All Chapters of Virginian High School: Chapter 141 - Chapter 150

Kirsten EncarlightLumabas kami ni Samantha sa kwartong tinutuluyan namin pagkatapos naming maligo at makapagbihis. Umaga na ngayon at mataas na rin ang sinag ng araw."Hindi ba muna tayo kakain neto?"Lumingon ako kay Samantha. "Okay fine. Sige, kumain muna tayo."Dumiretso kami sa cafeteria ni Samantha. Lahat nang mga nadaanan namin ay nakatingin sa'min. Pawang ang lahat ay hindi makapaniwala nang nakikita kami dito. Napaka-weird ng eksena ngayon kung tutuusin."Hey."Hindi ko na napansin na napahinto na pala ako sa paglalakad ko. Iyong naalala ko kagabi na muntik na akong magahasa dito noon at dumating yung lalaki na may mga asul na mata na sa pakiwari ko ay Raijin ang pangalan. Para bang bumabalik sa paningin ko ngayon yung nangyare noon.Sa totoo lang, natakot talaga ako nang muli iyong lumandas sa isipan ko. Mu

Krizelle Encarlight's P.o.V."What happened to her?!"We were discussing about Kirsten in the headquarters when Thunder told me that she was sent to the clinic. Nawalan daw siya ng malay sa cafeteria. And here I am running as fast as I can."Nadatnan ko sa labas yung pamilyar na babae na sa pagkakaalam ko ay kaklase ni Kirsten. Siya yung napag-alaman kong nadisgrasya ni Kirsten dati kaya siya pinatalsik sa Lakestone High."Ikaw ba yung kaibigan ni Kirsten?" tanong ko sa kan'ya. Isinama rin siya ni Kirsten dito? Tsk. Hindi ko na talaga maunawaan pa ang kapatid ko.Umangat ang tingin no'ng babae sa'kin. Naluluha ang mga mata niya. "Y-Yes. I'm Samantha. And you must be her sister? Magkamukha kayo."Tumango ako. "What happened to her?" tanong ko sa kan'ya."Nasa cafeteria kami kanina. Nag-order lang ako ng food then napansin kong

Raijin Steel's Point of ViewAfter that incident happened, hindi na ako nanatili pa sa Dark Room. Dahil iyon din naman ang utos sa'kin ng Master."Tell your brothers you saved that family. Hindi pwedeng mabuko ka nila."I didn't  response to what he said. I just simply leave the Dark Room without looking back at him.Hirap na hirap akong lumabas sa Dark Room dahil sa pinsalang natamo ko mula aa mga tauhan ng Master. Literal na bugbog sarado ang inabot ko sa kanila. Hahangos-hangos akong nakalabas sa field ngunit nagpatuloy pa rin ako sa paglalakad kahit hirap na hirap na. Hanggang sa nakaabot na nga ako sa abandonadong building kung saan naroon ang headquarters.Eksaktong napindot ko na yung fingerprint scanner ay doon na ako tuluyang nawalan ng lakas."Raijin!" Narinig ko ang boses ni Zenre. Naramdaman kong inalalayan ako nito.

Raijin Steel's P.o.V.It was night and I'm here in my room here in the Dark Room. I used to stay here all night since I'm  not feeling well. Missing someone that I can't see right now."Hey, you stay here? Your brothers must be finding you right now." I looked at her. It was Skye. She sat down near me. Here in my bed.I shrugged my head and said, "They wouldn't."She raised her eyebrow. "How can you say so? Tsk! If I were you, please go back there if you really don't want them to know your secret.""Kirsten is here. She's at the clinic right now. For sure they were there."I saw her eyes widened. "A-Are you sure? Then let's get her. Panigurado pag dinala natin siya dito ay matutuwa sa'tin yung Master. Lalo na sa'yo—"I cut her off. "Are you sure on what you were saying?"Bago pa man na

Kirsten Encarlight's P.o.V.I paused for a second. Standing in front of him. Dang! I don't understand my heart right now. "R-Raijin..." I mouthed. He smiled a bit and I can see in both of his eyes that he was about to cry.Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at napayakap ako kaagad sa kan'ya. Naramdaman ko ang mahigpit na pagyapos nito sa mga yakap ko."Zero, where are you going?" That's all I heard from them. Hindi ko muna sila pinansin bagkus ay itinuon ko ang atensyon ko kay Raijin."I miss you..." we both said in each other."A-Are you fine now? Does your head still hurts?" Bakas sa tinig nito ang labis na pag-aalala."Y-yeah. It hurts a bit but I can manage. Don't worry about me." Bumitaw ito sa yakap ko sa kan'ya at saka nito hinawakan ang magkabilang sentido ko. Hinawi nito saglit ang buhok ko na nakaharang sa mukha ko at saka