Semua Bab คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Bab 71 - Bab 80

จู่ ๆ เชสก็เลิกคิ้วของเขาขึ้นแล้วถามด้วยความสนใจ “ตอนนี้นายก็อยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วนะ แต่นายไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริง ๆ เหรอ?”“รู้สึกเหรอ?” ฌอนเย้ย “นายมีความรู้สึกกับแม่บ้านที่คอยทำอาหารให้ครอบครัวของนายเหรอ? ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะทนอยู่กับเธอ แต่ตอนนี้...ฉันไม่มีทางให้อภัยเธอ”เชสกลอกตา “แล้ว...นายจะวางแผนเอาคืนเธอเหมือนกันเหรอ? ขังเธอเอาไว้ในห้องแล้วปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมาน”มุมปากของฌอนยกขึ้น เขาตอบกลับอย่างโกรธเคือง “เธอเคยมองฉันด้วยความรักมาก่อน ถ้าฉันทำแบบนั้น เธอจะต้องเป็นบ้าไปแน่ ๆ และอาจจะพังประตูบ้านของฉันด้วยซ้ำ”“...”เชสสะดุ้งสุดตัวเมื่อคิดถึงภาพนั้น“หยุดพูด แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน” ฌอนเริ่มรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา “รินน้ำให้ฉันสักแก้วสิ”...เวลา 4:00 น. ฌอนให้น้ำเกลือเสร็จแล้วเขาจึงกลับบ้านหลังจากที่ความร้อนในร่างกายของเขาลดลงเมื่อเขาเข้ามาภายในบ้าน เขาเห็นแคทเธอรีนกำลังหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นก่อนหน้านี้เธออ้างว่าเธอกลัวจะฝันร้ายถ้าเธอนอนคนเดียวในห้อง ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ดูนอนหลับสบายเรื่องทั้งหมดล้วนแต่เป็นการแสดงสินะเธอมีส

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แคทเธอรีนก็ยังเป็นคุณหนูของตระกูลโจนส์ เธออาจจะเลิกออกแบบวิลล่าให้กับเขาด้วยอารมณ์ชั่ววูบก็เป็นได้ ด้วยความรู้สึกสงสารเธอ เวสลลีย์อยากจะช่วยเธอจริง ๆ “เอ่อ” คำตอบของเขาค่อนข้างคล้ายกับที่แคทเธอรีนคิดเอาไว้ “ให้ดิฉันอธิบายรายละเอียดแบบร่างให้คุณฟังนะคะคุณโลว์ยอนส์”เวสลีย์พยักหน้ารับ เมื่อคิดได้ว่าเขาไม่ใช่มืออาชีพ เขามีความรู้เกี่ยวกับรายละเอียดแบบร่างไม่มากนักเริ่มแรก แคทเธอรีนยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานขณะที่กำลังอธิบายแบบร่าง ทว่ามันไม่สะดวกเพราะแบบร่างกลับหัวจากตำแหน่งที่เธอยืนเวสลีย์ชี้ไปทางด้านขวามือของเขา “มายืนตรงนี้เถอะครับ”เมื่อได้รับอนุญาตจากเขาแล้ว แคทเธอรีนจึงเดินเลี่ยงโต๊ะทำงานไปทางขวามือและยืนอยู่ข้าง ๆเขา หญิงสาวก้มตัวลง จากนั้นก็เหยียดนิ้วชี้ออกเพื่อชี้ไปยังพื้นที่ที่ต้องการอธิบาย “ดิฉันเกรงว่าไม่มีที่ว่างเพียงพอสำหรับชั้นวางหนังสือค่ะ ดิฉันจึงจัดขึ้นมาอีกแถวตรงนี้...”เวสลีย์จ้องมองที่นิ้วเรียวยาวราวกับลำเทียนของเธอ เธอไม่ได้ยืนอยู่ใกล้กับเขามากนัก แม้ว่าไหล่ของเธอจะอยู่ห่างจากเขาไป ทว่าเขาก็สามารถได้กลิ่นหอมเย้ายวนเล็ดลอดออกมาจากเส้นผมของเธอ

“เลิกหลอกลวงสักที! คุณบอกเพื่อนบ้านว่าฟัดจ์ท้อง ตอนที่ฉันไปหาสัตวแพทย์เพื่อถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันรู้มาว่าเธอกำลังจะคลอดในเร็ว ๆ นี้ เธออาเจียนเพราะท้อง ไม่ใช่เพราะอาหารที่ฉันให้”แคทเธอรีนยิ่งโกรธมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเธอพูด แล้วเธอก็รู้สึกไม่พอใจ “ฌอน คุณคิดว่ามันสนุกมากเหรอที่หลอกฉันได้ ทำเหมือนฉันเป็นคนโง่?”ท่าทางของฌอนเปลี่ยนกลับเป็นเคร่งขรึม เขารู้สึกอับอาย“แคทเธอรีน คุณทำความเข้าใจเรื่องนี้ซะใหม่จะดีกว่า ก่อนหน้านี้คุณเป็นคนที่อยากจะย้ายเข้ามา ผมก็แค่ทำตามความต้องการของคุณโดยยื่นข้อเสนอตามความพอใจของผม”“ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันควรจะขอบคุณที่คุณโกหกฉันอย่างนั้นเหรอ...” แคทเธอรีนขบฟันของเธอ“ตอนนั้นคุณไม่ดีใจที่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ผมยังช่วยชีวิตคุณเองไว้ถึงสองครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณคิดว่าคุณจะยังคงอยู่ที่นี่คุยกับผมอย่างครบสามสิบสองแบบนี้ได้หรือเปล่า?”ฌอนรู้สึกหงุดหงิด เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเอง ตอนนั้นที่เธอไม่มีเงินและไม่มีที่ไป เขาก็ใจดีมากพอแล้วที่ให้เธอย้ายเข้ามาแล้วเธอล่ะ?สิ่งที่เธอทำกับเขาช่างน่ารังเกียจจริ

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่ฌอนกลับมาจากที่ทำงาน ทว่าก็ยังไม่มีวี่แววของแคทเธอรีนเลย นี่เธอไม่สนใจเจ้าฟัดจ์อีกแล้วเหรอ ดูเหมือนเธอกำลังท้าทายเขาอยู่จริง ๆ “มานี่เจ้าฟัดจ์ ไปซื้อผลไม้กับฉันเถอะ”เขาอุ้มแมวขึ้นมาบนอ้อมแขนของเขาเจ้าฟัดจ์ร้องเหมี๊ยวสองสามครั้งเป็นการประท้วง แมวที่กำลังตั้งท้องไม่ต้องการจะออกไปข้างนอก ทว่าเขาก็ยังจะพาเธอออกไปด้วยอยู่ดีมีร้านค้าหลายร้านตั้งอยู่ใกล้กับทางเข้าหลัก ฌอนเดินไปที่ร้านขายผลไม้ด้วยอาการเหม่อลอย เขาเลือกดูผลไม้อยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดีทำไมป่านนี้แล้วแคทเธอรีนยังไม่กลับมาถึงบ้านอีก?หญิงเจ้าของร้านผลไม้ที่ยืนอยู่ข้างประตูแอบชื่นชมชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนนี้เป็นพิเศษเขามาทำอะไรที่นี่? เขาเดินไปรอบ ๆ ร้านนับครั้งไม่ถ้วนแต่ไม่ซื้ออะไรเลย เธอยังสังเกตเห็นอีกว่าเขาเอาแต่แอบมองมาทางประตู เป็นไปได้ไหมที่เขาสนใจเธอแต่เขินเกินกว่าที่จะชวนเธอไปเที่ยวความเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ในที่สุดเธอก็รวบรวมกล้าเพื่อเดินเข้าไปหาเขาจู่ ๆ ความเคร่งขรึมก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายผู้นี้ ขณะที่เขาก้าวยาว ๆ ไปที่ประตูเธอชะงักฝีเท้าพลางเบนสา

ในที่สุดแคทเธอรีนก็เป็นอิสระ40 นาทีต่อมา เธอก็มาถึงบ้านของเฟรยาผมของเฟรยากระเซอะกระเซิง เธออ้าปากหาวออกมาด้วยความง่วงกับการมาเยือนที่ไม่ได้บอกกล่าวของแขก “ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ? คราวนี้เธอตั้งใจจะอยู่ที่นี่กี่วัน?”“คราวนี้จริงจังนะ ฉันจะไม่กลับไปที่นั่นแล้ว” แคทเธอรีนเปลี่ยนเป็นรองเท้าเดินในบ้านก่อนจะเข้าไป“เธอต้องล้อฉันเล่นแน่ ๆ เธอเสียสละแต่งงานและตอนนี้เธอก็เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?”เธอเม้มริมฝีปากซีดของเธอก่อนจะฝืนยิ้มด้วยความขมขื่น “ไม่ใช่ทุกข้อตกลงจะได้รับประกันผลกำไร ฉันจะถือว่ามันเป็นการลงทุนที่ล้มเหลว”เฟรยาตกตะลึงจนอ้าปากค้าง “นี่เธอจริงจังหรือเปล่า?”“ใช่” แคทเธอรีนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา เธอยังดูไม่สบายและอ่อนเพลีย “ฉันเหนื่อย เหนื่อยมากจริง ๆ”เฟรยาขมวดคิ้วเข้าหากัน “นี่เธอเป็นหวัดหรือเปล่า?”“ใช่” แคทเธอรีนกลั้นน้ำตาของเธอไม่ให้ไหลออกมา “ทุกคนเห็นว่าฉันป่วยยกเว้นเขา ฉันก็หวังที่จะได้รับการสนใจและดูแล แม้ว่าเขาจะเป็นน้าของอีธาน ฉันก็คงไม่ได้รับการเคารพจากรีเบคก้าถ้าเขาไม่ชอบฉัน ฉันไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง”เฟรยาเฝ้าดูเธออย่างใกล้ชิด และคิดว่าเธอคงจะยอมแพ