Sa loob ng silid ng ospital. Nakagat ni Luna ang kanyang labi at tinitigan ang may maputing buhok na si Granny Lynch na may masakit na ekspresyon. "Granny..." sabi niya sa paos na boses. "Bakit po ninyo…" Nagkunwaring walang pakialam si Granny at iniabot ang kanyang kamay upang haplusin ang ulo ni Nellie, pagkatapos ay pinisil ang kamay ni Neil nang may katiyakan. “Nasabi ko na sa iyo; Tama si Celia. Wala na akong masyadong oras, kaya natutuwa ako na may magagawa akong mabuti para sa aking mga apo sa tuhod.” Namumula ang mga mata ni Luna. “Pero Granny, pinaghirapan namin ni Joshua para makuha ang antidote at mapagaling ka. Ikaw lang ang nakatatanda na iginagalang ni Joshua, at ikaw lang ang miyembro ng pamilya na hindi lang siya, kundi ang mga bata at ako ay pinapahalagahan…” Suminghot siya at nagpatuloy sa may sakal na boses, “Bata pa si Nellie; malayo pa ang lalakbayin niya. Lubos akong nagdududa na ang lason sa loob ng kanyang katawan ay hindi kailanman mane-neutralize. Maka
"Ngayon... hindi ko na kaya." Isang mapait na ngiti ang pinakawalan niya at tinitigan si Joshua. “Sa sobrang haba ng buhay ko, wala na akong pinagsisisihan. Ang tanging taong inaalala ko ay ikaw. “Namatay ang nanay mo noong ipinanganak ka, at kahit kailan ay hindi ka inalagaan ng tatay mo, kaya ako ang nagpalaki sa iyo. Alam ko kung gaano katigas ang ulo mo at kung gaano ka kalungkot…” Dahil doon, napatingin si Granny Lynch sa pinto. Nakikita niya ang apat na tao sa pamamagitan ng matte na salamin. Si Neil ay nakaupo sa kanyang wheelchair habang si Nigel ay nakatayo sa kanyang likuran. Nakayuko naman si Luna sa harap ni Nellie, pinupunasan ang mga luha sa mukha. Tinitigan ni Lola Lynch ang malabo nilang silweta sa salamin, isang malabong ngiti ang naglalaro sa kanyang mga labi. “Mabuting babae si Luna. Natutuwa ako na nasa tabi mo siya, at labis akong naantig na handa siyang magsakripisyo para sa isang matandang tulad ko, ngunit…” Inangat niya ang ulo niya para tingnan si Jos
Paglabas ni Joshua sa kwarto, katatapos lang mag-alo ni Luna sa isang umiiyak na si Nellie. Kahit na siya ay isang bata pa lamang, lubos na naunawaan ni Nellie ang mga kahihinatnan ng pagkilos ni Granny Lynch nang siya ay linlangin sa pag-inom ng panlunas na magpapagaling sa kanyang sakit. Tumigil na sa pag-iyak si Nellie pero suminghot pa rin. “Si Great-Granny... Ilang oras na lang po ang natitira sa kanya? Gagaling po ba siya kung kukuhain ng mga doktor ang dugo ko at ibibigay sa kanya?" Bumuntong-hininga si Luna at hinila si Nellie sa isang yakap ngunit walang sinabi bilang tugon. "Hindi gusto ng Great-Granny ang iyong dugo." Isinara ni Joshua ang pinto sa likod niya, humakbang papunta kay Nellie, at tumingkayad sa harapan niya. Tumingin siya nang diretso sa mga mata nito at nagpatuloy, “Nellie, Handa si Granny na ibigay ang lahat sa iyo dahil gusto niyang maging maayos ka. Kung ganoon, ayaw niyang makita kang nahihirapan, hindi ba?" Napaiyak si Nellie sa sinabi ni Joshua.
Naningkit ang mata ni Joshua na may hawak ng phone. Sampung minuto na ang nakakalipas. Alam niyang isang minuto lang bago sumakay sa elevator at makarating sa ward ni Granny mula sa ground floor. Lumipas ang sampung minuto, hindi pa rin dumarating si Adrian. Nangangahulugan ito na wala si Adrian dito para bisitahin si Granny Lynch. Nagpakawala ng hininga si Joshua, pumasok sa elevator, at nagtanong, “Nandito rin si Michael sa ospital, tama ba? Saang level ba siya?" "Sa ikalabindalawang palapag."… Sa loob ng silid ng pasyente sa ika-12 palapag. Basa ng tubig-dagat, hinubad ni Adrian ang kanyang jacket at sinabing, habang pinupunasan ang labis na tubig sa kanyang katawan, “Huwag kang mag-alala. Bagama't wala pa siyang malay, buhay pa siya. Itinago ko siya sa isang ligtas na lugar. Isang doktor mula sa isang maliit na klinika ang kasama niya. Sinabi ng doktor na nabulunan siya ng maraming tubig, at ito ay naging sanhi ng kanyang pagkahimatay. Maaaring mamatay siya kung hindi
Ang malalim na boses ni Joshua ay may bahid ng pagmamataas. Parehong nanginig sina Adrian at Michael. Sandaling natahimik ang lahat sa loob ng kwarto. Si Adrian ang unang nakabawi sa kanyang katinuan. Pinilit niyang ngumiti at sinabing, “Nagbibiro ka lang ba, Joshua? Kahit na ano, si Celia ay tiyahin mo, asawa ko, at ina ni Michael... Wala siyang ginawang masama, kaya bakit mo siya dadalhin sa istasyon ng pulis?" Humalukipkip si Joshua at pinalis ang malamig na tingin sa basang damit ni Adrian. "Saan ka nanggaling?" Isang awkward na ngiti ang pinakawalan ni Adrian. "W...w...wala akong pinuntahan." Hindi sumagot si Joshua at sa halip ay tinitigan lang siya ng malamig. Napakalakas at nangingibabaw ng aura ni Joshua na tila di-makahinga ang mga tao sa paligid niya. Kinakabahan si Adrian kaya nanginginig na siya. Sinundan niya ng tingin si Joshua, na naka-lock sa kanyang damit, at agad na sumagot, “Kanina lang, ako... Ngayon lang, aksidenteng nahulog ako sa isang lawa na gawa n
Tinapunan ni Joshua ng malamig na tingin si Adrian at sinabing, "Kailangan mong sumama sa akin ngayon din." Napakunot ang noo ni Adrian sa narinig. "Saan?" "Saan pa?" Napaismid si Joshua. "Tumanggi si Granny na uminom ng antidote, at lumalala ang kanyang kondisyon. Namatay ang iyong kapatid na babae maraming taon na ang nakalilipas, at ikaw ang kanyang nag-iisang anak na lalaki ngayon. Kailangan mo bang turuan kita kung ano ang dapat mong gawin?" Saglit na natigilan si Adrian, saka biglang napagtanto na gusto ni Joshua na magbigay respeto siya kay Granny Lynch bago ito pumanaw. Pinikit niya ang kanyang mga mata at sinabing, "Joshua, naiintindihan ko kung ano ang sinusubukan mong sabihin, at hindi ito parang itinatanggi kong magbigay ng respeto kay Mom." Dahil doon, lumingon siya, humiga sa sofa sa tabi niya, at tinitigan si Joshua na may pagtatagumpay na tingin. "Pero dapat may iaalok ka sa akin bilang kapalit sa pagtulong ko sa iyo, hindi ba?" Sinamaan siya ng tingin ni Josh
Hindi akalain ni Adrian na mabubunyag ni Joshua ang mga lihim na nangyari mahigit 20 taon na ang nakalipas, bago pa man siya ipanganak!Agad na pinagpawisan si Adrian. Tumayo siya at sinabi sa nanginginig na boses, “Ito ba ay… Nangangahulugan ba ito na kung bibisitahin ko si Mom ngayon, hindi mo na… tutuntunin ang doktor na nagtangkang iligtas ang iyong ina?” Napatingin sa kanya si Joshua. "Ano sa tingin mo?" "Sa..." Bumuntong hininga si Adrian. "Sa tingin ko, basta't bibisitahin ko si Mom ngayon, hahayaan mo ang lahat ng ito!" Kasama noon, inikutan niya si Joshua, nagmamadaling bumaba sa hallway, at nawala sa paningin. Napapikit si Joshua habang pinagmamasdan si Adrian na umalis. Napangiti siya sa labi at itinago ang phone niya. Syempre hindi niya papakawalan si Adrian ng ganoon kabilis. Walang sinuman—maliban kay Rianna mismo—ang makakapagpatawad kay Adrian sa kanyang ginawa. Sa kasamaang palad, mahigit 20 taon na siyang patay. Ang tanging dahilan kung bakit ginawa ito
"Huwag po kayong mag-alala tungkol dito." Inipit ni Luna ang ilang nakalugay na buhok sa likod ng kanyang tenga at nagpatuloy, "Basta po masaya ka." Napapikit si Lola Lynch at may sasabihin sana nang bigla siyang umubo ng isang subo ng dugo at nahimatay. Ilang beses na itong nangyari noon, kaya agad na inilabas ni Joshua si Luna at ang mga bata sa ward at nagpatawag ng ilang doktor para humingi ng tulong. Nakatayo silang lima sa labas ng glass window ng ICU at pinagmamasdan ang mga doktor na pilit na sinusubukang iligtas si Granny Lynch. Lahat sila ay nalungkot sa tanawing ito. Humihikbi si Nellie habang tahimik na pinupunasan ni Nigel ang kanyang mga luha. Maging si Neil, na kadalasan ang malakas, ay napaluha sa tanawing ito. Lumapit si Luna sa gilid ni Joshua at marahang hinawakan ang kamay nito. "Umalis kayo sa daanan!" Biglang lumabas si Dr. Janet mula sa elevator at pumasok sa kwarto ni Granny. Nag-inject siya ng puting likido sa mga ugat ni Lola Lynch, at pagkaraa