All Chapters of Crumpled Heart (Tagalog): Chapter 81 - Chapter 90

Is he that serious? Why is he reacting like this? Kanina ko pa napapansin iyon.  “What are you talking about?” wala sa sarili kong sabi dahil naiwan pa ata ang sarili ko sa nakitang emosiyon kanina. “I know you hate me. You hate being with me, right?” kita ko ang sakit sa kaniyang mga mata habang sinasabi iyon. Hindi ako nakapagsalita. Tumikom ang aking labi at hindi alam kung ano ba ang sasabihin sa kaniya. Oo, nasabi ko noon sa aking sarili na hindi ko siya gusto. Na, kinamumuhian ko siya. Pero iba pala ang feeling kapag siya na ang nagtanong. Hindi ko kayang saabihin sa kaniya. Hindi ko alam kung bakit. “Say yes, Mariana Louise!” medyo mataas na boses ang pagkakasabi niya iyon na awtomatiko naman akong napayuko. His voice was desperate. He really like to know what my answer is. Nanatili akong tahimik at hindi nagsalita. Wala akong lakas

Silence remained involving us. Ang simoy ng hangin at ang mga sayaw ng mga puno lamang ang aking naririnig. Nakatitig lang siya sa akin, pinagmamasdan ako habang ako naman ay nakayuko ng kaunti. Hindi ko alm kung bakit ako ang gusto niya. Bakit ako na ganito lang? he is too high for me. Nababagay siya sa mga katulad niyang mayayaman din. I will never fit into his world. Sa kinalalagyan niyang mundo. Kaya dapat ay hindi niya ako magustuhan. Hindi pwede. Kalaunan ay umiling ako. “You should stop those feelings,” mahina kong sabi ngunit alam kong rinig niya dahil kaming dalawa lang naman ang nandito. Pagkatapos ko iyong sabihin ay nakita ko na lumapit siya nang kaunti sa aking harapan. “I don’t think I can stop it, I tried so many times pero ikaw pa rin.” Mahina rin niyang sabi na parang pagod na pagod na. Umiling iling ako. “You should stop.” Sabi ko. Mas diterminado na ang aking b

Parang tumigil saglit ang oras pagkatapos niyang sinabi iyon. Siya lang ang nakikita ko ngayon habang hawak niya ang aking isang kamay. Him with those sincerity and administration in his eyes while me having a shock face in mine and that is when I realize that matagal na pala akong nahulog sa bangin. Sa simula pa lamang ay nahulog na ako. Hindi ko iyon napansin o hindi ko lang kayang tanggapin at ngayon, hindi ko na alam ang gagawin. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari pagkatapos nito. Ngayon, alam ko na ang gusting isigaw ng aking puso at natatakot ako. Handa ba akong pagkatiwalaan siya? Handa ba akong hayaan na lang ang puso sa kung anong gusto niya? Should I sacrifice? Nandito na ako sa bahay at hindi pa rin maalis sa aking isipan ang nangyari kanina. Hindi ko alam kung paano ko iyon nairaos kanina. Pagkatapos nang sinabi niya ay nanatili kaming tahimik. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko roon at siya naman ay pinagmamasdan niya lamang ako at siguro hi

Kahit na magprotesta ako ay kinulit kulit pa rin ako ni Lhara. I don’t have a choice then but to let whatever she wants to do. Ilang sandali na rin ay dumating na rin ang aming guro sa araw na iyon kaya kahit na wala ako sa mood na makinig dahil inaantok talaga ako ay wala rin akong magagawa kundi ang makinig. Pinipigilan ko talaga ang mata kong pumikit habang nakikinig sa aming guro ngayon. Hindi ko alam kung bakit pero nakakaantok ang kaniyang boses habang nagdidiscuss ngayon sa aming harapan. Dagdagan pa na sobrang tahimik ng aming classroom ngayon at ang boses niya lang ang aming naririnig. Napalumbaba na ako nang hindi na makayanan pang buhatin ang aking ulo. Napapapikit na rin ako at gusto ko na lamang yumuko sa aking lamesa. Pagod kong tinignan ang aking relo upang tignan kung ano na bang oras. Nang makitang malayo pa ang oras ay napapikit na lamang ako dahil sa dismaya. Lalo pa akong inantok nang ipinikit ko ang aking mga mata. Ayoko pa sanang imul

May silungan doon na may lamesa at mga upuan. Naalala ko roon pala tumatambay ang mga ibang estudyante kapag vacant nila o gustong mapag isa. Bakit ngayon ko lang iyon naalala?! Maganda pa ang klima ngayon na maaga pa kaya panigurado hindi pa gaanong mainit doon dahil maaga pa naman at tamang tama kasi karamihan sa building namin ngayon ay may klase kaya wala gaanong naggagalang mga tao. Nagtungo na ako roon sa aming building at umakyat sa hagdanan papunta sa pinakaitaas. Pagbukas ko ng pintuan kung saan sa loob nito ay ang rooftop na at nang makitang walang tao ay napangiti ako. May harang ang rooftop namin na mataas na may butas butas para makikita mo pa rin ang tanawin mula rito sa rooftop. Napapikit ako nang tumama sa akin ang malamig na simoy ng hangin bago nagmulat muli para tignan ang buong paligid. Nagsimula na akong maglakad para libutin muna ang buong rooftop bago pumunta sa may silong kung nasaan ang mga lamesa at upuan. Tambayan iyon kung gusto mo ng