All Chapters of พ่ายรักคุณสามี: Chapter 141 - Chapter 150

เซี่ยเหยียนเหยียนสวมชุดเดรสหรูหราและมาถึง ณ ห้องโถงแล้ว เธอได้พบเห็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์และศาสตราจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิมากมายในที่แห่งนี้ นี่นับว่าเป็นโอกาสแรกที่เธอได้เข้ามาร่วมงานแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกประหม่าและตื่นเต้นมาก ทันใดนั้นเองศาสตราจารย์เฉียนก็เดินเข้ามา “เหยียนเหยียน เธอมาแล้วเหรอ?” เซี่ยเหยียนเหยียนรีบเดินขึ้นไปคล้องแขนศาสตราจารย์เฉียนทันที “อาจารย์คะ วันนี้มีศาสตราจารย์มากันเยอะแยะเลย หนูเคยดูพวกเขาในการสัมภาษณ์ทางโทรทัศน์ และเคยอ่านงานวิจัยทางการแพทย์ของพวกเขาด้วยค่ะ”ศาสตราจารย์เฉียนพูดขึ้นว่า “เหยียนเหยียน หลายปีที่ผ่านมาเธอร่ำเรียนวิชาอย่างหนักมาโดยตลอด และเพิ่งกลับมาจากเรียนต่างประเทศที่สถาบันเซิงลี่ ยังไม่มีเครือข่ายในวงการศึกษาแพทย์ ครั้งนี้ฉันพาเธอมางานเลี้ยงนี้ก็เพื่อจะแนะนําคนเหล่านี้มาทําความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น และที่สําคัญที่สุดเลยคือเธอจะต้องฝากตัวเป็นศิษย์ของพวกเขา” ภายในใจของเซี่ยเหยียนเหยียนเต้นแรง ใช่แล้ว เธอกําลังจะฝากตัวเป็นศิษย์ แล้วผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ทุกคนก็มีทีมแพทย์เป็นของตัวเองกันทั้งนั้น พวกเขาทำงานวิจัยเกี่ยวกับการแพทย์วินิจฉัยที

เมื่อได้ยินลู่จื่อเซียนเอ่ยชื่อ “เซี่ยซีหว่าน” ลู่หยินหยินจึงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “จื่อเซียน หลานรู้จักเซี่ยซีหว่านด้วยเหรอ? ใช่แล้ว สาวน้อยอัจฉริยะทางการแพทย์คนนี้ก็คือเซี่ยซีหว่าน ป้าอยากจะแนะนําพวกเธอได้รู้จักกันยังไงล่ะ”“คุณป้าครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ!” ลู่จื่อเซียนวางสายทันที เด็กคนนี้! ลู่หยินหยินวางโทรศัพท์ลง ภายในใจเธอก็เกิดความสงสัย หรือว่าจื่อเซียนกับซีหว่านจะเป็นคนเคยรู้จักกันมาก่อน? เมื่อครู่จื่อเซียนยังบอกว่าจะไม่มาแล้วอยู่เลย แต่พอได้ยินชื่อเซี่ยซีหว่านก็เปลี่ยนคําพูดทันที แถมยังรีบตามมาที่นี่อีก นี่ดูเหมือนจะอธิบายอะไรบางอย่างได้แล้วล่ะ…เซี่ยซีหว่านหยิบแก้วทรงสูงขึ้นมาจิบไวน์แดง จากนั้นเซี่ยเหยียนเหยียนก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าคร่ำเครียด แล้วถามคาดคั้นเสียงเบาว่า “หว่านหว่าน เธอรู้จักกับอาจารย์ใหญ่ได้ยังไง เธอมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม?”เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกแย่มากราวกับมีหนามทิ่มแทงเข้าที่อก เพราะอย่างไรแล้วการศึกษาและการแพทย์เป็นสิ่งที่เซี่ยเหยียนเหยียนภาคภูมิใจมากที่สุด และเป็นสิ่งสำคัญหนึ่งเดียวในชีวิตเธอ หากวันใดเธอสูญเสียเครื่องป

บนรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรู ลู่หานถิงกําลังขับรถอยู่ เขาไม่ได้พูดอะไรเลยมาตลอดทางเซี่ยซีหว่านรู้แล้วว่าเขาโกรธ เธอหันหน้าเล็กไปมองเขาด้วยสีหน้าเง้างอน “คุณลู่ คุณกำลังโกรธเหรอคะ?” ลู่หานถิงใช้มือใหญ่สองข้างกดตรึงลงบนพวงมาลัย แล้วพูดโดยไม่มองหน้าเธอ “คุณถามผม ทั้งที่รู้อยู่แล้วน่ะเหรอ?”“...คุณลู่ เรื่องนี้ฉันอธิบายได้นะคะ ฉันไม่รู้ว่าอาจารย์ใหญ่ของสถาบันเซิงลี่คือคุณป้าของคุณ และฉันก็ไม่รู้ว่าลู่จื่อเซียนเป็นน้องชายคุณด้วย เรื่องวันนี้เป็นแค่เหตุบังเอิญเท่านั้นค่ะ”ลู่หานถิงมองเธอแวบหนึ่ง “จื่อเซียนเป็นเพื่อนร่วมงานกับคุณเหรอ?” เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลู่จื่อเซียนมาที่เมืองไห่เฉิง และก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาเข้าไปทำงานที่ซูมี่และกลายเป็นเพื่อนร่วมงานกับเซี่ยซีหว่าน ถึงอย่างไรก็ตามลู่จื่อเซียนก็เป็นนักวิชาการแห่งมหานครเอมพีเรียล และยังเป็นคนที่มีฝีมือระดับปรมาจารย์ เขาจะมาที่เมืองไห่เฉิงทำไม? เซี่ยซีหว่านพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ค่ะ ตอนที่ฉันเข้าไปที่ซูมี่เขาก็อยู่ที่นั่นแล้ว”“พวกคุณสนิทกันมากเลยเหรอ?” “ไม่สนิทเลยค่ะ เมื่อครู่ฉันเพิ่งจะรู้ชื่อเขาเอง…” “ไม่มีอะไรอย่างอื่นใช่ไหม?

เซี่ยซีหว่านอุ้มเจ้าหยวนหยวนกลับเข้าห้องนอน เจ้าหยวนหยวนนอนอยู่ในกรงของตัวเอง ไม่นานก็หลับไป เซี่ยซีหว่านนอนเอนตัวอยู่บนเตียง เธอคิดถึงสิ่งที่คุณย่าพูดไปเมื่อครู่ ทำให้นอนพลิกไปพลิกมาจนนอนไม่หลับ เธอเอี่ยวตัวไปด้านข้าง แล้วยื่นมือเล็กออกมาลูบหมอนที่เขาเคยหนุนอย่างแผ่วเบา ตอนนี้เขากําลังทําอะไรอยู่นะ? เซี่ยซีหว่านหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความวีแชทหาเขา “คืนนี้คุณจะไม่กลับมาจริง ๆ งั้นเหรอคะ?” “ติ๊ง” เสียงข้อความดังขึ้น ข้อความตอบกลับของเขาส่งกลับมาอย่างรวดเร็ว ทําให้คนอดสงสัยไม่ได้ว่าตอนนี้เขาถือโทรศัพท์ส่งข้อความอย่างว่องไวเหมือนกันกับเธอหรือเปล่าลู่หานถิง “ผมนอนที่บริษัท” เซี่ยซีหว่านนับคําที่เขาตอบกลับมา หนึ่งสองสามสี่ห้า...มีเพียงห้าคําเท่านั้น ตอบสั้นจริง ๆเซี่ยซีหว่านพิมพ์ข้อความส่งกลับไปใหม่ “ฉันอยากจะคุยกับคุณ…” แต่ข้อความยังไม่ทันได้ส่งออกไป ข้อความของเขาก็ส่งมาอีกแล้ว “ผมไปประชุมแล้ว คุณก็นอนเร็วหน่อยนะ ราตรีสวัสดิ์” เขาเอาแต่ป่าวประกาศอยู่ฝ่ายเดียวว่าการสนทนาจบลงแล้ว เซี่ยซีหว่านโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างโกรธเคือง จากนั้นก็กอดหมอนของเขาไว้ในอ้อมแข

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดขึ้นในสายตาของเธอ ลู่จื่อเซียนมาแล้ว! เขามาที่นี่ได้อย่างไร? ลู่จื่อเซียนหลุบเปลือกตาสวยและมองไปที่เธอแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาที่เย็นชาก็ไปหยุดอยู่บนขวดเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยพิษดอกลำโพง “สิ่งนั้นคืออะไร?”เซี่ยซีหว่านกระพริบตาปริบ ๆ เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบขวดเล็ก ๆ นั่นไปซ่อนไว้ในกระเป๋าของเธอ “ไม่...ไม่มีอะไรค่ะ แค่ของเล่นที่ซวงซวงเอามาให้ฉันน่ะค่ะ” หญิงสาวไม่สามารถโกหกได้เลยจริง ๆ แม้ว่าตอนนี้เธอจะพยายามทําตัวให้สงบและเป็นปกติมากแค่ไหนก็ตาม แต่คิ้วที่งดงามของลู่จื่อเซียนยังคงขมวดเป็นปม “ทำไมผมถึงเห็นเหมือนยาพิษเลยล่ะ?” “......”เซี่ยซีหว่านนึกขึ้นได้ว่าลู่จื่อเซียนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นถึงบุตรแห่งสวรรค์และยังเป็นนักวิชาการผู้เก่งกาจที่มีอายุน้อยที่สุดของมหานครเอมพีเรียล การที่คิดจะปิดบังเขานั้นยากเกินไป เขาน่าจะมองอะไรบางอย่างออกแล้ว เซี่ยซีหว่านอยากจะตบหัวตัวเอง แต่ทําไมเธอถึงไม่ระวังจนถูกเขาจับได้ขนาดนี้ แต่เขามักจะทําตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้เสมอ ขนาดเวลาเดินยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย “จื่อเซียน นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ค