All Chapters of พ่ายรักคุณสามี: Chapter 161 - Chapter 170

ดวงตาดำขลับอันสดใสและไร้เดียงสาของเซี่ยซีหว่านหรี่เล็กลง เธอส่งข้อความเสียงด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่า “ทำไมกู้เยี่ยจิ่นถึงซ่อนเธอไว้ล่ะ?”เสียงนุ่มละมุนอันไพเราะของเยี่ยหลิงถูกส่งผ่านมาทางข้อความเสียงว่า “ไม่ใช่เพราะครั้งที่แล้วเหรอที่บรรดาคนใหญ่คนโตมาฉลองวันเกิดเขา แต่ฉันไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเขา เขาก็ซ่อนฉันไว้อย่างรวดเร็ว และเขายังให้พี่ฮวามาบอกกับฉันว่า คิดได้เมื่อไหร่ก็กลับไปหาเขาเมื่อนั้นด้วย”เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วของเธอ แล้วตอบกลับว่า “หลิงหลิง คุณชายกู้คนนี้แท้จริงแล้วต้องการทำอะไร นั่นเป็นบุญคุณความแค้นของคนรุ่นก่อน เธอไม่ได้ทำอะไรเลย แม้ว่าเขาจะต้องการแก้แค้น เขาก็ได้แก้แค้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ พิธีบรรลุนิติภาวะของเธอวันนั้นเขายังทำกับเธอไม่มากพอเหรอ ทำไมเขาถึงยังก่อกวนเธออยู่ล่ะ?” เซี่ยซีหว่านรู้สึกโกรธมาก และพูดเพิ่มเติมอีกหนึ่งข้อความเสียงว่า “ฉันรู้สึกว่า คุณชายกู้คนนี้จิตใจอ่อนแอ ตั้งแต่เด็กเขาเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมของครอบครัวที่กดดัน รับความเจ็บปวดและความแค้นของแม่ เขาต้องการทำให้เธอตกหลุมรักเขาที่สามารถใช้เวลาหลายปีชักนำเธอไปทีละน้อยและสุดท้ายก็สามารถควบคุมเธอได้

เซี่ยซีหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโพสต์บนเวยป๋อ ไม่มีแคปชั่นอะไรเลย เพียงแค่ทิ้งลิงก์ห้องถ่ายทอดสดไว้เซี่ยซีหว่านที่เงียบกริบไปตลอดช่วงบ่าย แต่จู่ ๆ กลับเข้ามาในห้องถ่ายทอดสดของเยี่ยหลิง และเครือข่ายอินเทอร์เน็ตทั้งหมดก็กลับมาคึกคักในทันทีผู้ช่วยของเยี่ยหลิงมองดูจำนวนผู้ชมที่พุ่งทะยานสูงขึ้นในห้องถ่ายทอดสดด้วยความตื่นเต้น แล้วพูดว่า “เยี่ยคนสวย เซี่ยคนสวย พวกคุณช่างไม่ธรรมดาจริง ๆ”เยี่ยหลิงจิบน้ำเสร็จจึงพูดว่า “เปิดห้องถ่ายทอดสดกันเถอะค่ะ”“เปิดตอนนี้เลยเหรอ? คุณต้องการรออีกไหม?”“ไม่ต้องรอแล้วค่ะ ระหว่างการถ่ายทอดสดพวกเราจะสามารถทิ้งระยะห่างจากบ้านข้าง ๆ ได้อย่างแน่นอนค่ะ” “ตกลง” ผู้ช่วยจึงเปิดห้องถ่ายทอดสดทันที ใบหน้าที่อ่อนหวายนุ่มนวลและงดงามของเยี่ยหลิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เธอพูดเตือนเซี่ยซีหว่านว่า “หว่านหว่าน ดูคอมเมนต์สิ มาแล้ว มาแล้ว พวกเขามากันหมดแล้ว!”เมื่อเซี่ยซีหว่านลืมตาขึ้น คอมเมนต์ของห้องถ่ายทอดสดทั้งหมดก็ระเบิดขึ้นในพริบตาเดียว “เซี่ยซีหว่าน เธอยังมีหน้ามาปรากฏตัวอีกเหรอ?” “เซี่ยซีหว่าน ตอนนี้ประธานลู่อยู่กับเหยียนเหยียนแล้ว หนังสือข้อตกลงการหย่าร

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านก็เห็นผู้ช่วยแอบทำท่าโอเคอยู่ข้าง ๆ เยี่ยหลิง และเสื้อผ้าทั้งตัวของเยี่ยหลิงก็ขายหมดเกลี้ยงภายในไม่กี่วินาทีทั้งหมดถูกขายไปหมดแล้ว เซี่ยซีหว่านถามผู้ช่วยด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อว่า “ทั้งหมดขายหมดแล้วเหรอคะ?”นี่เป็นครั้งแรกของผู้ช่วยของห้องถ่ายทอดสดที่ได้เห็นอำนาจอันน่าเกรงขามของเยี่ยหลิงราชินีวงการนำแฟชั่นคนนี้ เธอพยักหน้ารับแล้วพูดว่า “ใช่ หมดเกลี้ยงภายในสามวินาที ลิงก์ถูกเอาออกแล้ว”โอ้พระเจ้า เยี่ยมมากเลย! เซี่ยซีหว่านมองไปที่เยี่ยหลิงด้วยดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับคอมเมนต์ของห้องถ่ายทอดสดมีการเด้งขึ้นตลอด “ฮือฮือฮือ แย่งไม่ได้อ่ะ” “มือช้าก็ไม่ได้” “หลิงหลิงคนสวย ต่างหูที่เธอใส่สวยจัง ขอลิงค์หน่อยค่ะ” “ลิงค์กระเป๋าและรองเท้า ฉันต้องการทั้งหมด” เสื้อผ้าทั้งหมดที่สวมใส่บนตัวของเยี่ยหลิงถูกชาวเน็ตในรายการถ่ายทอดสดเหมาหมดจนไม่เหลือ ผู้ช่วยเพิ่งแนบลิงก์ลงไปเพียงไม่กี่วินาทีก็หมดเกลี้ยง เยี่ยหลิงไม่ได้ลองทีละตัว เพราะยังไงเธอก็ไม่สามารถลองเสื้อผ้ามากขนาดนี้ได้ เธอยื่นมือเล็ก ๆของเธอเพื่อพลิกเสื้อผ้าไปมาและหยิบจับเสื้อผ้าให้เข้าชุดกันสำหรับ

เยี่ยหลิงกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ปลายสายกลับมีเสียง “ตู๊ดตู๊ด” ดังขึ้นถึงสองครั้ง กู้เยี่ยจิ่นที่อยู่ปลายสายได้วางสายไปแล้ว “หลิงคนสวย แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น เธอรู้ไหมว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้?” ผู้ช่วยถามด้วยความรู้สึกกังวลที่ยังหาคำตอบไม่ได้ เยี่ยหลิงเก็บโทรศัพท์ลงนกระเป๋าพร้อมกับลุกขึ้น แล้วพูดว่า “คน ๆ นี้พวกคุณไม่สามารถยั่วยุได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะจัดการให้เองค่ะ” เมื่อเยี่ยหลิงพูดจบก็ออกไปในทันที...เยี่ยหลิงขับรถไปที่คฤหาสน์ซีเจียงเยว่ทันที เมื่อถึงที่คฤหาสน์เธอจึงกดกริ่งที่ประตูอย่างรวดเร็วรอเพียงไม่นานประตูอพาร์ตเมนต์ก็เปิดออก ร่างสูงใหญ่ราวกับหยกของกู้เยี่ยจิ่นก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอเมื่อกลับถึงบ้านเขาก็ถอดเสื้อคลุมออกข้างนอกออก ตอนนี้บนตัวของเขาสวมเสื้อเชิ้ตบาง ๆ คอวีสีน้ำเงินอ่อน ท่อนล่างสวมกางเกงขายาวสำหรับอยู่บ้านสีดำ ใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับรูปปั้นอันวิจิตรของจิตรกร ทั้งงดงามและมีเอกลักษณ์ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความสุขุมเยือกเย็นยากเกินที่จะต้านทานได้“มาแล้วเหรอ? ผมกำลังทำอาหารอยู่พอดีเลย คุณล้างมือแล้วเรามากินข้าวด้วยกันเถอะ” กู้เยี่ยจิ่

ต่อไปเธอจะตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นยานี้จึงไม่จำเป็นต้องกิน กู้เยี่ยจิ่นเงยหน้าขึ้นมองเธอ แต่เธอก็ถอยเท้าเร็วขึ้นหนึ่งก้าวลุกขึ้น แล้วพูดว่า “คุณค่อย ๆ เพลิดเพลินไปกับอาหารค่ำของคุณเองเถอะ ฉันขอตัวกลับก่อน”“หลิงหลิง !” กูเยี่ยจิ่นคว้าตัวเธอไว้ สายตาของเขาจ้องลึกไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวของเธออย่างหนักแน่นราวกับว่ากำลังเอ็กซ์เรย์และอยากจะมองทะลุเธอให้ได้ “คุณเป็นอะไร?” “อะไร ฉันทำไมเหรอ มีแต่คุณที่ชอบหาเรื่องแล้วก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรเหรอ?” เยี่ยหลิงกลับคืนสู่สภาวะเกียจคร้านและน่ารักอ่อนโยนตามปกติ จากนั้นเธอก็หันหลังเดินจากไป ใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้เยี่ยจิ่นจะน่าเกลียดกว่านี้อีกไม่ได้แล้ว เขาเม้มริมฝีปากบางจนกลายเป็นเส้นโค้ง เยี่ยหลิงเดินไปทางประตู ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านตู้ใบหนึ่ง จู่ ๆ ตู้ก็เกิดการสั่นไหวโยกไปโยกมาสองที แล้วก็ล้มลงมาที่เธอทันที“หลิงหลิง !”กู้เยี่ยจิ่นกอดเธอจากด้านหลัง ขณะที่ตู้กำลังทับที่ตัวเขา มือใหญ่ของเขาจับเธอและกดเธอไว้ในอ้อมอกของเขาเยี่ยหลิงได้ยินเสียงของหนักตกลงบนพื้น ชายผู้นั้นก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างแผ่วเบา ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างกะทัน