All Chapters of The Moment I Knew: Chapter 1 - Chapter 10

Buong gabi akong nagmukmok dahil hindi ako pinayagan ni Grey na pumasok sa unit niya. Naiisip ko pa lang na kasama niya yung Steffi, hindi na agad ako natutuwa. That girl is doing everything to get in his pants! The way she stares at Grey makes me wanna puke. Gumagawa pa nang paraan para lang mahawakan si Grey! How can she do that? I can't even hold the tip of Grey's fingers! Siya pa kaya na nakakakapit sa braso? Kinabukasan, tamad akong pumasok sa University. Hindi ko alam ang schedule ni Grey pero siguro ay nandito na rin 'yon. Hindi naman gaanong magkalayo ang College Department namin kaya malaki ang chance ko na makita siya. "Elle!" My friend, Carl, shouted. Malayo pa lang ay tinawag na ako. "Sama ka mamaya samin ni Kara? Fifth District?" Bungad agad nang kaibigan ko, nagyayakag mag-bar, agang-aga.  "Ayoko," tanggi k

Grey and I went home on Sunday. Dahil sa sobrang buntot ko sa kanya, sumasabay ako sa tuwing umuuwi siya sa amin. Luckily, hinahayaan niya lang ako. Maybe he got used to me being an annoying, clingy, and pushy friend. A little progress, huh. “You look happy, hija,” my mom noticed. “Are you taking care of yourself?” “Yes, Mom. Where's dad?” “Emergency meeting,” she simply said. “How's Grey, by the way?” Ikinunot ko ang noo ko sa tanong ni Mommy. “He's doing good. Bakit po?” “Oh. It's because I heard from your Tita Sam that Grey's not really doing well in class. His dad is pretty mad. You know how obsessed they are in pushing him to graduate with latin honors.” That's true. Tita Sam and Tito Geoff wants him to strive really well in class because Grey will be

The next few days were hell. Kung kailan ayaw ko na magtapo ang landas namin ni Grey, doon ko naman siya laging nakikita.   The cold breeze outside our gate, and Grey's stare, sent shivers down my spine. Nandito ako ngayon para bisitahin ang parents ko, at ganoon din yata si Grey. Saglit lang ako na tumingin sa kanya, pagkatapos ay nagmamadali nang pumasok sa loob.   Mom and Dad looked at my startled reaction.   "Ngayon pala ang punta mo? Bakit hindi ka man lang nagtext?" Daddy asks, gulat na bigla na lang akong sumulpot dito.   "Bakit bihis na bihis kayo? Magdi-dinner date ba kayo? Sama ako!" tumihim si Mommy bago ako mataman na tinignan. "It's Sam's birthday today, don't you remember, hija?" Sam? Tita Sam? Grey's mother?   "Oh. Enjoy! Tell Tita I said happy birthday!" I awkwardly made my way, going inside our house. Natigilan lang ako sa paglalakad nang hilahin ni Mommy sa

Na-guilty naman ako. Agad na lumabot ang puso ko sa simpleng "sorry" ni Grey.   Ganoon na lang yon, Peyn? Isang sorry lang ay titiklop ka na? Ang kaninang malambot na ekspresyon ay napalitan agad nang lungkot, pagkatapos ay inis sa sarili, at galit. Kung ganito ako lagi kalambot kay Grey, ako lang ang kawawa sa huli. I wanted to be firm at my decisions. If I wanna be mad at him to totally forget him, I have to be as hard as rock.   "I'm sorry. What I said the past few days were out of line. I should've considered your feelings," he continued, his eyes almost captivated me.    Faith must be testing if I could resist his charm, dahil sa paningin ko ngayon, lalong gumwapo si Grey.   The way he looked down when he said he's sorry, lalong nadepina ang mahahaba niyang pilik-mata. His eyes, among all his features, is what I like the most. It's almost hypnotizing, yung mapapa-oo ka sa lahat nang sasabih

Tahimik kami ni Grey noong umuwi, wala ni isang nagsasalita pagkatapos kong kumalma. He escorted me until we get home, tahimik lang din na nakasunod at paminsan-minsang umaalalay kapag matutumba ako. I let him, though. Hindi alam kung bakit ako nagpapaubaya kay Grey gayong dapat ay lumalayo ako. It's over, I got under his spell again. Dismayed by my feelings, inaamin ko na wala akong magagawa. Hangga't gusto nang puso ko si Grey, wala akong magagawa. "Bruha ka, anong meron sa inyo ni Grey? Chinika ni Brent na nagalit daw si Grey kay Steffi noong pagsalitaan ka na naman nang masama kagabi," Carl said, nagsisimula na naman nang chismis. Nandito kaming talo nina Kara sa Cafeteria, sabay sabay na kumakain nang lunch. Nagkataon kasi na walang utos sa amin. Sa ilang linggong internship, ito pa lang ang unang beses na makaka-kain kami nang sabay. "Totoo ba yan, Carl? Wag ka nga maniniwala basta basta doon s