บททั้งหมดของ คุณชาย แห่ง ประตูมังกร: บทที่ 151 - บทที่ 160

เดิมทีหลี่โม่อยากจะปฏิเสธ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เมื่อเลือกที่นั่งแล้ว ทั้งสามก็นั่งลง ซูหย่ารอเป็นเวลานานก่อนที่เธอจะลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ และพูดว่า "เหวินเหวิน เธอนั่งรอสักครู่ เดี๋ยวฉันจะไปสั่งกาแฟให้"พูดจบเธอก็จ้องไปที่หลี่โม่อย่างดูถูกเหยียดหยาม คนไร้ประโยชน์นี้ เขาช่างไม่เข้าใจมารยาทสุภาพบุรุษเลยจริง ๆ เธอลากเขาเข้ามาแล้ว เขายังไม่รู้จักที่จะไปสั่งกาแฟเองอีกเหรอ? อย่างไรก็ตาม เธอและซ่งเหวินเหวินล้วนเป็นสาวงาม แต่เขากลับนั่งอยู่ที่นั่นอย่างไม่รู้สึกรู้สา ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยจริง ๆ เชยจริง ๆ ดูจากรสนิยมการแต่งตัวเองก็แต่งได้แย่มาก เมื่อกาแฟมาถึง ซูหย่ามองไปที่หลี่โม่ด้วยความหงุดหงิดและถามว่า "นายยังทำงานในร้านนั้นอยู่ไหม?" หลี่โม่ยิ้มและพยักหน้าตอบ “อืม ยังทำอยู่” ขณะพูดเขาก็มองไปที่ประตูและดูเหมือนจะรอใครสักคนอยู่ ซูหย่าถอนหายใจและพูดตอบอย่างยิ้ม ๆ “ฮ่าฮ่า คิดไม่ถึงว่านายจะน่าเวทนาขนาดนี้แล้วยังทำงานที่นั่นอยู่ ดูฉันสิ ฉันออกจากงานไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการร้านสปาความงามแล้ว ถ้านายรู้สึกทำไมไหว แล้วยังอยากจะทำอยู่ มาสมัครที่ฉันได้นะ ฉันจะช่วยฝากนาย

ตอนนี้หลี่โม่ได้เปิดร้านแล้ว และเขายอมควักเงินจ่ายถึงห้าล้านบาท ดูเหมือนว่าจะมีเงินไม่น้อย หลี่โม่แตะจมูกของเขา คิดแล้วคิดอีก แล้วตอบว่า "ก็ได้" อย่างไรก็ตาม หลังจากนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ส่วนอาหารมื้อค่ำใต้แสงเทียนที่จองไว้ให้กู้หยุนหลานก็เป็นคืนพรุ่งนี้เช่นกัน ไม่มีอะไรต้องกังวล นั่งอยู่ในร้านกาแฟครู่หนึ่ง ซูหย่าและซ่งเหวินเหวินพาหลี่โมไปที่คาราโอเกะในห้างสรรพสินค้าใกล้เคียง “จ้าวไห่และคนอื่น ๆ มาร้องคาราโอเกะที่นี่ หลังจากร้องเพลงเสร็จก็จะไปที่ภัตตาคารกวนเกรินถัง” ซูหย่าพูดอย่างยิ้ม ๆ และเข้าไปคว้าแขนของหลี่โม่ เลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดอย่างมีเลศนัยว่า “หลี่โม่ นายรู้ไหม ช่วงนี้จ้าวไห่ก็เพิ่งเปิดร้าน ซึ่งเป็นร้านเกี่ยวกับความงามและการดูแลร่างกาย ว่ากันว่าเขาทำเงินได้ห้าสิบล้านในครึ่งปี และกำลังวางแผนที่จะเปิดร้านเพิ่มอีกสามสาขาในเมืองฮั่นวันนี้! การรวมตัวงานเลี้ยงของพนักงานเก่าในครั้งนี้ก็เป็นความคิดเขานั่นแหละ" หลี่โม่รู้สึกรังเกียจซูหย่ามากที่จับตัวเขา ดังนั้นเขาจึงเข้าใจได้โดยสัญชาตญาณว่า ผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นดึงมือของซูหย่าออกอย่างสุภาพมาก หลี่โม่พยัก

“ข่าวลือทั้งนั้น ตอนนี้เราค่อนข้างดี” หลี่โม่ยิ้มจาง ๆ เสิ่นหยางหัวเราะเหอะ ๆ จ้าวไห่พูดทันทีว่า “พวกนายคงจะไม่หย่าจริง ๆ ใช่ไหม? หลี่โม่ นี่เป็นความผิดของนาย หลายปีมานี้ นายยังเข้ากันไม่ได้? ปล่อยให้คนสวยอย่างกู้หยุนหลานต้องทนทรมานกับนายมันไม่ดีหรอก” จ้าวไห่คิดเกี่ยวกับกู้หยุนหลานมาโดยตลอด เขาต้องการแสดงให้เธอเห็นว่า ตอนนี้เขาดีกว่าหลี่โม่ต่อหน้าเธอ! ตัวเขาประสบความสำเร็จมากกว่าหลี่โม่! หลี่โม่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ก็ไม่ได้ทุกข์อะไรนี่ ความรู้สึกของเรายังคงแข็งแกร่ง ประธานจ้าวไม่ต้องห่วงหรอก” หลายคนมองหน้ากันและยิ้ม ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการเสียดสีต่อหลี่โม่ ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างแสดงได้ดีเลยทีเดียว ช่างเป็นคนน่าสมเพชจริง ๆ ถ้าความสัมพันธ์มีปัญหาก็บอกว่ามีปัญหาสิ จะมาแสร้งทำเป็นบอกว่าแข็งแกร่งดีทำไมที่นี่? จ้าวไห่ลุกขึ้นนั่งข้างหลี่โม่ ตบไหล่เขาแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้ฉันเคยให้คนไปถามเรื่องนาย นายยังคงทำงานรพดับล่างที่ติงเหม่ยใช่ไหม? นานขนาดนี้แล้ว นายยังไม่ได้เป็นหัวหน้างานอีกเหรอ?” มาแล้ว จ้าวไห่เริ่มโจมตีแล้ว หลี่โม่มีใบหน้าที่สวยงาม มุมปากเขายิ้มเล็กน้อย

พูดจบเขาก็สตาร์ทรถและขับออกไป จากนั้นก็มีรถหลายคันขับตามไปติด ๆ ถนนทั้งสายเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและน้ำเสียงที่ดูถูกเหยียดหยามจากพวกเขา หลี่โม่คิดว่าเรื่องพวกนี้ไม่ได้สำคัญอะไร เขาไม่อยากแข่งขันในประเด็นของการซื้อรถ ตอนที่เขากำลังเตรียมจะเรียกแท็กซี่ ก็มีเสียงที่เคารพนับถือจากผู้ชายดังขึ้นอยู่ข้างหลังเขา “คุณชายหลี่ คุณก็อยู่ที่นี่เหรอครับ?” เมื่อได้ยินเสียง หลี่โม่ก็หน้าไปมอง และเห็นเฉียวเจิ้งหลงเดินมาอย่างเร่งรีบพร้อมกับบอดี้การ์ดสองสามคนในชุดดำในขณะนั้น เขายืนอยู่ต่อหน้าหลี่โม่ด้วยความเคารพและกล่าวอย่างยิ้ม ๆ ว่า “คุณชายหลี่ บังเอิญจริง ๆ เลยนะครับ” “อืม” หลี่โม่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร ในใจเฉียวเจิ้งหลงก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เรื่องหวังฮั่นเชาครั้งก่อน คุณชายหลี่ไม่ได้บ่นอะไรกับเขา เขารู้สึกไม่สามารถปล่อยวางได้ และอยากหาโอกาสที่จะชดเชย คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะบังเอิญเจอคุณชายหลี่ที่นี่ “คุณขับรถมาเหรอ?” หลี่โม่จู่ ๆ ก็ถามขึ้น เฉียวเจิ้งหลงได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นทันทีด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “ขับมาครับ ขับมา คุณชายหลี่จะไปที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ” หลังจากนั้น เฉ

ในตอนนี้เธอรู้สึกเสียดายมาก และคิดหาวิธีจับจ้าวไห่ เธอเหลือบมองหลี่โม่อย่างไม่รู้ตัว ทั้งสองนั้นแตกต่างกันมากเกินไป ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า หลี่โม่บอกว่าเขาก็เปิดร้านแล้ว แต่ซูหย่าคิดว่าหลี่โม่นั้นปลอม ดังนั้นในใจเธอจึงดูถูกหลี่โม่มากขึ้น ในตอนนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกผลักออกหวู่เต้าเหวินเดินเข้ามาพร้อมไวน์ชั้นดีสองสามขวดในมือแล้วพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกท่าน ผมเป็นผู้จัดการร้าน นี่คือไวน์ขาวตัวใหม่ของร้านเรา ไวน์องุ่นขาวรีสลิ่งรสหวานชื่อว่าอีกอน มุลเลอร์ ชาร์ออฟเบอร์เกอร์ ริสลิ่ง สปีดลิส เป็นผลิตภัณฑ์ชั้นเลิศและถูกคัดสรรเป็นอย่างดี!" ทุกคนต่างตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จ้าวไห่ก็สะดุ้งตกใจ เขารู้ว่าไวน์องุ่นขาวที่คัดเลือกจากไร่ดังอย่างอีกอน มุลเลอร์ ชาร์ชอฟเบอร์เกอร์ หรือไวน์องุ่นขาวริสลิ่งรสหวานนั้น มีราคาเป็นหลายแสนต่อหนึ่ง เปรียบได้กับโรมาเน-กงติ! ขึ้นชื่อว่าเป็น "ราชาแห่งรีสลิ่ง" ! แต่ว่าเขาไม่ได้สั่งนี่! แม้ว่าจ้าวไห่จะมีเงิน แต่ก็ไม่สามารถสิ้นเปลืองขนาดนั้นได้ “ขอโทษนะครับ เราไม่ได้สั่งไวน์เหล่านี้” จ้าวไห่ยิ้มจาง ๆ เสิ่นหยางที่อยู่ข้าง ๆ