All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 641 - Chapter 650

เมื่อมาถึงโรงแรมเพนนินซูล่า หานเหยียนก็รู้สึกขยะแขยงอีกครั้ง โรงแรมที่ดีที่สุดนั้นอยู่ในสภาพเส็งเคร็ง ยิ่งทำให้เธอเกลียดผู้ชายที่ชื่อหานซานเฉียนมากขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไร้ประโยชน์ เธอคงไม่ต้องเดินทางไกล เพื่อมาสถานที่ขยะในหยุนเฉิงแบบนี้งั้นเหรอ เมื่อหานซานเฉียนมาถึงสถาบันศิลปะการต่อสู้ สีหน้าบูดบึ้งของเทียนหลิงเอ๋อร์ก็ชัดเจนขึ้นทันที เธอวิ่งเหยาะ ๆ มาหาหานซานเฉียน “พี่ไม่เหมาะจะเป็นพี่ชายเลย เพิ่งมาถึงตอนนี้เนี่ยนะ” เทียนหลิงเอ๋อร์กล่าว หลังจากที่หานซานเฉียนวางสาย เธอก็รีบลุกลนไม่หยุด “รอพี่มีเงินก่อนนะ พี่จะสร้างจรวด ต่อไปเร็วกว่านี้แน่ ๆ” หานซานเฉียนกล่าว เทียนหลิงเอ๋อร์เม้มริมฝีปาก แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็เข้าใจคำพูดเสียดสีของหานซานเฉียน จู่ ๆ เตาสือเอ้อร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หานซานเฉียนก็เครียดขึ้นมาทันที หรือเขาเจอกับศัตรูที่แข็งแกร่งแล้ว? จากสายตาของเตาสือเอ้อร์ หานซานเฉียนเห็นชายวัยกลางคนยืนเคร่งขรึมอยู่ข้างหลัวปิน เขาดูไม่ธรรมดา แต่ถึงกับทำให้เตาสือเอ้อร์มีปฏิกิริยาที่รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ? เมื่อหลัวปินเห็นหานซานเฉียน เขาก็รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก เพราะครั้งที่แล้วเ

หลัวปินพาหลัวสวี้เหยา​​กลับไปโดยไม่เต็มใจ วันนี้ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ได้แก้แค้น แต่เขายังอับอายมากขึ้น และยังอยู่ต่อหน้าเทียนฉางเฉิงอีก เขาจะไปป่าวประกาศความอับอายนี้ได้อย่างไร! “คุณปู่ อย่าเลยครับ ช่างมันเถอะ?” หลัวสวี้เหยากล่าวหลังจากออกจากสถาบันศิลปะการต่อสู้ คำพูดของเทียนฉางเฉิงทำให้เขากังวลมาก และเขาไม่อยากร้ายตัวเองเพราะความหุนหันพลันแล่นของหลัวปิน “แกนี่ขี้ขลาดจริง ๆ ฉันจะหวังให้แกทำให้ตระกูลหลัวเจริญได้ยังไง?” หลัวปินพูดน้ำเสียงเย็นชา หลัวสวี้เหยาถอนหายใจ เขาไม่สามารถเปลี่ยนใจหลัวปินได้ เขาได้แต่หวังว่าคำพูดของเทียนฉางเฉิงเป็นแค่การข่มขู่ ไม่อย่างนั้นตระกูลหลัวอาจจบลงจริง ๆ หานซานเฉียนและคนอื่น ๆ สามคนมาที่เวทีมวย ที่นี่ปิดไม่มีคน และเป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับการสนทนา เตาสือเอ้อร์ก็รู้ว่าในสถานการณ์แบบนี้ เขาควรสารภาพบางอย่างกับหานซานเฉียน “พี่ซานเฉียน พี่อยากรู้อะไร ผมจะบอกพี่ทุกอย่างครับ” เตาสือเอ้อร์กล่าว เมื่อเห็นท่าทางของเตาสือเอ้อร์ที่มีต่อหานซานเฉียน โจวป๋อก็รู้สึกไม่พอใจมาก ผู้ชายคนนี้ เขามีสิทธิ์อะไรที่สามารถทำให้พี่เตาถ่อมตนได้? หลังจากที่หานซานเฉียนชำเ

เหยียนจุนเผชิญหน้ากับหานซานเฉียนยังยิ้มได้แบบนั้น “ช่วงนี้ยังขี้เกียจอยู่หรือเปล่า?” เหยียนจุนถาม หานซานเฉียนจะแสดงท่าทางถ่อมตัวเฉพาะต่อหน้าเหยียนจุนเท่านั้น เมื่อได้ยินสิ่งที่เหยียนจุนพูด หานซานเฉียนก็เกาหัวพลางพูดช้า ๆ “ฝึกน้อยลงนิดหน่อยครับ แต่ก็ยังมีการฝึกขั้นพื้นฐานอยู่ครับ” เหยียนจุนเขกหัวหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าแกต้องขี้เกียจแน่นอน หรือแกลืมสิ่งที่ปู่เหยียนเคยบอกเหรอ?” หานซานเฉียนส่ายหัวไม่หยุด “ไม่ลืมแน่นอนครับ ผมจะลืมได้ยังไงล่ะ” “เงินเป็นสิ่งนอกกาย เงินจำนวนมากไม่สามารถช่วยในยามวิกฤตได้ มีเพียงกำปั้นที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหมดไปได้ นี่คือสิ่งที่ปู่เหยียนเตือนแกครั้งสุดท้าย” เหยียนจุนกล่าว คำพูดเหล่านี้ทำให้หานานเฉียนเคร่งเครียดทันที ครั้งสุดท้าย หรือเขาจะไม่ปรากฏตัวอีกแล้ว? “คุณปู่เหยียน ปู่จะไปไหนครับ?” หานซานเฉียนถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันไม่ได้ไปไหน แค่แกโตแล้ว ไม่ต้องให้คนนอกคอยเตือนว่าควรทำอะไร” เหยียนจุนกล่าว หานซานเฉียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณปู่เหยียนไม่ใช่คนนอก ถ้าผมไม่มีปู่คอยสอน ผมจะยืนหยัดได้ยั

“เจี่ยงเชิง แกกำลังทำอะไรอยู่?” จู่ ๆ เสียงดุของเจี่ยงหงก็ดังมาจากด้านหลัง ตอนนี้อาศัยอยู่ใต้ชายคาของคนอื่น เจี่ยงหงไม่อยากให้เจี่ยงเชิงมาทำตัววุ่นวายที่นี่ แม้ว่าเหอถิงจะเป็นแค่คนรับใช้ก็ตาม “คุณปู่” เจี่ยงเชิงหดคอและรีบปล่อยเหอถิง “เกิดอะไรขึ้น?” เจียงหงถาม จู่ ๆ เจี่ยงเชิงแค่มีความคิดที่อยากแก้แค้น เขาจึงต่อยหานซานเฉียน ถ้าเขารู้ว่าเหอถิงจะมาเห็นเข้า เขาคงไม่ทำแบบนั้น “คุณปู่ ผมเห็นว่าหานซานเฉียนเมา ผมก็เลยต่อยหานซานเฉียน แต่ไม่คิดว่าเธอจะมาเจอ” เจี่ยงเชิงกล่าว เจี่ยงหงมองไปที่เจี่ยงเชิงด้วยสายตาโกรธเคือง การทุบตีเขาเพื่อแก้แค้นจะไปมีประโยชน์อะไร ในเมื่อตอนนี้พวกเขาต้องพึ่งพาซูหยิงเซี่ย เพื่อให้เธอช่วยจัดการเรื่องงาน และพวกเขาจะได้มีโอกาสอยู่ในหยุนเฉิง เพื่อปักหลักอยู่ที่หยุนเฉิง เมื่อมีเงินก็ยังไม่สายที่จะแก้แค้น “ฉันเตือนแกก่อนจะมาที่นี่แล้วว่าอย่าสร้างปัญหา ไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง?” เจี่ยงหงโกรธมาก เจี่ยงเชิงไม่เคยมีความคิดที่จะแก้แค้นและก็ไม่กล้าขนาดนั้น แต่พอมีโอกาสเข้ามา เข้าก็อดทำไม่ได้ “คุณปู่ ผมขอโทษ ผมอดไม่ไหวจริง ๆ แต่...แต่ตอนนี้เขาโดนต่อยไปแล้ว ผมจะทำย

เจี่ยงเชิงนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างกระวนกระวายใจ เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเสียใจกับความหุนหันพลันแล่นของตัวเอง ตอนนี้คิดถึงสิ่งที่เจี่ยงหงพูด รอตั้งหลักในหยุนเฉิง และมีเงินก่อนก็มันไม่สายไปที่จะแก้แค้น เขายังไม่ได้ทำงานในบริษัทซู และยังไม่มีเงินใช้ ถ้าเขาถูกไล่ออกไปทั้งสภาพนี้ เกรงว่าทางรอดเดียวคือการเป็นขอทาน เมื่อเห็นเจี่ยงหงมาที่ห้องรับแขก เจี่ยงเชิงก็รีบเดินเข้าไปหาเขาและพูดว่า “คุณปู่ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหมครับ?” เจี่ยงหงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย และพูดว่า “ไม่ต้องห่วง จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น” เมื่อเห็นว่าท่าทางของเจี่ยงหงแตกต่างจากเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด เจี่ยงเชิงก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงแสดงท่าทางมั่นใจขนาดนี้ เหอถิงคงไม่บอกหานซานเฉียนจริง ๆ ใช่ไหม? “คุณปู่แน่ใจได้ยังไงครับ?” เจียงเชิงถามอย่างสงสัย “เมื่อคืนฉันคุยกับป้าหลานของแกแล้ว เธอได้ส่งคนไปที่บ้านเกิดของเหอถิง เพื่อให้แน่ใจว่าเรื่องนี้จะไม่ถูกเปิดเผย รู้มาว่าเธอสั่งสอนและให้บทเรียนกับผู้หญิงคนนั้นอย่างจริงจัง ฉันเชื่อว่าเธอไม่กล้ามายุ่งหรอก” เจี่ยงหงกล่าวด้วยรอยยิ้ม เจี่ยงเชิงถอนหายใจด