All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 331 - Chapter 340

หลังจากที่ฌอนพูดจบแล้ว เขาจึงหยิบเสื้อสูทและเตรียมตัวจะออกไป“ฉันคิดว่าแกก็แค่อยากให้น้องตายอยู่ที่นั่น แบบนั้นจะได้ไม่มีใครมาแย่งฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นไปจากแกได้” ลีอาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดเรียวขายาวของฌอนหยุดชะงัก เขาพูดออกมาเบา ๆ “แม่อยากคิดอะไรก็คิดไปเถอะ”“ฌอน ฮิลล์ ฉันเสียใจที่คลอดลูกอย่างออกมา ฉันน่าจะทำแท้งเอาแกออก”เสียงของลีอาดังขึ้นจากด้านหลังฌอนก้าวเข้าไปในลิฟต์ทันทีเฮดลีย์สังเกตสีหน้าของเจ้านายอย่างระมัดระวัง เขายังคงใจเย็นและไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา ทว่าเฮดลีย์รู้ดีว่าในตอนนี้ เป็นความสงบก่อนที่พายุจะโหมกระหน่ำสถานการณ์แบบนี้มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่ฌอนและลีอาพบกัน พวกเขาทั้งคู่จะต้องทะเลาะกันเป็นแน่ ราวกับว่าแม่และลูกชายเป็นศัตรูกับมาตั้งแต่กำเนิดเฮดลีย์ลอบถอนหายใจ คุณผู้หญิงเองก็ลำเอียงเหมือนกันคนขับรถขับรถมา ฌอนเปิดประตูออกและขึ้นรถก่อนจะขับรถออกไปด้วยตัวเองแคนเบอร์รากว้างใหญ่ ทว่าดูเหมือนเขาไม่มีที่ให้ไปเขาขับรถไปที่เมโทรโพลิส พาร์คเขาเปิดประตูเข้าไป คฤหาสน์หลังใหญ่มีเพียงความเงียบไม่มีแม้แต่เงาของใครสักคนเขาโทรหาแคทเธอรีนทันที หลังจากเสียงต่อสาย

มือของฌอนนิ่งค้างกลางอากาศ และในปากเขาก็รู้สึกขมไปหมด ในที่สุดเขาก็ได้รับรู้ว่ารสชาติของการทำอย่างไรก็ได้รับผลแบบนั้นกลับคืนมาเป็นอย่างไรเขาทำอะไรเพื่อบั่นทอนคนคนหนึ่งจนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้?แคทเธอรีนจากที่เมื่อก่อนเคยเป็นคนสดใสและบอบบาง เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง เขามักจะเห็นเธอหลงตัวเองอยู่หน้ากระจกอยู่บ่อยครั้ง ราวกับว่าเธอเชื่อว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกเขาคิดถึงผู้หญิงที่น่ารักและซุกซนคนนั้น“ออกมาเถอะ เลิกซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม คุณจะหายใจไม่ออกนะครับ” เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออก ทว่ากลับเห็นเธอกัดนิ้วตัวเองอย่างหนัก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย“ก็ได้ ผมจะออกไป ผมจะไปสั่งให้คนนำอาหารมาให้คุณ เพราะคุณไม่ได้ทานอะไรมาตลอดทั้งคืน” ฌอนถอนหายใจออกมาพลางหันหลังเดินจากไปไม่นานนัก พยาบาลก็เข้ามาเมื่อแคทเธอรีนเห็นว่าฌอนออกไปแล้ว ความกลัวภายในใจของเธอก็ค่อย ๆ คลายลง ทว่าร่างกายของเธอยังคงเจ็บหนัก เธอไม่รู้สึกหิวเลย และหลับไปหลังจากที่ทานอาหารได้เพียงไม่กี่คำเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าก็สว่างเสียแล้วฌอนยืนอยู่ที่หน้าหน้าต่าง กำลังคุยโ

ฌอนเพิ่งพูดจบหลังจากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู แคทเธอรีนเห็นคำว่า ‘คุณยาย’ ที่บนหน้าจอฌอนเดินออกไปพร้อมกับโทรศัพท์ “คุณยาย มีอะไรหรือเปล่าครับ?”“ยายจะโทรหาหลานโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้เลยหรือไง? หลานยุ่งอยู่กับอะไรทั้งวี่ทั้งวัน? หลานไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์หลังเก่ามาหลายวันแล้วนะ แม่ของหลานกลับมาแล้ว ตอนกลางคืนหลานนอนค้างที่คฤหาสน์ได้”ฌอนมองไปที่ประตูห้องนอนแล้วปฏิเสธ “ผมไม่ว่าง”“ประชุมที่บริษัทหลานก็ไม่ว่าง แล้วหลานก็ยังไม่ว่างตอนที่เมลานี่ชวนหลานไปเดท หลานกำลังทำบ้าอะไรอยู่?” คุณผู้หญิงฮิลล์พูดด้วยความโกรธ “หลานต้องกลับมา ทั้งครอบครัวจะได้ทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา”ฌอนประชดประชัน “แค่ทานอาหารจริง ๆ เหรอครับ? หรือคุณยายอยากบังคับให้ผมพาเลียมกับมา?”คุณผู้หญิงฮิลล์ถอนหายใจออกมา “ฌอน ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เป็นเพราะคุณตาของหลานและยายกดดันขัดขวางไม่ให้แม่ของหลานเข้ามาจัดการเรื่องงานในบริษัท เพื่อให้หลานและเลียมได้อยู่ในบริษัท ทุกคนต่างรู้ดีว่าเลียมไม่ใช่คู่แข่งของหลานเลย และเราทุกคนกำลังช่วยหลาน ถ้าหลานไปมีเรื่องกับลีอา ต่อไปหลานจะไม่ได้ทำอะไรได้ง

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาเฟรยาไปโรงพยาบาลกับแคทเธอรีนเพื่อตัดไหมออกเชสเตอร์ไปที่ลานจอดรถเพื่อพบกับทั้งสองคนเป็นการส่วนตัว นี่เป็นครั้งที่แคทเธอรีนได้พบเขา เธอบอกได้เลยว่าเพื่อนของฌอนดูเหมือนนายแบบทุกคน เชสเตอร์สวมเสื้อคลุมสีขาวกับแว่นตา รูปร่างของเขาสูงและดูอ่อนโยน ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอบอุ่นและดูไม่มีพิษมีภัย ริมฝีปากของเขาเผยยิ้มออกมาทำให้เขาดูสบาย ๆ และเข้าถึงง่าย ทว่าริมฝีปากบาง ๆ นั้นก็แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็เป็นผู้ชายที่เย็นชาและไม่สนใจใครเหมือนกันเฟรยาอ้าปากค้าง “วันนี้หมอดูเร้าใจแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ? เขาดูเหมือนนายแบบที่โพสต์ท่าอยู่หน้ากล้องถ่ายภาพยนตร์เลย”“คุณตลกดีนะครับ คุณลินช์” เชสเตอร์ยิ้มออกมา “ไปเถอะครับ ผมนัดหมอไว้ให้แล้ว และจะพาคุณไปที่นั่นเอง”“ขอโทษที่รบกวนนะคะ ฉันไปเองก็ได้ค่ะ” แคทเธอรีนรู้สึกเขินอาย อย่างไรก็ตาม เธอกำลังจะไปที่แผนกสูตินรีเวชเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้นเชสเตอร์ส่ายหน้าและยิ้มออกมา “แบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ฌอนจะโทรมาบ่นผมเอาได้”แคทเธอรีนอดที่จะคิดถึงสายที่เธอได้รับเมื่อคืนไม่ได้ ฌอนจำได้จริง ๆ และโทรมาเตือนให้เธอมาตัดไหมเย็บแผลออกตอนที่

“ดูเธอสิ เธอเคยกล้าหาญมาก แต่เธอถูกเขาข่มเหงจนกลายเป็นแค่หนูตัวเล็ก ๆ”เฟรยาโกรธจนหมดความอดทน “ฉันจะบอกความจริงคุณให้นะ ตอนที่ฉันขอให้คุณช่วยเธอเรื่องคดีความในตอนนั้น ทุกคำพูดที่ฉันพูดออกไปเป็นเรื่องโกหก เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันทำแบบนั้นลงไป เพราะฉันกลัวว่าเธอจะต้องติดคุก แล้วฉันจะไม่ได้พบเธออีก เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย”แคทเธอรีนนวดขมับของเธอทั้งมองดูสีหน้าของฌอนที่เข้มขึ้นราวกับสีหมึก เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา “ที่เฟรยาทำแบบนั้นเพราะเธอแค่อยากช่วยฉันค่ะ มันไม่เกี่ยวกับเธอเลยนะคะ อย่าทำร้ายเธอเลย”“...”ฌอนมองดูเธอทำราวกับเป็นแม่ไก่ที่ปกป้องลูกไก่ หัวใจของเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและหดหู่ ตอนนี้เธอเห็นเขาเป็นซาตานอย่างนั้นเหรอ?“หลีกไป ผมหิว”“ห้ะ?”“คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ? ผมพูดว่าผมหิว” ฌอนจับมือเธอและนั่งลงบนม้านั่งบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารรสเผ็ด ทั้งย่าง และผัด เขาทำหน้าไม่พอใจ “ทำไมไม่มีอาหารให้ผมเลย?”เธอรู้ว่าเขาทานอาหารรสจัดไม่ได้แคทเธอรีนชะงักนิ่ง “ฉันคิดว่าคุณจะไม่ทานอาหารพวกนี้ค่ะ”“ก็ช่วยไม่ได้ คุณชอบอาหารแบบนี้ ผมทำได้แค่ทานกับคุณแค่นั้นเอง” ฌอนหยิบช้อนส้อมขึ้นมาและชำเ