All Chapters of ลูกเขยฟ้าประทาน: Chapter 521 - Chapter 530

เทียนฉางเฉิงรีบปิดปากหวางเม่าด้วยความตื่นตระหนก และพูดอย่าโกรธเคืองว่า “นายจะทำเสียงดังขนาดนี้ทำไม กลัวคนอื่นไม่ได้ยินหรือไง?”หวางเม่ารู้สึกว่าตับไตไส้พุงของเขากำลังสั่นสะท้าน สำหรับคนส่วนใหญ่แล้วตระกูลหานนั้นแทบจะอยู่เหนือสุด แม้ว่าการตายของหานเฉิงจะทำให้สถานะผันผวนมาก่อน แต่ตระกูลหานก็หยั่งรากลึกจนผลกระทบใด ๆ ก็ไม่สามารถทำให้สะทกสะท้านได้คนที่ถูกคนในหยุนเฉิงประนามว่าไร้ประโยชน์ ทำไมถึงกลายเป็นคนของตระกูลหานไปได้?ความแตกต่างที่มากขนาดนี้ทำให้หวางเม่าไม่สามารถเชื่อได้ และเขาก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อที่คนที่เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวยเช่นนี้จะทนถูกดูหมิ่นมาได้ถึงสามปี “เขา...ทำไมเขาถึงทำแบบนี้? พูดตรง ๆ เลยนะ ด้วยสถานะของเขาสามารถให้ตระกูลเทียนเป็นลูกน้องของเขายังได้เลย และนายเองก็คงจะเต็มใจทำด้วยซ้ำ” หวางเม่ากล่าวเทียนฉางเฉิงจ้องไปที่หวางเม่าอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรเพราะนั่นเป็นความจริง ตระกูลเทียนอยู่ในจุดสูงสุดของหยุนเฉิง แต่นี่ก็แปลว่าตระกูลเทียนไม่สามารถก้าวหน้าได้อีก แต่หากได้รับใช้ตระกูลหาน แม้ว่าอาจจะมีข้อผูกมัดบางประการ แต่นั่นก็สามารถนำผ

อันที่จริงซูอี้หานรู้ดีเกี่ยวกับความสามารถของซูไห่เฉา นอกจากจะใช้เงินเพื่อยกสถานะของซูไห่เฉาแล้ว เธอก็ยังหวังให้เขาใช้เงินพันล้านนี้ไปพัฒนาตระกูล ดังนั้นการที่จะอยู่เหนือตระกูลเทียนได้นั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เนื่องจากเธอเกลียดซูหยิงเซี่ยมาก ซูอี้หานจึงยอมเชื่อใจซูไห่เฉา“แน่นอนขอแค่อยู่ในมือนายตระกูลซูก็จะสามารถพัฒนาไปได้ไกลยิ่งขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะอุบายของยัยสารเลวนั่น นายจะเสียตำแหน่งประธานไปได้ยังไง แต่ตอนนี้ยัยนั่นก็ได้รับบทเรียนแล้ว บริษัทตระกูลซูกำลังจะจบเห่ในเร็ว ๆ นี้ และเธอจะกลายเป็นเพียงสุนัขจนตรอกตัวหนึ่งเท่านั้น พอถึงตอนนั้นพวกเราก็รอดูเรื่องตลกได้เลย” ซูอี้หานพูดด้วยรอยยิ้มร่าเริง ความปรารถนาสูงสุดในชีวิตของเธอก็คือการได้เห็นซูหยิงเซี่ยตกระกำลำบาก เพราะซูหยิงเซี่ยไม่เพียงแต่เอาสินสอดไปจากเธอ แถมยังมีตำแหน่งหน้าที่การงานในบริษัทที่สูงกว่าเธอด้วย นี่เป็นเรื่องที่เธอทนไม่ได้มานานแล้วหลายปีมานี้แม้ว่าตำแหน่งของซูอี้หานจะไม่สูงไม่ต่ำ แต่อย่างน้อยเธอก็มีหน้าที่การงานที่สูงกว่าซูหยิงเซี่ย สามารถทำตัวเหนือกว่าเธอได้ แต่ตอนนี้ซูหยิงเซี่ยเลื่อนตำแหน่งเร็วมากจากการเป็น

“ถ้าเขาเก่งขนาดนั้น ทำไมยังไม่แก้ปัญหานี้อีกล่ะ ตอนนี้แม้แต่ซูหยิงเซี่ยก็ยังต้องเข้าไปพัวพันจนถูกคนทั้งเมืองรังเกียจ เขายังทนกับเสียงดูถูกนินทาพวกนี้ได้ แล้วยังจะกล้ามาพูดว่ารักซูหยิงเซี่ยได้อีก นี่น่ะเหรอที่เรียกว่ารัก?” เจี่ยงหลานเกล่าวซูกั๋วเย่าส่ายหัว เขาเองก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าหานซานเฉียนคิดจะทำอะไร ถ้าเป็นเขาล่ะก็ หากมีความสามารถขนาดนั้นก็คงออกมาแก้ปัญหาไปนานแล้ว จะมามัวอยู่ในโรงพยาบาลอย่างสบายอกสบายใจได้อย่างไรกัน“ผมคิดว่าเราเลิกสนใจเรื่องนี้กันเถอะ แม้ว่าคุณจะคิดว่าหานซานเฉียนรักหยิงเซี่ย เลยไม่เกรงกลัวที่จะล่วงเกินเขา แต่คุณคิดดูสิ ครอบครัวของเราต้องพึ่งเขาเราถึงจะมีชีวิตที่สุขสบายในวันข้างหน้า แล้วทำไมเราจะต้องไปผิดใจกับเขาด้วยล่ะ” ซูกั๋วเยาเกลี้ยกล่อม“ต้องพึ่งพาเขาแล้วมันยังไงล่ะ ฉันป็นแม่เขานะ แค่สั่งสอนเขายังไม่ได้งั้นเหรอ?” เจี่ยงหลานกล่าวอย่างเย่อหยิ่งซูกั๋วเย่าถอนหายใจ นี่แหละคือนิสัยของเจี่ยงหลาน เธอมักจะหาเหตุผลที่เหนือกว่าได้เสมอ แต่เธอไม่กังวลหรือไงว่าหากซานเฉียนโดนกดจนถึงขีดสุดแล้วมันจะมีจุดจบอย่างไร?การถอยหนึ่งก้าวสามารถเห็นถึงมุมมองที่กว้างไกลได้ แต่ห

“คุณคิดจะทำอะไร?” ซูหยิงเซี่ยถาม“วันนี้ผมสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ในเมื่อเขาชอบการคุกเข่ามาก ผมก็เลยจะทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ” หานซานเฉียนพูดอย่างคลุมเครือ ในขณะทานข้าวเมื่อเผชิญหน้ากับความมั่นใจอย่างแรงกล้าของหานซานเฉียน แม้ว่าจะไม่สงสัยเลยว่าหานซานเฉียนจะทำได้หรือไม่ แต่ในใจของเธอมีร่องรอยของความกังวลอยู่ อย่างไรเสีย กลุ่มคนที่เจียงฟู่รวบรวมล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากอิทธิพลในหยุนเฉิง และตอนนี้ตระกูลเทียนก็ไม่สามารถช่วยเหลือหานซานเฉียนได้ ทำได้เพียงแค่พึ่งพาความสามารถของหานซานเฉียนแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เขาจะสามารถรับมือกับตระกูลที่มีอิทธิพลเหล่านั้นได้เหรอ？ในตอนนั้นเองโทรศัพท์ของซูหยิงเซี่ยก็ดังขึ้น“หยิงเซี่ย เธอได้ยินหรือยังว่าคนพวกนั้นต้องการให้หานซานเฉียนไปคุกเข่าที่จัตุรัสเหรินหมิน เรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วแล้ว ได้ยินมาว่าคนจำนวนไม่น้อยไปที่จัตุรัสเหรินหมินเพื่อรอดูอย่างใกล้ชิด ตอนนี้มีคนไปจองที่ที่จัตุรัสเหรินหมินแล้วด้วย” เฉินหลิงเหยากล่าว“ฉันได้ยินมาบ้างแล้ว” ซูหยิงเซี่ยพูดด้วยสีหน้าที่ไม่น่ามอง เจียงฟู่จงใจปล่อยข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาต้องการให้คนทั้งเมือง

เมื่อม่อหยางเห็นเจียงไห่ เขาก็จงใจลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้าของเขา พร้อมกับกล่าวด้วยท่าทางขอโทษว่า “ประธานเจียง ผมต้องขอโทษจริง ๆ กับการเจอกันครั้งแรกของเรา แต่ผมกลับแต่งตัวไม่สุภาพ” “พี่ใหญ่ม่อ อย่าพูดอย่างนี้เลยครับ เจียงไห่ก็เป็นแค่คนธรรมดาคนนึงเท่านั้น จะต้องให้พี่ใหญ่แต่งตัวสุภาพมาได้ยังไงกัน?” เจียงไห่กล่าว“ในเมื่อนายรู้ตัวว่า ตัวเองเป็นแค่คนธรรมดา แล้วยังกล้าจะรนหาที่ตายอีกเหรอไง?” ม่อหยางกล่าวอย่างดูถูกที่เจียงไห่แสดงตัวว่าเป็นบุคคลธรรมดานั้นเป็นการแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนของเขา แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่าม่อหยางจะพูดแบบนี้ แสดงว่าเขานั้นไม่ได้รับความสนใจจากม่อหยางเลยสักนิดเจียงไห่กัดฟันกรอดอย่างโกรธเคือง และพูดว่า “พี่ใหญ่ม่อ คุณหมายความว่าอะไร ผมก็ถือเป็นบุคคลมีชื่อเสียงที่โด่งดังคนหนึ่งในหยุนเฉิงเหมือนกัน หากคุณเจตนาจะมาจ้องจับผิดรวมถึงหาเรื่องผม เจียงไห่คนนี้ก็ใช่ว่าจะมาหาเรื่องกันได้ง่าย ๆ”“ที่ฉันมาหานายวันนี้ก็เพื่อจะส่งข่าวให้นายเรื่องหนึ่ง และถือว่าเป็นการช่วยตระกูลเจียงของนายด้วย ส่วนนายจะโด่งดังแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” ม่อหยางกล่าว“เฮอะ” เจียงไห่พ่นลมอย่างเย็นชา แ