LOGINShare
Chapter 16
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Kaagad nalang akong napailing sa kawalan ng maisasagot. Tinaasan niya lang ako ng kilay sa naging tugon ko, habang ako nama'y mas lalong nalito. Pagkaraa'y napansin ko si papa at auntie na papalapit na. Mukhang napaaga ang pag-uwi nilang dalawa.
"I am off now, then," sabi ni Spencer, kaya kaagad din akong napatingin sa kaniya saka binigyan siya ng malambing na tingin. Natanguan nalang kaming dalawa, at tuluyan na ngang nakalapit sina auntie at papa.
Napansin nilang dalawa si Spencer kanina, pero masaya ako kasi hindi na nila ako tinanong pa tungkol sa lalaki na 'yun.
"Pa, kumusta ang trabaho?" tanong ko kay papa na kasalukuyang nagpupunas ng pawis. "Pasok na po tayo." Kinuha ko ang plastic bag na dala-dala niya saka yinaya silang dalawa na pumasok na sa loob ng bahay.
Pareho silang tahimik, halatang pagod na pagod na. Automatic naman akong napahakbang paatras para mabigyan sila ng tubig. Tinanggap din nama
Related chapters
Hopelessly Smitten Chapter 17
Kaya siguro medyo nag-aalinlangan ang lalaki na 'to kasi wala sa vocabulary niya ang salitang tumulong. Halata naman. Bumuntong-hininga nalang ako at sinuklay ang sariling buhok. Binitawan ko nalang din ang kamay niya kasi mukha siyang naiilang. Siguro ay magaspang ang kamay ko, makinis kasi ang kamay niya kaysa sa 'kin. Mas gusto niya siguro makahawak-kamay 'yung may malambot na kamay. Bahala na nga siya.Hindi na siya nakatutol nang ituro ko ang isang daan. Kailangan kasi naming maghiwa-hiwalay para mas madali naming makita ang nawawalang aso. Siyempre ay sinigurado namin na wala sa 'min ang malalayo, sinigurado namin na matatanaw din namin ang isa't isa. Roon na ako pumunta sa isang drum na may lamang tubig."Cutie," pagtatawag ko sa aso at nang walang marinig na tahol ng isang aso ay napanguso ako sa kapaguran at sa lungkot na rin. Samantala, alam ko namang 'di dapat ako panghinaan ng loob kasi marami naman kaming naghahanap. Sana nga
Hopelessly Smitten Chapter 18
Muli akong pumasok sa loob ng bahay namin matapos kong makapag-isip-isip. Walang mangyayari kung patuloy ko lang panonoorin ang pagdaan ng mga sasakyan sa harapan ko. Sa sala naman, nakaupo pa rin si auntie. Habang tanaw-tanaw naman siya, mas lalo akong nakaramdam ng lungkot. Gayunpaman, 'di ko pa rin alam kung sino ba ang dapat kong kaawaan sa pagitan nilang dalawa ni mama."Okay ka lang?" concern niyang tanong nang masyado 'atang tumagal ang pagkakatulala ko sa harapan niya. "Ano'ng ginawa mo sa labas?""Nagpahangin po," sagot ko sa mahinang boses, sapat na para marinig naming dalawa. Wala pa rin si papa, nasa kusina pa rin 'to. At ngayon naman... Baka ay malalim na rin ang iniisip niya dahil sa tanong ko sa kaniya kanina.Ayaw kong i-pressure si papa, kaya para makabawi sa pagiging matanong ko kanina ay tatahimik nalang muna ako at 'di na siya kukulitin. Siguro ay may tamang oras para marinig ko ang mga sagot sa tanon
Hopelessly Smitten Chapter 19
"Ano'ng problema, Spencer?" nag-aalala kong tanong, sumusunod sa likod niya, at siya naman ay paminsan-minsan na nililingon ako.Pero hanggang doon nalang ang ginawa niya, 'di pa rin niya 'ko pinapansin. Tumahimik nalang din ako nang mapansin na wala na talagang pag-asa. Basta ay sunod ako nang sunod sa kaniya."Ano'ng ginagawa mo?" sa wakas ay tanong niya sa 'kin, nakataas ang kanan na kilay. "'Bat ka sumusunod sa 'kin?""Akala ko kasi..." pagdadahilan ko, "akala ko gusto mo 'kong sundan kita kanina." Bumuntong-hininga ako nang napakalalim. "'Di ka kasi nagsasalita. 'Tapos sinabi mo sa 'kin na ako nalang muna ang mag-aalaga sa tuta na 'yan, 'tapos bigla mo namang binawi. Ano 'yun?" Inosente ko siyang binigyan ng alanganing ngiti."Let's destroy this personal bubble," mahina niyang tugon sa 'kin. Mas lalo akong nalito kasi wala namang connect 'yung speech ko kanina sa sagot niya ngayon. Tapos 'bat parang m
Hopelessly Smitten Chapter 20
Napatakip ako sa bibig ko. Parang defense mechanism ko na 'ata ang galaw na 'yun. Narinig ko ang mahina niyang halakhak na mas lalong nagpakunot sa noo ko.Automatic akong napasuklay sa sariling buhok nang ma-realize na nakikita niya ang mukha ko ngayon!Mahina na naman akong napatikhim. Sa totoo lang, 'di ko na alam kung ano'ng gagawin ko, kasi mukhang wala rin naman siyang balak na magsalita. Basta ay nakatitig lang siya sa screen kagaya ko, 'di umiimik.Nakakahiya kayang magtanong. Pakiramdam koay nasa danger zone ako ngayon. Mas better pa 'ata na makita ang nang-aasar niyang mukha kaysa sa ganiyan siya -- seryoso."Okay?" basag niya sa katahimikan. At inaamin kong mas lalo naman akong kinabahan. Ewan ko ba, kapag 'di siya nagsasalita, kinakabahan ako, 'tapos ganoon din naman ang effect kapag nagsasalita siya. "How's your day? Hinatid ka ba ni Vaughn nang maayos?"Bilang sagot ay
Hopelessly Smitten Chapter 21
Mas lalong umawang ang mga labi ko sa huli niyang sinabi. Natuklasan ko ang mahina niyang pagbuga ng hininga, samantalang mas lalo akong 'di naging komportable.Basta ay namalayan ko na lang ang sarili na nakikipag-agree na tapusin na ang tawag. Siyempre ay sinabi ko na muna sa kaniya na okay naman ang tuta. Tumango lang siya kanina matapos kong sabihin na pinaarawan ko ang tuta.Nang lumbas ako ng room, pinagpapawisan na 'ko saka habul-habol pa ang sariling hininga.Kung tutuusin ay 'di naman kami nag-away ng lalaki na 'yun kanina, pero ang bigat-bigat ngdibdib ko. 'Yung tipong 'pag naiisip ko ang pangalan niya, nasasaktan ako.Tuluyan na akong lumabas sa sala. Saglit akong napatigil nang makita ko si Isbelle na naglalaptop habang nakaupo sa couch.Inangatan niya lang ako ng tingin at balik na naman sa screen ng laptop. 'Di na rin ako nagsalita pa kasi obvious na busy siya
Hopelessly Smitten Chapter 22
Pinilit ko na lang ang sarili na kumalma. Sa isip-isip ko, walang masamang nangyari. Sa isip-isip ko, okay lang ang lahat.Masyado 'ata akong na-stress nitong mga nagdaang araw kaya ganito na ako mag-isip ngayon. Sa isip-isip ko, si Spencer 'yun, at hindi basta-basta nasasaktan ang mga kagaya niya.Lutang akong bumalik sa sala, dala-dala pa rin ang cellphone na hanggang ngayon ay nakabukas pa rin ang screen. Nakita ko si auntie na kakarating pa lang.Pinokus ko na lang ang atensyon sa kaniya. Pinasa niya naman sa 'kin ang dala niyang puppy kasi raw may aasikasuhin muna siya.Sa tingin ko naman, hindi magandang idea na nakakayakap ko ang tuta, kasi mas lalo lang akong kinakabahan. Mali na 'to. Siguradong busy siya ngayon. Siguradong marami lang 'tong pinagkakaabalahan kaya wala na dapat akong ikabahala pa.Pagkaraa'y napagpasyahan ko na iwanan na lang ang tuta sa sala.
Hopelessly Smitten Chapter 23
Tumahimik ang lugar ng ilang sandali. Inalalayan nina Loweyn at Joyce si Ytang papaupo, habang 'di naman ako nakagalaw sa kinatatayuan ko."Hindi ko maintindihan, Ytang," sa mababang boses na sabi ni Lowelyn. "Anong aksidente? Totoo ba 'yan? Alam mo naman ang panahon ngayon... Nagkalat ang mga fake news galing sa mga tsismosa.""Nakita ko sa isang page." Napahilamos ng mukha si Ytang. Hindi naman ako makatingin sa kaniya, kasi alam ko na kapag makikita ko ang mukha niya, mas lalo akong masasaktan. "Two million ang likes ng page na 'yun, malabong fake news lang 'yun. 'Yan din ang sabi ng kasambahay ng Pamilya Rejez."Napakagat na lang ako sa sariling labi para mapigilan ang sarili na 'di makabuga ng kung anumang ingay. Nakita ko naman sina Lowelyn at Joyce na nilalabas na ang phone, para siguro i-confirm ang sinasabi ni Ytang.Pumasok na sa isip ko na baka prank lang 'to ni Ytang, pero mas nangingibab
Hopelessly Smitten Chapter 24
Hindi ikaw ang naaksidente?Okay?Sumagot ka po, pls.Okay. Hindi ako.I got minor injuries, tho.Tapos?Tapos?Ano pa?Anong ano pa?Nasaan ka ngayon?Nsa kwarto?Si Vaughn?Nasa putiPuti?Hospital. Nasa hospitalKuya Vaughn moKumusta ka na?Ako talaga?Opo.Nakangitihabang nasasaktan.Puwede ba 'yun?Gusto mo proof?Anong ibig mongsabihin?Pa-send ka ng pic?'Wag na lang.Bkt?Full storage na phone ko.Kaagad kong ti
Latest chapter
Hopelessly Smitten Chapter 50
Hindi pa nga ako nakakakurap nang maayos noong biglang sumali sa eksena ang pakealamera kong ate. Ang mas kinaiinisan ko sa lahat ay 'yung ngiti sa labi niya na para bang gusto niya talaga akong inisin. Pilit mang ipagsawalang bahala ang nakakairita niyang mukha ay wala akong ibang nagawa kundi ang tumahimik na lamang."You're here, Spencer," ang paunang sabi ni ate, sa 'kin pa rin nakatingin at wala sa bisita. "My sister has been waiting for you. I am thankful you come here. Hahaha."Mas lalo kong pinikit ang mga mata ko. Sa tingin ko ay mas maganda kung kami lang dalawa ni Spencer ang magkausap, kasi kahit papaano ay nakakahinga pa ako. Hindi tulad ng ganito na kahit saan ako bumaling ay kinakapos pa rin ako ng hininga.Shems, walang ibang dapat na sisihin dito kundi si Ytang. Kung hindi niya ako pinagtripan kanina, 'di sana mangyayari sa 'kin 'to.Napasandal na lang ako sa back
Hopelessly Smitten Chapter 49
Hours after that encounter, I beckoned him to just leave since he had a lot of things to do. S'yempre, ang tigas-tigas pa ng ulo nang una, pero 'di nagtagal ay napapayag ko rin siya. 'Yun nga lang, I needed to be ready for he was coming soon again. Sabi niya sa ayaw at sa gusto ko ay babalik siya.Bilang isang tao na nasa kapangyarihan ng lagnat, panay lang ang tango ko sa kaniya. Kaya 'di na 'ko nakapagsalita ng kung anong palusot.Gayunpaman, 'di ko rin naman maitanggi na nagustuhan ko ang mga pangako niya sa 'king aalagaan niya ako. Sa tingin ko ay wala na akong lagnat. Parang ang init sa katawan ko ay pambihirang naglaho na parang bula.Hindi rin pala ako matiis ni Isbelle. Kasi kahit na nasa Pilipinas sana siya ngayon kasama ang mga kaibigan niya, ay pinili niya pa ring bumalik."'Bat 'di mo sinabi sa 'kin na may lagnat ka pala ngayon?" istrikta niyang tanong sa 'kin.&n
Hopelessly Smitten Chapter 47
If my pillows could talk, I was sure they would voice out their rants about me hugging them so tightly. Kung nakakagalaw lang talaga sila, marahil ay kanina pa nila ako sinapak.Hindi ko lang talaga mapigilan ang sarili. Papaano na 'to ngayon? Ano na ba ang dapat kong gawin? Should I force myself to act like I was totally fine? Or should I rest as what Ytang kept reminding me.Pero kasi... Ang hirap-hirap ng ganito, 'yung tipong para akong nakalutang sa malamig na sabaw. 'Yung pakiramdam na gusto mong gumalaw pero ayaw ng katawan mo. Ganoon—ganoon ang eksakto kong nararamdaman ngayon.I palmed my face using my free hand, my mind overthinking again. Ano na kaya ang ginagawa niya ngayon? Was he waiting again? Was he mad? Shems, the latter gave me undescribable feelings.Hindi na rin kataka-taka pa na kung hindi ko siya masisipot ay magagalit siya sa 'kin. I promised to be there, not t
Hopelessly Smitten Chapter 46
Muntikan pa akong mapaubo, mayamaya. Nang maramdaman na babaling na siya sa 'kin ay kaagad akong nag-iwas ng tingin. Lumunok ako nang sunod-sunod, paulit-ulit na kinukuwestyon ang sarili kung 'bat ako pumayag na makasama siya sa ganito kasikip na lugar."Frency," he called me in a breathy tone. Sa ginagawa niyang pagtatawag sa pangalan ko, bumabalik na naman ang pagkairita ko sa kaniya. Kitang-kita ko na nag-eenjoy siya sa sariling ginagawa. "Good day.""Magandang araw," pagsasagot ko sa wikang tagalog. Napatingala siya at tumawa nang malakas. Nanghihina kong binalik ang phone ko sa lalagyan nito. Makalipas ang ilang minuto ay may naisip akong kay ganda. Ramdam na ramdam ko ang pagkislap ng mga mata ko sa saya at pagkasabik."I have a favor," bulong ko sa lalaki at pinaglaruan ang sariling dila sa sarili kong bibig. Wala na akong pake kung magmukha man akong ewan sa harapan niya o ano. "I need your help, Spencer."
Hopelessly Smitten Chapter 45
Today was another day to be conquered. Si Ytang ay kasalukuyan pang natutulog sa guest room, siguro ay masyadong napagod kaka-advise sa 'kin kagabi. Kung anu-anong suggestions na ang binigay niya sa 'kin, pero dahil nga sa wala akong maisip na matino ay 'di ko rin makuha-kuha ang gusto niyang ipahiwatig.I never expected I would meet someone today. Kagabi, I texted someone. I texted Richard and beckoned him to come here for us to have a proper conversation. Alam kong ako dapat ang umalis at pumunta sa kaniya since ako ang may kailangan, pero natatakot ako.I was afraid to go outside of this house. Palala na nang palala ang threats na binigay ng maraming addict fans sa 'kin, kaya ni pagtingin lang sa gate namin ay nagsisitaasan na ang mga balahibo ko.I was facing Richard right now. As what as I expected, he looked simple yet refreshing. Siya lang 'ata ang modelo na 'di masyadong palaayos sa katawan. Madalas kasi sa
Hopelessly Smitten Chapter 44
Rough days had passed, and rumors related to me had increased more than I could imagine. Kagaya na lamang ng inaasahan, marami ang nagalit sa kin nang todo, at mostly ay fans nina Liam at Brooks.I really found that two immature and uneducated. Kung makaakto ay tila ba para silang mga bata. Well, what was I expecting for? Their massive fandoms spoiled them to the core, causing them to become arrogant.My photoshoots also ended roughly and uneasy. Some of my sponsors felt totally disappointed—some even backouted and some told me that they would just find someone who was more deserving to represent their product. Hindi naman ako naapektuhan ng grabe sa kanila, pero sa mga nababasa ko online, 'yun 'yung talagang nagpapadepress sa 'kin.Isbelle always confiscated my phone for me not to open my accounts, but just as stubborn as I was, I always found a way to connect with internet. Kaya ang ending, walang araw na 'di ako
Hopelessly Smitten Chapter 43
"Seriously? Last week, si LiamLast day, si Brooks, 'tapos ngayon si Richard na naman? Seriously?" tawang-tawa si Isbelle habang nakaturo ang mga daliri niya sa noo ko. Sumimangot ako at nagpagulong-gulong sa kama.Kakagising ko pa nga lang tapos 'eto lang ang bubungad sa 'kin? Pagod na ang buo kong katawan at isipan sa kaganapang nangyari sa 'kin noong mga nagdaang linggo. To be featured in different magazines pressured me to the core. 'Tapos ang mas nakakairita pa, iba-iba ang mga lalaking na-fefeature sa 'kin."So, sino mas type mo sa tatlo?" nakangising tanong ni Isbelle. Sinampal niya ang pwet ko, kaya lutang na lutang akong napabangon. Muli niya akong tinanong habang may inis at tawa sa mukha. "Si Liam? Si Richard? O baka none of the above? Baka 'yung ka-date mo the last month?"Humalakhak siya, nag-echo ang boses niya sa bawat sulok ng silid ko. Ako na tuloy ang napapangiwi sa itsura niya. Parang sa sobrang
Hopelessly Smitten Chapter 42
Kaagad kong inilingan ang sarili.'Bat ganito ako... karupok? Ilang buwan ko siyang tiniis. I had been suppressing my feelings for him, but what was gotten into me to feel like this just because of the unhappy smile he was giving to me? Ilang buwan akong nagtiis. Ilang buwan akong 'di nagsalita.Ilang buwan ko siyang hindi inimikan, dahil 'yun lang ang nakikita kong paraan pareho kaming 'di masanay sa isa't isa, at para na rin hindi ako maging sagabal sa kaniya.Sa totoo lang, siya lang ang unang tao, unang lalaki na nagparamdam sa 'kin ng grabeng sakit. My own father once hurt me. Pero ang ginagawa ni Spencer sa 'kin ngayon? Napakasakit. He was the only man who made me question myself and compete with my own self. Nang dahil sa kaniya, parati kong tinatanong kung ano at nasaan ang mali."Na-miss kita," he plead, his eyes twinkling in impending tears. Akma na sana niyang hahawakan ang kaliwa ko
Hopelessly Smitten Chapter 41
Tumunganga ako sa harap ng aming pisara, binabalewala ang mga kaklase kong kung anu-ano ang ginagawa sa buhay. Some were watching dramas on their mobile phones; Some were dancing k-pop songs; While some were just silent like me.Napaupo ako nang maayos nang isang grupo ang lumapit sa 'kin. They smiled at me, their hands holding bunches of school papers. Nginitian ko rin sila pabalik at hinila ang isang bangko para makaupo ang isa kong kagrupo sa tabi ko.I fixed the things in my table while my free hand was slowly getting my books out of my bag. Nang makuha ang librong gusto kong makuha ay hinarap ko ang mga kagrupo ko."So, since we already talked last day, Sheena, Remar, Jessica, Jason, and Frency, kayo na ang bahala sa pag-i-interview," pagpapaalala ni Richard sa 'min. Tumango lang ako at kinagat ang pang-ibabang labi. I could still not believe how fast the time came.Noon, grade 7 pa lang a
