LOGINShare
Chapter 24
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Hindi ikaw ang naaksidente?
Okay?
Sumagot ka po, pls.
Okay. Hindi ako.
I got minor injuries, tho.
Tapos?
Tapos?
Ano pa?
Anong ano pa?
Nasaan ka ngayon?
Nsa kwarto?
Si Vaughn?
Nasa puti
Puti?
Hospital. Nasa hospital
Kuya Vaughn mo
Kumusta ka na?
Ako talaga?
Opo.
Nakangiti
habang nasasaktan.
Puwede ba 'yun?
Gusto mo proof?
Anong ibig mong
sabihin?
Pa-send ka ng pic?
'Wag na lang.
Bkt?
Full storage na phone ko.
Kaagad kong ti
Related chapters
Hopelessly Smitten Chapter 25
Ilang minuto akong natulala sa ere, hanggang sa nakayanan ko na ring tingnan sina mama at papa na parehong inaabangan ang sasabihin ko.Kagat-labi akong napahikbi sa harap nilang lahat, at ramdam ko ang pagpipigil ni Isbelle para 'di ako malapitan. They were forcing me to choose, for the second time.Wala silang kaide-ideya kung papaano ako naghirap no'ng mga panahon na 'yun.They didn't have the idea how that particular date burned the whole me. Para sa kanila, parang wala lang. Ang dali-dali lang para sa kanilang saktan ako."'Wag na kayong mag-away, please," pagmamakaawa ko. Naramdaman ko pa ang labis na panunubig ng mga mata ko. Hindi na rin malinaw ang paningin ko pero gustong-gusto ko talaga silang matingnan. "Pa, tama na. Pagod na akong pumili. Hindi na kaya ng anak niyo. Hindi ko na... Kaya.""See?" maluha-luhang lumapit si mama sa 'kin. Damang-dama ko kung gaano siya kasaya. Kakaiba r
Hopelessly Smitten Chapter 26
Napatango ako at mas lalo pang kinagat ang pang-ibabang labi. Nag-iwas na lang ako ng tingin at sa kabilang direksyon pinukos ang atensyon. Matapos no'n ay hindi na 'ko nakatanggap pa ng kung anumang salita sa kaniya, pero alam ko namang nasa tabi ko pa rin siya."Suot mo," he broke the groundbreaking silence between us. Mayamaya pa'y napatayo ako nang hinimas niya nang marahan ang ulo ko. Kinakabahan akong tumawa at muling umupo. Nalilito niya 'kong tinaasan ng kilay at ang mga mata ay nasa tuktok pa rin ng ulo ko."Ito?" I whispered. Tinuro ko ang ribbon na suot-suot ko. Feeling ko ay bagay sa 'kin ang ribbon na 'to. Aside kasi sa attractive ang color nito, which is red, may maliliit ding porcelain na nakapalibot sa bawat side nito. Halatang mamahalin talaga. "Salamat pala rito. Ano... Nakalimutan kong magpasalamat sa 'yo noong una mo 'tong binigay sa 'kin. ""You're welcome," he answered silently. Nakatitig pa rin siy
Hopelessly Smitten Chapter 27
"Kill me, guys!" muling tili ni Ytang. Napalingon naman ako sa kaniya, para na naman makita ang maluha-luha niyang mata dahil sa saya.Sandali akong natigilan at nalunod sa malalim na pag-iisip. We were both happy for different reason. She was so happy, though I couldn't smile back at her anymore.Siguro... Dala lang 'to ng pagod ko ngayon. Kasi hindi naman ako ganito rati, 'pag nakikita ko siyang masaya, nagiging masaya rin ako. Hindi 'yung ganito na para bang... Ayaw ko na siyang makitang masaya pa."Simula ngayon, hindi ko na kayo aawayin!" Ytang announced again, her eyes expressing how glad she was. "Kinikilig ako sa move niya! Iba ang galawan!"Narinig ko ang malakas na tawa ni Lowelyn kaya napatingin ako sa kaniyaKagaya ko, nakamasid din siya kay Ytang. Pero hindi kagaya ko, ang saya-saya niya ngayon habang nakatingin kay Ytang."Feelingerang palaka!" Lowelyn teased Ytang, and
Hopelessly Smitten Chapter 28
Kaagad akong nagbaba ng tingin para mas lalo pang makita ang pagtulo ng mga luha ko patungo sa lupa. Nang mag-angat ng tingin, hindi na klaro sa 'kin ang lahat. Ang mga luha sa mata ko ang naging dahilan para piliin kong tumalikod na lang.Sa 'di kalayuan, nakita ko si Ytang. Joyce and Lowelyn were comforting her.I also needed the comfort too, but it seemed like nobody noticed my unsaid voice. Gusto ko sanang tawagin sina Lowelyn at Joyce kasi... nasaktan din naman ako. Pero alam kong mas kailangan ni Ytang ng mga yakap ngayon. Sa aming dalawa, siya siguro ang mas nasasaktan kasi hinayaan ng Diyos na sa kaniya lumapit sina Lowelyn at Joyce.At isa pa, hindi nila alam ang totoo kong nararamdaman. They never saw my sad tears. They never heard me bursting out my pain. After all, I had chosen to hide my pain. After all, someone was more deserving to receive such comforts. At ako, siguro ay kaya ko naman damhin nang mag-isa
Hopelessly Smitten Chapter 29
"Kailangan ko nang umalis," sabi niya sa nagso-sorrry na boses. Tinanguan ko na lang siya kasi 'di niya naman kailangang mangamba. At isa pa, gusto ko na rin namang magpaalam, naunahan niya lang talaga ako.Tuluyan na siyang tumalikod. Alam ko nang sa lugar na 'to, e', medyo malakas ang net, kaya ay in-on ko ang data ko at nag-send ng messages kina Ytang, Lowelyn at Joyce. Free naman sila ngayon kaya hinintay ko na lang sila. Umupo ako saglit. Hanggang ngayon, nagi-guilty pa rin ako sa pinagsasabi ko kagabi. They deserve an explanation from me.Minutes had passed, and I could finally notice them walking towards me. Hindi ko pa nga lang nakikita si Joyce kasi nga talagang malayo ang bahay nila. Gustong-gusto ko na talaga silang yakapin ngayon lalo na si Ytang.I felt like I committed a crime. Ytang didn't deserve to receive hurtful words from me. Joyce was right, Ytang needed the comfort. But instead of cheering her
Hopelessly Smitten Chapter 30
I immediately grabbed Ytang's arms and take her out of the crowd. Her forehead clenched even more when I was saying nothing. Habang ako, hindi pa rin kumakalma ang dibdib ko. Damang-dama ko ang bigat sa sariling puso. Mixed emotions kept engulfing my insides.Naaawa ako sa kaibigan ko. Kung nakita niya si Spencer kanina na kasama na naman 'yung babae na nakita namin kagabi, tiyak kong malulungkot na naman siya. I didn't know but I preferred to hide that scene. 'Yung eksena na nagpapasakit ng puso ko—such kind of an eyesore."Saan na tayo nito ngayon?" natatawang tanong ni Ytang, her voice so cheerful. Indeed, she didn't saw that eyesore. "Punta tayo sa Complex! Malapit lang doon ang University kung saan nag-aaral si Spencer."I started to hate hearing his name. Though, I knew, Spencer was clueless— he didn't know that he was hurting me. Pero 'di ko lang mapigilan. Maybe... Parang sanay na rin nama
Hopelessly Smitten Chapter 31
"Hindi ko naman 'yan naihulog," sa mahinang boses na sabi ni Spencer.Tumango-tango naman ako habang nakayuko pa rin. Ayaw ko pa ring makita ang mukha niya. 'Di ako sure kong masaya ba siya o disappointed. Sa wari ko nama'y mas lamang 'yung huli. "'Bat nasa sa 'yo 'yan, Hershly?"Mas lalo akong kinabahan sa huli niyang tanong. Ewan ko ba, 'bat pa niya tinatanong, e', halata naman na hindi ko lang maatim na mahawakan ang ID niya. Hindi naman sa nandidiri ako, when in fact ay isa nang biyaya ang magkaroon ng tyansa na mahawakan ko ang ID niya.Ayaw ko lang naman na mahuli ako ni Ytang. Magtataka 'yun."Bingi lang? Repetitive words, ganoon?" sarkastikong sabi ni Hershly sa kuya niya. Kung normal lang siguro ang araw na 'to ay baka matawa pa ako sa pinagsasabi nila. Pero hindi... Mas lamang pa rin ang kaba sa dibdib ko. Hershly made a heavy sigh. "I repeat, nakita ni Frency ang ID mo roon malapit sa fountain."Ngayon ay gusto ko nang matawa sa pinagsas
Hopelessly Smitten Chapter 32
'Di ko naman alam kung ano ang dapat na i-reak ko. Ang pinunta ko rito ay si lola at para matingnan nang maayos ang lagay niya, pero iba 'ata ang plano ng tadhana sa 'kin ngayon."Suot mo pa rin," bulong niya. Bagaman mahina ang boses niya ay rinig na rinig pa rin 'to ng puso ko. Seryoso siyang nakatingin sa tuktok ng ulo ko ngayon, kung saan kapansin-pansin ang isang ribbon na talagang bumagay sa buhok ko.Balak ko sanang 'di na lang 'to suotin, pero sa tuwing tinatangka kong alisin ang bagay na 'to ay mas lalo akong 'di nagiging komportable.Spencer's stares made me want to just run off. Pero hindi, kailangan pa ako ni lola ngayon. I needed to have a proper conversation with her. She wasn't on her proper conscious earlier, thus she needed to talk with me. Miss na miss ko na ang lola ko."Frency," pagtatawag ng kaharap ko sa 'kin.Kaagad akong natauhan at mahinang kinurot ang sarili.
Latest chapter
Hopelessly Smitten Chapter 50
Hindi pa nga ako nakakakurap nang maayos noong biglang sumali sa eksena ang pakealamera kong ate. Ang mas kinaiinisan ko sa lahat ay 'yung ngiti sa labi niya na para bang gusto niya talaga akong inisin. Pilit mang ipagsawalang bahala ang nakakairita niyang mukha ay wala akong ibang nagawa kundi ang tumahimik na lamang."You're here, Spencer," ang paunang sabi ni ate, sa 'kin pa rin nakatingin at wala sa bisita. "My sister has been waiting for you. I am thankful you come here. Hahaha."Mas lalo kong pinikit ang mga mata ko. Sa tingin ko ay mas maganda kung kami lang dalawa ni Spencer ang magkausap, kasi kahit papaano ay nakakahinga pa ako. Hindi tulad ng ganito na kahit saan ako bumaling ay kinakapos pa rin ako ng hininga.Shems, walang ibang dapat na sisihin dito kundi si Ytang. Kung hindi niya ako pinagtripan kanina, 'di sana mangyayari sa 'kin 'to.Napasandal na lang ako sa back
Hopelessly Smitten Chapter 49
Hours after that encounter, I beckoned him to just leave since he had a lot of things to do. S'yempre, ang tigas-tigas pa ng ulo nang una, pero 'di nagtagal ay napapayag ko rin siya. 'Yun nga lang, I needed to be ready for he was coming soon again. Sabi niya sa ayaw at sa gusto ko ay babalik siya.Bilang isang tao na nasa kapangyarihan ng lagnat, panay lang ang tango ko sa kaniya. Kaya 'di na 'ko nakapagsalita ng kung anong palusot.Gayunpaman, 'di ko rin naman maitanggi na nagustuhan ko ang mga pangako niya sa 'king aalagaan niya ako. Sa tingin ko ay wala na akong lagnat. Parang ang init sa katawan ko ay pambihirang naglaho na parang bula.Hindi rin pala ako matiis ni Isbelle. Kasi kahit na nasa Pilipinas sana siya ngayon kasama ang mga kaibigan niya, ay pinili niya pa ring bumalik."'Bat 'di mo sinabi sa 'kin na may lagnat ka pala ngayon?" istrikta niyang tanong sa 'kin.&n
Hopelessly Smitten Chapter 47
If my pillows could talk, I was sure they would voice out their rants about me hugging them so tightly. Kung nakakagalaw lang talaga sila, marahil ay kanina pa nila ako sinapak.Hindi ko lang talaga mapigilan ang sarili. Papaano na 'to ngayon? Ano na ba ang dapat kong gawin? Should I force myself to act like I was totally fine? Or should I rest as what Ytang kept reminding me.Pero kasi... Ang hirap-hirap ng ganito, 'yung tipong para akong nakalutang sa malamig na sabaw. 'Yung pakiramdam na gusto mong gumalaw pero ayaw ng katawan mo. Ganoon—ganoon ang eksakto kong nararamdaman ngayon.I palmed my face using my free hand, my mind overthinking again. Ano na kaya ang ginagawa niya ngayon? Was he waiting again? Was he mad? Shems, the latter gave me undescribable feelings.Hindi na rin kataka-taka pa na kung hindi ko siya masisipot ay magagalit siya sa 'kin. I promised to be there, not t
Hopelessly Smitten Chapter 46
Muntikan pa akong mapaubo, mayamaya. Nang maramdaman na babaling na siya sa 'kin ay kaagad akong nag-iwas ng tingin. Lumunok ako nang sunod-sunod, paulit-ulit na kinukuwestyon ang sarili kung 'bat ako pumayag na makasama siya sa ganito kasikip na lugar."Frency," he called me in a breathy tone. Sa ginagawa niyang pagtatawag sa pangalan ko, bumabalik na naman ang pagkairita ko sa kaniya. Kitang-kita ko na nag-eenjoy siya sa sariling ginagawa. "Good day.""Magandang araw," pagsasagot ko sa wikang tagalog. Napatingala siya at tumawa nang malakas. Nanghihina kong binalik ang phone ko sa lalagyan nito. Makalipas ang ilang minuto ay may naisip akong kay ganda. Ramdam na ramdam ko ang pagkislap ng mga mata ko sa saya at pagkasabik."I have a favor," bulong ko sa lalaki at pinaglaruan ang sariling dila sa sarili kong bibig. Wala na akong pake kung magmukha man akong ewan sa harapan niya o ano. "I need your help, Spencer."
Hopelessly Smitten Chapter 45
Today was another day to be conquered. Si Ytang ay kasalukuyan pang natutulog sa guest room, siguro ay masyadong napagod kaka-advise sa 'kin kagabi. Kung anu-anong suggestions na ang binigay niya sa 'kin, pero dahil nga sa wala akong maisip na matino ay 'di ko rin makuha-kuha ang gusto niyang ipahiwatig.I never expected I would meet someone today. Kagabi, I texted someone. I texted Richard and beckoned him to come here for us to have a proper conversation. Alam kong ako dapat ang umalis at pumunta sa kaniya since ako ang may kailangan, pero natatakot ako.I was afraid to go outside of this house. Palala na nang palala ang threats na binigay ng maraming addict fans sa 'kin, kaya ni pagtingin lang sa gate namin ay nagsisitaasan na ang mga balahibo ko.I was facing Richard right now. As what as I expected, he looked simple yet refreshing. Siya lang 'ata ang modelo na 'di masyadong palaayos sa katawan. Madalas kasi sa
Hopelessly Smitten Chapter 44
Rough days had passed, and rumors related to me had increased more than I could imagine. Kagaya na lamang ng inaasahan, marami ang nagalit sa kin nang todo, at mostly ay fans nina Liam at Brooks.I really found that two immature and uneducated. Kung makaakto ay tila ba para silang mga bata. Well, what was I expecting for? Their massive fandoms spoiled them to the core, causing them to become arrogant.My photoshoots also ended roughly and uneasy. Some of my sponsors felt totally disappointed—some even backouted and some told me that they would just find someone who was more deserving to represent their product. Hindi naman ako naapektuhan ng grabe sa kanila, pero sa mga nababasa ko online, 'yun 'yung talagang nagpapadepress sa 'kin.Isbelle always confiscated my phone for me not to open my accounts, but just as stubborn as I was, I always found a way to connect with internet. Kaya ang ending, walang araw na 'di ako
Hopelessly Smitten Chapter 43
"Seriously? Last week, si LiamLast day, si Brooks, 'tapos ngayon si Richard na naman? Seriously?" tawang-tawa si Isbelle habang nakaturo ang mga daliri niya sa noo ko. Sumimangot ako at nagpagulong-gulong sa kama.Kakagising ko pa nga lang tapos 'eto lang ang bubungad sa 'kin? Pagod na ang buo kong katawan at isipan sa kaganapang nangyari sa 'kin noong mga nagdaang linggo. To be featured in different magazines pressured me to the core. 'Tapos ang mas nakakairita pa, iba-iba ang mga lalaking na-fefeature sa 'kin."So, sino mas type mo sa tatlo?" nakangising tanong ni Isbelle. Sinampal niya ang pwet ko, kaya lutang na lutang akong napabangon. Muli niya akong tinanong habang may inis at tawa sa mukha. "Si Liam? Si Richard? O baka none of the above? Baka 'yung ka-date mo the last month?"Humalakhak siya, nag-echo ang boses niya sa bawat sulok ng silid ko. Ako na tuloy ang napapangiwi sa itsura niya. Parang sa sobrang
Hopelessly Smitten Chapter 42
Kaagad kong inilingan ang sarili.'Bat ganito ako... karupok? Ilang buwan ko siyang tiniis. I had been suppressing my feelings for him, but what was gotten into me to feel like this just because of the unhappy smile he was giving to me? Ilang buwan akong nagtiis. Ilang buwan akong 'di nagsalita.Ilang buwan ko siyang hindi inimikan, dahil 'yun lang ang nakikita kong paraan pareho kaming 'di masanay sa isa't isa, at para na rin hindi ako maging sagabal sa kaniya.Sa totoo lang, siya lang ang unang tao, unang lalaki na nagparamdam sa 'kin ng grabeng sakit. My own father once hurt me. Pero ang ginagawa ni Spencer sa 'kin ngayon? Napakasakit. He was the only man who made me question myself and compete with my own self. Nang dahil sa kaniya, parati kong tinatanong kung ano at nasaan ang mali."Na-miss kita," he plead, his eyes twinkling in impending tears. Akma na sana niyang hahawakan ang kaliwa ko
Hopelessly Smitten Chapter 41
Tumunganga ako sa harap ng aming pisara, binabalewala ang mga kaklase kong kung anu-ano ang ginagawa sa buhay. Some were watching dramas on their mobile phones; Some were dancing k-pop songs; While some were just silent like me.Napaupo ako nang maayos nang isang grupo ang lumapit sa 'kin. They smiled at me, their hands holding bunches of school papers. Nginitian ko rin sila pabalik at hinila ang isang bangko para makaupo ang isa kong kagrupo sa tabi ko.I fixed the things in my table while my free hand was slowly getting my books out of my bag. Nang makuha ang librong gusto kong makuha ay hinarap ko ang mga kagrupo ko."So, since we already talked last day, Sheena, Remar, Jessica, Jason, and Frency, kayo na ang bahala sa pag-i-interview," pagpapaalala ni Richard sa 'min. Tumango lang ako at kinagat ang pang-ibabang labi. I could still not believe how fast the time came.Noon, grade 7 pa lang a
