All Chapters of คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: Chapter 71 - Chapter 80

เธอดูถูกหลี่โม่เพราะเขาเป็นคนจน!ถ้าเขามีเงินบ้าง ก็คงจะไม่เป็นไร แต่นี่เขามันก็แค่คนไร้ประโยชน์หลี่โม่กำมัดแน่น สายตาของเขาเย็นชาทุกคนคิดว่าเขาเป็นขยะสังคม แต่ไม่มีใครรู้เขาเป็นถึงนายน้อยของแดนมังกร และในอนาคตเขาจะได้เป็นของราชามังกร!แค่พูดคำเดียว ไม่ใช่แค่การเปลี่ยนห้องอาหารเป็นชั้นบน แต่ร้านนี้เขาก็ซื้อได้!อีกด้านหนึ่ง ฉวีเทียนไห่ที่นั่งอยู่ด้านข้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยหลี่โม่นี้มันช่างโง่จริง ๆ เขาถูกภรรยาของเขาตบ และโดนแม่สามีของเขาด่าทอตลอดช่างไร้ประโยชน์จริง ๆ !ในขณะเดียวกัน สีหน้าของพนักงานเสิร์ฟยิ่งดูน่าเกลียดขึ้นไปอีกบ้าจริง!เขาก็แค่ไอ้ขยะที่เอาแต่เกาะผู้หญิงกิน!เขาก็แค่ทำเป็นอวดบอกว่าจะขึ้นไปทานอาหารชั้นบน เขาก็แค่พูดไปแบบนั้นเพื่อความสนุกของตัวเองเท่านั้น!หลังจากนั้น มุมมองของพนักงานเสิร์ฟก็แย่ลง และเธอก็ถามอย่างเย็นชาว่า "คุณลูกค้าคะ คุณจะเปลี่ยนห้องไหม? จะเปลี่ยนก็รีบเปลี่ยน ฉันต้องไปบริการลูกค้าคนอื่นอีก"กู้หยุนหลานปาดน้ำตาออกจากหางตาของเธอ เธอหันกลับมา และกล่าวขอโทษ “ฉันขอโทษด้วยค่ะ แต่เราจะไม่เปลี่ยนห้อง”ปั้ง!พนักงานเสิร์ฟตบเ

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้อง ประตูของห้องที่อยู่ถัดไปก็เปิดออก ผู้หญิงในชุดกระโปรงสั้น และเสื้อเกาะอกก็เดินออกมาจากห้อง เธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด และดูแฟชั่นทันสมัยมากผู้หญิงคนนั้นเดินโซเซไปสองสามก้าว เห็นได้ชัดว่าเธอดื่มไปมากเธอคือกู้ชิงหลินวันนี้เธอมาสนุกกับเพื่อน ๆ ที่เป็นลูกเศรษฐีสองสามคนยังไม่ทันที่เธอจะได้ออกมาจากห้อง เธอเห็นคนที่รูปร่างดูเหมือนกู้หยุนหลาน และหลี่โม่เดินเข้าไปในห้องข้าง ๆพวกเขาจะมีสิทธิ์มาในที่ระดับนี้ได้อย่างไร?เมื่อคิดเรื่องนี้ กู้ชิงหลินก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อที่จะดู แต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตูห้องหยุดเอาไว้ "คุณผู้หญิงครับ นี่ห้องอาหารส่วนตัว"กู้ชิงหลินพ่นลมหายใจออก และไม่ได้สนใจเรื่องนี้ต่อ เธอแค่คิดว่าเธอคงดื่มมากเกินไปทางอีกฝั่ง กู้หยุนหลานเดินเข้าไปในห้อง และค่อย ๆ นั่งลงนั่นคือทัศนียภาพที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสันสวยงาม"พวกคุณจะสั่งอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการเลยครับ"หลังจากพูดจบ หวูเต้าเหวินก็กระซิบกับพนักงานเสิร์ฟข้าง ๆ เขาว่า “ไป ไปเอาเมนูชุดใหม่มา ฉันต้องการรายการอาหารที่เหมือนเดิมแต่ราคาต่ำสุด เข้าใจไหม?”หวูเต้าเหวิ

หลี่โม่ยิ้มพลางกล่าว “ไม่เป็นไรครับ คุณสั่งเลย”กู้หยุนหลานไม่ได้พูดอะไรความรักที่ดูดดื่มนั้น กระซิบกระซาบกันที่ข้างหู รอยยิ้มที่ฉายซ้ำ ๆ ในดวงตาของฉวีเทียนไห่ทำให้เขารู้สึกแค้นใจเป็นอย่างมาก! ‘หลี่โม่!’‘จะช้าจะเร็วฉันก็จะฆ่าแกแน่!’กู้หยุนหลานดูเมนูอาหาร ในใจก็คิดสงสัย สวนลอยฟ้าที่นี่ไม่ใช่ห้องอาหารที่ดีที่สุดหรอกหรือ? ทำไมกุ้งมังกรที่นี่ตัวละห้าร้อยบาทเองล่ะ?หรือแม้แต่ไข่ปลาคาเวียร์ ก็ช้อนละแปดสิบบาทเท่านั้น… กู้หยุนหลานงุนงงเล็กน้อย เธอเลิกคิ้วขึ้นพลางหันไปมองฉวีเทียนไห่ที่กำลังคุยอยู่กับหวังฟาง ภัตตาคารอาหารแห่งนี้เห็นแก่หน้าของเขาจริง ๆ หรือ? เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นที่ชั้นล่างเมื่อครู่ เหมือนกับว่าผู้จัดการหวูเต้าเหวินจะเห็นตอนที่หลี่โม่ถูกคุณแม่ตำหนิถึงได้เปลี่ยนห้องอาหารแทนพวกเขา และอีกอย่างก่อนที่จะออกมาเมื่อกี้ หวูเต้าเหวินยังมองมาทางหลี่โม่อีกด้วยคิด ๆ ดูแล้ว เมื่อตอนก่อนที่จะเข้ามา หลี่โม่พูดไว้ว่า ไม่ต้องห่วงว่าต้องจ่ายเท่าไหร่ เดี๋ยวเขาจัดการเองหรือบางทีอาจเป็นเพราะหลี่โม่?กู้หยุนหลานเผลอเอนตัวมองหลี่โม่อย่างไม่ตั้งใจ แล

ทันใดนั้นเอง ฉวีเทียนไห่ก็โมโหขึ้นมา และกล่าวด้วยความโกรธว่า “ผู้จัดการหวู คุณอย่าไปหลงกลไอคนชั้นต่ำนะครับ มันคือหลี่โม่ ไอ้ขยะ คนมีคุณสมบัติหรือความสามารถอะไรถึงต้องได้รับความเคารพขนาดนี้? เขาช่วยเถ้าแก่ใหญ่พวกคุณเอาไว้? แล้วช่วยอะไร? ผมไม่เชื่อ!”ฉวีเทียนไห่ทั้งหงุดหงิดและโกรธเคืองถึงขีดสุด!วันนี้ตนคิดมาอย่างดีว่า จะทำตัวเป็นผู้รู้ต่อหน้าหลี่โม่กับกู้หยุนหลาน ทำไมถึงได้ยากเย็นขนาดนี้!มันเจ็บใจนัก!กู้หยุนหลานหันหน้ามา แล้วจ้องหลี่โม่ด้วยสายตาเป็นประกายและเอ่ยถาม “เถ้าแก่ใหญ่อะไรเหรอคะ?”หลี่โม่ยิ้ม พลางกล่าว “วันนั้นคุณก็เคยเจอไม่ใช่เหรอ? ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ตอนที่คุณอยู่กับจินช่านน่า”เมื่อได้ฟังคำอธิบาย กู้หยุนหลานก็นึกออกทันที กล่าว “อ้อ รถโรลส์-รอยซ์คันนั้น…”พูดถึงตรงนี้ กู้หยุนหลานก็ปิดปากเล็ก ๆ ของตนเองไว้ ที่แท้คุณตาคนนั้นก็คือเถ้าแก่ใหญ่ของภัตตาคารอาหารนี่เองพอเห็นสถานการณ์นี้ หวังฟางก็ร้อนรนแทบไม่ไหว จึงกล่าวถาม “หยุนหลาน ตกลงว่านี่มันเรื่องอะกัน? แกรู้เหรอ?”กู้หยุนหลานพยักหน้ายอมรับ และหันหน้ามาหาทุกคนพลางกล่าว “หนูรู้ค่ะ หลี่โม่เคยช่วยเหลือคุณตาคนนึงไว้จริง ๆ

พูดจบ เธอก็เชิดหน้าด้วยสีหน้าที่เย้ยหยัน เหลือบมองหวูเต้าเหวินเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นมาผลักเขาออกเบา ๆ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าหลี่โม่และต่อว่าด้วยท่าทีอวดดี “หลี่โม่ ตกลงว่านายนับว่าเป็นตัวอะไรกันแน่? นายมีคุณสมบัติอะไรถึงโผล่หัวมาอยู่ต่อหน้าฉัน? ฉันสั่งให้นายคุกเข่าขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ เพื่อชดเชยสิ่งที่เธอทำไปเมื่อกี้! ไม่งั้น นายได้เห็นดีแน่ กู้หยุนหลานก็จะพลอยซวยไปกับนายด้วย!”การกล่าวโดยใช้อำนาจข่มขู่ของกู้ชิงหลินนั้น เธอเคยใช้วิธีแบบนี้มาครั้งแล้วครั้งเล่าทุกครั้งที่เธอเจอเรื่องหงุดหงิดใจ ก็จะมาลงกับหลี่โม่ตลอดและทุกครั้งก็จะเป็นคำพูดข่มขู่เช่นนี้เหมือนเคยแต่วันนี้ เห็นได้ชัดว่ามันไม่เหมือนเช่นเคยหลี่โม่กำหมัดแน่น นัยน์ตาสงบนิ่งที่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวพลางถอนหายใจกล่าว “เพราะท่าทางของฉันเพียงอย่างเดียว ถึงกับต้องขอโทษเธอเลยเหรอ?”“ก็ใช่น่ะสิ! ขยะอย่างนาย ไม่มีสิทธิ์มาเงยหน้ามองตาฉัน และยิ่งไปกว่านั้น นายไม่มีสิทธิ์มาทำกิริยาท่าทางกับฉันแบบนี้!”กู้ชิงหลินง้างมือขึ้นมา แล้วเหวี่ยงฝ่ามือไปทางหน้าของหลี่โม่!เพียะ!เสียงฝ่ามือที่ดังชัดเจน กึกก้องไปทั่