All Chapters of Mahirap hanapin ang Ex-Wife Ko: Chapter 1301 - Chapter 1310

Walang napansin si Joshua na kakaiba sa loob ng anim na taon na ito, kaya paano siya nakakalap ng napakaraming ebidensya sa loob lamang ng ilang araw? Mukhang napansin ni Joshua ang pagkalito ni Aura. Napangiti siya sa labi, sumandal sa harang, at tinitigan siya nang walang emosyon. “Ang dahilan kung bakit hindi ko kailanman inimbestigahan ang pagkakasangkot mo sa aksidente ni Luna ay dahil hindi ko naisip na may kinalaman ka dito. Palagi akong nasa ilalim ng impresyon na ang aksidente ni Luna ay ganoon lang: isang aksidente. “Nang sa wakas ay napagtanto kong may mali, iniimbestigahan ko ang lahat at kinolekta ang lahat ng ebidensya, ngunit sa oras na iyon, umalis ka na sa Banyan City, at hindi alam ang iyong kinaroroonan. "Kaya ngayon ko lang nailabas ang lahat ng ebidensyang ito." Noong panahong iyon, palaging iniisip ni Joshua na si Aura ay nasasangkot lamang sa tangkang pagpatay kay Luna. Lingid sa kanyang kaalaman...Gumamit si Aura ng voice editing software para gumawa ng

Nakagat ni Aura ang kanyang labi at ngumuyngoy habang tumutulo ang mga luha sa kanyang mukha, "Ikaw ang pinaka dabest, Luna......Alam kong magpapakita ka sa akin ng awa... Palagi kang naging mabait sa akin…" Agad namang napakunot ang noo ni Bonnie. “Luna, huwag—” Pero bago pa man siya makatapos, kinawayan ni Joshua ang kamay niya, na nagpapahiwatig sa kanya na huminto. Akala ni Bonnie ay sasamantalahin ang kabaitan ni Luna, na muli siyang linlangiin ni Aura. Ito ay totoo. Sa nakaraan, tiyak na sasamantalahin si Luna, ngunit pagkatapos ng maraming pagtatangka ni Aura na patayin ang mga bata, alam ni Joshua na hindi na muling magpapakita ng awa si Luna. “Mahigit sa sampung taon na tayong dalawa ng hirap at ginhawa, kaya hindi ako magiging malupit sa iyo,” sabi ni Luna habang tumatayo at sinulyapan ang karagatan sa ibaba nila. Ang tubig ay higit sa 40 metro sa ibaba ng tulay. Anim na taon na ang nakalilipas, nang mahulog siya sa tulay, tunay na naisip ni Luna na ito na ang k

Nang makitang sumakay na si Joshua sa kanyang sasakyan, binaba na rin ni Luna ang tawag at sumakay sa backseat. Pinikit ni Joshua ang kanyang mga mata, binalingan ng tingin si Luna, at sinabing, "Dalhin mo kami sa ospital." Tumango ang driver at pinaandar ang makina. Ang itim na Masevati ay sumibad sa malayo. Si Bonnie, na naiwan mag-isa, ay pinanood ang kotse na paliit ng paliit na may nalilitong ekspresyon. Napakunot ang noo niya sa sobrang inis, pagkatapos ay tumalikod at pumasok sa kanyang Ferrare. Pagkapaandar niya ng makina, natanaw niya ang isang speedboat na nakaparada sa tabi ng pampang sa di kalayuan. Tila tutulak na ito ngunit pinigilan ito ng ilang lalaking nakasuot ng itim. Nakilala ni Bonnie ang mga lalaki bilang mga subordinate ni Joshua. Napangiti siya sa labi at pinaandar ang sasakyan sa magandang espiritu, saka hinabol ang sasakyan ni Joshua at Luna. Nang makarating sina Joshua at Luna sa ospital, hawak pa rin ni Celia si Neil na hostage sa kwarto ni G

Noong gabing iyon, noong nasa Lynch Mansion si Nellie, nainom niya ang nakalalasong tsaa na ginawa ni Celia para kay Granny Lynch... Tama ang hula ni Joshua. Nagpakawala ng hininga si Granny Lynch at hinawakan ang kamay ni Nellie. Pagkatapos, iniangat niya ang kanyang ulo para sulyapan si Celia. "Kahit na kailangan kong ibigay ang antidote sa iba, hindi ko pipiliin si Michael. “Si Nellie naman ay isa nang talented na jewelry designer sa gulang na anim. Ang kanyang kinabukasan ay puno ng potensyal.” Isang magiliw na ngiti ang pinakawalan ni Granny Lynch, pagkatapos ay ibinaba ang kanyang ulo upang tingnan ang maliit na mukha ni Nellie. "Kumusta ang lasa ng gatas na ibinigay ko sa iyo?" Mataimtim na tumango si Nellie. "Masarap po ito!" Lahat—maliban kay Nellie—ay natulala sa biglaang pangyayaring ito na wala ni isa sa kanila ang makapagsalita. Napanganga si Celia sa walang laman na bote na hawak ni Nellie. Kung tama ang pagkakaalala niya, inutusan ni Granny Lynch si Nelli

"Ngayon... hindi ko na kaya." Isang mapait na ngiti ang pinakawalan niya at tinitigan si Joshua. “Sa sobrang haba ng buhay ko, wala na akong pinagsisisihan. Ang tanging taong inaalala ko ay ikaw. “Namatay ang nanay mo noong ipinanganak ka, at kahit kailan ay hindi ka inalagaan ng tatay mo, kaya ako ang nagpalaki sa iyo. Alam ko kung gaano katigas ang ulo mo at kung gaano ka kalungkot…” Dahil doon, napatingin si Granny Lynch sa pinto. Nakikita niya ang apat na tao sa pamamagitan ng matte na salamin. Si Neil ay nakaupo sa kanyang wheelchair habang si Nigel ay nakatayo sa kanyang likuran. Nakayuko naman si Luna sa harap ni Nellie, pinupunasan ang mga luha sa mukha. Tinitigan ni Lola Lynch ang malabo nilang silweta sa salamin, isang malabong ngiti ang naglalaro sa kanyang mga labi. “Mabuting babae si Luna. Natutuwa ako na nasa tabi mo siya, at labis akong naantig na handa siyang magsakripisyo para sa isang matandang tulad ko, ngunit…” Inangat niya ang ulo niya para tingnan si Jos