All Chapters of The Tale of Nayagi: Chapter 11 - Chapter 20

[Damon Cahill]Mainipin akong tao pero para sa isang partikular na tao na sobrang importante sa akin, kaya kong maghintay nang matagal."Five-hundred six anak ng tupa, five-hundred seven anak ng tupa—Hay, salamat!" Umalis ako mula sa pagkakasandig sa gilid ng main gate ng Anderson University nang makita ko si Dylan na lumabas doon, sukbit sa isang balikat ang bag at may hawak na isang plastik ng potato chips.Inalis ko ang hood sa ulo ko at pumaswit para kunin ang atensyon niya. Napatigil siya sa pagsubo ng potato chips at luminga sa paligid, hinahanap ako.Para pa rin siyang bata na nawawala. Napailing ako sa naisip ko."Totoy!" tawag ko.Nang magtama ang paningin naming dalawa ay awtomatikong nangasim ang kaniyang mukha. Naglakad siya palapit sa akin at sumubo ng ilang pirasong potato chips."Anong kailangan mo? Bakit ka nandito?" tanong niya, puno pa ang bibig habang ngumunguya.Tiningnan ko nang masama ang hawak niyang potato chips. "Ang tigas talaga ng ulo mo. Akin na nga 'yan."

[Devon Serrano]Ilang segundo na ang lumipas pero walang nagsasalita sa aming lima. Nakaupo kami sa harap ng mahabang mesa. Nasa pinakadulo si Wayne, ang sinasabing lider ng grupo. Nasa kaliwang bahagi si Dylan at ang babaeng naka-crop top habang kami naman ni Kuya Jason sa kanang bahagi. May dalawang tasa ng kape ang nakalagay sa harap namin. "Why don't you introduce yourselves to us first?" Wayne broke the silence. He put his fingers together while he was staring at us."I'm—""Siya si Devon, 'yong nakakita ng mga Nayagi sa totoong anyo nila," sabad ni Dylan sa sasabihin ko. Muntik na tuloy akong mapairap. "Tapos si Kuya Jason naman 'yang kasama niya. Hindi nga ako makapaniwala na naniwala kaagad siya sa akin."Tss. Bakit ba siya ang sumasagot? Sinamaan ko siya nang tingin at nakita niya iyon kaya kinagat niya ang pang-ibabang labi, naghahamon."Bakit ba ikaw ang sumasagot? Ikaw ba ang kausap ni Wayne?" asik ng babaeng katabi niya."Inunahan ko na! Kilala ko 'yang si Devon, eh! M

"Magpakita ka. Mas swerte ka nga kasi mag pamilya ka pa," sabi niya maya-maya.Tiningnan ko siya. "Wala ka nang pamilya?"Umiling siya bilang sagot. "Patay na ang mga magulang ko. Wala rin akong naging asawa noong normal na tao pa lang ako. Kahit ngayon, wala akong balak na mag-asawa kasi...sino namang tatanggap sa katulad natin, 'di ba? Sa totoo lang, kaya kita dinala rito para naman may makasama ako. Mahirap din mag-isa, 'no?"Napaismid ako. "Anong akala mo? Titira ako rito kasama mo?""May mauuwian ka ba?" Tinaasan niya ako ng kilay."W-Wala." Umiwas ako ng tingin."Dito ka na lang." Sumandig siya sa upuan at nilagay ang mga kamay sa likod ng ulo. "Kahit huwag ka nang magtrabaho basta may kasama ako rito. Tuturuan pa kitang maging magaling na Nayagi.""Bakit hindi ka na lang kasi maghanap ng babaeng ibabahay mo? Ah, alam ko na. Wala ka pa sigurong nagugustuhang babae."Napatingala siya sa kisame, nakangiti na parang tanga. "Actually, meron. Matagal ko na siyang mahal.""Sino naman?

"Anonymous Secret Files?" basa ko sa pangalan ng group page na pinakita ni Wayne sa akin sa laptop niya.The group page has more than a million members. Karamihan sa mga post na nakita ko ay tungkol sa depression, anxiety at social issues na nararanasan at napapanahon ngayon, at galing iyon sa mga anonymous sender. "Hindi lang pino-post sa page ang mga confessions ng members namin, dahil bago pa 'yon ilabas, nabigyan na namin ng advice at motivational message ang sender, so they wouldn't do anything that could harm themselves."Napatingin ako kay Wayne nang marinig ang sinabi niya. "So, you spend a lot of time motivating your senders and giving them a piece of advice?""Not really. We use automated response feature to ask the sender first if they need a person to talk to, and then if they replied 'yes', we take the action of motivating them. You know, some of them merely want to share their problems and our group page serves as a breather to them."Wow. Just...wow. Hindi na lang ako

[Rayver Cahill] "Ang dadrama naman ng mga 'to," nakasimangot na bulong ko habang binabasa ang confession ng mga sender ko. "Puro drama wala namang silbi." Tumunog ang phone ko na nakalagay sa gilid ng laptop. Napabuga ako ng hangin nang makitang si Dylan 'yon. Ano na naman kayang nagawa ko? Palagi naman siyang galit tuwing tumatawag siya. "Napatawag ka?" bungad ko nang sagutin ko ang tawag. "Umamin ka nga sa akin, ikaw ba ang pumatay do'n sa kapatid ni Devon?" Halatang galit siya dahil ang taas ng boses niya, makasigaw wagas. "Saan mo nakuha 'yan?" kalmadong tanong ko. "Sagutin mo na lang! Alam mo bang ikaw ang kauna-unahang Nayagi na iha-hunting namin at papatayin?! Hindi ka nag-iingat! Hindi mo ba alam na nakakakita ng Nayagi si Devon?!" Kinamot ko ang aking sentido at humikab. "Hayaan mo na. Sinadya ko naman na magpa-hunting sa kaniya. Hindi ko lang inasahan na sasali siya sa grupo n'yo. Ano, kaya mo ba ako tinawagan para ipapatay sa grupo mo?" "Tanga ka ba? Magtago ka