. Nakikita ko 'yun kay Lucien. At kanina nakita ko din 'yun sa’yo, nakita ko kung paano ka mag-aalala sa kanya. Sorry Louise. Hindi ko inisip ang mga mararamdaman niyo. Hindi ko din inisip ang mga ginawa mo para sa aming pamilya. Natakot ako na baka mas lalong mapahamak si Lucien kapag mas naging malapit kayo sa isat isa...” “..Because of my decision, my son ended up in more danger. Mas malala pa ang nangyari. Hindi ko akalain na gagawin niya ang lahat para sa‘yo. Siguro natakot na siya sa tuwing aalis ka sa mansyon ay ilang araw kana naman mawawala. Ayaw na niya mangyari ‘yun. Feeling niya hindi mo na siya babalikan pa.” “ Forgive me, Louise, you did nothing wrong... I am the one to blame for all of this. From now on, I will let you both be. I won't interfere with you two anymore. I will let my son make his own decisions about his love life.” Tipid akong ngumiti, Alam kong totoo at sincere

“Why aren't you answering my question? Is she the one you're talking about?” Muling tanong ni Lucien. Sir Aidan turned back to his son. “She's one of the people you've forgotten. Don't be like that to her, Lucien. You were close to Louise before.”Lucien frowned. “Really? I was close to her? I can't imagine being close to a bodyguard, especially a female one,” he arrogantly replied to his father. Bumalik na nga siya sa dating Lucien na nakilala ko. “Wag kang magsalita ng ganyan Lucien. You might regret it.” “Tss, why would I regret it, Dad? Is that woman really important for you to talk like this? Tsk, bodyguard lang naman siya.” Damn, I noticed that my brother was still looking at me, concern evident in his eyes. He knew I was hurting from what I was hearing and seeing. “And what are they doing here? Shouldn't they be waiting outside the room? Why do they need to be here? Only family should be present here, right?” Sabay tingin niya sa gawi namin. Napaayos ako ng tayo

“What the fcvk is this?” Galit na tanong ni Lucien ng ilagay ko sa table ang binili kong lunch para sa kanya. “Pagkain.” Sagot ko sa kanya. “Alam kong pagkain ‘yan,” Inis nitong sagot sa akin. “Alam niyo naman pala Sir, bakit tinatanong niyo pa?” Sagot ko ulit dito at mas lalo lang niya akong sinamaan ng tingin. Pinipigilan ko naman ang sarili na hindi matawa dahil sa itsura ng kanyang mukha. Well, masasabi kong balik talaga ako sa umpisa sa ugali ni Lucien. Pinagkaiba lang ngayon dahil alam ko na ang tunay niyang ugali at sanay na ako. “What I mean is, What kind of food is this? Where did you buy this? from fast food? Do you think I would eat this? It's my first day back at work and this is the stress that greets me. I'm not eating that! Throw it away, Order something for me from a proper restaurant!” He shouted angrily. Pinanlakihan ko naman siya ng mata. Napa-arogante talaga. Saka grabe makapag-react akala mo mamatay siya sa binili kong pagkain. “Kainin mo ‘yan, ‘wa

NANG makarating sa mansyon ay nauna itong bumaba habang ako ay pinarada muna ang sasakyan tapos pumasok na rin sa loob. Saktong pag pasok ko siyang labas naman sa kusina ng lalaki, Mukhang uminom muna ito ng tubig or tinanong ang mga katulong kung ano ang dinner. Hindi na lang ako umimik at pinauna siyang umakyat ng hagdan habang ako ay nakasunod lang. Tumigil ako sa aking kwarto at akmang bubuksan na ng biglang magsalita si Lucien. “Si Dad ba ang pumili ng kwarto mo?” Nagtataka ko naman siyang binalingan dahil sa biglaan nitong tanong. Akala ko pa naman papasok na siya sa kanyang kwarto. “Oo, bakit?” “I see, alam mo bang ang kwartong ‘yan ang pinaka maganda at espesyal sa mansyon. Maswerte ka dahil ‘yan ang naging kwarto mo. Hm, halatang paborito ka ni Dad.” Mahaba niyang turan habang nakasandal sa pader ng kanyang kwarto habang ang mga pagod niyang mata ay nakatingin sa akin. Pero wait, pinaka maganda at espesyal? Bakit hindi ko alam `yon? Hindi nabanggit ni Sir Aid

PAGBALIK sa opisina ganon pa rin ang mood ni Lucien. Hindi man lang niya ako tinatapunan ng tingin o kahit sulyap man lang. Ano bang problema niya? Ano ba ang nangyari sa kanila ni Crystal? Nag-away ba sila? Kung nag-away man sila bakit pati ako damay? Or… Galit siya sa akin dahil hindi ako sumabay sa kanila sa pagkain? Hm, imposible naman ‘yun. Pakialam ba niya sakin ‘diba? Argh! Ewan! Ang hirap na nga ng sitwasyon ko dinadagan pa ng ganito. Bahala nga siya d’yan. Hahayaan ko siya sa toyo niya. Mahirap kapag sinabayan ‘e, Baka kung saan kami humantong kapag pinatulan ko siya. Hanggang sa mag-uwian hindi pa rin niya ako pinapansin. Bad mood pa din ang hinayupak. Pati ako dinadamay, nakakainis! Seryoso ako sa pagmamaneho ng biglang magsalita ang katabi kong lalaki. “Have you known that guy for a long time?” Nangunot naman ang noo ko dahil sa tanong niya. Anong sinasabi niya? Sinong guy? Bahagya ko siyang sinulyapan. “Who?” Taka kong tanong. “The guy who was sitting