All Chapters of The Boy Who Murdered Love [TAGLISH]: Chapter 61 - Chapter 70

"Saan ka pupunta?" Tanong ni Art nang maglakad ako palabas. Nasa dining table sila at naghihintay sa niluluto ni Sebastian para sa almusal. Si Diego naman ay nasa sala at nakaupo sa couch habang naka-tsaa. Kasama ni Art sa mesa ay sina Felicity at Dustin. Hindi ko alam kung saan natulog ang dalawang iyan dahil no'ng makita kong niyakap ng babae si Art kagabi, bumalik na agad ako sa kwarto at naglock ng pinto. Naba-badtrip ako sa hindi maipaliwanag na dahilan."Kukunin ko si Glutton sa bahay—"Nanlalaki ang mga mata ko nang makarinig ako ng nagmeow na pusa. Hinanap ko iyon pero wala akong nakita. Nasaan na iyon? Ako lang ba ang nakarinig o talagang may pusa dito?"Anong ginagawa mo?" Tanong ni Art pero hindi ko siya sinagot. Hinanap ko talaga ang pusa. I looked under the chairs, tables, the floor, everywhere. Hindi kaya patay na si Glutton at minumulto na niya ako? Char lang."May narinig ba kayong pu

Kasama ko na siya ngayon, abot-kamay ko na. Pero hindi ko masabi sa kanya ang dapat kong sabihin. Natatakot ako sa magiging reaksyon niya. Will he despise me? But why would he? Sasabihin ko lang naman sa kanya ang totoo.Nasabi ko na sa kanya kagabi ang pagiging kuya niya. Pero parang nakalimutan na ata niya dahil ngayon, umaasta na siyang boyfriend ko. Medyo masaya rin naman ako dahil hindi ko pala siya kadugo, kaya talagang pwedeng maging kami. Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako dahil dito o magiging malungkot dahil sa katotohanang ampon lang pala ako nina nanay at tatay na talaga namang nagpalaki sa akin."Ror?" Art snapped his fingers to bring me back to reality. I heaved a sigh and decided to help. Nasa park kami ngayon dahil naisipan nilang lumabas kami. They decided that we should have a picnic dahil boring daw doon sa mansyon. Nag-aalala rin ako dahil baka bumalik si Diego doon at hanapin kami. Pero bahala na nga. Baka hihintayin niya lang kami doon.

"Kumain ka na, Rora. Nagluto ako para sa 'yo." Diego handed me something. Nakatulala lang kasi akong nakatingin sa plato kong walang laman. Hindi pa rin nawawala ang takot at kaba ko dahil sa nangyari kanina. Maraming tumatakbo sa isip ko. Paano kung nakita ako ng dad ni Diego? Ano na kayang nangyari sa akin ngayon? Ano ba kasing kailangan nito sa akin? Bakit gano'n na lang ang galit nito sa pamilya namin?"Rora. Kumain ka na, please."Dahan-dahan kong tiningnan si Diego. Nag-aalala itong nakatingin sa akin. I tried to smile."Ang bait mo talaga sa akin, Diego. Paano ko kaya masusuklian ang kabutihan mo sa akin?" Walang gana kong sabi dito.Nabigla ako nang hawakan niya ang kamay kong nakapatong sa mesa. He gently held it habang hindi pa rin nawawala ang tingin niya sa mga mata ko."I just want you to give me a chance, Rora. Give me a chance to love you."Dahan-dahan kong inalis ang kamay ko mula sa mesa dahilan para mabitawan niya iyon. Nap

"Rora, I want you to do what I tell you." Humarang si Diego sa akin at hinawi niya ako para mapunta ako sa likuran niya. Naglalakad papunta sa kinaroroonan namin ang dad niya pati na rin ang mga tauhan nito. Masama ang tingin ng dad ni Diego sa amin. Natatakot ako at kinakabahan. Ikinasa pa ni Sir Archibald ang hawak nitong baril. Napaatras si Diego kaya umatras na rin ako hanggang sa makasandal na ako sa railings."Rora, will you trust me on this?" Biglang tanong ni Diego. I gulped before I answered yes. Naniniwala ako na hindi ako ipapahamak ni Diego. I know that he won't do anything that will make me lose my trust on him."I want you to jump down there. Okay?"Nanlalaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Ano raw? Tatalon saan?Napatingin ako sa likuran. Tatalon ako sa napakataas na building na ito? Is he serious? Nang tingnan ko ang nasa baba ay muntik akong masuka sa takot."Rora

"Salamat po." I thanked the nurse when she went out the room where Diego is situated. She smiled at umalis na rin. Pumasok ako sa loob at nakita si Diego na nakaupo na sa kama. Bandages were wrapped all over his face. Pati sa ibang bahagi ng katawan niya ay may bandage. Unang pumasok sa isip ko nang makita siya ngayon ay ang pagiging dahilan ko kung bakit siya nagkakaganito."R-roro." Hindi niya masyadong maibuka ang kanyang bibig dahil sa bandage. Tumakbo ako papunta sa kanya at niyakap na naman siya. I rested my head on his chest."Sorry, Diego. Sorry talaga." Napapikit ako nang mariin. This is all my fault. Kasalanan ko talaga kung bakit nangyayari kay Diego ito. Natatakot akong mawala siya. Ayokong pati siya ay mawala sa akin. He is a very important person. Naging parte na siya ng buhay ko."N-no need to say sorry. I just... I just want to protect you." Mas lalo kong hinigpitan ang pagyakap sa kanya dahil sa sinabi niya. Nagpapaka-martir pa talaga siya ah. I