Nakagat ni Aura ang kanyang labi at ngumuyngoy habang tumutulo ang mga luha sa kanyang mukha, "Ikaw ang pinaka dabest, Luna......Alam kong magpapakita ka sa akin ng awa... Palagi kang naging mabait sa akin…" Agad namang napakunot ang noo ni Bonnie. “Luna, huwag—” Pero bago pa man siya makatapos, kinawayan ni Joshua ang kamay niya, na nagpapahiwatig sa kanya na huminto. Akala ni Bonnie ay sasamantalahin ang kabaitan ni Luna, na muli siyang linlangiin ni Aura. Ito ay totoo. Sa nakaraan, tiyak na sasamantalahin si Luna, ngunit pagkatapos ng maraming pagtatangka ni Aura na patayin ang mga bata, alam ni Joshua na hindi na muling magpapakita ng awa si Luna. “Mahigit sa sampung taon na tayong dalawa ng hirap at ginhawa, kaya hindi ako magiging malupit sa iyo,” sabi ni Luna habang tumatayo at sinulyapan ang karagatan sa ibaba nila. Ang tubig ay higit sa 40 metro sa ibaba ng tulay. Anim na taon na ang nakalilipas, nang mahulog siya sa tulay, tunay na naisip ni Luna na ito na ang k
"Hindi kayo makakahanap ng kaligayahan—kailanman!" Napasigaw si Aura sa abot ng makakaya niya. Kasabay noon, pumikit siya at bumitaw sa pagkakahawak sa harang. Naglalagay siya ng isang napaka-delikadong taya. Anim na taon na ang nakalilipas, nang mahulog si Luna sa tulay, hindi siya namatay at sa halip ay iniligtas ni Malcolm. Kaya naman, sa halip na mahuli ng mga pulis, mas gugustuhin ni Aura na kunin ang panganib na ito at tumalon sa tulay. Paano kung siya rin, ay mapalad na mailigtas? Kung hindi siya mamamatay…sumumpa siya na babalik siya at papatayin silang lahat. Silang lahat !Splash!Bumagsak ang katawan ni Aura sa karagatan, na nagdulot ng malalaking alon. Napapikit si Luna at napabuntong-hininga nang marinig ang tilamsik ng tubig. Ang lahat ay sa wakas ay natapos na. Anim na taon na ang nakalilipas, tinangka siya ni Aura na patayin, kaya't tila angkop na nakatanggap siya ng parehong resulta bilang kapalit. Kumunot ang noo ni Joshua at tumingin sa karagata
Nang makitang sumakay na si Joshua sa kanyang sasakyan, binaba na rin ni Luna ang tawag at sumakay sa backseat. Pinikit ni Joshua ang kanyang mga mata, binalingan ng tingin si Luna, at sinabing, "Dalhin mo kami sa ospital." Tumango ang driver at pinaandar ang makina. Ang itim na Masevati ay sumibad sa malayo. Si Bonnie, na naiwan mag-isa, ay pinanood ang kotse na paliit ng paliit na may nalilitong ekspresyon. Napakunot ang noo niya sa sobrang inis, pagkatapos ay tumalikod at pumasok sa kanyang Ferrare. Pagkapaandar niya ng makina, natanaw niya ang isang speedboat na nakaparada sa tabi ng pampang sa di kalayuan. Tila tutulak na ito ngunit pinigilan ito ng ilang lalaking nakasuot ng itim. Nakilala ni Bonnie ang mga lalaki bilang mga subordinate ni Joshua. Napangiti siya sa labi at pinaandar ang sasakyan sa magandang espiritu, saka hinabol ang sasakyan ni Joshua at Luna. Nang makarating sina Joshua at Luna sa ospital, hawak pa rin ni Celia si Neil na hostage sa kwarto ni G
Nang itagilid ni Celia ang kanyang ulo para sumulyap sa ilalim ng kama, sumugod si Nigel at natanggal ang kutsilyo sa kanyang kamay. Maingat na kinuha ni Neil ang kutsilyo at itinapat sa kanyang baywang. Naging mabilis ang lahat kaya nang sa wakas ay nalaman na ni Celia, ang kutsilyong hawak niya sa leeg ni Neil ay nakatutok na sa kanyang baywang. Ang matalim na talim ay tumusok na sa kanyang damit, at naramdaman niya ang malamig na talim sa kanyang balat. Nanigas ang buong katawan niya. "Ilagay ang iyong mga kamay sa itaas ng iyong ulo at tumayo nang dahan-dahan," utos ni Nigel. Ang babaeng ito, na higit sa 50 taong gulang, ay labis na kinabahan sa dalawang batang lalaki na wala siyang ibang pagpipilian kundi ang gawin ang utos ng mga ito. Itinaas niya ang kanyang mga braso sa itaas ng kanyang ulo at pansamantalang tumayo. Mga butil ng pawis ang tumatakip sa kanyang noo. “Nigel, Neil, asawa ako ng Grandad nyo. Ibig sabihin ako ang iyong Grandma. Hindi mo ako dapat tratuhin
Noong gabing iyon, noong nasa Lynch Mansion si Nellie, nainom niya ang nakalalasong tsaa na ginawa ni Celia para kay Granny Lynch... Tama ang hula ni Joshua. Nagpakawala ng hininga si Granny Lynch at hinawakan ang kamay ni Nellie. Pagkatapos, iniangat niya ang kanyang ulo para sulyapan si Celia. "Kahit na kailangan kong ibigay ang antidote sa iba, hindi ko pipiliin si Michael. “Si Nellie naman ay isa nang talented na jewelry designer sa gulang na anim. Ang kanyang kinabukasan ay puno ng potensyal.” Isang magiliw na ngiti ang pinakawalan ni Granny Lynch, pagkatapos ay ibinaba ang kanyang ulo upang tingnan ang maliit na mukha ni Nellie. "Kumusta ang lasa ng gatas na ibinigay ko sa iyo?" Mataimtim na tumango si Nellie. "Masarap po ito!" Lahat—maliban kay Nellie—ay natulala sa biglaang pangyayaring ito na wala ni isa sa kanila ang makapagsalita. Napanganga si Celia sa walang laman na bote na hawak ni Nellie. Kung tama ang pagkakaalala niya, inutusan ni Granny Lynch si Nelli
Sa loob ng silid ng ospital. Nakagat ni Luna ang kanyang labi at tinitigan ang may maputing buhok na si Granny Lynch na may masakit na ekspresyon. "Granny..." sabi niya sa paos na boses. "Bakit po ninyo…" Nagkunwaring walang pakialam si Granny at iniabot ang kanyang kamay upang haplusin ang ulo ni Nellie, pagkatapos ay pinisil ang kamay ni Neil nang may katiyakan. “Nasabi ko na sa iyo; Tama si Celia. Wala na akong masyadong oras, kaya natutuwa ako na may magagawa akong mabuti para sa aking mga apo sa tuhod.” Namumula ang mga mata ni Luna. “Pero Granny, pinaghirapan namin ni Joshua para makuha ang antidote at mapagaling ka. Ikaw lang ang nakatatanda na iginagalang ni Joshua, at ikaw lang ang miyembro ng pamilya na hindi lang siya, kundi ang mga bata at ako ay pinapahalagahan…” Suminghot siya at nagpatuloy sa may sakal na boses, “Bata pa si Nellie; malayo pa ang lalakbayin niya. Lubos akong nagdududa na ang lason sa loob ng kanyang katawan ay hindi kailanman mane-neutralize. Maka
"Ngayon... hindi ko na kaya." Isang mapait na ngiti ang pinakawalan niya at tinitigan si Joshua. “Sa sobrang haba ng buhay ko, wala na akong pinagsisisihan. Ang tanging taong inaalala ko ay ikaw. “Namatay ang nanay mo noong ipinanganak ka, at kahit kailan ay hindi ka inalagaan ng tatay mo, kaya ako ang nagpalaki sa iyo. Alam ko kung gaano katigas ang ulo mo at kung gaano ka kalungkot…” Dahil doon, napatingin si Granny Lynch sa pinto. Nakikita niya ang apat na tao sa pamamagitan ng matte na salamin. Si Neil ay nakaupo sa kanyang wheelchair habang si Nigel ay nakatayo sa kanyang likuran. Nakayuko naman si Luna sa harap ni Nellie, pinupunasan ang mga luha sa mukha. Tinitigan ni Lola Lynch ang malabo nilang silweta sa salamin, isang malabong ngiti ang naglalaro sa kanyang mga labi. “Mabuting babae si Luna. Natutuwa ako na nasa tabi mo siya, at labis akong naantig na handa siyang magsakripisyo para sa isang matandang tulad ko, ngunit…” Inangat niya ang ulo niya para tingnan si Jos
Paglabas ni Joshua sa kwarto, katatapos lang mag-alo ni Luna sa isang umiiyak na si Nellie. Kahit na siya ay isang bata pa lamang, lubos na naunawaan ni Nellie ang mga kahihinatnan ng pagkilos ni Granny Lynch nang siya ay linlangin sa pag-inom ng panlunas na magpapagaling sa kanyang sakit. Tumigil na sa pag-iyak si Nellie pero suminghot pa rin. “Si Great-Granny... Ilang oras na lang po ang natitira sa kanya? Gagaling po ba siya kung kukuhain ng mga doktor ang dugo ko at ibibigay sa kanya?" Bumuntong-hininga si Luna at hinila si Nellie sa isang yakap ngunit walang sinabi bilang tugon. "Hindi gusto ng Great-Granny ang iyong dugo." Isinara ni Joshua ang pinto sa likod niya, humakbang papunta kay Nellie, at tumingkayad sa harapan niya. Tumingin siya nang diretso sa mga mata nito at nagpatuloy, “Nellie, Handa si Granny na ibigay ang lahat sa iyo dahil gusto niyang maging maayos ka. Kung ganoon, ayaw niyang makita kang nahihirapan, hindi ba?" Napaiyak si Nellie sa sinabi ni Joshua.