All Chapters of The Vapid Patient: Chapter 1 - Chapter 10

    "Angelic, dalian mo paparating na sila!” sigaw ng kasamahan ng dalaga na hapong-hapo na sa pagtakbo mula pa kanina. "Napapagod na ako, Zette,” saad nito ngunit patuloy pa rin sa pagtakbo. "Malapit na tayo do'n sa may tren bilis hindi ka pwedeng sumuko ngayon!" Huminto panandalian si Zette upang makahabol sakan’ya ang kaibigan. Sa loob ng ilang oras nilang pagtakbo at pagtakas ni isang mga kapwa nila tao ay wala na silang nakakasalubong o nakikita. Mistulan na ding ghost town ang buong paligid dahil napakatahimik na nito at parang sila na lang ang tanging buhay. Ang tren na lang ang nag-iisa nilang pag-asa upang makakita ng tao kung sakali man at upang mabuhay. "Unti na lang.” Inilahad na ni Zette ang kamay para tulungan na sa pagtakbo si Angelic na gusto ng sumuko kanina pa. Ilang hakbang na lang ang distansya nila at tuluyan na nga silang nakasampa sa tren. Kinalabog nila ‘to nang kinalabog at sinubukang

"Kaya ko."   Nagkatinginan na lang kami ng aide dahil sa naging reaksyon n’ya.   Inabala ko na lang muna ang sarili ko sa pagtingin ulit sa buong paligid. Wala namang espesyal dito sadyang kakaiba lang dahil sa kulay nito. Sa paglibot ng mga mata ko ay nahagip ko ang funeral wreth na nasa gilid ng tv nakalagay. Lalapitan ko na sana ‘yon nang bigla akong tawagin ng aide.   "Ahm…Doc, kung ayos lang po maiwan ko po muna s'ya sayo? pinapatawag po kasi ako. Pasensya na po talaga.”   Wala namang kasong tumango ako kaya lumabas na s'ya. Lumapit na din ako do'n sa funeral wreth para basahin ang nakasulat do'n sa ribbon no'n.   It was his name.    Nawala ang atensyon ko do'n nang bigla kong marinig ang mahinang pagmura ng pasyente ko sa likuran ko. Nakita kong nagkalat na sa damit n'ya ang pagkain, malamang ay nahulog ‘yon mula sa kutsara maging ang gili

"Do I smell bad?”   Halos malaglag ang panga ko sa sinabi n'ya. Kanina pa ako nalilito sa inaakto n'ya at may paghawak pa s'ya ng damit ‘yon pala tatanungin n'ya lang kung mabaho s'ya.    Napahinga muna ako ng malalim at saka lumapit sa d****b n'ya bago s'ya amuyin. Matangkad s'ya samantalang ako hanggang d****b n'ya lang kaya do'n sa parteng ‘yon ko s'ya inamoy dahil ‘yon lang ang abot ko.     "No need to use perfume na po, Sir,” nakangiti kong sabi.    "You don't need to use 'po'. Anyway… " Sandali s'yang napatigil at napatingin sa orasan na nasa itaas lang ng tv n'ya. "Pwede mo ba akong tulungan kumain? Ayoko na kasi magkalat katulad kahapon, ikaw pa rin kasi ang maglilinis no’n kapag nagkataon.”   Wala akong kahirap-hirap na tumango dahil wiling akong tumulong simula no'ng makita ko s'ya kahapon na gano'n kumain sinigurado ko na sa sarili ko na hindi na

Nawalan ako ng balanse kaya agad akong napakayakap sa kan’ya dahil sa takot na pumalakda sa sahig. Dumaloy sa ’king ilong ang napakabango n'yang damit at panigurado na hanggang mamaya ay nakakapit pa din sa ’kin ang kan'yang amoy.    Nagkasalubong ang mga mata namin nang iangat ko ang aking mga tingin. Parehas kaming tila naestatwa at hindi alam ang gagawin. Nang makabawi ako ay kaagad akong tumayo ng tuwid.    "G-good morning, Sir,” wika ko habang pilit na tinatago ang pagkailang dahil sa nangyari.    "Pasensya, hindi ko napansing nandito ka na pala," paliwanag n'ya habang nag-iiwas ng tingin.    I noticed that even though he was going through something he was a very softhearted person. He always apologizes when he knows he did something wrong and I appreciate him more because of that.   "Parehas lang naman tayo, Sir, na nagulat,” natatawa kong tugon. Sinukli

  Nang sandali n'yang sabihin 'yon ay mabilis na umawang ang labi ko sa gulat na hindi ko na nagawa pang itago. Hindi ko inaasahan na may gan'to pa lang kwento ang ospital na 'to. Namatay dito sa ospital? Ibig sabihin dito rin nagtatrabaho ang fiancé ni Rue? Hindi naman imposible ‘yon dahil sa tito n'ya naman ang institution na 'to pero ano ang sanhi ng pagkamatay ng fiancé n'ya?  "Ano ang naging sanhi ng pagkamatay n'ya?" nagtataka kong tanong ngunit umiling lang si Mrs. Romana tila wala s'yang balak ikwento sa 'kin ang buong pangyayari kaya hindi na ako nagtanong pa muli.  "Just be prepare for what might happen, Angelic but we will assure you that It will never gonna happen again." Naramdaman ko na lang ang marahang pagkakalapat ng palad ni Chief sa balikat ko tila sinabing wag na akong mag-alala at sila na ang bahala. I just smiled weakly at her. Paanong hindi ako mag-aalala kung hindi ko alam kung ano ang tinutukoy n'ya? Mas lalo tu