All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 651 - Chapter 660

หานซานเฉียนเข้าครัวทำไข่ดาวสองฟองให้ซูหยิงเซี่ย เมื่อเขากลับมาที่ห้องเห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของซูหยิงเซี่ยก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” “แม่ไล่ป้าเหอออกแล้ว คุณรู้หรือยังคะ?” ซูหยิงเซี่ยกล่าว “ผมกลัวว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่แค่ไล่ออกธรรมดา ๆ” หานซานเฉียนกล่าว ถ้าไม่ใช่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เจี่ยงหลานก็คงไม่ตัดสินใจแบบนั้น แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องหาเหอถิงให้เจอ “คุณหมายถึงเกี่ยวข้องกับคนอื่นหรือเปล่าคะ?” ซูหยิงเซี่ยถาม “บางทีเจี่ยงเชิงอาจจะยังเรียนรู้บทเรียนไม่มากพอ” หานซานเฉียนยิ้มเย็นชา นอกจากเขาแล้ว หานซานเฉียนก็นึกไม่ออกว่าจะมีใครอีกบ้างที่อยู่นิ่งไม่ได้ ที่จะต้องสร้างปัญหาไปเรื่อย “ถ้าเป็นเพราะเขาจริง ๆ ฉันจะไล่เขาออกไป” ซูหยิงเซี่ยกล่าว “กินข้าวก่อนเถอะ ผมจะหาทางหาป้าเหอ” ซูหยิงเซี่ยกินไข่ดาวร้อน ๆ ด้วยใบหน้าที่มีความสุข แม้จะมีอาหารที่อร่อยมากมายในโลก แต่ก็เทียบไม่ได้กับอาหารที่หานซานเฉียนทำ นี่อาจจะเรียกได้ว่ารักทุกอย่างที่เป็นเขา เมื่อตกหลุมรักหานซานเฉียน ก็จะชอบทุกอย่างเกี่ยวกับเขา แม้แต่ไข่ดาวธรรมดา ๆ ก็สามารถทำให้ซูหยิงเซี่ยรู้สึกพึงพอใจอย่างไม่มีอ

หลังจากพูดจบ เจี่ยงหลานก็รีบเดินไปหาหานซานเฉียน ทั้งดึงทั้งกระชาก และตบหน้าหานซานเฉียน หานซานเฉียนยืนนิ่งเหมือนภูเขาไท่ ท่าทางเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “ถ้าแม่ตีผม ผมไม่สู้กลับ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันจะได้ผล ผมจะไปขอโทษป้าเหอเดี๋ยวนี้ ถ้าผมกลับมาเจอคนพวกนี้อีก ก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ” หานซานเฉียนพูดอย่างเย็นชา เจี่ยงหลานรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของหานซานเฉียน เธอจึงปล่อยหานซานเฉียนโดยไม่รู้ตัว ตอนที่หนานกงเชียนชิวเสียชีวิตในห้องรับแขก สีหน้าของหานซานเฉียนในตอนนี้ เหมือนกับตอนที่หนานกงเชียนชิวแขวนคอตัวเอง! หานซานเฉียนเดินไปหาเจี่ยงเชิง ใบหน้าของเจี่ยงเชิงซีดราวกับกระดาษ ร่างกายเขาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว “เตะฉันสิ แล้วฉันจะกลับมาแน่นอน” ทันทีที่เขาพูดจบ หานซานเฉียนก็เตะเข้าที่หน้าเจี่ยงเชิง เจี่ยงเชิงเอามือปิดหน้า และร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด พลางกลิ้งไปกับพื้น เลือดไหลออกมาจากร่องนิ้ว “ขอโทษ ขอโทษ” เจี่ยงเชิงกล่าวอย่างเสียใจ “แกทำร้ายป้าเหอ ฉันจะล้างแค้นแทนเธอแน่นอน” หานซานเฉียนคว้าตัวเจี่ยงเชิงและเตะเข้าที่ท้อง เจี่ยงเชิงเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก เมื่อตระกูลเจี่ยงเห็น

บ้านเกิดของเหอถิง มีร่องรอยกะหล่ำปลีเน่าจำนวนมากและไข่เน่าที่เกิดจากการถูกปาอยู่ที่ประตู บางคนถึงกับเทปุ๋ยคอกลงในลานบ้าน เนื่องจากชาวบ้านหลายคนคิดว่าเหอถิงอยู่ในหมู่บ้านนี้แล้วจะทำให้พวกเขาอับอาย ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของหมู่บ้าน และต้องการไล่เหอถิงออกไป ตอนนี้ข่าวลือพวกนั้นแทบจะถูกพวกซุบซิบนินทาเอ่ยราวกับว่าเป็นความจริง และทุกคนคิดว่าเหอถิงต้องทำเรื่องไม่ชอบมาพากล ดังนั้นเธอจึงจะถูกคนอื่นตอบโต้แบบนี้ เมื่อเห็นขยะภายในบ้าน และแม้แต่อุจจาระที่ส่งกลิ่นเหม็น เหอถิงนั่งอย่างหดหู่ที่ประตูบ้าน ตั้งแต่สามีของเธอเสียชีวิต บางคนบอกว่าเธอเป็นหญิงม่ายที่มีมลทิน และผู้ชายคนไหนก็ตามที่มาอยู่บ้านเธอ คนก็จะหาว่าเธอไปหลอกเขามา หลังจากที่เหอถิงรู้เช่นนั้น เพื่อเป็นการปกป้องชื่อเสียงของเธอ เธอจึงไม่ได้ติดต่อกับผู้ชายคนไหนในหมู่บ้านเลย และไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้ามาในบ้านของเธอด้วย แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ห้ามไม่ให้คนเหล่านั้นซุบซิบนินทาไม่ได้ คำพูดเหล่านั้นยังคงติดอยู่ในใจของเหอถิงราวกับคำสาป เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปทำงาน แม้กระทั่งจ่ายค่าเช่าบ้านเพียงเพื่อหลีกเลี่ยงการได้ยินชาวบ้านซุบซ

ขวับ! ทันทีที่หลิวฝูพูดจบ หานซานเฉียนก็เตะหลิวฝูทันที การเตะที่แข็งแกร่งนี้ทำให้หลิวฝูถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วกลิ้งลงบนพื้น ชาวบ้านต่างตกตะลึง ชายคนนี้กล้าทำร้ายหลิวฝู เขาอยากตายหรืออย่างไร ทั้งหมู่บ้านไม่มีใครไม่รู้จักนิสัยการเอาคืนของหลิวฝู ใครก็ตามที่ไปยั่วยุเขาจะไม่จบไม่สวยแน่นอน “ไอ้หนุ่ม ฉันแนะนำให้นายขอโทษผู้ใหญ่บ้านซะ เขาไม่ใช่คนที่นายควรจะมีปัญหาด้วย” ชาวบ้านคนหนึ่งเตือนหานซานเฉียน “ผมแนะนำให้พวกคุณทุกคนคุกเข่าลง และขอโทษเหอถิง ไม่อย่างนั้นผมเองก็จะเป็นคนก่อปัญหาเหมือนกัน” หานซานเฉียนพูดเสียงเบา “คุกเข่าให้เหอถิง? ไอหนุ่ม แกปัญญาอ่อนเหรอ” “จะให้ฉันขอโทษนังโสเภณีนี่ เป็นไปได้ยังไง” “เด็กหลงระเริงมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้เราขอโทษ” “นายไม่รู้หรอกว่าเหอถิงทำสิ่งที่น่ารังเกียจแบบไหนเอาไว้บ้าง ผู้หญิงน่ารังเกียจแบบนี้ต้องถูกขังให้อยู่ในกรงหมูแบบในสมัยโบราณ” หานซานเฉียนไม่รู้เรื่องข่าวลือในหมู่บ้าน แต่เขารู้ว่าเหอถิงไม่ใช่คนแบบที่คนเหล่านี้พูดกัน และสิ่งที่พวกเขาพูดล้วนเป็นการใส่ร้ายเหอถิง “ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นไปทั่ว รับสิ่งที่จะตามมาได้เหรอ?”

หลังจากที่หานซานเฉียนกลับบ้านและช่วยเหอถิงยกกระเป๋า คนกลุ่มนั้นก็ขับรถออกไปแล้ว หลิวฝูเหงื่อเต็มตัว พลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนยืนขึ้น และพูดกับชาวบ้านว่า “พวกเธอได้ยินที่เขาพูดเมื่อครู่นี้แล้วใช่ไหม อย่าเอาไปนินทาอีก ถ้าฉันได้ยิน ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ” “ผู้ใหญ่บ้าน พวกเขาเป็นใครกัน แม้แต่คุณ พวกเขายังทำร้ายได้ลงเหรอ” ชาวบ้านคนหนึ่งถามหลิวฝู หลิวฝูไม่กลัวเสียหน้า สุดท้ายก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายที่สู้กับม่อหยางไม่ได้ “พวกเธอไม่รู้อะไร ม่อหยางเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในพื้นที่สีเทาของหยุนเฉิง ส่วนชายหนุ่มคนนั้นน่าจะเป็นคนในตระกูลเทียน” หลิวฝูกล่าว สถานะของตระกูลเทียนในหยุนเฉิงมีรากฐานมั่นคง ไม่มีใครไม่รู้จัก ดังนั้นเมื่อชาวบ้านได้ยินว่าหานซานเฉียนอาจมาจากตระกูลเทียน พวกเขาก็ต่างตกตะลึง “ให้ตายเถอะ ถ้ามาจากตระกูลเทียนจริง เหอถิงก็ต้องทำงานในตระกูลเทียนสิ” “เธอโชคดีอะไรขนาดนี้ ถึงได้เข้าไปในตระกูลเทียนได้” “ตระกูลเทียนแล้วยังไง ก็แค่มีเงินไม่ใช่เหรอ แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเหอถิง ตระกูลเทียนมีเงิน ไม่ใช่เธอสักหน่อย” มีคนพูดจาเสียดสี ทุกคนมีความริษยาอยู่ใ