All Chapters of Loving the Opposite: Chapter 61 - Chapter 70

Leana’s POV Sa eskwelahan ay medyo okay naman ang pakiramdam ko. Hindi tulad kapag nasa bahay ako na para bang namamanhid ang dibdib ko. Nakakangiti pa naman ako kapag pumapasok. Dahil ba kasama ko si Nico? Dahil ba kapag kasama ko siya ay nadi-distract ako mula sa sakit na nararamdaman ko? Nakaka-guilty. Bakit sa bahay na nandoon ang kapatid ko ay hindi ako makaramdam ng saya? Hindi pwede iyong ganito. Kailangan kong samahan ang kapatid ko. Tsaka ano pa bang silbi ng pagpasok ko? Ayaw ko naman ang strand na pinasukan ko. Ayoko naman ‘yung kursong kukunin ko. Tsaka hindi ko pa alam kung makakapag-aral pa ba ako sa kolehiyo dahil mag-isa na lang si mama na nagtataguyod sa aming magkapatid. Baka ibigay ko na lang sa kapatid ko ang tyansa na makapag-aral. Tutal, unti-unti naman nang nawawala ang mga pangarap ko. Para silang nawawala ng parang bula. Isang bagay na hindi ko kailanman naisip na mangyayari sa akin. Nawawalan ako ng pangarap. Kilala ko ang sarili ko. Alam ko na ako ‘yung

Leana’s POV Masaya na ba ako? Pinikit ko ang aking mga mata at pinakiramdaman ang malakas na simoy ng hangin na tumama at gumugulo sa buhok ko. Hinayaan kong lamunin ako ng mga iniisip ko dahil magandang gawin na pakinggan ko rin naman ang sarili ko kahit minsan lang. Gusto kong malaman kung ano ba talaga ang nararamdaman ko. Nagbago ang buhay ko dahil sa paghihiwalay ng mga magulang namin. Parang bumaliktad ang mundo. Hindi ko alam kung kaya ko pa bang magpatuloy. Nahihiya ako sa nangyayari sa akin. Nagagalit ako sa sarili ko ng sobra dahil bakit ba hindi ko na magawang pilitin ang sarili ko? Noon, kahit pagod na pagod ako mentally ay hindi iyon sapat para tumigil ako na gawin ang best ko. Pero ngayon, napabayaan ko na ata ang sarili ko lalo na ang pag-aaral. Recognition kahapon. At sa kauna-unahang beses ay hindi ako nakaabot sa honors. Hindi na ako nagtaka pero nakaramdam pa rin ako ng matinding kirot sa dibdib ko. Habang pinapanood ko ‘yung ibang mga estudyante na umaakyat sa

Leana’s POV DAY 1 “Mama, huwag mong ililigpit ang mga gamit ni Chance,” saad ko nang bigla siyang pumasok na may hawak na malaking box. Natigilan siya at napatingin sa akin. “Sigurado ka?” tanong niya at tumango ako. “Huwag po kayong mag-aalala. Lilinisin ko ‘to para bawas trabaho niyo. Gusto ko rin kasing nakikita na kung paano niya inayos at iniwan ay ganon pa rin. Ayokong maitago at maitambak sa kung saan.” Mas masakit para sa akin na makitang unti-unting nawawala ang mga gamit ng kapatid ko sa kwarto namin dahil mas ipinamumukha lang nun sa akin na wala na siya. Lumaki kaming dalawa sa kwartong ito. Nasanay ako na dalawa ang halos lahat ng mga gamit kaya hindi ko matatanggap na pagkatapos nito ay matatanggal ang lahat at ako na lang mag-isa ang gagamit nito. “Sige, anak.” Nilapitan niya ako at hinaplos ng marahan ang mga pisngi ko. “Ikaw na lang ang natitira sa akin, anak. Susubukan kong protektahan ka dahil nabigo ako sa kapatid mo.” Napakagat ako sa mga labi at napaiwas

Leana’s POV Bakit pakiramdam ko ‘yung mga tao sa paligid ko ay nagpatuloy na sa buhay samantalang ako ay nandito pa rin at hindi alam kung paano makipagsabayan ulit. Pakiramdam ko ay patuloy pa rin ang pag-ikot ng mundo para sa iba ngunit sa akin ay tumigil na. Para sa akin ay tumigil na ang mundo ko simula nung nawala sa amin si Chance. Hindi ko maintindihan kung saan pa ako kumakapit. Hindi ko maintindihan kung bakit ayaw ko pang tanggapin na wala na talaga siya at kailangan kong magpatuloy sa buhay. Kahit gusto kong itigil na lang ang lahat at huwag nang gumalaw pa, hindi ko magawa dahil buhay pa ako at mayroong nakakakita sa akin. At kapag ginawa ko ang nais ko, mag-aalala sila. Masasaktan ko na naman sila kaya wala akong choice kundi panoorin sila at gayahin kung paano sila umasta. Para na lang akong nagpapaanod sa agos ng buhay. Hindi ko alam kung anong gusto kong gawin. Hindi ko alam kung paano ako makakaahon mula sa pagkakadapang ito. At ayokong idamay ang mga tao sa palig

Leana’s POV “Rose dali! Pumwesto ka na!” Napailing na lang kami dahil sa malakas na sigaw na iyon ni Michael sa kapatid niya. “Teka lang kuya!” Nilingon ako ni Michael at binigyan ng nagpapaumanhin na tingin kaya nginitian ko siya at tinanguan. Okay lang naman sa akin na magtagal dito sa kinatatayuan ko habang hinihintay si Rose. “Hindi ka nangangalay dyan ate?” “Bakit naman ako mangangalay? Nakatayo lang naman ako tapos may hawak na camera.” Natatawang saad ko. Napalingon ako kay mama at tito na tahimik lang na pinapanood kami mula sa kinatatayuan nila. Nakasuot si mama ng dress at si tito naman ay suot suot pa ang suit niya na ginamit niya mula sa trabaho. Si Michael naman as usual ay nakasukbit na naman sa leeg niya ang headphones niya. Hindi niya ito mabitawan at laging sinasabi na parte raw ng pagkatao niya ‘yun. “I’m done!” Napalingon kaming lahat sa hagdan dahil sa sigaw na iyon ni Rose. Mas lumapad ang ngiti ko nang makita ko siya na naka dress at ang cute cute niya!