All Chapters of Hopelessly Smitten: Chapter 11 - Chapter 20

*** Isang tango lang ang sinukli niya at tinalikuran na 'ko. Kahit na hindi ko naman siya kaharap ay nakikita ko naman ang reflection niya sa salamin ng makeup kit ko. Kahit na medyo nadidistract sa presinsiya niya ay nagpatuloy pa rin ako sa ginagawa.Pagkaraa'y natigilan ako sa sariling kinauupuan nang marinig na siyang tumugtog. Nilingon ko siya sandali at nang makita na naka-focus 'to sa pagpapiano ay napariin ang hawak ko sa isang eyeliner. Sa pagkakatanda ko, ito ang pinakaunang pagkakataon na narinig ko siyang mag-play ng piano. At inaamin kong nakakamangha siya."Siguro ay magaling ang mentor niya kaya ganiyan," sabi ko, medyo naging bulong na, natatakot na marinig niya ang sinabi ko kahit na malabo namang mangyari 'yun kasi ilang metro ang layo namin sa isa't isa. "Para siyang classic pianist. Parang wala na akong hihilingin pa kundi marinig siya

Nang dahil sa tinanong niya ay kaagad akong nagbaba ng tingin at saka tinitigan nalang ang makapal na libro na nakaipit sa kili-kili niya. Ilang minuto akong tahimik -- natahimik -- at ganoon din naman siya.'Di nga lang ako sure kung ano ang nasa isipan niya ngayon. Siguro ay may alam na siya na pumunta lang kami rito para makikain. Si Lowelyn kasi... Bigla-bigla nalang yumaya na umuwi, porque nalaman niya lang na may dalawang kapatid na lalaki si Hershly ay natakot na. At isa pa, hindi naman 'ata namin binubully si Hershly, 'no. Ang babae lang na 'yun ang unang nagmamaldita."Ano'ng ginagawa mo rito?" basag ni Spencer sa katahimikan, at automatic akong napahakbang paatras habang tinitingala siya. Salamat naman at hindi niya napansin ang defense mechanism kung 'yon. Wala naman talaga siyang ginagawa. Nakatayo lang 'to, pero nakangisi nga lang."Galing ako sa loob," nahihiya kong sagot habang tinuturo 'yung pinanggalingan namin, at saka nilingon niya rin 'to. "M

"Puwede ba kung 'wag ka nalang munang magsalita?" naiiyak kong pakiusap sa kaniya. Akma na sana niyang hahawakan ang buhok ko nang siya rin naman ang mismong pumigil sa sarili para magawa 'yun. Naiwan sa ere ang kamay niya, habang ako nama'y binalik na ang tingin sa harapan, pinaglalaruan ang sariling mga paa. Kahit na medyo kakaiba ang lalaki na nasa tabi ko ngayon.. Ayaw ko naman siyang awayin para lamang mapaalis ko siya. Muli ko nalang inalala 'yung sinabi ni papa sa 'kin kanina. Kaya ko bang sundin 'yun? Muli akong napa-facepalm, at 'sa di sinasadya ay nasulyapan ko si Spencer na walang kibong pinapanuod ang pagdaan ng mga sasakyan sa harap. Nang maramdaman ko na napansin niya na 'ko ay kaagad akong nag-iwas ng tingin at pinaglaruan ang sariling dila. "Nginingiti-ngiti mo riyan?" pansin niya naman sa 'kin at natatawang napatingala sa langit saka balik na naman ang tingin sa mukha ko. "Here." Nagbigay siya ng isang c

Kaya siguro medyo nag-aalinlangan ang lalaki na 'to kasi wala sa vocabulary niya ang salitang tumulong. Halata naman. Bumuntong-hininga nalang ako at sinuklay ang sariling buhok. Binitawan ko nalang din ang kamay niya kasi mukha siyang naiilang. Siguro ay magaspang ang kamay ko, makinis kasi ang kamay niya kaysa sa 'kin. Mas gusto niya siguro makahawak-kamay 'yung may malambot na kamay. Bahala na nga siya.Hindi na siya nakatutol nang ituro ko ang isang daan. Kailangan kasi naming maghiwa-hiwalay para mas madali naming makita ang nawawalang aso. Siyempre ay sinigurado namin na wala sa 'min ang malalayo, sinigurado namin na matatanaw din namin ang isa't isa. Roon na ako pumunta sa isang drum na may lamang tubig."Cutie," pagtatawag ko sa aso at nang walang marinig na tahol ng isang aso ay napanguso ako sa kapaguran at sa lungkot na rin. Samantala, alam ko namang 'di dapat ako panghinaan ng loob kasi marami naman kaming naghahanap. Sana nga

"Ano'ng problema, Spencer?" nag-aalala kong tanong, sumusunod sa likod niya, at siya naman ay paminsan-minsan na nililingon ako.Pero hanggang doon nalang ang ginawa niya, 'di pa rin niya 'ko pinapansin. Tumahimik nalang din ako nang mapansin na wala na talagang pag-asa. Basta ay sunod ako nang sunod sa kaniya."Ano'ng ginagawa mo?" sa wakas ay tanong niya sa 'kin, nakataas ang kanan na kilay. "'Bat ka sumusunod sa 'kin?""Akala ko kasi..." pagdadahilan ko, "akala ko gusto mo 'kong sundan kita kanina." Bumuntong-hininga ako nang napakalalim. "'Di ka kasi nagsasalita. 'Tapos sinabi mo sa 'kin na ako nalang muna ang mag-aalaga sa tuta na 'yan, 'tapos bigla mo namang binawi. Ano 'yun?" Inosente ko siyang binigyan ng alanganing ngiti."Let's destroy this personal bubble," mahina niyang tugon sa 'kin. Mas lalo akong nalito kasi wala namang connect 'yung speech ko kanina sa sagot niya ngayon. Tapos 'bat parang m