All Chapters of Reddish Tulips: Chapter 61 - Chapter 70

"I've suffered from depression, napansin niyo noon? Nawala ako saglit sa media dahil I've been through all of it, all by myself. I haven't had the courage to go to a Psychiatrist and drink some meds kasi ayaw kong paniwalaan na baliw ko, pero alam mo 'yon? Alam mo namang hindi ka baliw pero bakit kailangan mong uminom ng mga gano'n? And I hate that, it was one of the most challenging period of my life." Tinitigan ko lang siya at masasabi kong lahat ng sinabi niya ay totoo, 'yong mata niya na malapit na siyang maiyak. Nakatingin lang siya sa ibaba at ayaw niyang ipakita sa akin ang lagay niya no'ng tumalikod na siya. Sinubukan niyang pakalmahin ang sarili niya at pinunasan niya pa ang mata niya. Ang kaninang galit ko sa kanya ay napalitan na ng awa para sa kanya. Para lang sa pag-ibig ay ito na ang nangyari sa kanya? Tunay ngang nakakatakot umibig, pero ano pa nga ba ang magagawa natin? Kahit na ano pa 'man ang mangyari, doon at doon pa rin naman tayo babalik, ang magamahal. "How I

Tinignan namin mula sa bintana nila at ang lakas ng sigaw ni Louis dahil rinig na rinig namin siya rito. Kanina pa siya sumisigaw ng kung anu-ano at kahit inaawat na siya ng mga guard ni Valentine ay hindi pa rin ito nagpapatinag. Sigaw pa rin nang sigaw mula sa labas si Louis. Sinasabi niya na lumabas ako at saka kausapin ko siya nang maayos, napapapikit na lang ako nang mariin dahil sa sakit na sa bawat sinisigaw ng taong mahal mo ang pangalan mo para magkaayos kayo ay ibang klaseng lebel. "Come on now, love! Please... let's talk!" Huminga ako nang malalim at pinipigilan kong huwag na maiyak na naman muli. Nakatingin lang sa akin si Valentine, naghihintay ng kung ano ang gagawin ko at kung ano ang sasabihin ko. Tumayo na ako at saka buong-tapang lumabas na, haharapin ko siya. Mabilis akong lumabas ng bahay nila Valentine at 'yong mga katulong ni Valentine rito ay nag-aalala rin sa akin pero simple ko na lang silang nginitian. Nakakahiya sa kanila na gumawa pa ako ng ganitong ba

"Tita!" malakas ko kaagad na sigaw sa kanya nang makita ko siya na nakaupo, umiiyak, katabi niya si Tito. "Tito!" Lumapit ako papalapit sa kanila at nagsimula nang mahulog ang aking mga luha dahil sa kung paano umiyak sila Tito't Tita. Niyakap nila ako nang nasa harapan na nila ako, niyakap ko rin sila pabalik. Naputol din ang yakapan naming tatlo at saka mabilis ko silang hinarap para magtanong sa kung ano'ng nangyari, pinunasan ko muna ang luha ko at saka nagsalita. "Ano po'ng nangyari, Tita? bakit po? Wala na po siya? Bakit po?" hindi mapakali at sunud-sunod na tanong ko, tuluy-tuloy ang pag-agos ng luha ko. Umiiling si Tita at hindi rin makapaniwala sa nangyari at hindi rin kinakaya ang nangyari. "Inaasahan na rin namin ito, pero hindi namin inaakala na mapapaaga ang araw na makarating 'to. Hindi ba sinabi sa inyo ni Amiel ang kondisyon niya? Panigurado ay hindi niya nga ito sinabi dahil ayaw niya. May sakit siya sa puso at bilang na lang ang araw niya na mabubuhay siya. Mayroon

"That would be great, and thank you so much for buying! Don't forget to tell your family and friends, so that they will also get some of my crafts! Also, some that are available here that worth buying! Some are collaboration and limited edition with great discounts, so spread the word!" "Dank je well, Miss! I'm really a big fan of your brand and I've been saving a lot for this item. Especially, it was also been a collaboration between Dior and yours, I really liked both brands so I worked hard for this to have both brands in one item!" the woman said excitedly and my heart melts that she really works hard to buy the item that I and the Dior team crafted. However, she works hard for herself, not by the brands themselves, it's from her all along. "Thank yourself for having that, you did all of it just to have your reward. It's you who's behind it. I applaud your determination and perseverance, you deserve it! I'm so proud of you, Miss," I said having a double meaning. The woman smile

"Totoo ba?!" malakas na sigaw ni Valentine no'ng pagkasabi ko na nga totoong narito siya, paulit-ulit ko nang sinabi sa kanya pero parang binging-bingi siya roon. Naiirita na nga ako, gusto ko na nga siyang bunutan dahil doon. "Oo nga! Ang kulit ng lahi mo, ah! Sabi na nga oo, oo, oo! Oh, ilang oo pa'ng kailangan kong sabihin para maniwala ka?!" Tumawa naman siya mula sa kabilang linya at natawa na rin ako dahil sa kat*ngahan naming dalawa. Ang kulit talaga namin, hindi talaga mawawala sa usapan namin ang kaligaligan naming dalawa, at saka na-miss ko na rin siya. Simula talaga no'ng nabuntis siya ay naging ganyan na ang ugali niya, palagi nang galit, hindi nga dapat siya nai-stress pero sinasabi niya parang doon daw ata ang paglilihi niya. Biniro ko naman siya na baka naman 'yong anak niya ay palagi na ring galit, nagtawanan namin kami dahil do'n. Pero, mas nagtutunog na rin siyang parang Ina, I can't wait to see her as a Mom, I know she'd be an awesome one. "Oh, kuwento ka naman!"