Lahat ng Kabanata ng One Hundred Billion Pesos Baby: Kabanata 41 - Kabanata 50

Masarap… Iyon ang salitang tumatak sa utak ni Marion nang matikman niya ang Korean barbecue na ipinagmamalaki ng kulturang Koreano. Dahil niluluto ang karne sa harapan niya at naaamoy niya ang bango ng mga putahe, lalo siyang ginaganahang kumain at uminom. Malambot ang pork belly na tila natutunaw ang taba sa kaniyang bibig. Nang sinubukan niyang ibalot iyon sa lettuce, na-realize niyang iyon lang pala ang kailangan para mapakain siya ng gulay ng mga magulang niya. Naka-sentro ang usapan nina Seojun at Mrs. Han noong nasa bente hanggang bente tres anyos ang binata. Alam nito ang lahat ng naging hirap at sakripisyo ng binata para mapalaki ang anak nito bilang single dad. May mga humusga noon kay Seojun pero pinalakas ng matanda ang loob nito habang tinutulungan sa maliliit na bagay. Si Mrs.Han ang tumitingin kay Eclaire noong baby pa ito dahil hindi kaya ni Seojun na kumuha ng mag-aalaga habang nagtatrabaho sina Seojun at ina nito. “Hey… Why don’t you try drinking a

Nang hinimatay si Marion dahil sa kalasingan, si Seojun na ang nagbayad ng mga kinain nila bago sila umalis. Si Eclaire na ang nagdala ng shoulder bag ni Marion habang binubuhat niya si Marion sa kaniyang likuran. Mabuti na lang at nakasuot ito ng maong na pantalon kaya pwede niya itong buhatin nang hindi nakikita ang kaluluwa ni Marion. Naka-krus ang mga braso ng dalaga sa leeg ni Seojun na para bang yumayakap lang sa unan. “Dad… Ako lang ba? Pero sobrang saya ngayong araw…” bulong ni Eclaire. Naglalakad silang tatlo pabalik sa parking lot ng mall na pinuntahan nila kanina. Doon kasi naka-park ang kotse ng dalaga. Sinadya naman ni Seojun na dalawang shot lang ng soju ang inumin dahil kailangan niyang magmaneho. Hindi nga lang niya inaasahan na makaka-limang bote ng beer at tatlong bote ng soju si Marion. Masyado siyang natuwa sa kwentuhan nila ni Mrs.Han kaya hindi na niya napansin na marami na itong nainom. “Mabuti naman. Alam mo… Naiintindihan kita. Sobr

Inilagay ni Marion ang mga kamay niya sa kaniyang likuran upang itago ang pagkuyom ng kamao niya. Gusto sana niyang sabihin sa matanda ang lahat ng iniisip niya – Siya ang nag-iisang tagapagmana ng may-ari ng FD Bank, ang pinakamalaking bangko sa Pilipinas. Nasa bilyong dolyar ang estimated net worth ng kaniyang ama. At kung tutuusin, pwede siyang umayaw sa nauna nilang deal nang hindi aalma ang kaniyang ama kahit gumastos siya ng ilang milyong korean won para lang sa gusto niya. Ngumiti na lang siya at itinago ang kung ano mang isinisigaw ng utak niya. “Wala po akong magagawa. Kailangan kong gawin ang lahat para matanggap niyo ko.” “Eomma… Tama na po iyan. Ang mabuti pa, kumain na tayo. Si Marion nga ang nagluto ng ulam namin ngayon, e. Nagustuhan kasi ng apo niyo ‘yong… Ano nga bang tawag dito?” “H-halabos na hipon… Love.” Napahinto sa pagkilos si Seojun at napatingin sa kaniya. Ramdam niya ang pamumula ng kaniyang mukha dahil sa sinabi niya.

“Dahil gwapo ka…” diretsang sagot ni Marion. “Ano ba… ‘Yong totoo nga, Marion…” pangungulit nito. Huminga siya nang malalim nang maalala niya ang una nilang pagkikita. Oo. Gusto niya ang pisikal na itsura ni Seojun pero… Habang nilalait ito ng dati nitong kaklase, tila lalong nawala ang buhay sa mga mata ng binata. Para bang normal na lang para rito ang patayin ang emosyon nito para lang makaraos sa ganoong sitwasyon. Hindi niya alam pero… Pakiramdam niya, kailangan niyang tulungan ang binata. Gusto niyang tumayo no’ng mga oras na iyon at sungalngalin ng pritong manok sa bunganga ang lalaking iyon pero dahil sa insidente na nangyari, ‘yong dalawang security men na lang ang gumawa ng gusto niya. “Ewan… Hindi ko rin alam…” Atraksiyon man ang tawag doon, o instinct ng tao na protektahan ang kapwa niya, o gusto lang sabihin ng universe sa kaniya na hindi naman talaga siya manhid sa paghihirap ng ibang tao… Gusto niyang tulungan si Seojun. “Bakit? Hindi ka ba naniniwal

Gusto sana niyang sabihin na huwag itong mangamba. Pero alam ni Marion sa kaniyang sarili kung gaano ka-judgemental ang kaniyang ama. Siguradong unang kita pa lamang nito sa binata, iisipin kaagad ng Daddy niya na nagustuhan lang niya si Seojun dahil sa panlabas nitong anyo. Totoo naman iyon pero… Napipikon siya kapag naisip niyang baka asarin siya nito. Kaya ngayon pa lang, gusto na niyang magkaroon ng ideya si Seojun kung anong klase ito ng tao. “W-wala namang problema sa ‘kin iyon…” Tumawa nang bahagya ang binata at bahagyang umusod palayo. “Alam ko naman kung saan ko ilulugar ang sarili ko. Saka huwag kang mag-alala, hindi ako mag-iisip ng kung ano-ano… Alam kong ginagawa mo lang ang lahat ng kaya mo para naman kahit paano, maging pantay ang tayo natin sa mata ng iba…” Hindi tuloy niya alam ang dapat maramdaman sa reaksyon nito… Na para bang imposible na mahalin siya nito nang higit pa sa isang kaibigan. Tiningnan na lang tuloy niya ang kaniyang sariling repleksyon… P